ΤΗΝ 1η ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ καὶ τὴν μνήμη ἑνὸς κορυφαίου Της
ἁγίου, τοῦ Μεγάλου Βασιλείου. Πρόκειται γιὰ ἀστέρα πρώτου μεγέθους (νὰ
μιλήσουμε μὲ τὴ γλώσσα τῆς ἀστρονομίας) στὸ νοητὸ ἐκκλησιαστικὸ
στερέωμα. Μία προσωπικότητα, ἡ ὁποία ἔβαλε τὴ δική της ξεχωριστὴ
σφραγίδα στὴν πορεία τῆς Ἐκκλησίας. Ἕνας ἀληθινὸς ἅγιος καὶ συνάμα
οἰκουμενικὸς διδάσκαλος, ὁ ὁποῖος, ὄχι ἁπλὰ ὑπερέβη τὴν ἐποχή του, ἀλλὰ
κατέστη διαχρονικὸς φορέας τῆς ἀλήθειας καὶ τῆς γνησιότητας τῆς
Ἐκκλησίας. Μὲ τὴν ὀρθή του πίστη, τὴν ἄσκηση καὶ τὴν προσωπική του
κάθαρση, κατέστη «σκεῦος ἐκλογῆς» τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὥστε νὰ
κατανοήσει καὶ νὰ ἐκφράσει μὲ ἀκρίβεια τὰ «ἄρρητα ρήματα» τῆς σώζουσας
ἀλήθειας τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ νὰ ἀναγνωριστεῖ ὡς μία ἀπὸ τὶς
μεγαλύτερες αὐθεντίες στὸ χῶρο τῆς Θεολογίας.
Οἱ χιλιάδες σελίδες τῶν
συγγραμμάτων του ἀποτελοῦν ἀνεξάντλητη πηγὴ γιὰ τοὺς κατοπινοὺς
θεολόγους. Κι’ αὐτὸ διότι ἡ θεολογικὴ σκέψη τοῦ Μεγάλου Βασιλείου δὲν
ἦταν καρπὸς νοησιαρχίας, ἀλλὰ θεοπτίας καὶ ἐμπειρικῆς προσέγγισης τοῦ
Θεοῦ. Ἐπίσης δὲν ἔζησε γιὰ τὸν ἑαυτό του, ἀλλὰ γιὰ τὸ Χριστό, τὸν ὁποῖο
συναντοῦσε στὸ πρόσωπο τοῦ κάθε ἀνθρώπου. Στὴν ποιμαντική του διακονία
ἐνέταξε καὶ τὴν κοινωνικὴ διακονία, μὲ τὸ μεγαλεπήβολο ἔργο του στὴν
θρυλικὴ «Βασιλειάδα», ὅπου ἔκανε πράξη τὴν κοινωνικὴ διδασκαλία τῆς
χριστιανικῆς διδασκαλίας. Μία ἄλλη σημαντικὴ πτυχὴ τῆς τιτάνιας δράσεώς
του ὑπῆρξε ἡ πολεμική του κατὰ τῶν αἱρέσεων, διότι πίστευε πὼς ἡ ἀλήθεια
εἶναι συνώνυμη μὲ τὴ σωτηρία καὶ πὼς ἔξω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, στὴν αἵρεση
καὶ τὴν κακοδοξία, ὑπάρχει ἡ ἀπώλεια. Ἡ πολυσχιδὴς αὐτὴ προσωπικότητα
εἶναι (πρέπει νὰ εἶναι) καὶ γιὰ μᾶς σήμερα ὁ πνευματικός μας ὁδοδείκτης.
Ἅγιε τοῦ Θεοῦ, πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν!
