Οπότε απαγόρευσαν. Στην Αμερική το ίδιο. Το βιβλίο μου «Ομολογώ εν Βάπτισμα» που έχει την Πατερική άποψη για αυτό το θέμα, ότι πρέπει να βαπτίζονται ως αβάπτιστοι, έχει πολεμηθεί τόσο πολύ στην Αμερική. Αλλά αυτό συνετέλεσε στο να έχει μεγάλη διάδοση. Βέβαια εγώ δεν παίρνω δεκάρα, προσέξτε. Το έχω αφήσει στο Άγιον Όρος, στην Μονή που το εκτύπωσε. Αλλά έχει διαδοθεί πολύ γιατί οι Ρώσσοι ακολουθούν την οικουμενιστική πολιτική από τον Μέγα Πέτρο και εξής.
Οι Έλληνες της Αμερικής. Οι Έλληνες της Γερμανίας. Οι Έλληνες Ορθόδοξοι στην Ελλάδα κλπ κατηγορούν ως αιρετικό αυτό το βιβλίο και εμένα ως αιρετικό γιατί έχω τους Πατέρες. Μου είχε στείλει ο Μάξιμος ο Αγιωργούσης, ο Μητροπολίτης Πίτσμπουργκ, επίσκοπος Πίτσμπουργκ -να ‘ναι καλά και τον προσκυνώ για την αρχιεροσύνη του αλλά δεν συμφωνώ καθόλου με όσα λέει, να μην το χαρακτηρίσω. Ο Μάξιμος λοιπόν πριν από χρόνια κυκλοφόρησε ένα κείμενο εναντίον μου. Οπότε μου το έστειλαν οι Έλληνες της Αμερικής, του Πίτσμπουργκ, και το πήρα και το μελέτησα. Και τους λέω, με συγχωρείτε, πριν από λίγους μήνες το Πατριαρχείο ανακηρύσσει Άγιο της Ορθοδόξου Εκκλησίας τον Άγιο Αθανάσιο τον Πάριο. Εγώ στον Πάριο στηριζόμουνα για αυτά που είπα. Στον Μάρκο τον Ευγενικό, στον Παλαμά και στους Κολλυβάδες. Για πες τε μου λοιπόν, είναι Άγιος για εσάς ο Πάριος ή δεν είναι; Έπειτα του λέω, τί με πολεμείτε εμένα; Είπα εγώ τίποτε δικό μου; Εγώ απλώς συστηματικά τα παρουσιάζω. Και κατέληξα να του πω, δεσπότης μπορεί κανείς να γίνει εύκολα, επιστήμονας δεν μπορεί να γίνει. Θέλει κόπο. Συγνώμη, το λέω τώρα και ζητώ δημόσια συγνώμη, αλλά ήτανε η άμυνά μου. Λοιπόν, το ίδιο έκαμε και η Γερμανία, το ίδιο γίνεται σε πολλούς τόπους.
Καταλαβαίνετε λοιπόν, αυτό θέλω να πω και σε σας αδελφικά, ότι δεν είναι μία φυσική ροή των πραγμάτων, που σε κάποια στιγμή λες, βρε αδελφέ προκειμένου να μην είναι έξω να κρυώνουν τους δίνουμε έναν χώρο.
ΟΤΑΝ ΑΥΤΟΙ ΠΑΡΟΥΝ ΤΟΝ ΧΩΡΟ ΘΑ ΔΙΑΚΥΡΗΣΣΟΥΝ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΛΗΡΗΣ ΙΣΟΤΗΣ ΚΑΙ ΕΝΩΣΙΣ.
Αυτό έγινε στο Μπαλαμάντ. Εννιά Εκκλησίες εις το Μπαλαμάντ το ’93 με πρώτο το Οικουμενικό Πατριαρχείο και την παπική πλευρά, διακήρυξαν την αμοιβαία αναγνώριση -mutual recognition το λένε στο κείμενο- των Μυστηρίων… και επομένως ελεύθερα να κοινωνούν οι Ορθόδοξοι σε αυτούς και αυτοί στους Ορθοδόξους.
Προσέξτε τώρα. Αυτοί όταν έρχονται να κοινωνήσουν, έχουν της δευτέρας Βατικανής όπως σας είπα την απόφαση, ότι ΑΜΕΣΩΣ ΜΑΣ ΚΑΝΟΥΝ ΕΜΑΣ ΠΑΠΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΌΧΙ ΕΚΕΙΝΟΙ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ.
