Τιμώντας την μνήμη του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου
Γράφει η Αντωνία Σφακιανάκη, Καθηγήτρια Πληροφορικής
Ι. ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΗ ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΗ
Στις αναπτύξεις που ακολουθούν εξετάζεται μόνο αν τα όσα εγράφησαν στο περίφημο φυλλάδιο που διένειμε ο φιλόλογος-εκπαιδευτικός για την ομοφυλοφιλία εκφράζουν μίαν Αλήθεια της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας και, σε καταφατική περίπτωση, όπως αβίαστα αποδεικνύεται, αν ο λόγος που έλαβε μεγάλες διαστάσεις ήταν για να αμαυρωθεί εκ νέου η ορθόδοξη πίστη του ελληνικού λαού και να οδηγηθεί η κοινωνία στον ανάποδο και αντίχριστο κόσμο, όπου η Αλήθεια διδάσκεται ως Ψέμα και το Ψέμα ως Αλήθεια.
ΙΙ. Η ΕΔΡΑΙΩΣΗ ΤΟΥ ΑΝΑΠΟΔΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Αποδεικνύεται ξανά, και δη με τον πιο τραγικό τρόπο, ότι βιώνουμε ως ελληνική κοινωνία την αποκαθήλωση της Αλήθειας για την επικράτηση του Ψεύδους ή, αλλιώς, για την εδραίωση του ανάποδου κόσμου – αυτήν την φορά θύμα του αντίχριστου μηχανισμού υπήρξε ένας φιλόλογος-εκπαιδευτικός.
Η πανδημία και η έξοδος από αυτή μέσω της «επιχείρησης ελευθερία» που στην κυριολεξία δεν ήταν παρά η «επιχείρηση δουλεία», αποτέλεσε το πρώτο επίσημο εναρκτήριο γεγονός αυτής της αποκαθήλωσης, φέρνοντας κυριολεκτικά τα πάνω κάτω και προκαλώντας σε τέτοιο απίστευτο βαθμό την κοινή λογική, μέσω της χειραγώγησης και της προπαγάνδας, έτσι ώστε να μην μπορεί να γίνεται αντιληπτή η διαστροφή του ορθού.
Έκτοτε φαίνεται ότι η στρέβλωση της Αλήθειας και η παραποίηση της λογικής συνεχίζονται με αμείωτο και συνεχώς αυξανόμενο ρυθμό μέχρι την τελική εδραίωση του ανάποδου κόσμου, όπου πλέον όλες οι έννοιες των λέξεων θα έχουν διαφορετική σημασία.
Έτσι, ξεδιπλώνεται παράλληλα ένας ανάποδος τρόπος σκέψης, διαμετρικά αντίθετος από τον μέχρι πρότινος ορθόδοξο, μάλιστα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που περιγράφει ο Τζωρτζ Όργουελ στο βιβλίο του «1984», δηλαδή την εξάλειψη της «Παλαιομιλίας» και την οριστική υιοθέτηση της «Νεομιλίας» (Newspeak) που την τοποθετεί γύρω στο 20501.
ΙΙΙ. ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΨΕΜΑ
Ως εκ τούτου, η Αλήθεια πάντοτε θα πονάει, είτε ξεσκεπάζει το πέπλο του ψεύδους που την περιβάλλει είτε όχι, αλλά μονάχα στην πρώτη περίπτωση καθίσταται λυτρωτική, όταν δηλαδή ο άνθρωπος τη δέχεται και πορεύεται στον δρόμο της. Σε κάθε άλλη περίπτωση, η Αλήθεια δεν γίνεται αντιληπτή, και εξακολουθεί να θεωρείται πλάνη-αίρεση, σε σχέση με το προπαγανδιστικό αφήγημα της επικρατούσας δήθεν αλήθειας, με αποτέλεσμα να πολεμάται ανελέητα.
Αυτό ακριβώς συνέβη με τον εκπαιδευτικό σε Γυμνάσιο του Λαυρίου που τόλμησε να μοιράσει φυλλάδιο με αναφορά του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου στο αμάρτημα της ομοφυλοφιλίας, το οποίο χαρακτηρίστηκε από τα προπαγανδιστικά Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης ως ακραίο ομοφοβικό φυλλάδιο με ρητορική μίσους και ρατσιστικές αναφορές.
