“... πλούσιος εἰμι καί πεπλούτηκα καί οὐδενός χρείαν ἔχω...”
Αποκ. 3,17
Μία πνευματική περιήγηση άρχεται, που επιτάσσει όμως ως σημείο αφετηρίας, την κατά πρώτον ξενάγησή μας σε μία ιδιάζουσα “πολιτεία”. Την Ατλαντίδα! Εν προκειμένω, ξεναγός τελεί ο ίδιος ο εμπνευστής της, ο Πλάτων. Πρόκειται φυσικά περί μύθου, αλλά πάντοτε διερχόμενοι από τις σαγηνευτικές ατραπούς ενός μύθου, κάποια στιγμή κατά την έξοδό μας, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την ωμή πραγματικότητα. Μέσα σε αυτήν όμως ενοικεί κάποιο ηθικό δίδαγμα. Για την ακρίβεια, ο μύθος αποτελεί ένα ιδιότυπο αποστακτήριο, μέσα στο οποίο μετά από ανάλογους βρασμούς, παράγεται ένα ιερό βάλσαμο. Ο αυτοέλεγχος! Γιατί όχι και η μεταμέλεια που ακολουθεί. Για του λόγου το ακριβές, η μετάνοια!
Έτσι λοιπόν, βαθειά προσηλωμένοι στο Β΄ μέρος του διαλόγου του Κριτία, παρακολουθούμε με αμείωτο ενδιαφέρον, την εξέλιξη της ιστορίας της Ατλαντίδος‧ της γης που κατεβρόχθησαν με βουλιμία, τα αδηφάγα κύματα. Η εν λόγω νήσος, βρισκόταν πέρα από τις στήλες του Ηρακλή, στην πλέον προνομιούχο περιοχή του πλανήτη. Η φυλή που την κατοικούσε, ώφειλε την εξαιρετική της αξία στην θεϊκή της καταγωγή. Τοιουτοτρόπως, είχε υποδουλώσει τις δυνάμεις της φύσεως, εκμεταλλευόμενη όλα τα πλούτη της και επιστέγασμα της όλης ζωής, αποτελούσε η τελεία αρμονία. Μα σιγά–σιγά, λέγει ο Πλάτων, οι Άτλαντες άφησαν να θαμπώσει μέσα τους το θεϊκό μόριο και το ανθρώπινο στοιχείο υπερίσχυσε. Λοιπόν, κάθετι μέσα τους και γύρω τους κατέρρευσε. Η κοινωνία τους εξαρθρώθηκε‧ η ηθική τους κρημνίσθηκε‧ έγιναν άπληστοι, άδικοι, κυριαρχημένοι από τη μανία της ισχύος. Και ο Θεός, ο Ανώτατος Κύριος που βασιλεύει σύμφωνα με τους δικαίους νόμους και στον οποίο τίποτα δεν είναι κρυφό, διαπιστώνοντας το σημείο διαστροφής που είχε φθάσει αυτή η άλλοτε θαυμάσια φυλή, απεφάσισε να τους επιβάλλει μία τιμωρία. Συγκέντρωσε όλους τους θεούς στη διαμονή που είναι στο κέντρο της γης και τους είπε...
Κάπου εδώ το κείμενο του Πλάτωνα διακόπτεται απότομα...
Εξ΄ ίσου απότομα όμως βυθίστηκε κάτω από τα κύματα και η Ατλαντίδα, χωρίς να προλάβει να εκπέμψει σήμα κινδύνου. Ίσως όμως, να μην είχαν αντιληφθεί πρότερον ένα άλλο σήμα κινδύνου, που τους απέστειλε ο Θεός για την τύχη τους, οι Άτλαντες.
Από την πρότερη αναφορά, ας εκλάβουμε προς μελέτη μία φράση, που η ίδια από μόνη της, προδιαγράφει και τον επίλογο της αφήγησης. “ ... οι Άτλαντες άφησαν να θαμπώσει μέσα τους ο θεϊκό μόριο...” Το ρήμα “άφησαν”, δηλώνει αδιαφορία, περιφρόνηση, αποποίηση του ρόλου και της υψηλής αποστολής που ανέθεσε ο Θεός στους Άτλαντες. Δηλαδή της θέωσης! Γιατί ο άνθρωπος, πλάσθηκε με σκοπό να μοιάσει ηθικά τον Θεό του, να γίνει έτερος θεός! Ο άνθρωπος πλάσθηκε να βλέπει προς τα άνω, στον ουρανό. Κοιτώντας όμως τον ουρανό, παίρνει ουράνια δύναμη, γενόμενος ο ίδιος δημιουργός και έτσι μεταφέρει το κλίμα του ουρανού στη γη. Με άλλα λόγια, το κοίταγμα του ουρανού, αποτελεί μία μοναδική προσφορά στη γη.
