ETOΣ ΙΒ ΚΟΖΑΝΗ – ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 1956 ΑΡΙΘ. ΦΥΛΛΟΥ 186
«ΣΠΙΘΑ» ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ
«Αδελφοί, τιμής ηγοράσθητε·
μη γίνεσθε δούλοι ανθρώπων»
Η μικρά, αγαπητοί, η μικρά μας χώρα δύναται να ονομασθεί χώρα των πλέον παραδόξων και ετεροκλήτων συμβάσεων. Πτωχή, αδύνατος, υλικώς κατεστραμμένη, διελθούσα δια πυρός και σιδήρου, η Ελλάς στρέφεται προς τους έξω και κράζει· Βοηθήσατέ μοι… Και αμέσως σπεύδουν εξ Ανατολής και Δύσεως οι καλοί της φίλοι!
ΘΑΥΜΑΣΙΑ ΕΥΚΑΙΡΙΑ
ΠΡΟΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ
Αλλά δυστυχώς εις τα μάτια των περισσοτέρων, για να μη είπωμε όλων, η δυστυχία της Ελλάδος παρουσιάζεται γι’ αυτούς ως θαυμασία ευκαιρία προς ποικίλη καταπίεση και εκμετάλλευση. Ένα δίδουν, δέκα, εκατό, χίλια, θέλουν να εισπράξουν. Προς εξασφάλιση των κεφαλαίων των θέλουν να δέσουν την Ελλάδα με ισχυρά δεσμά, τας λεγομένας συμβάσεις, που δεν θα μπορεί κανείς να μεταβάλει, να κλονίσει, διότι δια πάσαν αθέτηση και της ελαχίστης λεπτομερείας η μικρά μας χώρα, όπως ένα ζωηρό και άτακτο παιδί, θα συλληφθεί από το αυτί και θα οδηγηθεί κατηγορουμένη εις τα διεθνή δικαστήρια!
Οι ξένοι θέλουν να έχουν την Ελλάδα προσδεδεμένην εις τον πάσαλον των πλέον ευτελών συμφερόντων των, θέλουν να έχουν την Ελλάδα ως αγελάδα, που να την αρμέγουν αυτοί, τα παιδιά των, τα εγγόνια, τα δισεγγόνια των επί πολλάς δεκαετηρίδας, επί αιώνας!
Μηχανή αρμέγματος αι μετοχαί. Και εις πολλάς περιπτώσεις οι ξένοι έχουν επιτύχει εν τη χώρα μας τους καταχθονίους σκοπούς των. Το μαρτυρεί η ιστορία 130 ετών «ελευθέρου» βίου της νεωτέρας Ελλάδος.
Δυστυχισμένη πατρίς! Ελευθέρα επλάσθης από τον Δημιουργόν σου. Η ελευθερία είναι το γλυκύτερον σου άσμα. Υπέρ ελευθερίας, όσον ουδείς άλλος λαός, από αρχαιοτάτων χρόνων γενναίως ηγωνίσθης. Εις άπειρα πεδία μαχών ποταμούς αιμάτων έχυσαν τα εκλεκτά σου τέκνα, πάλαι τε και νύν. Ελεύθερον κράτος ονομάζεσαι. Αλλά δυστυχώς είσαι δούλη, υποχείριος ανωνύμων εταιριών, οικονομικών μεγαθηρίων, που δια μυρίων μέσων απομυζούν και την ελαχίστην ικμάδα. Πως να ζήσεις; Πως να προοδεύσεις; Ύδρευσις, φωτισμός, συγκοινωνίαι επίγειοι και εναέριοι, ανθρακωρυχεία, μεταλλεία, παν ό,τι έχεις πολύτιμον και δι’ έλλειψιν χρημάτων δεν δύνασαι να αξιοποιήσεις, το έν κατόπιν του άλλου περιέρχεται εις την εξουσίαν ξένων εταιρειών. Εκατοντάκις έχεις πωληθεί. Ολίγον ακόμη και θα κληθείς να δίδεις φόρον και δια τον αέρα που αναπνέεις. Μη αμφιβάλλεις ποσώς, ότι εάν ήτο δυνατόν να δεσμεύσουν τον αέρα τον οποίον αναπνέεις, θα τον εδέσμευον και το κοινόν τούτο αγαθόν του Πλάστου θα το ημπορεύοντο δι’ ιδίον λογαριασμόν ως ανώνυμος εταιρεία ελληνικής ατμοσφαίρας!