Μάλιστα κάποια από αυτά τα μέσα έφθασαν στο σημείο να γράψουν ότι:
«το περιεχόμενό του θυμίζει εποχές Ιεράς Εξέτασης και Μεσαίωνα, καθώς […] αναφέρει πως οι ομοφυλόφιλοι είναι χειρότεροι από τους δολοφόνους, ενώ η ομοφυλοφιλία είναι η χειρότερη αμαρτία που μπορεί να διαπράξει κάποιος»2.
Τι συμβαίνει, όμως, και κανείς δεν βλέπει ή καλύτερα δεν θέλει να δει ότι το φυλλάδιο που μοίρασε ο εκπαιδευτικός αποτυπώνει μόνο Αλήθειες; Και γιατί όλοι έπεσαν επάνω του σαν τα κοράκια, ενώ ήταν τόσο εύκολο να πάνε να διαβάσουν την Ε΄ ομιλία του Αγ. Ιωάννου του Χρυσοστόμου «Εις την προς Ρωμαίους», κάνοντας μια απλή αναζήτηση της επιστολής στο διαδίκτυο, οπότε θα διεπίστωναν του λόγου το αληθές; Από την ανάγνωση αυτής της επιστολής προκύπτει με πόσο επεξηγηματικό, γλαφυρό, παραστατικό αλλά και διεισδυτικό τρόπο φτάνει στο συμπέρασμά του ο τόσο σημαντικός Άγιος της Εκκλησίας μας.
IV. ΑΓΙΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ: Η ΑΡΙΣΤΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ
Το πολυμέτωπο και προπάντων άδικο σφυροκόπημα που υπέστη ο ομολογητής εκπαιδευτικός, μας αναγκάζει να υπενθυμίσουμε Αλήθειες που με δαιμονική μανία το σύστημα θέλει να διαγράψει από την μνήμη των ανθρώπων.
O Άγ. Ιωάννης ο Χρυστόστομος, όπως και όλοι οι Άγιοι Πατέρες της εκκλησίας μας δεν ήταν καθόλου τυχαίοι, δέχθηκαν με όλο τους το «είναι» το κάλεσμα, την προτροπή του Θεού προς την τελειότητα, την αγιότητα, «ἅγιοι γίνεσθε ὅτι ἐγώ ἅγιος εἰμί» (Α΄ Πετρ. 1, 15), για να αξιωθούν της σωτηρίας «ἵνα σωτηρίας τύχωσιν» (Β΄ Τιμ. 2, 10), ένα κάλεσμα που αγκαλιάζει κάθε άνθρωπο ανεξαιρέτως, αλλά σε καμία περίπτωση δεν αναγκάζει κανέναν να ακολουθήσει την οδό που υποδεικνύει, μονάχα προσκαλεί όσους θέλουν να εισέλθουν σε αυτήν, «όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν».
Γι’ αυτό και μόνο το λόγο, η Αλήθεια πρέπει να λέγεται, να ακούγεται, να γράφεται και όχι να κρύβεται, να λοιδορείται και να διαστρεβλώνεται. Για να έχει τη δυνατότατα ο καθένας ελεύθερα να επιλέγει. Κι ο καταλληλότερος τρόπος να γίνει αυτό, δεν είναι άλλος παρά μέσω της παιδείας και της αγωγής που οφείλει να παρέχει πρωτίστως το σχολείο.
Δεν είναι επίσης τυχαίο ότι Έλληνες και ξένοι μελετητές έχουν εξάρει το πολυσχιδές συγγραφικό έργο των Πατέρων της ορθοδόξου εκκλησίας μας. Όλως ενδεικτικώς, o κορυφαίος ιστορικός της Αγγλίας Τόμας Μακώλεϋ (Thomas Macauley), μελετώντας τα έργα του Αγ. Ιωάννου του Χρυσοστόμου, τα εύρισκε «τουλάχιστον εφάμιλλα προς όλην την υπάρχουσαν φιλολογίαν της καλυτέρας εποχής της Ελλάδος από του Ομήρου μέχρι του Αριστοτέλους».