Το ρήμα “άφησαν” όμως, ενδότερον, δηλώνει την εγκατάλειψη του ιδίου του Θεού, την εκτόπισή του, τον εξοστρακισμό του από την ανθρώπινη ζωή. Πιο ωμά, την θανάτωσή του. Ύστερα όμως απ' αυτήν την κίνηση, έπεται η ορφάνια της ασωτίας. Ελλείψει δε του πραγματικού Θεού, κτίζονται είδωλα και εφευρίσκονται υποκατάστατοι, ψεύτικοι θεοί, που ο νόμος της ανταποδόσεως τους απαιτεί, τυρρανικούς. Κάτι ανάλογο υποστηρίζει και ο π. Ιουστίνος Πόποβιτς λέγοντας, πως ο άνθρωπος πάνω στον πλανήτη αυτό, που βυθίζεται στο σκότος, δεν μπορεί να ανθέξει χωρίς θεό, έστω και ψεύτικο!
Κάπου εδώ, μετά την αναγκαία “τοπογραφική” μας ενημέρωση από πλευράς Πλάτωνος, ας συνεχίσουμε μόνοι μας την εν λόγω πνευματική περιήγηση, έχοντες ως πυξίδα την θεϊκή ξενάγηση. Αξιοθέατα μοναδικά, προτάσσονται η άνοδος στα θεϊκά ύψη, αλλά και η θέα της πανέμορφης γαλάζιας θάλασσας. Όμως, και τα ύψη απαιτούν προσοχή, καθότι υπάρχει ο κίνδυνος της πτώσης, αλλά και η θάλασσα επιτάσσει σύνεση, γιατί κάποια στιγμή θεριεύει, γίνεται πικρή και πνίγει. Τι θέλουμε όμως να εξάρουμε με την πρότερη κεκαλυμμένη επισήμανσή μας;
Πριν επιχειρήσουμε στη ζωή μας το οποιοδήποτε φιλόδοξο εγχείρημά μας, απαιτείται να ενημερωθούμε από το θεϊκό μετεωρολογικό δελτίο, για την ύπαρξη ακραίων καιρικών φαινομένων και την έγκαιρη αντιμετώπισή τους. Εν προκειμένω φυσικά, δεν αναφερόμαστε στα ακραία καιρικά φαινόμενα, που τα προκαλούν από μόνοι τους κατά διαβολικό τρόπο, οι αγύρτες της νεοταξικής εξουσίας. Αλλά αυτοί είναι οι σύγχρονοι ψεύτικοι θεοί, που εμείς θέσαμε επί των εδράνων, μετά την θανάτωση του αληθινού Θεού. Αναλύοντας διεξοδικά το θέμα μας, ως ακραία φαινόμενα, ορίζουμε αυτά που πλήττουν την ψυχή του ανθρώπου και την συνθλίβουν απειλητικά κατά την “εποχή του χειμώνος”. Κάπως έτσι λοιπόν, εξεδόθη έκτακτο δελτίο επισήμανσης σοβαρού κινδύνου, προς τον επίσκοπο Λαοδικείας, από πλευράς Θεού, λόγω “εξασθένισης του θεϊκού μορίου του”. Για την ακρίβεια λόγω ψυχικής γυμνότητός του και πνευματικής τύφλωσης.
Τι συνέβη όμως με τον εν λόγω; Στήριξε την ευτυχία του, την δύναμή του, το μέλλον του, στον πλούτο και διεκήρυξε περιτράνως την απόσχισή του από τον ίδιο τον Θεό. “οὐδενός χρείαν ἔχω”. Και όμως ήταν άνθρωπος του Θεού, εκπροσωπούσε τον Θεό στη γη και μετέφερε τα μηνύματά του στους ανθρώπους. Ξάφνου όμως αλλαξοπίστησε. Αυτομόλησε και ετέθη υπό τας διαταγάς του πλούτου. Ενός κάλπικου, και όμως απόλυτα τυρρανικού Θεού. Αρνήθηκε τον αληθινό εργοδότη του τον Θεό και σήκωσε λάβαρο αυτονόμησης. Όμως ο ίδιος ο Νίτσε στο βιβλίο του “Χαρούμενη επιστήμη”, υποστηρίζει ότι “αρνούμενοι τον Θεό, κατ' ουσίαν αρνούμαστε τον εαυτό μας, οπότε από εδώ και πέρα, πρέπει να περιμένουμε μια μακριά σειρά, μια μακριά αφθονία κατεδαφίσεων, καταστροφών, ερειπίων και ανατροπών. Από αυτές τις καταστροφές, προσπαθεί ο Θεός να προστατεύσει τον επίσκοπο, αλλά και τους λοιπούς ανθρώπους, που ζούσαν κατά τον ίδιο τρόπο, στη Λαοδίκεια. Στην πόλη της “χλιαρότητος”.