Υπάρχει λοιπόν μία διπλωματία.
Τώρα, κάποιος που δεν ενδιαφέρεται για τα θέματα μπορεί να πει, βρε παιδιά με αυτά ασχολούμεθα; Ε, γιατί σφάζονται για τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναΐκό; Υπάρχουν μεγαλύτερες βλακείες από τις αντιθέσεις των χούλιγκανς;
ΟΤΑΝ ΞΕΡΕΙ ΟΜΩΣ ΚΑΝΕΙΣ ΟΤΙ ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΗΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΖΩΗΣ ΠΡΟΣ ΣΩΤΗΡΙΑΝ, ΤΟΤΕ ΔΕΝ ΣΦΑΖΕΙ ΚΑΝΕΝΑΝ ΑΛΛΑ ΣΦΑΖΕΤΑΙ Ο ΙΔΙΟΣ.
Εμένα θα με συνέφερε, και τελειώνω με αυτό αγαπητοί, να τα ‘χω καλά με όλους. Θα έπαιρνα τίτλους. Θα έπαιρνα παράσημα. Θα ήμουνα πιο ψηλά από εκεί που ο Θεός θέλησε να φτάσω. Έγινα κοσμήτορας. Ο πρώτος θεολόγος υπ’ αριθμόν ένα εις όλη την Ελλάδα αυτήν την στιγμή. Δεν το λέω για καύχηση αλλά αυτή είναι η θέση του κοσμήτορος Αθηνών. Μετά έρχεται ο κοσμήτωρ Θεσσαλονίκης. Με έφερε ο Θεός να τελειώσω την θητεία μου, αν ζήσω μέχρι του χρόνου, σε αυτήν την κατάσταση. Επομένως τον εαυτό μου θίγω. Διότι θα είχα συμφέρον να έχω κι εγώ μία ωραία δουλίτσα εις την Γενεύη ή στις Βρυξέλλες, να έχω κι εγώ τα οφέλη μου. Εγώ δεν έχω πάρει δεκάρα από τις συναντήσεις. Πηγαίνω παντού δωρεάν. Εννοώ διαλόγους και τέτοια πράγματα. Και το σημαντικότερο, πότε αρνήθηκα να συνεργαστώ; Έλεγα τις θέσεις μου κλπ, αλλά ανελάμβανα όποια εργασία μου ανέθεταν σε αυτούς τους διαλόγους. Έχω κάμει καμμιά δεκαπενταριά κείμενα, έχω διαβάσει. Μήνες ολόκληρους έφαγα τσάμπα και λοιπά, ομολογώντας όμως την Πατερική συνέχεια της Ορθοδοξίας. Επιστημονικά χωρίς να μπορεί ο άλλος να τα ανατρέψει. Πρώτος ήτανε σε αυτό ο παπα-Γιάννης ο Ρωμανίδης και μετά κι εγώ. Και ξέρετε τί κάνανε; Τα κείμενα του Ρωμανίδη, και τα δικά μου, αλλά κυρίως του Ρωμανίδη, δεν διαβάζονταν ποτέ. Δεν έχουμε χρόνο. Και του έλεγαν, γράψε αυτό το κείμενο και δεν διαβάζονταν το κείμενο στην συνάντηση. Ας το διαβάσετε μόνοι σας… μετά, δεν το παίρνανε οι άλλοι.
Τι θέλω λοιπόν απ’ αυτό. Δε νομίζω ότι είναι υπερηφάνεια ή δε νομίζω ότι είναι κέρδος το να χτυπάς γροθιά στο μαχαίρι. Αυτό είναι το πρόβλημα. Αλλά ξέρετε, υπάρχουν και όρια.
ΜΑΣΚΑΡΑΔΕΣ, ΜΑΣΚΑΡΑΔΕΣ, ΜΑΣΚΑΡΑΔΕΣ, ΠΟΥ ΘΑ ΦΤΑΣΟΥΜΕ;
ΤΑ ΚΑΤΕΒΑΣΑΜΕ ΤΕΛΕΙΩΣ. ΞΕΒΡΑΚΩΤΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΩΠΙΟΝ ΣΑΣ.
Συγνώμη, σήμερα βγήκα από τα όρια.
ΜΑΣΚΑΡΑΔΕΣ ΣΥΝΕΧΩΣ, Ε ΠΟΥ ΘΑ ΦΤΑΣΟΥΜΕ;
Η λύση είναι το δυαδικόν σχήμα.