Ιδιαιτέρως δε ο καθηγητής της Σορβόννης Ανρί-Ιρενέ Μαρού (Henri-Irénée Marrou), στην εναρκτήρια ομιλία του με θέμα: «Πατρολογία και Ανθρωπισμός», τόνισε μεταξύ άλλων ότι:
«Οι Πατέρες δεν ήσαν απλώς διανοούμενοι με την εκπεσμένην και φθηνήν έννοια της λέξεως. Υπήρξαν οι καλύτεροι συγγραφείς ποιοτικώς, είσαν ούτως ειπείν η αριστοκρατία του πνεύματος. Από τον όγκο των προβλημάτων του ανθρώπου εξέλεξαν τα ανώτερα, και αυτά επεδίωξαν να λύσουν. Από τας ανάγκας του έλαβον τας ιεροτέρας, όσας έχουν σχέσιν με την πνευματικήν του φύσιν και τον θείον του προορισμόν. Είτε γράφοντες, είτε ομιλούντες, ένα πράγμα συνεχώς ετόνιζον, ότι ο άνθρωπος δεν πρέπει να αφήσει τον εαυτό του να μένει εκεί που τον αφήκαν οι άλλοι, οι σοφοί του κόσμου, δια να τον οδηγήσουν εκεί που ουδ’ εφαντάζοντο οι άλλοι. Οι Πατέρες επόνεσαν τον άνθρωπο και χάριν της ευτυχίας του κατηνάλωσαν όλη την ζωήν των».
Ο αείμνηστος Π.Ν. Τρεμπέλας, συγγραφέας, ιεροκήρυκας και καθηγητής της Θεολογικής Σχολής Αθηνών, έγραψε σε επιστολή του για το συγγραφικό πόνημα των 82 τόμων των Απάντων των Αγίων Πατέρων:
«Δι’ ημάς τους ορθοδόξους, μετά την Αγίαν Γραφήν, έρχονται οι Άγιοι Πατέρες, αι αστείρευτοι αυταί πηγαί της γνήσιας και Ορθοδόξου Παραδόσεως, είς τα αθάνατα αυτά έργα των απεθησαυρίσθη η έγκυρος και αυθεντική και αυστηρώς ορθόδοξος ερμηνεία της Αγίας Γραφής»3.
Επίσης, ο επίτιμος πρόεδρος του Αρείου Πάγου Δ.Ν. Βασίλειος Νικόπουλος αναφέρει:
«Πλήρωσε με τη ζωή του λοιπόν ο Χρυσόστομος την αφοσίωσή του στο Δίκαιο για την ορθή εφαρμογή του οποίου στη φυσική του διάσταση αγωνίσθηκε σε όλη του τη ζωή»4.
V. Η ΑΥΤΟΑΝΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΠΑΙΔΕΙΑΣ
Συνεπώς, είναι αποκαρδιωτικό να διαπιστώνουμε ότι το Υπουργείο Παιδείας Θρησκευμάτων και Αθλητισμού αδυνατεί να διακρίνει μεταξύ της Αλήθειας που ήταν γραμμένη στο επίμαχο φυλλάδιο και του (ανύπαρκτου) ομοφοβικού περιεχομένου.
Είναι δε παράλογο να μη μπορεί να σταθεί η συγκεκριμένη Αλήθεια σε σχολεία που, σύμφωνα με το γραφείου Τύπου του Υπουργείου:
«… είναι χώροι εκπαίδευσης, φιλίας, σεβασμού και αλληλεγγύης. Η εκπαιδευτική κοινότητα οφείλει να σέβεται και να προωθεί αυτές τις αρχές»5.
Μάλιστα, το ακόμη πιο παράλογο είναι να αποφασίζεται η αναστολή άσκησης καθηκόντων του εκπαιδευτικού μετά από την παραπομπή του στο αρμόδιο Πειθαρχικό Συμβούλιο, κατ’ εντολή, μάλιστα, του υπουργού Παιδείας Κ. Πιερρακάκη, ενώ σύμφωνα με δημοσιεύματα σχηματίστηκε δικογραφία για παραβίαση του ρατσιστικού νόμου6.
Οι παραπάνω ενέργειες καταδεικνύουν ότι στο πρόσωπο του εκπαιδευτικού βάλλεται ο ίδιος ο Άγιος συμπαρασύροντας όλη τη διδασκαλία της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, της ορθοδόξου πίστης μας, που αποτελούν το θεμέλιο του ελληνορθόδοξου πολιτισμού μας, ο οποίος μας διατήρησε ως έθνος διαμέσου των αιώνων.