ΥΠΟΠΤΟΣ ΣΥΜΒΑΣΗ
Η Ελλάς χώρα των πλέον παραδόξων και ετεροκλήτων συμβάσεων. Αλλ’ απ’ όλας τας μετά των ξένων πολιτικάς και οικονομικάς συμβάσεις που σύναψεν η Ελλάς, η χειροτέρα θα ήτο εκείνη, η οποία εις τα κρανία ορισμένων Ελλήνων επί μήνας εμελετάτο και εσχεδιάζετο και επί τέλους δειλά – δειλά έκανε την εμφάνισήν της εις τον εξωτερικόν κόσμον και εις τα χείλη των πολλών εφέρετο με το λατινικόν όνομα concordatum.
Τι δε εστί concordatum; Συμφωνία,
σύμβασις εκκλησιαστική μεταξύ πάπα και Ελλάδος. Σύμβασις, η οποία όχι
πλέον υλικά αγαθά (το ύδωρ, το φως, τα πολύτιμα μέταλλα) εσκόπευε να
αφαιρέσει από την εξουσίαν των Ελλήνων και να θέσει αυτά υπό τον έλεγχο
ξένων εταιρειών, αλλά κατά τρόπον έμμεσον ήρχετο να πλήξει τους Έλληνας
εις τα ιερώτερα των συναισθημάτων των, ήρχετο να μειώσει την αίγλη, να
εξουθενώσει, να εκμηδενίσει το πάντων των αγαθών πολυτιμότερον αγαθόν,
την ορθόδοξον πίστιν, δια της οποίας ζει και αναπνέει και έχει λόγον
υπάρξεως εν τω κόσμω το έθνος ημών.
Concordatum! Και, ίνα επί το απλούστερον και λαϊκώτερον ομιλήσωμεν, η
μεταξύ πάπα και Ελλάδος σύμβασις, συμφώνως με τας περί κονκορδάτου
θεωρίας του Βατικανού, θα ελάμβανε την εξής μορφήν διαλόγου.
ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΠΑΠΑ-ΕΛΛΑΔΟΣ
ΕΛΛΑΣ εκπροσωπουμένη υπό των πολιτικών της (Δυστυχώς, σήμερα το 2010 εκπροσωπείται και απο Πατριάρχας και αρχιεπισκόπους!!!)· Αγιώτατε πάτερ, ήκουσα την γλυκυτάτην λαλιάν σου και συνεκινήθην. Ω, πόσον καλός είσαι! Όλος αγάπη, όλος στοργή. Διαφορετικόν σε παρουσιάζουν οι φανατικοί καλόγηροι και θεολόγοι της Εκκλησίας μου. Αλλά τώρα υπό νέαν ελκυστικήν μορφήν παρουσιάζεσαι ενώπιόν μου. Ως αρνίον άκακον! Πως να μη σε αγαπήσω; Πως να μη συνάψω στενάς σχέσεις με σε; Εδώ διατηρώ σχέσεις με τίγρεις και λέοντας και άρκτους, με κράτη δηλαδή αρπακτικά, αιμοβόρα, εκδικητικά, υλιστικά και άθεα, και με σε, τον γλυκύτατον πατέρα της χριστιανοσύνης, να μην έχω σχέσεις; Και μόνον το γεγονός ότι προθυμοποιείσαι να με βοηθήσεις εις το φλέγον θέμα της απελευθερώσεως της Κύπρου αρκεί δι’ εμέ. Υπεράνω όλων η Ελλάς, τα εθνικά αυτής ζητήματα. Θρησκείαι και εκκλησίαι είναι απλώς δι’ εμέ τα μέσα προς πραγματοποίησιν των εθνικών μου σκοπών. Ευτυχώς νέαι αντιλήψεις επικρατούν μεταξύ των πολιτικών ανδρών, είς εκ των οποίων κατά τας τελευταίας εκλογάς εδήλωσεν ότι και με τον διάβολον ακόμη είναι πρόθυμος να συνεργασθεί προκειμένου να επιτύχει του σκοπού του. Άλλως τε εκ Ρώμης εξήλθε το σύνθημα· «Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Συνεπώς την φοράν αυτήν θα κλείσω τα αυτιά μου προς πάσαν καλογηρικήν συμβουλήν και θα έλθω προς σε και θ’ ασπασθώ το άκρον του υποδήματός σου. Αγιώτατε πάτερ, ευλόγησον ημάς!
Είναι αυτή η γνησία φωνή της Ελλάδος;
Όχι. Είναι η φωνή των φραγκολεβαντίνων, των ψευστών, των καιροσκόπων
εκείνων πολιτικών και διπλωματών που δεν πιστεύουν τίποτε παρά μόνον εις
ένα άκαρπον εθνικισμόν. Και αυτοί δυστυχώς, εν αγνοία του λαού,
πολλάκις ομιλούν και αποφασίζουν.
