στη ζωή του αγίου Νεκταρίου
Όποιος μελετήσει το 11ο κεφάλαιο της προς Εβραίους επιστολής βλέπει εκεί ότι η πίστη στον Θεό έσωσε πολλές φορές τους δικαίους της Παλαιάς Διαθήκης.
Αλλά και πολλές φορές οι δίκαιοι χάριν της πίστεως μαρτύρησαν κι έχασαν την ζωή τους.
Έτσι οι άγιοι «δια πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας, ειργάσαντο δικαιοσύνην, επέτυχον επαγγελιών, έφραξαν στόματα λεόντων, έσβεσαν δύναμιν πυρός, έφυγον στόματα μαχαίρας, ενεδυναμώθησαν από ασθενείας, εγεννήθησαν ισχυροί εν πολέμω, παρεμβολάς έκλιναν αλλοτρίων· έλαβον γυναίκες εξ αναστάσεως τους νεκρούς αυτών.
Άλλοι όμως «ετυμπανίσθησαν, έτεροι δε εμπαιγμών και μαστίγων πείραν έλαβον, έτι δε δεσμών και φυλακής· ελιθάσθησαν, επρίσθησαν (πριονίστηκαν), επειράσθησαν, εν φόνω μαχαίρας απέθανον, περιήλθον εν μηλωταίς, εν αιγείοις δέρμασιν, υστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι... εν ερημίαις πλανώμενοι και όρεσι και σπηλαίοις της γης.
Συνεπώς η Γραφή μας προλέγει και μας προειδοποιεί ότι ο Θεός σύμφωνα με τα ακατάληπτα για μας σχέδιά του άλλοτε μας προστατεύει και μας προφυλάσσει από τους ποικίλους κινδύνους και τα μαρτύρια, άλλοτε όμως μας βάζει να τα αντιμετωπίσουμε και να θριαμβεύσουμε, νικώντας την ποικίλη οδύνη και τον θάνατο.
Έτσι ο κάθε άνθρωπος δέχεται την προστασία του Θεού, αλλά και την φαινομενική εγκατάλειψη. Την άνοδο αλλά και την πτώση. Τον πλούτο και την πτωχεία. Την ταχεία απάντηση στις προσευχές, αλλά και την αργοπορία ή την σιωπή του θεού στα αιτήματά του.
Ο άγιος Νεκτάριος αναγκάσθηκε, λόγω φτώχειας, ν᾽αφήσει την θαλπωρή και την γαλήνη της οικογενείας του και 13 ετών να φύγει, μόνος κι έρημος, στην Κων/πολη. Ταλαιπωρήθηκε από σκληρούς και άκαρδους εργοδότες, αλλά και σπούδασε, προόδευσε, ανεδείχθη.
Αργότερα ανέβηκε στην εκκλησιαστική ιεραρχία στο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας ταχέως. Σε μικρό όμως χρονικό διάστημα συκοφαντήθηκε, διώχθηκε από την Αίγυπτο, πτώχευσε, έμεινε άνεργος.
Διορίσθηκε ξανά ιεροκήρυκας στην Ελλάδα σε διάφορες μητροπόλεις, διευθυντής στην Ριζάρειο σχολή στην Αθήνα και μετά ηγούμενος στην μονή που ίδρυσε στην Αίγινα. Συκοφαντήθηκε και κει και τέλος ασθένησε ανιάτως. Ο άγιος πέθανε στο νοσοκομείο, ενώ ήταν υπόδικος στην εκκλησιαστική και πολιτική δικαιοσύνη.
Ήταν θαυματουργός ενώ ακόμη ζούσε, δεν θαυματούργησε όμως για τον εαυτό του. Δεν εισάκουσε ο Θεός την προσευχή του να γίνη καλά.
Ας δούμε και μερικούς άλλους αγίους για το θέμα που εξετάζουμε.
Ο Λουκάς ο ιατρός, επίσκοπος Συμφερουπόλεως, γράφει στην διαθήκη του ότι στην ζωή του είχε πολλές θλίψεις, αλλά ποτέ δεν προσευχήθηκε να του τις πάρει ο Θεός. Αφού «δια πολλών θλίψεων δει εισελθείν ημάς εις την βασιλεία των ουρανών» (Πραξ. 14,22), γιατί να προσευχηθώ να με πάρει ο Κύριος τις θλίψεις;
Ο άγιος Χρυσόστομος εύχεται σε δύο κηρύγματα του στους ακροατές του «Γένοιτο υμάς αεί θλίβεσθαι». Γιατί το είπε αυτό; Διότι είδε μετά την επάνοδο από την πρώτη εξορία του ότι ο κόσμος που έτρεχε στα θέατρα και τον ιππόδρομο πριν, τώρα που τον έχασε και ένιωσε την μοναξιά και την ορφάνια στην εκκλησιαστική του ζωή, καθόταν και τον φύλαγε στην εκκλησία, στις αγρυπνίες και στις άλλες ακολουθίες, μήπως και τον πάρουν ξανά. Συνεπώς, αφού έχουν τόση εκκλησιαστική πρόοδο, ας είναι πάντα θλιμμένοι.
