Γράφει ὁ κ. Δημήτριος Βασιλείου Βολουδάκης, Θεολόγος
Ζοῦμε σέ μία ἐποχή πλήρους συγχύσεως, σέ ὅλα τά ἐπίπεδα. Ἡ μόνη ὁδός καί σταθερή συνισταμένη, ἡ δύναμη ὅλου τοῦ κόσμου βρίσκεται στήν ἐπιστροφή μας στήν Ὀρθόδοξη Πίστη τῶν Ἁγίων Πατέρων μας, μέ κάθε κόστος! Ἡ ἐπιστροφή ὅλων μας στόν Ἥλιο τῆς Δικαιοσύνης, τήν Ἀνατολή τῶν ἀνατολῶν, Τόν Μονογενῆ Υἱό Τοῦ Θεοῦ, τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό!
Μέ αὐτό τό πνεῦμα προβαίνουμε στήν ἀμφισβήτηση καί τήν ἐπιτακτική ἀνάγκη τῆς ἀπόρριψης τῆς ἔκφρασης, ὡς συνόλου τῆς Ἁγίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, ὡς «Μητέρας Ἐκκλησίας» καί ὡς «Μεγάλης Ἐκκλησίας».
Γιά ποιόν λόγο τήν θεωροῦμε ἀπορριπτέα;
1. Διότι ὡς ὅρος, ἐπαναλαμβάνω, γιά τήν Καθόλου Ἁγία Ὀρθόδοξη καί Μία Ἐκκλησία, δέν ἔχει ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΒΑΣΗ καί ἀντιβαίνει μάλιστα ΣΤΑ ΙΔΙΑ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ!
Ὁ Ἴδιος ἔδειξε καί δίδαξε τόν τρόπο, μέ τόν ὁποῖον πρέπει πάντοτε καί ἐμεῖς νά ἐκφραζόμαστε γιά τήν Ἁγία Του Ἐκκλησία, ἡ Ὁποία πρωτίστως καί ΚΥΡΙΩΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΙΔΙΟΣ!
Σέ ὁλόκληρη τήν Καινή Διαθήκη ἀνατρέχοντες βλέπουμε τόν Κύριο, μέ τίς ἀναφορές Του πρός Τόν Οὐράνιο Πατέρα Του καί τήν Διδασκαλία πρός τούς Ἁγίους Μαθητές Του ΑΛΛΑ ΚΥΡΙΩΣ ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΟΥ, νά μᾶς χειραγωγεῖ ΣΤΟ ΠΩΣ πρέπει νά ἐκφραζόμαστε, ὅταν ὁμιλοῦμε ΠΕΡΙ ΑΥΤΟΥ.
Σέ αὐτό πολύ μᾶς βοηθᾶ καί διορθώνει ὁ τρόπος, μέ τόν ὁποῖο ὁ Κύριος ἀπευθύνεται στήν Παναγία Μητέρα Του, παρότι Η ΙΔΙΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΚΑΙ ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΜΕ ΚΑΜΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ, ἀνά τούς αἰῶνες, στόν Γάμο τῆς Κανᾶ, ὅπου πραγματοποίησε τό πρῶτο Του Θαῦμα! Ὅταν Τῆς εἶπε, ἀπευθυνόμενος σέ Αὐτήν: «Τί Ἐμοί καί σοί, Γύναι;»
2. Στόν Ἅγιο Ἀπόστολο Παῦλο, πού δέν ὑπάρχει ἄλλος Ἅγιος Ἀπόστολος, μέ τόση καί πλήρη γραπτή αὐθεντία, καί πού διασαφίζει τόσο αὐθεντικά καί ὡραῖα γιά ὅλες τίς ἐποχές τήν θέση τῆς γυναίκας στήν Ἁγία μας Ἐκκλησία, πουθενά δέν διαγράφεται ἤ ὑπονοεῖται τέτοιου εἴδους ἔκφραση. Ἀξίζει νά σημειωθεῖ κάτι πού τό τόνισε ὁ Ἅγιος Πατήρ Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος καί ΟΛΟΙ φαίνεται πώς τό ἔχουν ξεχάσει: «Ἡ γυναίκα πρίν ἔλθει ὁ Χριστός καί ὁ Χριστιανισμός Του, ἐθεωρεῖτο RES!».
3. Σέ ὅλους μας τούς Ἁγίους Πατέρες, ἀπ’ἀρχῆς καί μέχρι τούς τελευταίους δέν ἀναφέρθηκε ἀπό τούς ἴδιους οὔτε καταγράφτηκε στά Ἅγια συγγράμματά τους παρόμοια ἤ παρεμφερής ἔκφραση. Παρότι, ἴσως, «κατ’οἰκονομία» νά ἐπιτρεπόταν μία τέτοιου εἴδους ἔκφραση, μή ἀμιγῶς Ὀρθόδοξη, ΓΙΑ ΜΙΑ ΜΕΜΟΝΩΜΕΝΗ ΕΠΙΣΚΟΠΗ, (λέω ἴσως), ΩΣ ΕΚΦΡΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΙΑ ΑΓΙΑ ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ εἶναι μέ ΚΑΘΕ τρόπο καί κάθε ΕΝΝΟΙΑ ἀπορριπτέα! Ἀντιβαίνει ὄχι μόνο στήν Ἱερά καί Ἁγία Παράδοσή μας, ἀλλά καί στήν ἴδια τήν Θεόσδοτη Ἁγία Γραφή!
4. Δέν ἐκφράζει τήν ἱστορική ἀλήθεια. Μετά τήν ἅλωση, τό 1453, ΜΟΝΟ ΜΕΜΟΝΩΜΕΝΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΝΔΡΕΣ, εἴτε Πατριάρχες, εἴτε Ἐπίσκοποι, εἴτε ἁπλοί Μοναχοί, ΔΙΕΣΩΣΑΝ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ, ὅπως ὁ Ἅγιος Νεκτάριος, ὁ Ἅγιος Νικόδημος, ὁ Ἅγιος Μακάριος Κορίνθου καί ΟΧΙ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΩΣ ΘΕΣΜΟΣ πού ἐλεγχόταν πλήρως ἀπό τήν Ὀθωμανική Πύλη καί δέν μποροῦσε τίποτε ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ νά προσφέρει στό Ὀρθόδοξο Γένος μας. Συγκεκριμένα, οἱ Βυζαντινοί ὀνόμαζαν «Μεγάλη Ἐκκλησία» τήν Ἁγία Σοφία, ὡς ΚΤΙΣΜΑ, ὄχι ὡς τήν ΚΑΘΟΛΟΥ ΑΝΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗ ΕΠΙΓΕΙΑ ΑΓΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΜΑΣ!
5. Οἱ ἐκφράσεις αὐτές ἀπηχοῦν κοσμικές ἐπιρροές καί μία, ταχύτατα ἀναπτυσσόμενη «Θεολογία», ἐμποτισμένη μέ ἄρρωστους συναισθηματισμούς, διανοητικούς ἀκροβατισμούς, καί ἔλλειψη ἀληθινῆς Ὀρθοδόξου Πρακτικῆς, διότι δέν ἐμπνέονται ἀπό τόν Λόγο Τοῦ Θεοῦ, πού ἦλθε, πτωχός καί, κατά κόσμον ἄσημος, «τοῦ σῶσαι τόν ἄνθρωπον», στήν Διδασκαλία τοῦ Ὁποίου, ὁλόψυχα καί ΠΑΣῌ ΘΥΣΙᾼ πρέπει νά μαθητεύσουμε!