Άραγε, πόσο πολύ έχει αναποδογυρίσει ο νους της κοινωνίας μας, δεδομένου ότι το 1975 το τότε Υπουργείο Εθνικής Παιδείας ζητούσε την προμήθεια των «Απάντων των Αγίων Πατέρων» της Εκκλησίας (Αγ. Ιωάννου του Χρυσοστόμου, Μ. Βασιλείου, Μ. Αθανασίου κ.ά.) για τον εμπλουτισμό των σχολικών βιβλιοθηκών, καθώς φρονούσε ότι θα ωφελήσει πολλαπλώς τόσο τους εκπαιδευτικούς όσο και τους μαθητές διαμέσου της άντλησης, όπως χαρακτηριστικά ανέφερε, των «σωτήριων ηθικών διδαγμάτων αναγκαίων εις τον καθ’ ημέραν βίον»;7
Και από πού κι ωσπού είναι ένοχος ο εκπαιδευτικός, όταν μεταλαμπαδεύει στους μαθητές του τα ηθικά διδάγματα με τα οποία το ίδιο το σχολείο, που τώρα τον διώκει, τον είχε γαλουχήσει;
VI. Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΣΕ ΔΙΩΓΜΟ
Παράλληλα, είναι θλιβερό να ακούμε τον κ. Τατσόπουλο να μιλά με τόσο υποτιμητικούς και απαράδεκτους χαρακτηρισμούς σε βάρος των Αγίων Πατέρων8, σπιλώνοντας ιδίως την μνήμη του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου. Οι φοβερές φράσεις του που πιστοποιούν το διαβολικό αναποδογύρισμα της Αλήθειας είναι οι εξής:
«Έχουμε προστάτες των ελληνικών γραμμάτων τους τρεις Ιεράρχες – Δεν ήταν καλοί άνθρωποι, ήταν τεράστιοι μισάνθρωποι και ανθέλληνες, έχουν πει τρομακτικά πράγματα».
Το ακόμη πιο θλιβερό, όμως, είναι ότι η επίσημη εκκλησία τήρησε στάση εκκωφαντικής σιωπής μπροστά στην κατάφωρη αδικία του εκπαιδευτικού, αρνούμενη να υπερασπιστεί τις Αλήθειες που με σθένος είχε υποστηρίξει στην ιστορική εισήγησή της9, όπως χαρακτηρίστηκε από πολλά μέσα ενημέρωσης10 αναφορικά με τη θέσπιση γάμου των ομοφυλοφίλων ως απάντηση στην τότε ψήφιση του αντίστοιχου νομοσχέδιου από την πολιτεία.
Η εν λόγω εισήγηση, μεταξύ άλλων, περιελάμβανε πολλά περισσότερα αποσπάσματα των ομιλιών όχι μόνο των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας μας (όπως του Απ. Παύλου και του Αγ. Ιωάννου του Χρυσοστόμου), αλλά και αρχιερέων και έγκριτων νομικών, που ταυτίζονταν στο ακέραιο με τα όσα προέβαλε το επίμαχο φυλλάδιο του εκπαιδευτικού, θέτοντας το ζήτημα των σχέσεων ατόμων του ιδίου φύλου στην ορθή του διάσταση κόντρα στην νεοεποχίτικη προπαγάνδα.
Ένα άλλο αξιοπερίεργο είναι ότι η εφημερίδα11 που σχολίασε ότι το φυλλάδιο του εκπαιδευτικού παραπέμπει σε εποχές Μεσαίωνα και Ιεράς Εξέτασης, είναι η ίδια που εκθείαζε την εισήγηση της Εκκλησίας ως «μία εμβληματική μελέτη απάντηση στην προπαγάνδα της εποχής, που πρέπει να διαβάσουν όλοι οι Έλληνες»!12
Άκρως ντροπιαστική ήταν και η θέση, που, διά της γνωστής μεθόδου του Πόντιου Πιλάτου, έλαβε η Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων (ΠΕΘ), η οποία, στην σχετική ανακοίνωσή της, εστίασε στην παραποιημένη είδηση σχετικά με την ειδικότητα του καθηγητή. Δηλαδή ότι δεν ήταν θεολόγος αλλά φιλόλογος, αποφεύγοντας με αυτόν τον τρόπο να τοποθετηθεί στο ζήτημα, ως όφειλε, προβάλλοντας τις αλήθειες της Ορθόδοξης Χριστιανικής Παραδόσεως που διατείνεται ότι πρεσβεύει13.
