Γράφει ὁ κ. Ἀνδρέας Κεφαλληνιάδης, Δάσκαλος Γ΄ Ἀρσακείου – Τοσιτσείου Δημοτικοῦ Σχολείου Ἑκάλης
Τὸ ἔτος 1859, ὁ Δαρβῖνος ἔφερε στὴ δημοσιότητα τὸ ἔργο του «Ἡ καταγωγὴ τῶν εἰδῶν». Ἀπὸ τότε ἔχουν περάσει 165 χρόνια καὶ ἡ ἐξέλιξη τῶν ὀργανισμῶν ἀπὸ τὸ ἕνα γένος στὸ ἄλλο κι ἀπὸ τὴ μία ὁμοταξία στὴν ἄλλη ἐξακολουθεῖ νὰ ζεῖ μονάχα μέσα στὴ φαντασία τῶν ἐξελικτικῶν. Τὸ ἀποδεικτικὸ ὑλικὸ ποὺ παρουσιάζεται εἶναι τόσο λίγο καὶ ἀνεπαρκές, ὥστε ἀδυνατεῖ νὰ πείσει κάθε ἀντικειμενικὸ ἐρευνητὴ γιὰ τὴ μεταβολὴ τῶν εἰδῶν. Οὔτε ἕνα ἀδιαμφησβήτητο δεῖγμα μεταβολῆς ἀπὸ ἕνα εἶδος σὲ ἄλλο δὲν ἔχει παρουσιαστεῖ μετὰ ἀπὸ τόσα χρόνια ἐρευνῶν.
Οἱ ἐξελικτικοὶ διατυμπανίζουν βέβαια ὅτι τὸ πολύκροτο ἀπολίθωμα τῆς ἀρχαιοπτέρυγας ἀποτελεῖ τὸ συνδετικὸ κρίκο δεινόσαυρων καὶ πτηνῶν. Ὅμως ἡ ἀρχαιοπτέρυγα ἦταν κανονικὸ πτηνὸ μὲ τέλεια σὲ κατασκευὴ πούπουλα καὶ φτερά. Εἶχε κούφια κόκκαλα καὶ ἦταν ζῷο ὁμοιόθερμο, ὅπως τὰ πτηνά. Τὰ ὑποτιθέμενα ἑρπετοειδῆ χαρακτηριστικά της, ὅπως π.χ. τὰ νύχια στὰ φτερὰ καὶ τὰ δόντια στὸ ράμφος ὑποδηλώνουν ὅτι ἡ ἀρχαιοπτέρυγα ἦταν σαρκοφάγο πτηνὸ καὶ τῆς ἦταν ἀπαραίτητα, γιὰ νὰ συλλαμβάνει καὶ νὰ μασάει καλὰ τὴν τροφή της. Τὸ πέταγμά της ἔμοιαζε μὲ ἐκεῖνο τοῦ φασιανοῦ. Ἐκτὸς αὐτοῦ, καμία μετάλλαξη δὲν θὰ μποροῦσε νὰ μετατρέψει τὶς φολίδες τῶν ἑρπετῶν σὲ τέλεια φτερά. Ἐπιπλέον, τὸ 2002 Ἀργεντινοὶ παλαιοντολόγοι ἀνακάλυψαν ἀποτυπώματα πτηνοῦ, ἡ ἡλικία τοῦ ὁποίου τοποθετεῖται στὰ 212 ἑκατομμύρια χρόνια. (Τὸ Βῆμα 28/6/2002). Ἂν λοιπὸν ὑπῆρχαν πτηνὰ πρὶν τὴν ἀρχαιοπτέρυγα, πῶς εἶναι δυνατὸν ἡ ἀρχαιοπτέρυγα νὰ ἀποτελεῖ τὸ συνδετικὸ κρίκο μεταξὺ δεινόσαυρων καὶ πτηνῶν;
Σὲ ἀντίθεση μὲ τὶς ἐξελικτικὲς δοξασίες, ἔχει ἀποδειχθεῖ πειραματικὰ ὅτι ὑπάρχουν στὴ φύση ἀδιαπέραστα ὅρια ποὺ εἶναι ἀδύνατον νὰ ὑπερπηδήσουν τὰ εἴδη. Ἀντὶ γιὰ τὶς ἀνεπαίσθητες παραλλαγές, χάρη στὶς ὁποῖες, κατὰ τοὺς δαρβινιστές, προέκυψαν νέα εἴδη, βλέπουμε τὰ διάφορα εἴδη νὰ ἐμφανίζονται ἀπότομα.