Η Ελλάς ολόκληρος σύρεται, πίπτει και προσκυνεί τον πάπαν. Και ο πάπας ευλογεί…
Αλλ’, ορθόδοξοι Έλληνες, αναπνεύσατε! Η ιδέα του διαλόγου δεν έλαβε σάρκα και οστά. Η συμφορά δεν συνετελέσθει. Η προσκύνησις δεν έγινε. Concordatum δεν υπεγράφει.
Διότι ο νέος αρχιεπίσκοπος Αθηνών κ. Δωρόθεος εγκαίρως διησθάνθει τον κίνδυνο, εκάλεσεν επειγόντως την ορθόδοξον Ιεραρχίαν, η Ιεραρχία απεφάνθη εναντίον οιασδήποτε μορφής διπλωματικών σχέσεων της Ελλάδος μετά του πάπα, η κυβέρνησις υπεχώρησε, το θέμα εγκατελείφθει, και οι εδώ παπικοί και παπολάτραι κλαίουν και θρηνούν, διότι δεν είχον την ευτυχίαν να ίδουν νουντσίους, ν’ ασπασθούν τα κράσπεδα των καρδιναλίων, που θα ήρχοντω να χαιρετίσουν εν επισήμω τελετή την Ελλάδα ως προσκυνήτριαν του πάπα.
Ο κίνδυνος, χάρις εις την αντίστασι της Εκκλησίας, παρήλθε. Παρήλθεν; Όχι. Το έδαφος δεν εστερεώθη ακόμη. Υπόκωφοι κρότοι ακούονται. Οι παπολάτραι ετοιμάζονται διά νέαν εξόρμησιν.
Ως ανέγραψε σοβαρά εφημερίς των Αθηνών, εάν κονκορδάτον εγκατελείφθει, δεν εγκατελείφθη όμως και η επιθυμία ορισμένων πολιτικών παραγόντων, ίνα δια «εθνικούς» σκοπούς επιδιώξουν εν καιρώ ευθέτω την σύναψιν διπλωματικών σχέσεων μετά του πάπα. Οι κύριοι αυτοί θα παρουσιάσουν το θέμα ως καθαρώς πολιτικόν, εις το οποίον ουδεμίαν ανάμιξιν θα επιτρέψουν να έχει η επίσημος Εκκλησία της Ελλάδος. Τι λέγετε, κύριοι παπολάτραι; Η επίσημος Εκκλησία να μη έχει ανάμειξιν εις τόσον σοβαρόν θέμα; Αλλά πρέπει προηγουμένος το κράτος μας να διαλύσει την μετά της Ορθοδόξου Εκκλησίας επίσημον σύμβασιν, να καταργήσει τα δύο πρώτα άρθρα του ελληνικού Συντάγματος, ν’ αποχρωματισθεί ως ορθόδοξον Βασίλειον, και ο βασιλεύς μας, δεχόμενος εν τοις ανακτόροις τους απεσταλμένους του πάπα, να παύσει να μνημονεύεται εν τοις ναοίς μας ως ευσεβέστατος, ως υπερασπιστής της ορθοδόξου πίστεως, και τότε μόνον, κύριοι, εν αγνοία της Ιεραρχίας δύνασθε να συζητείτε το «πολιτικόν» τούτο θέμα.
Ο εχθρός πανούργος ελλοχεύει. Καραδοκεί την ευκαιρίαν ίνα επιτύχει το ποθούμενον. Διά τούτο αι ορθόδοξοι δυνάμεις του έθνους πρέπει να ευρίσκονται εν ιερά επιφυλακή. Δια τούτο και ημείς εκδίδομεν το παρόν και εν τω μέτρω των δυνάμεών μας διαφωτίζομεν και προετοιμάζομεν τον ευσεβή λαόν διά ν’ αντιμετωπίσει τον εκ Ρώμης κίνδυνον του παπισμού.
Αλλά τι εστι παπισμός;
ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΑΠΙΣΜΟΣ
ΑΠΕΡΙΦΡΑΣΤΟΣ λέγομεν ότι ο παπισμός είναι ανατροπή θεμελιωδών νόμων της Εκκλησίας, του γνησίου χριστιανισμού. Και ιδού διατί.