Ενάντια στον εκπαιδευτικό ήταν και η ανακοίνωση του Πανελληνίου Θεολογικού Συνδέσμου «ΚΑΙΡΟΣ»14, που, ενώ όπως διατείνεται, «…αγωνίζεται και προτάσσει τον ανθρωπιστικό και πολιτιστικό χαρακτήρα του μαθήματος των Θρησκευτικών…» και «…ενδιαφέρεται για την ανάδειξη του σεβασμού κάθε θρησκευτικής και πολιτισμικής πολυφωνίας και ετερότητας…», συμπορεύτηκε πλήρως με το ψευδοαφήγημα των ΜΜΕ και του Υπουργείου, χαρακτηρίζοντας το περιστατικό με τον καθηγητή «ως περιστατικό ακραίας και ανέριστης ρητορικής […] με ομοφοβικές αναφορές», αδυνατώντας με τη σειρά του να διακρίνει μεταξύ μιας αληθείας της ορθοδόξου πίστεως και μιας ομοφοβικής αναφοράς.
(Να σημειωθεί ότι η χρήση της λέξης «ανέριστη»15 είναι ό,τι χειρότερο θα μπορούσε να γραφεί, αφού αμφισβητεί ευθέως όσα έχει πει ο Άγιος, τα οποία ανεγράφησαν μεταφρασμένα στο επίμαχο φυλλάδιο).
Διαλαμβάνοντας εν συνεχεία η ανακοίνωση ότι «το μάθημα των Θρησκευτικών… είναι μάθημα ελευθερίας, δημοκρατίας, σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και γόνιμου διαλόγου, αλληλογνωριμίας όλων ανεξαιρέτως των μαθητών/τριών, οποιασδήποτε ιδεολογικής, πολιτισμικής και θρησκευτικής ταυτότητας», παραγνωρίζει προκλητικά την οικουμενική διάσταση του ορθόδοξου πολιτισμού μας που αντλεί τη δύναμή του από την Ιερά Παράδοση16 (όπως συστηματοποιήθηκε από τους αγίους Πατέρες της Εκκλησίας και διατυπώθηκε γραπτώς). Διότι η γνώση του ορθόδοξου πολιτισμού δεν αναιρεί την ελευθερία ή των σεβασμό των διαφορετικών πεποιθήσεων αλλά τον συμπληρώνει, ούτε αντίκειται στον πλουραλισμό, αλλά τον εδραιώνει.
VII. ΧΡΕΟΣ ΜΑΣ Η ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ
Στον αντίποδα της παραπάνω ανακοίνωσης, μία αποστομωτική απάντηση σε όλο τον πόλεμο που δέχθηκε ο εκπαιδευτικός για το διανεμηθέν, δήθεν «ομοφοβικό», φυλλάδιο, μπορεί να αντληθεί από την θέση που είχε διατυπώσει ο ομότιμος καθηγητής της Νομικής Σχολής του Α.Π.Θ. Μαριάνος Καράσης17, ασχολούμενος ειδικώς και εμπεριστατωμένως με το πρόβλημα των θρησκευτικών ως μάθημα στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια εκπαίδευση.
Ο καθηγητής Καράσης, στο βιβλίο του «Δίκαιον και ορθόδοξη Θεολογία. Σημεία επαφής στο παράδειγμα του μαθήματος των θρησκευτικών», αναλύει και αποδεικνύει νομικοθεολογικά ότι το περιεχόμενο του μαθήματος είναι η διδασκαλία της «επικρατούσας» και επίσημης Ορθόδοξης χριστιανικής θρησκείας, κρίνοντας ως νομικά αβάσιμες τις όποιες αντίθετες απόψεις, με το επιχείρημα ότι ο χαρακτήρας του μαθήματος είναι πολιτισμικός και, ως εκ τούτου, περισσότερο σύμφωνος με το βαθύτερο νόημα και την πνευματική εμβέλεια της Ορθοδοξίας.