Ἀρχικά, οἱ ἐξελικτικοὶ ἀδυνατοῦν νὰ δώσουν πειστικὲς ἀπαντήσεις γιὰ τὸ πῶς ἔγινε ἡ μετάβαση ἀπὸ τὰ ἀσπόνδυλα ζῷα στὰ σπονδυλωτά. Ἀκολούθως, βλέπουμε κατὰ τὴ διάρκεια τῆς κάμβριας περιόδου, πρὶν περίπου 600 ἑκατομμύρια χρόνια, νὰ ἐμφανίζονται στὰ γεωλογικὰ πετρώματα ἐντελῶς ξαφνικὰ πολλοὶ καὶ πολύπλοκοι ὀργανισμοί, ὅπως κοράλλια, βραχιόποδα, τριλοβίτες, σκουλήκια μαλάκια κ.ἄ. Πῶς συμβαίνει καὶ ἐμφανίζονται αὐτὰ τὰ εἴδη ἀπὸ τὸ πουθενά; Τὸ ἴδιο ἀκριβῶς συνέβη καὶ μὲ τὰ γιγαντιαῖα ἑρπετά, χωρὶς κάποιο εἶδος πρὶν ἀπὸ αὐτὰ νὰ προμηνύει τὴν ἐμφάνισή τους. Τὸ ἴδιο ἀπότομα ἐμφανίστηκαν τὰ ψάρια, τὰ θηλαστικά, τὰ ἔντομα κλπ. Ἂν πράγματι εἶχαν προηγηθεῖ οἱ βραδύτατες ἐκεῖνες μεταβολές, γιὰ τὶς ὁποῖες μιλᾶ ὁ Δαρβῖνος, ποῦ βρίσκονται ἆραγε τὰ εἴδη τῶν ἐνδιάμεσων μορφῶν, ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ ὑπάρχουν κατὰ ἑκατομμύρια θαμμένα μέσα στὰ γεωλογικὰ στρώματα; Γιατί οἱ ἐξελικτικοὶ δὲν τὰ ἐκθέτουν στὰ μουσεῖα τους, γιὰ νὰ τὰ θαυμάσουμε; Ἀκόμα καὶ ὁ ἴδιος ὁ ἱδρυτὴς τῆς θεωρίας τῆς ἐξελίξεως, ἀντιλαμβανόμενος τὸ σπουδαῖο ἐμπόδιο τῆς ἔλλειψης ἐνδιάμεσων μορφῶν πρὸς ἐπαλήθευση τῆς θεωρίας του, ἔλπιζε ὅτι αὐτὲς θὰ ἀνακαλυφθοῦνε στὸ μέλλον!
Ὅλα τὰ εἴδη ποὺ ἔζησαν καὶ ζοῦν ἀκόμα στὴ γῆ, βροντοφωνάζουν καὶ ἀποδεικνύουν μὲ τὸ δικό τους ἀλάνθαστο τρόπο ὅτι δὲν ἐξελίσσονται σὲ κάτι ἄλλο, ἀλλὰ παραμένουν σταθερὰ καὶ ἀμετάβλητα. Ὅλες οἱ βελτιώσεις ποὺ ἔγιναν στὶς ποικιλίες καὶ τὶς φυλές, ὀφείλονται κυρίως στὶς τεχνητὲς διασταυρώσεις ποὺ ἔκανε ὁ ἄνθρωπος σὲ χώρους ἐλεγχόμενους καὶ κλειστούς. Μόλις ὅμως σταμάτησε ἡ ἀνθρώπινη παρέμβαση καὶ ἀφέθηκαν τὰ ζῷα ἐλεύθερα στὴ φύση, οἱ νέες ποικιλίες ἐπέστρεψαν στὴν ἀρχική τους μορφή.
