(Ὁ ρόλος τῶν Χριστιανῶν εἰς τὸν κόσμον)
Τοῦ κ. Ἰωάννου Β. Κωστάκη
2ον
4. Τὸ ἁλάτι ἐνεργεῖ ἀθόρυβα, σιωπηλά, ἀλλὰ ἀποτελεσματικά. Ὅπως, ἀκριβῶς ὀφείλουν νὰ πράττουν καὶ οἱ ἀληθινοὶ χριστιανοί, οἱ ἅγιοι τοῦ Θεοῦ. Σιωπηλά, ἀθόρυβα, σεμνά, χωρὶς ἐπιδείξεις, ἐντυπωσιακὲς ἐμφανίσεις καὶ παρουσίες, διαφημιζόμενες ἐνέργειες καὶ πράξεις, ἐργάζονται γιὰ τὴν ἠθικὴ ἐξυγίανση τῆς κοινωνίας, γιὰ τὴν σωτηρία τῶν συνανθρώπων τους.
Μπορεῖ νὰ εἶναι ὀλίγοι, ἄσημοι, ἀδύναμοι, χωρὶς κοσμικὰ ἀξιώματα καὶ οἰκονομικὴ ἐπιφάνεια.
Αὐτοὶ οἱ λίγοι, οἱ πτωχοί, οἱ ἀνώνυμοι, ὅμως ἠθικὰ ὑγιεῖς, ἀποτελοῦν τὸ πνευματικὸ ἁλάτι τῶν σύγχρονων κοινωνιῶν. Αὐτούς: «οὔτε τὸ ὀλίγους εἶναι, οὔτε ἡ ἰδιωτεία, οὔτε τὸ αὐστηρὸν τῶν ἐπιταγμάτων δύναται κώλυμα αὐτοῖς γενέσθαι..». Ὅλα αὐτὰ τὰ ὑπερνικοῦν, γιατί στὸ δρόμο τους προπορεύεται ἡ Θεία χάρις, κι’ ἔτσι «μετ’ εὐκολίας ἅπαντα ἐργάζονται.». Σὲ τέτοιο σημεῖο, μάλιστα, ποὺ «δι’ αὐτῶν τῶν κωλυμάτων» καὶ τῶν «κωλυόντων νὰ δέχονται μείζονα τὴν προθυμίαν» ἄσκησης τῆς ἀρετῆς καὶ εὐαγγελισμοῦ τῶν ἀνθρώπων.
Οἱ λόγοι καὶ τὰ ἔργα τους εἶναι «πάντοτε ἐν χάριτι ἅλατι ἠρτυμένα»,κατὰ τὸ παράγγελμα τοῦ Παύλου.(Κολασ δ. 6). Ὁ ἱερὸς Θεοφύλακτος σχολιάζοντας τὴν προτροπὴ αὐτὴ λέγει: « Ἐχέτω μὲν ὁ λόγος ὑμῶν χαριεντισμόν, πλὴν μὴ ἐκπιπτέτω εἰς ἀδιαφορίαν καὶ ἔκλυσιν (=χαλάρωση), ἀλλ’ ἔστω καὶ στύφων (=νὰ συμπυκνώνει). Τοῦτο γὰρ τὸ ἅλας δηλοῖ. Μήτε πέραν τοῦ μέτρου ἐπιχάρις ἔσο, μήτε αὖ αὐστηρός, ἀλλὰ χάριτι κεκραμένος καὶ ἅλατι: Ἡδύτης καὶ στυφότης, ἵνα τῇ μὲν εὐπρόσιτος γένηται, τῇ δὲ μὴ εὐκαταφρόνητος». Δηλαδὴ σὲ κάθε περίσταση «εἰδέναι πῶς δεῖ ὑμᾶς ἑνὶ ἑκάστῳ ἀποκρίνεσθαι». Ὁ λόγος σας ἂς εἶναι πάντοτε χαριτωμένος, ἀρτυμένος μὲ τὸ ἁλάτι τῆς φρονήσεως, ὥστε νὰ εἶναι μὲν εὐχάριστος, ἀλλὰ ὄχι καὶ βρώμικος.
Αὐτὴ ἡ χάρις τοῦ «ἁλατισμένου» λόγου εἰσέρχεται ἐπίσης ἀθόρυβα στὴν ψυχὴ τοῦ δεκτικοῦ ἀνθρώπου. Διεγείρει, ἀφυπνίζει τὴν συνείδησή του καὶ τὸν ὁδηγεῖ στὴν μετάνοια, στὴν ἀλλαγὴ πορείας τῆς ζωῆς του. Τὸ ἁλάτι, ἀθόρυβα, «εἰσδύει στοὺς ἱστοὺς καὶ τὰ κύτταρα τῶν τροφῶν». Ἀποτρέπει τὴν σήψη καὶ προσθέτει νοστιμάδα.
Ἔτσι ἐπενεργεῖ καὶ ἡ ἀκτινοβολία τῆς ἀρετῆς στὸν κοινωνικὸ περίγυρο. Ὅταν, γιὰ παράδειγμα, οἱ Ἰουδαῖοι ἄκουσαν τοὺς «λόγους τῆς χάριτος» ἀπ’ τὸ στόμα τῶν Ἀποστόλων, τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, «κατενύγησαν τῇ καρδίᾳ» Μὲ εὐχαρίστηση δέχθηκαν τὰ λόγια τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου, πίστεψαν καὶ «ἐβαπτίσθησαν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ ψυχαὶ ὡσεὶ τρισχίλιοι» (Πράξεις Β. 37-41). Αὐτὴ εἶναι διαχρονικὰ ἡ ἀθόρυβη, ἀνακαινιστικὴ ἐπίδραση τῆς ἀρετῆς καὶ τοῦ ἤθους τῶν ἁγίων τοῦ Θεοῦ.