Μάλιστα εξηγεί γιατί προτείνει και διαφορετικό τίτλο για το μάθημα, αναβαθμίζοντάς το σε μάθημα «Ορθόδοξης χριστιανικής κληρονομιάς». Ο όρος «κληρονομιά», κατά τον Καράση, είναι συνθετικός, στο μέτρο που συνδυάζει τις δύο εκκλησιαστικές πηγές της Ορθοδοξίας, δηλαδή την Βίβλο και την Ιερά Παράδοση, και εν γένει τον ορθόδοξο πολιτισμό, δηλαδή προβάλλει την ιστορική παρουσία της Εκκλησίας στον ανθρώπινο πολιτισμό, όπως φυσικά και στον νεοελληνικό πολιτισμό, του οποίου η Ορθοδοξία αποτελεί συστατικό στοιχείο της ιδιοπροσωπίας του.
Αυτή η κληρονομιά αποτελεί τον αντίποδα κάθε μισαλλοδοξίας και σκοταδισμού, δεν φέρνει σε καμιά ανταγωνιστική αντιπαράθεση την Ορθοδοξία με τις άλλες θρησκευτικές και πολιτιστικές παραδόσεις, εκπέμπει δε το πιο οικουμενικό μήνυμα αγάπης σε όλους ανεξαιρέτως τους μαθητές των σχολείων, χωρίς να προσβάλλει την θρησκευτική συνείδηση κανενός.
Ωστόσο, ο τίτλος «Ορθόδοξη χριστιανική κληρονομιά», που τόσο ξεκάθαρα προσδιορίζει τη φύση και το περιεχόμενο του μαθήματος των θρησκευτικών, δέχεται πυρά που δεν προέρχεται από τον χώρο του Δικαίου ή της Θεολογίας. «Η κριτική ξεκινά από πολύ μακριά και ακούγεται να τη φέρνει, για να μιλήσουμε παραβολικά, λέει ο καθηγητής Καράσης, ένα πρόσωπο που του λείπει το μισό από τον εαυτό του, αλλά που με το αλαζονικό του πείσμα κατορθώνει να επικρατήσει και να δημιουργήσει σύγχυση ανάμεσα στο θείο και στο επίγειο, στο ιερό και το ανίερο, το αληθινό και το ψεύτικο, το ωραίο και το άσχημο, το καλό και το κακό. Το πρόσωπο αυτό είναι η persona του ακρωτηριασμένου πνεύματος, ο Ιδεολόγος, ο άνθρωπος με την άτρωτη γοητεία του διαβόλου. Είτε το θέλουμε είτε όχι, οι ιδεολογίες δεν έχουν πεθάνει ακόμη. Ο ιδεολόγος εδώ, λέει ο καθηγητής Καράσης, κινείται άνετα παντού, σε όλα τα επίπεδα και εμφανίζεται με περισσότερα πρόσωπα: ως προοδευτικός Διαφωτιστής, ως Ορθολογιστής, ως Εμπειριστής, ως Πραγματιστής και Ωφελιμιστής, ως λογικός Θετικιστής, ως Αγνωστικιστής, ως θρησκευτικά αδιάφορος, ως Άθεος, ως Μηδενιστής. Έχει τόσα πολλά πρόσωπα ο Ιδεολόγος και τα χρησιμοποιεί; ρωτά ο Μαριανός Καράσης. Για να απαντήσει: Ναι, όπως δηλώνει και ο μύθος του Αισώπου “λύκος και αρήν”. Ένας λύκος, όταν είδε ένα αρνί να πίνει νερό σε κάποιο ποτάμι, έβαλε στο νου του να το φάει με μία αιτία που να είναι ευλογοφανής. Στάθηκε λοιπόν πιο πάνω και το κατηγόρησε πως θολώνει το νερό και δεν τον άφηνε να πιεί. Το αρνί του αποκρίθηκε ότι πίνει με την άκρη των χειλιών του και ότι, επιτέλους, αφού στεκόταν χαμηλότερα, δεν ήταν δυνατόν να θολώνει το νερό ψηλά. Ο λύκος, αφού η κατηγορία αυτή δεν έπιασε, του λέει: “Καλά εσύ πέρυσι έβρισες τον πατέρα μου”. Το αρνί του αποκρίθηκε πως πέρυσι δεν είχε ακόμα γεννηθεί. Οπότε ο λύκος του λέει: “Και αν εσύ είσαι πλούσιος στις δικαιολογίες, εγώ ωστόσο θα σε φάω”. Αφού το αρνί δεν μπόρεσε να σωθεί, θα σωθεί άραγε η Ορθοδοξία από την βουλιμία των ιδεολογιών; Το σκάφος, η Νέα Κιβωτός, που ταξιδεύει στο μέλλον και κομίζει στην ανθρωπότητα έναν διαφορετικό πολιτισμό και σε μας τους Έλληνες την “Ορθόδοξη κληρονομιά”, κλυδωνίζεται σοβαρά μέσα στη δίνη της εκκοσμίκευσης…»18 με κίνδυνο να καταποντιστεί.