Ἀντὶ λοιπὸν τῆς προοδευτικῆς ἀλλαγῆς καὶ μεταβολῆς τῶν εἰδῶν σὲ κάτι ἀνώτερο καὶ τῆς αὔξησης τοῦ ἀριθμοῦ τῶν εἰδῶν σὲ σχέση μὲ τὸ παρελθόν, στὴ φύση παρατηρεῖται ἀκριβῶς τὸ ἀντίθετο. Ἀπόδειξη τῆς ἀλήθειας αὐτῆς εἶναι ὅτι τὰ εἴδη ποὺ ζοῦν σήμερα εἶναι πολὺ λιγότερα σὲ σχέση μὲ τὰ δισεκατομμύρια εἴδη ὀργανισμῶν ποὺ ὑπολογίζεται ὅτι ἔζησαν στὸ παρελθόν. Ἐπίσης στὸ παρελθὸν ἔζησαν τεράστια σὲ διαστάσεις καὶ δύναμη ζῷα ποὺ δὲν ὑπάρχουν σήμερα (π.χ. μαμούθ, δεινόσαυροι, ἰχθυόσαυροι κ.ἄ.) ἢ ἔχουν ἀφήσει ἀπογόνους πολὺ μικρότερους σὲ μέγεθος ἀπὸ τοὺς σημερινούς. Μὲ ἄλλα λόγια ἀντὶ γιὰ δημιουργία καὶ αὔξηση ποὺ ἀπαιτεῖ ἡ ἐξέλιξη, παρατηρεῖται ἐξαφάνιση καὶ ἐκφυλισμός.
Ἡ παραπάνω διαπίστωση μᾶς ὁδηγεῖ στὴν διατύπωση τοῦ δεύτερου θερμοδυναμικοῦ ἀξιώματος. Σύμφωνα μὲ αὐτὸ ἡ ὕλη συνεχῶς τείνει πρὸς τὴν ἀταξία καὶ τὴν ἀποδιοργάνωση, ἐκτὸς ἂν παρέμβει μία ἐξωτερικὴ αἰτία ποὺ θὰ τὴν βάλει σὲ τάξη. Ἡ αὔξηση τῆς ἀταξίας τῆς ὕλης εἶναι μὴ ἀναστρέψιμη. Μοιάζει δηλαδὴ ἡ ὕλη μὲ ἕνα καλοκουρδισμένο ρολόι, ποὺ στὸ πέρασμα τοῦ χρόνου συνεχῶς ξεκουρδίζεται καὶ ὁδηγεῖται στὸ θάνατο. Ὅλα αὐτὰ ὅμως ἔρχονται σὲ πλήρη ἀντίθεση μὲ τὴν ἐξελικτικὴ λογική, ποὺ θέλει τὴν ὕλη νὰ ὀργανώνεται ἀπὸ μόνη της καὶ νὰ ἀκολουθεῖ προοδευτικὴ πορεία ἀπὸ τὰ λίγα στὰ πολλὰ κι ἀπὸ τὰ ἁπλούστερα πρὸς τὰ συνθετότερα.
Γιὰ νὰ λειτουργήσει ἕνα σύνθετο ὄργανο, ὅπως π.χ. τὸ αὐτί, ποὺ μᾶς δίνει τὴν δυνατότητα τῆς ἀκοῆς, θὰ πρέπει νὰ συλλειτουργοῦν ὅλα τὰ ἐπιμέρους ὄργανά του. Γιὰ νὰ ὑπάρχει ἡ αἴσθηση τῆς ἀκοῆς συνυπάρχουν ἁρμονικὰ καὶ συνεργάζονται ταυτόχρονα ὅλα τὰ μέρη, ἀπὸ τὰ ὁποῖα ἀποτελεῖται τὸ ἀκουστικὸ ὄργανο. Τὸ πτερύγιο συγκεντρώνει τὰ ἠχητικὰ κύματα ποὺ κατευθύνονται μέσα στὸν ἀκουστικὸ πόρο καὶ φτάνουν στὸ τύμπανο, τὸ ὁποῖο θέτουν σὲ παλμικὴ κίνηση. Ἡ παλμικὴ κίνηση τοῦ τυμπάνου μεταδίδεται σὲ τρία ὀστάρια. Ἀπὸ τὰ ὀστάρια ἡ παλμικὴ κίνηση καταλήγει σὲ ὁρισμένα νευρικὰ κύτταρα, τὰ ὁποῖα διεγείρονται. Ἡ διέγερση τῶν νευρικῶν κυττάρων