Όμως επιβάλλεται σε αυτό το σημείο, να διακοπεί η περιήγησή μας στο παρελθόν, γιατί πρέπει να αναζητήσουμε εσπευσμένα το δικό μας παρόν. Την δική μας πατρίδα. Απαιτείται προπάντων να δοθεί μία ειλικρινής απάντηση, απ' όλους εμάς, που μέχρι πρότινος δηλώναμε στις αστυνομικές ταυτότητές μας, ως θρήσκευμα: Χ.Ο.
Μήπως τελικά όλοι εμείς οι σύγχρονοι “χριστιανοί”,
είμαστε άνθρωποι από την Λαοδίκεια;
Αφού πορευόμαστε φορτωμένοι με τις ξελογιάστρες επιτυχίες της γης και ζούμε απροσγείωτοι, πλέοντες σε ονειρώδεις κόσμους και ιδιόρρυθμους παραδείσους με το αίσθημα πως είμαστε και θα μείνουμε για πάντα οι δυνατοί, οι αμετακίνητοι, οι ευτυχείς, τότε... σίγουρα καταγόμαστε από την Λαοδίκεια! Μην υποκρινόμαστε. Η ζωή μας όλη είναι δομημένη μέσα στην αυταρέσκεια, την περηφάνια για την ικανότητά μας, πάνω στον πλούτο μας, τις περιουσίες μας, τις επενδύσεις μας και λοιπές καταθέσεις. Επιδίωξή μας να έχουμε κάθετι, πριν ακόμη το ζητήσουμε. Να τρώμε πριν πεινάσουμε. Να κοιμόμαστε πριν νυστάξουμε. Να ξεκουραζόμαστε πριν κουρασθούμε, να πίνουμε πριν διψάσουμε, να σκορπίζουμε τα πλούτη μας (;) στον αέρα. Να κυνηγάμε μόνο τη χαρά, την ευτυχία, την άνοιξη, το καλοκαίρι. Να εξαρτούμε την επιτυχία της ζωής και του έργου μας, από ανθρώπους και να ζητιανεύουμε αξιώματα που τα δίνουν οι άνθρωποι. ΟΧΙ ο Θεός!
Έτσι λοιπόν καταντήσαμε την ζωή μας να την ποθούμε χωρίς αγώνα, χωρίς προσπάθεια και πάλη, την δε λύπη να την αποστρεφόμαστε, χαρακτηρίζοντάς την ως σημάδι αταξίας και πνευματικής αρρώστιας. Και νομίζουμε έτσι πως είμαστε ζωντανοί!
Κάποια στιγμή όμως, μέσα στον παράδεισο των ανέσεών μας, της φήμης, του πλούτου, της φτιαχτής γαλήνης, θα ακουσθεί η θεϊκή φωνή: “Ἀδάμ ποῦ εἶ;”
Τι θα κάνουμε τότε; Θα σταθούμε με παρρησία έμπροσθεν του εδωλίου της συνείδησής μας, αποδεχόμενοι την ενοχή μας ή θα το βάλουμε στα πόδια, αφιέμενοι στον κυκλώνα που θα επιφέρει συντρίμμια και γενική εξουθένωση; Κι όμως, ήμασταν σίγουροι ότι στήσαμε τη σκηνή μας σε απυρόβλητο σημείο. Ότι τελούμε εν ασφαλεία. Τελικά δεν είμαστε έτοιμοι γι' αυτό που έρχεται... Συν τοις άλλοις είμαστε ένοχοι, καθότι τελούμε άνανδροι θύτες της θεϊκής αγάπης και λοιπής φροντίδος. Κάποια στιγμή όμως εμείς οι Λαοδικείς θα καταντήσουμε λαόδικοι. Δηλαδή, θα δικασθούμε από τον ίδιο τον περιούσιο λαό του Θεού. Αυτόν που δικαιούται να ονομάζεται λαός του Θεού, γιατί βιώνει τον χριστιανισμό κατά τρόπο μοναδικό. “Κρυπτοχριστιανικά”, χωρίς να τιτλοφορείται Χ.Ο., τελείως αυθαίρετα. Για να καταστούμε όμως πιο σαφείς στα όσα λέγουμε, ας αναφέρουμε κάποια παραδείγματα.
Όταν κάποιος μέσα στη σύγχρονη Λαοδίκεια, αναφωνήσει εύχαρις “Δόξα τῶ Θεῶ”, τότε αστραπιαία απέναντί του αντικρύζει, να στήνεται ένα ιδιότυπο εκτελεστικό απόσπασμα με σύγχρονα όπλα τα μάτια του δυσφορούντος παρισταμένου. Όταν πολύ πεταιτέρω ακουσθεί η πανάρχαιη όσο και δύσκολη προσευχή του “Κύριε ἐλέησον”, τότε θα εκσφενδονισθούν από τους ανθρώπους της Λαοδίκειας μομφές καλογερισμού, βυζαντινισμού, γιατί όχι και σκοταδισμού, καθότι ο προσευχόμενος τελεί ένα απομεινάδι του Μεσαίωνα. Γιατί τελεί ένας μέγας αμαρτωλός, περιδεής, κακομοίρης, δύστυχος μπροστά στα μάτια του αμώμου Φαρισαίου. Αν κάποια στιγμή δε ανιχνευθεί η επιθυμία της ιερωσύνης και του ασκητισμού από κάποιον νέο, τότε η Λαοδίκεια θα αποφανθεί ότι πρόκειται περί ατόμου που παρεφρόνησε και απέτυχε στην ζωή του. Προφανέστατα, το σύνδρομο Λαοδίκειας, αναιρεί αυτούς που ποθούν να πατήσουν στα χνάρια ηρώων και μαρτύρων του καθήκοντος, που αναμετρήθηκαν με την δυστυχία του κόσμου, με την οδύνη, τις οδύνες, με τον ίδιο τον Πόνο. Το πρότερο σύνδρομο προπάντων αντιτίθεται στις στυγνές, στυφές, καταραμένες μέρες της ομιχλώδους βαρυχειμωνιάς, που κατ'ανάγκη κάποια στιγμή επισκέπτονται την ανθρώπινη ζωή. Αυτός είναι και ο λόγος που η κοινωνία γέμισε από δαιμονισμένες υπάρξεις. Ο διαφαινόμενος πόθος αγιοσύνης από ανθρώπους του Θεού. Από αυτούς που δικαιούνται να αναρριχηθούν στον σταυρό, αφού πρώτα τον “ἄρουν” στην ζωή τους.
Ας πορευθούμε όμως επί τας διεξόδους των οδών της σύγχρονης Λαοδίκειας, να γνωρίσουμε από κοντά τους ανθρώπους της.
Ένας φέρελπις νέος, αριστούχος στο σχολείο σε όλες τις τάξεις και άνευ φροντιστηριακών μαθημάτων, στο πέρας του Λυκείου, σε συζήτηση με μία καθηγήτριά του, εκφράζει τον πόθο του αποκλειστικά και μόνο να σπουδάσει Θεολογία. Άμεση η αντίδραση της εν λόγω καθηγήτριας, του αντέτεινε να σπουδάσει ιατρική, για να σώζει ανθρώπινες ζωές. Όμως λόγω υγιούς συνείδησης, αναγνώρισε το λάθος της και ομολόγησε ότι και η θεολογική σχολή ασχολείται με την ίαση των ψυχών.
Πριν αρκετά χρόνια, άκουσα στον ραδιοφωνικό σταθμό της Πειραϊκής Εκκλησίας, ότι ένας νεαρός της υψηλής κοινωνίας, των Αθηνών, και ως εκ τούτου πλούσιος, διεσκέδαζε σε ένα μπαρ με την παρέα του. Κάποια στιγμή πρόβαλλε στην είσοδο του καταστήματος μία κοπέλα πάνω σε αναπηρικό καρότσι. Τότε ο πρότερος “πρίγκηπας”, μανιασμένος, πήγε στον αρμόδιο του μαγαζιού και απήτησε να διώξει την κοπέλα, γιατί του χαλούσε την διάθεση. “ἦν γάρ πλούσιος” και Χ.Ο. στην ταυτότητα.