Κατά τας Γραφάς ρίζα, κεφαλή, θεμέλιον, επί του οποίου στηρίζεται ολόκληρον το χριστιανικόν οικοδόμημα, είναι ο Θεάνθρωπος Λυτρωτής, o Κύριος ημών Ιησούς Χριστός. Αυτός είναι το Α και το Ω της πίστεως ημών, της ελπίδος και της αγάπης. Αυτός είναι ο Αρχηγός. Η εξ ουρανού εν Ιορδάνη και εν όρει Θαβώρ δις ακουσθείσα φωνή του Πατρός αυτόν εν τη Εκκλησία ως αρχηγόν αιώνιον εγκαθίδρυεν· «Ούτος εστιν ο Υιός μου ο αγαπητός, εν ω ευδόκησα· αυτού ακούετε» (Ματθ. 3,17· 17,5). Η εις Χριστόν πίστις, η ενεργός πίστις, η εκδηλουμένη δι’ απολύτου υπακοής εις τας εντολάς του, και τας ελαχίστας ακόμη, είναι νόμος θεμελιώδης της Εκκλησίας. Άνευ της πίστεως ταύτης δεν νοείται Εκκλησία.
Επίσης νόμος θεμελιώδης εν τη Εκκλησία, την οποίαν ίδρυσεν ο Θεάνθρωπος Κύριος, είναι· οσάκις μεταξύ των πιστών παρουσιάζονται σοβαραί διαφωνίαι περί τα πιστευτέα, τα πρακτέα και τα λατρευτέα, αι διαφωνίαι αύται δεν θα λύωνται υφ’ ενός μόνον μέλους της Εκκλησίας, οσονδήποτε επίσημον θέσιν, αγιότητα και σοφίαν και εάν κατέχει, αλλά υπό του συνόλου, υπό της Εκκλησίας, συνερχομένης και συσκεπτομένης εν Πνεύματι αγίω (Ματθ. 18,17). Κατ’ αυτόν τον τρόπον η την πρώτην, την αποστολικήν Εκκλησίαν συνταράξασα εκείνη περί περιτομής έρις ελύθη εν Συνόδω, καθ’ ην και ο Πέτρος και ο Παύλος και οι λοιποί απόστολοι και μαθηταί ομίλησαν και ανέπτυξαν τας απόψεις των επί του θέματος, αλλ’ όταν ελήφθη η απόφασις, οι πάντες υπετάγησαν εις την φωνήν της Εκκλησίας (Πραξ. 15,6-29). Ουδείς εξ αυτών έθεσε το ιδικόν του κύρος υπεράνω του κύρους της Εκκλησίας.
Αλάνθαστον κριτήριον εν τη Εκκλησία, και ότε ακόμη έζων οι κορυφαίοι των αποστόλων, ήτο η Σύνοδος.
Αλλ’ αμφοτέρους τους θεμελιώδεις αυτούς νόμους, οι οποίοι αφορούν εις την διοίκησιν της Εκκλησίας, ανέτρεψεν ο παπισμός. Εν τη Εκκλησία αρχηγός ο πάπας. Εν τη Εκκλησία το αλάνθαστον έχει ο πάπας.
Εν τη Εκκλησία ο πάπας το παν. Υπό του δαιμονίου εωσφορικής υπερηφανείας ελαυνόμενος ο πάπας εσφετερίσθει όλας τας εξουσίας, έστησε τον θρόνον του υπεράνω των νεφελών, ήνοιξε το στόμα του και, ως άλλος Ναβουχοδονόρ, είπεν· Έθνη και λαοί, με βλέπετε; Πέσατε και προσκυνήσατέ με. Υπεράνω λαϊκών, μοναχών, διακόνων, ιερέων, επισκόπων, μητροπολιτών, αρχιεπισκόπων, πατριαρχών, τοπικών και αυτών ακόμη των οικουμενικών Συνόδων, «θείω δικαίω» είμαι εγώ. Όταν ευρίσκομαι επί της καθέδρας μου κι ομιλώ, ομιλώ εν Πνεύματι αγίω και αι αποφάσεις μου είναι αλάνθαστοι. Είμαι ο μοναδικός τοποτηρητής του Χριστού επί της γης. Οι πιστοί εις εμέ στρατιώται κηρύττουν εις όλον τον κόσμον το σύνθημα· «Όπως υπάρχει είς Θεός, είς ήλιος την ημέραν, μία σελήνη την νύκτα, τοιουτοτρόπως ο Θεός έδωκεν εις την Εκκλησίαν μόνον έναν άρχοντα, τον πάπαν».