διαβιβάζεται μὲ τὸ ἀκουστικὸ νεῦρο στὸν ἐγκέφαλο. Στὸν ἐγκέφαλο ὑπάρχει τὸ ἀκουστικὸ κέντρο, μὲ τὴ βοήθεια τοῦ ὁποίου γίνονται ἀντιληπτοὶ οἱ ἦχοι. Ὁ μηχανισμὸς τῆς ἀκοῆς δηλαδὴ ἀπαιτεῖ μία σύνθετη πολυπλοκότητα, γιὰ νὰ λειτουργήσει. Ἂν ἀφαιρέσουμε ἕνα ἀπὸ τὰ παραπάνω στάδια ποὺ ἀναφέραμε, τότε ὁ μηχανισμὸς παύει νὰ λειτουργεῖ. Ἑπομένως τὰ μέρη ποὺ ἀποτελοῦν τὸ μηχανισμὸ τῆς ἀκοῆς θὰ ἔπρεπε νὰ συνυπάρχουν ἀπὸ τὴν ἀρχή, διότι χωρὶς κάποιο ἀπὸ αὐτὰ ὁ μηχανισμὸς θὰ ἦταν ἄχρηστος. Ἕνα τύμπανο μόνο του ἢ ἕνα ἀκουστικὸ νεῦρο μόνο του δὲν παράγουν ἀκοή, κι ἑπομένως δὲν χρησιμεύουν στὸν ὀργανισμό. Καμία μετάλλαξη ὅσο ὠφέλιμη κι ἂν ἦταν αὐτή, δὲν θὰ μποροῦσε νὰ δημιουργήσει ταυτόχρονα τόσο περίπλοκες δομὲς σὰν αὐτή. Πῶς λοιπὸν ὁ μηχανισμὸς τῆς ἀκοῆς, καὶ κάθε ἄλλος παρόμοιος μηχανισμός, δημιουργήθηκε βῆμα βῆμα, ἐξελικτικὰ καὶ ὄχι ταυτόχρονα;
Πρὶν ἀπὸ πολλὰ χρόνια, ἕνας Γερμανὸς ἐπιστήμονας, ὁ Ροῦντολφ Βίρχοβ (1821 – 1902) ὑποστήριζε ὅτι δὲν ὑπῆρχαν μέχρι τότε ἐπαρκεῖς ἐπιστημονικὲς μαρτυρίες, ποὺ νὰ δικαιολογοῦν τὴν ἀποδοχὴ τῆς δαρβινικῆς θεωρίας. Ἡ ἴδια ἀκριβῶς δήλωση, ἐξακολουθεῖ νὰ ἰσχύει καὶ σήμερα. Ὅμως, παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι τὰ πραγματικὰ γεγονότα στὴν ἐπιστήμη τῆς βιολογίας συνηγοροῦν στὴν ἰδέα τῆς δημιουργίας κι ὄχι τῆς ἐξέλιξης, οἱ ὀπαδοί της ἐμμένουν πεισματικὰ στὶς ἀπόψεις τους. Ἕνας ἄλλος Γερμανὸς ἐπιστήμονας καὶ φανατικὸς ὀπαδὸς τοῦ Δαρβίνου, ὁ Ἔρνστ Χέκελ (1834 – 1919) μᾶς δίνει ἀφελῶς τὴν ἐξήγηση: «Ἐὰν ἀπορριφθεῖ ἡ ἐξέλιξη, τότε τὸ μόνο ποὺ ἀπομένει εἶναι ἡ παράλογη ὑπόθεση τῆς ὑπερφυσικῆς δημιουργίας»! Μὲ ἄλλα λόγια οἱ δαρβινιστὲς ὁμολογοῦν ὅτι ἔχουν ἐκ τῶν προτέρων τοποθετηθεῖ δογματικὰ ὑπὲρ τῆς ἐξέλιξης καὶ συνεπῶς τὰ ἀποτελέσματα τῆς γνήσιας ἐπιστημονικῆς ἔρευνας εἶναι γι’ αὐτούς…περιττά! Ὁ καθένας μπορεῖ νὰ καταλάβει πόση σοβαρότητα ἔχουν τέτοιου εἴδους συλλογισμοὶ καὶ ποιὰ εἶναι ἡ ἀξία τῶν ὑλιστικῶν ἐπιχειρημάτων ποὺ «ἀποδεικνύουν» τὴν ἐξέλιξη…