Εκείνο τον καιρό να διευκρινήσουμε, στις αστυνομικές ταυτότητες αναγραφόταν το θρήσκευμα. Τότε όλοι περήφανοι καταγράφονταν Χ.Ο. και ας πατούσαν στην εκκλησία μόνο στη βάπτισή τους, στο γάμο τους και στην κηδεία τους. Ευτυχώς στις μέρες μας αυτό εξέλειπε, καθότι ο Λαοδικέας “οὐδενός χρείαν ἔχει” και απέμειναν στους ναούς ο πιστός λαός του Θεού. Αυτός που θα δικάσει τελικώς τους Λαοδικείς.
Κάποιος γνωστός μου επιχειρηματίας στο κλεινόν άστυ, έκανε το εξής. Πλήρωσε καλά μία ιερόδουλο “αριστοκρατικού” οίκου ανοχής, για να μυήσει τον 15χρονο γιό του στο μυστήριο του σεξ. Όπως δε μου ανέφερε ο ίδιος, δεν διέτρεχε κίνδυνο νόσησης ο γιός του, γιατί οι εν λόγω γυναίκες εξετάζονται τακτικά, για να μη κολλήσει η άρχουσα τάξη “λέπρα”. Κάπως έτσι ο νεανίσκος θα εξερχόταν στο κυνήγι του σεξ πάνοπλος, απαιτώντας, όταν έλθει η ώρα, για σύζυγο του μία κοπέλα καθ΄ όλα αγνή και άμωμη. Ο πρότερος πατέρας “ἦν γάρ πλούσιος” και Χ.Ο.
Όταν εκείνα τα χρόνια διεξαγόταν ο πόλεμος στον κόλπο του Κουβέιτ, κάθονταν ώρες ατελείωτες οι σύγχρονοι Λαοδικείς στις τηλεοράσεις, απολαμβάνοντας το θέαμα που πρόσφεραν οι Αμερικανοί με τα σύγχρονα όπλα, να κυνηγούν μέσα στα οικοδομικά τετράγωνα τους Κουβεϊτιανούς. Ένα κυνήγι θανάτωσης των συγχρόνων “λευκών” σταυροφόρων κατά των μελαμψών. Συνηθίζεται αιώνες τώρα, οι σταυροφόροι της Δύσης να διώκουν και καταδιώκουν την Ανατολή. Το σκότος να προσεταιρίζεται το φως. Γι΄αυτό είχε πει ο Χριστός‧ εξ' αιτίας υμών των “χριστιανών” βλασφημείται το όνομά μου στην οικουμένη.
Δεν θα συνεχίσουμε με άλλες παραθέσεις γεγονότων ανατριχιαστικών. Όλοι είμαστε γνώστες αναλόγων θεμάτων. Ας λάβουμε όμως με σοβαρότητα το έκτακτο μήνυμα που στέλνει ο Θεός σε όλους εμάς που είμαστε πολιτογραφημένοι Λαοδικείς.
“Καυχιέσαι πως είσαι πλούσιος, πως απόκτησες μεγάλη περιουσία, πως δεν έχεις ανάγκη από τίποτε. Ξεχνάς, φαίνεται, πως στην πραγματικότητα είσαι ταλαίπωρος και αξιοθρήνητος, φτωχός, τυφλός και γυμνός. Γι' αυτό σε συμβουλεύω ν' αγοράσεις από μένα χρυσάφι καθαρισμένο στη φωτιά, για να αποκτήσεις πλούτη‧ ρούχα λευκά για να ντυθείς και να μη ντρέπεσαι που φαίνεται η γύμνια σου‧ κολλύριο για να αλείψεις τα μάτια σου και να αποκτήσεις το φως σου. Εγώ όσους αγαπώ τους διαπαιδαγωγώ με αυστηρότητα” (Αποκ. 3,17-18).
Όσοι από εμάς λοιπόν ποθούν την παλιννόστηση στις “χαμένες πατρίδες”, ας προστρέξουν να τις ανεύρουν. Οι έτεροι, σύμφωνα με τον Μπέρναρ Σω, ας ετοιμασθούν για την μετάβαση “από την εποχή των άντρων, στην εποχή των στρατώνων”.
Είναι όμως πολύ δύσκολο κατά την γνώμη μας, από την αχαλίνωτη ζωή μέσα στα άντρα της ακολασίας, η μετάβαση ξαφνικά σε “στρατώνες”. Η σύγχρονη κοινωνία δεν είναι στρατικοποιημένη. Είναι ένα ασκέρι, διάλυσης. Αλίμονο της, ''ότι ο Θεός διεσκόρπισεν οστά ανθρωπαρέσκων''» (Ψαλ. 52,6).
Αρίσταρχος