Ο απόστολος Παύλος διά την υπερβολή των αποκαλύψεων που είχε από τον Θεό για να μη υπερηφανευτεί επέτρεψε ο Θεός να έχει σκόλοπα στην σάρκα, άγγελο του Σατανά που τον βασάνιζε. Παρακάλεσε τρεις φορές τον Θεό να τον ελευθερώσει από τον πειρασμό και κείνος του απάντησε να αρκεστεί στην χάρη που του δίνει. Η δύναμη του Θεού φαίνεται σε όλο το μεγαλείο της, όταν οι άνθρωποι του βασανίζονται ποικιλοτρόπως και παρ' όλα αυτά μεγαλουργούν στο έργο του. (Β´Κορ. 12, 1-10).
Έτσι ο Παύλος που θαυματουργούσε στους άλλους (μέχρι και ανάσταση νεκρού έκανε. Ανέστησε τον Εύτυχο πρβλ. Πραξ. 20,7-10) δεν μπόρεσε να θαυματουργήσει στον εαυτό του. Όταν όμως άκουσε την απάντηση του Θεού στο αίτημά του τότε έγραψε στους Κορινθίους: «Ήδιστα ουν μάλλον καυχήσομαι εν ταις ασθενείαις μου, ίνα επισκηνώση επ' εμέ η δύναμις του Χριστού. Διό ευδοκώ εν ασθενείαις, εν ύβρεσιν, εν ανάγκαις, εν διωγμοίς, εν στενοχωρίαις, υπέρ Χριστού· όταν γαρ ασθενώ τότε δυνατός ειμί» (Β´Κορ. 12,9-10).
Το θέμα είναι να μας δοθεί η δύναμη και η χάρη του Θεού και όχι η λύτρωση από τα δεινά και τα βάσανα.
Πολλοί άγιοι ευχόταν, γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο, να τους δώσει ο Θεός πολλές δοκιμασίες· για να γυμναστούν εν Κυρίω και να καταστούν τέλειοι.
Πρβλ. Ειδικές δυνάμεις στρατού. Οι βατραχάνθρωποι μεταξύ των άλλων ασκήσεων που υποβάλλονται είναι να μείνουν άγρυπνοι για έξι μέρες συνεχίζοντας τις διάφορες ασκήσεις τους. Και το δέχονται και το προσπαθούν, γιατί έχουν την φιλοδοξία να καταταγούν στο δυσκολώτερο σώμα του στρατού.
Αδικίες-συκοφαντίες πραγματοποιούν θεϊκά σχέδια
Πίσω από τις ανθρώπινες αδικίες και τις σατανικές ραδιουργίες, που τόσο μας ταλαιπωρούν και μας πικραίνουν, κρύβονται μεγαλεπήβολα, ανεξιχνίαστα θεϊκά σχέδια.
Στην Ελλάδα που ήρθε ο άγιος Νεκτάριος κήρυξε σε Εύβοια, Φθιώτιδα, Φωκίδα, Αθήνα, Πειραιά, έγινε διευθυντής στην Ριζάρειο απ᾽όπου βγήκαν πολλοί κληρικοί, που επηρεάστηκαν από το ήθος και την αρετή του και αυτοί μετέπειτα φώτισαν και καλλιέργησαν πνευματικά την Ελλάδα. Και τέλος μεσουράνησε στην Αίγινα με τη μονή του.
Αν παρέμεινε στην Αίγυπτο, σήμερα ελάχιστοι των Ελλήνων ζουν εκεί και πιο ελάχιστοι εκκλησιάζονται. Ο άγιος Νεκτάριος, ως κεκοιμημένος και εκεί ενταφιασμένος, θα ήταν μόνος και ορφανός. Το 1983 που εκκλησιάστηκα στον άγιο Νικόλαο του Καΐρου, όπου προΐστατο ο άγιος Νεκτάριος, δύο ηλικιωμένες κυρίες αποτελούσαν το όλο εκκλησίασμα. Η κατάσταση ήταν τραγική και πένθιμη. Κτίρια και ιδρύματα υπέροχα, αλλά χωρίς ανθρώπους. Η περίφημος Αμπέτιος Σχολή, που λειτουργεί υπό την εποπτεία της ιεράς μονής Σινά, είχε κυρίως Άραβες φοιτητές.
Λοιπόν η θεία πρόνοια φρόντισε ο άγιος να φύγει στην Ελλάδα και μάλιστα σε χρονική περίοδο που η Ελλάδα βίωνε δύσκολες στιγμές και τον είχε πνευματική ανάγκη. Η ήττα μας από τους Τούρκους το 1897, ο Μακεδονικός αγώνας, οι Βαλκανικοί πόλεμοι, Α´ Παγκόσμιος πόλεμος και στο τέλος της ζωής του η Μικρασιατική εκστρατεία. Ο άγιος Νεκτάριος μας στήριξε εν ζωή τότε παντοιοτρόπως και μετά την κοίμησή του μας στηρίζει συνεχώς και διαχρονικά με τις πρεσβείες και τα θαύματά του.
Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν. Μεγάλα και θαυμαστά τα σχέδιά του, όσο κι αν μας στοιχίζουν κι όσο κι αν μας ταλαιπωρούν.
ΑΡΧΙΜ. ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΑΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣ
