 |
| Ο Μητροπολίτης Βενιαμίν (Φεντσένκοφ) |
Στο δημόσιο χώρο συχνά γίνεται συζήτηση για την εξομολόγηση και τη μετάληψη. Θα λέγαμε γενικά ότι σε θέματα όπως αυτό, ίσως, πρέπει λαμβάνονται υπόψη όχι μόνο οι απόψεις όσων ζουν σήμερα, αλλά και η πνευματική εμπειρία των αποθανόντων ασκητών της ευσεβείας – αυτός ο θησαυρός σοφίας της Εκκλησίας. Προτείνουμε στους αναγνώστες μας απόσπασμα από το βιβλίο του Μητροπολίτη Βενιαμίν (Φεντσένκοφ) «Οι άνθρωποι του Θεού», στο οποίο γίνεται λόγος για τα οφέλη της συχνής εξομολόγησης. Ο Σεβασμιώτατος εκδήμησε εις Κύριον στις 4 Οκτωβρίου του 1961 στην Ιερά Μονή των Σπηλαίων του Πσκοφ.
Θυμάμαι έναν άλλο ηγούμενο, ονόματι Ισαάκιο. Αυτός εξομολογούταν πάντοτε στον πνευματικό του πριν από την τέλεση της Θείας λειτουργίας στις γιορτές. Ένας μορφωμένος μοναχός, μετέπειτα δημοφιλής μητροπολίτης, τον ρώτησε: Γιατί το κάνει αυτό; Για ποια πράγματα να εξομολογηθεί; Τι αμαρτίες μπορεί να έχει; Σ' αυτό ο πατήρ ηγούμενος απάντησε με μια μεταφορά:
«Αφήστε αυτό το τραπέζι για μια εβδομάδα σε ένα δωμάτιο με κλειστά παράθυρα και κλειδωμένη πόρτα. Μετά ελάτε και σύρετε το δάχτυλό σας πάνω στο τραπέζι. Στο τραπέζι θα μείνει μια καθαρή λωρίδα, αλλά στο δάχτυλό σας θα υπάρχει σκόνη, την οποία δεν είναι εύκολο να παρατηρήσετε ακόμα και όταν αιωρείται. Έτσι είναι και οι αμαρτίες: μεγάλες ή μικρές, αλλά συσσωρεύονται συνεχώς. Και πρέπει να καθαριζόμαστε από αυτές με τη μετάνοια και την εξομολόγηση».
Σχετικά με αυτές τις «μικρές» αμαρτίες έρχεται στο νου μου γνωστό περιστατικό με δύο γυναίκες, η οποία έλαβε χώρα στην Ιερά Μονή της Όπτινα. Τον γέροντα Αμβρόσιο επισκέφτηκαν δύο γυναίκες. Η μία από αυτές είχε μια μεγάλη αμαρτία στην ψυχή της και γι' αυτό φαινόταν εξαιρετικά καταβεβλημένη. Η άλλη ήταν χαρούμενη, γιατί δεν είχε «μεγάλες» αμαρτίες. Ο πατήρ Αμβρόσιος, αφού άκουσε τις αποκαλύψεις τους, τις έστειλε και τις δύο στον ποταμό Ζίζντρα. Ζήτησε από την πρώτη να βρει και να φέρει μια τεράστια πέτρα τόση όση εκείνη μπορούσε να σηκώσει. Και η άλλη έπρεπε να συγκεντρώσει μικρές πέτρες στο ποδόγυρο του φορέματός της. Εκείνες έκαναν ό, τι τους είχε ζητηθεί. Τότε ο γέροντας είπε και στις δύο να επιστρέψουν τις πέτρες στις παλιές τους θέσεις. Η πρώτη βρήκε εύκολα τη θέση της μεγάλης πέτρας, αλλά η δεύτερη δεν μπορούσε να θυμηθεί τις θέσεις όλων των μικρών πετρών και επέστρεψε στον γέροντα κρατώντας τες όλες. Εκείνος τους εξήγησε ότι η πρώτη θυμόταν πάντα μια μεγάλη αμαρτία και μετανοούσε, και τώρα μπορούσε να την απομακρύνει από την ψυχή της. Η δεύτερη όμως δεν έδινε σημασία στις μικρές αμαρτίες, και επειδή ήταν πολλές, δεν μπορούσε να καθαριστεί από αυτές με τη μετάνοια.
P.S. Ο Ηγούμενος Ισαάκιος που είχε την συνήθεια να εξομολογείται συχνά δεν είναι άλλος από τον Όσιο Ισαάκιο της Όπτινα, ιερομάρτυρα. Το 1938 με το αίμα του μαρτύρησε την πιστότητά του στον Κύριο. Η ιστορία δεν διέσωσε για μας το όνομα του μορφωμένου μητροπολίτη.