Είναι χρέος όλων μας να συνειδητοποιήσουμε αυτόν τον κίνδυνο όσο πιο έγκαιρα γίνεται, και να κλείσουμε ερμητικά τα αυτιά μας στις σειρήνες του προπαγανδιζόμενου ανάποδου άρα και αντίχριστου κόσμου.
Τζώρτζ Όργουελ, «1984», μτφ.: Νίνα Μπάρτη, εκδόσεις ΚΑΚΤΟΣ, 1978, σελ. 297-309.
Καταγγελίες για αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά, Εφημερίδα Δημοκρατία, 30/10/2024.
Άπαντα των Αγίων Πατέρων Ιωάννου Χρυστοστόμου Ρωμαίους Α’ Εκδόσεις «ΩΦΕΛΙΜΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ», 1974, σελ. 13. Βλ.: https://mega.nz/file/GcNnhSLQ#MmPyc7JIeRNOkb4W_kp0n4-MToR870aOBVsyuCXdX3I
Βασίλειος Ευτ. Νικόπουλος, Εισαγωγή στη Νομική Θεολογία, Εκδόσεις Κυριακίδη, 2021, σελ. 206.
Άπαντα των Αγίων Πατέρων Ιωάννου Χρυστοστόμου Ρωμαίους Α’ Εκδόσεις «ΩΦΕΛΙΜΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ», 1974, σελ. 408. Βλ. και: https://mega.nz/file/GcNnhSLQ#MmPyc7JIeRNOkb4W_kp0n4-MToR870aOBVsyuCXdX3I
https://www.msn.com/el-gr/video/deltia-eidiseon/%CF%80-%CF%84%CE%B1%CF%84%CF%83%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82-%CE%AD%CF%87%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%B5-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CF%84%CE%AC%CF%84%CE%B5%CF%82-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD-%CE%B3%CF%81%CE%B1%CE%BC%CE%BC%CE%AC%CF%84%CF%89%CE%BD-%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82-%CF%84%CF%81%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CE%B9%CE%B5%CF%81%CE%AC%CF%81%CF%87%CE%B5%CF%82-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CE%AE%CF%84%CE%B1%CE%BD-%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CE%AF-%CE%AC%CE%BD%CE%B8%CF%81%CF%89%CF%80%CE%BF%CE%B9-%CE%AE%CF%84%CE%B1%CE%BD-%CE%BC%CE%B9%CF%83%CE%AC%CE%BD%CE%B8%CF%81%CF%89%CF%80%CE%BF%CE%B9-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B1%CE%BD%CE%B8%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B5%CF%82-%CE%AD%CF%87%CE%BF%CF%85%CE%BD-%CF%80%CE%B5%CE%B9-%CF%84%CF%81%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%BA%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AC-%CF%80%CF%81%CE%AC%CE%B3%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1/vi-AA1tkgys
Καταγγελίες για αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά, εφημερίδα «Δημοκρατία», 30/10/2024, σελ. 29.
Ανέριστος = α(δια)φιλονίκητος
Βλ. σχετικά Β. Νικόπουλο, Εισαγωγή στη Νομική Θεολογία, ό.π., σελ. 311-321.
Νικόπουλος, Εισαγωγή στη Νομική Θεολογία, ό.π., σελ. 320-321.
kvathiotis.substack.com