Αλλ’ εις εμέ όχι μόνον οι εκκλησιαστικοί, αλλά και οι πολιτικοί άρχοντες οφείλουν να υπακούουν εν πάσι. Αι τω Ευαγγελίω (Λουκ. 22,38) δύο μάχαιραι συμβολίζουν την πνευματικήν και την κοσμικήν εξουσίαν και τας δύο αυτάς μαχαίρας πρέπει να κρατώ και να διαχειρίζομαι εγώ. Εξ εμού πάσα εξουσία. Ουαί δε εις τον αντιτασσόμενον εις τας θελήσεις μου…
Ο πάπας, υπό τοιούτων εμφορούμενος ιδεών, εγκατέστησεν εν τω κόσμω τυραννίδα, τυραννίδα εν ονόματι του Εσταυρωμένου, τον οποίον έλεγεν ότι αυτός και μόνον αντεπροσώπευεν επί της γης. Και η τυραννίς αυτή κατέστη αφόρητος, όταν ιδίως επί του παπικού θρόνου εκάθισαν άτομα που ουδεμίαν εσωτερικήν σχέσιν είχον με την χριστιανικήν πίστιν και ζωήν. Πάπαι κλέπται και λησταί, κάνοντες ασύδοτον χρήσιν της δυνάμεως, επέφερον τεραστίαν φθοράν εις τα ποίμνια της Δύσεως. Εγόγγυζον οι λαοί. Ανεστέναζον οι ευσεβείς. Θαρραλέοι κήρυκες του θείου λόγου, οι οποίοι ετόλμησαν να διαμαρτυρηθούν διά την αντίχριστον ζωήν και πολιτείαν των παπών, συνελήφθησαν και εκάησαν ζώντες, ως ο περιώνυμος Ιερώνυμος Σαβοναρόλα (1452 – 1498), του οποίου το άγαλμα στολίζει σήμερον μίαν από τας πλατείας της Φλωρεντίας. Η Ρώμη, με τους διεφθαρμένους και απίστους πάπας που κατέλυον πάσαν ευαγγελικήν αρετήν, εφαίνετο πλέον εις τα όμματα των λαών της Δύσεως ως πόρνη των θαλασσών, ως η νέα Βαβυλών.
Επί τέλους το ηφαίστειον της οργής των λαών εξερράγη. Το 1520 εκηρύχθη επανάστασις και ήρχισε σφοδρός αγών κατά των παπικών. Επί κεφαλής του αγώνος ο Μαρτίνος Λούθηρος, περί του οποίου ο ιστορικός Θωμάς Κάρλαϋλ γράφει, ότι ο Λούθηρος έλαβε τον πέλεκυν της αληθείας και με ορμήν ήρωος επετέθει και συνέτριψε το είδωλον του παπισμού. Ο αγών διήρκεσε πολλάς δεκαετηρίδας. Ο εμφύλιος πόλεμος εμαίνετο. Ανθούσαι πόλεις μετεβλήθησαν εις καπνίζοντα ερείπια. Το αίμα έρρευσε ποταμηδόν. Και η αιτία, η σοβαρωτάτη όλων, της μεγάλης εκείνης συμφοράς, η οποία έπληξε την Ευρώπην, υπήρξεν η μωρά, η αντιχριστιανική αξίωσις του πάπα, ίνα οι πάντες πέσουν και ασπασθούν το άκρον του ποδός του και αναγνωρίσουν αυτόν ως τον μόνον επί της γης αρχηγόν της Εκκλησίας.
Οι πάπαι, εάν είχον ένα και μόνον κόκκον πραγματικής ευσεβείας, θα έπρεπε να εντρέπονται προβάλλοντες τοιαύτας μωράς και αντιχριστιανικάς αξιώσεις, και – το χείριστον- αγωνιζόμενοι δια την επιβολήν αυτών επί του συνόλου της χριστιανοσύνης. Ο μελετών την ιστορίαν της περιόδου αυτής, πλειστάκις ενθυμείται τον ι. Χρυσόστομον, όστις θρηνών δια τα δεινά των εκκλησιαστικών διαιρέσεων εκήρυττεν ότι η κυριωτέρα αυτών αιτία είναι η φιλαρχία.
«Ουδέν ούτως Εκκλησίαν δυνήσεται διαιρείν, ως φιλαρχία, ουδέν ούτω παροξύνει τον Θεόν ως το Εκκλησίαν διαιρεθήναι» (Βλ. 11ην ομιλίαν εις την προς Εφεσίους επιστολήν· P.G. 62,85).
Ενσάρκωσις της φιλαρχίας είναι ο επάρατος παπισμός, κατά τον οποίον όχι η ενεργός πίστις, αλλ’ η τυφλή υπακοή εις τον πάπαν, και εάν ακόμη ούτος διατάσσει αντίθετα προς το γνήσιον πνεύμα του Ευαγγελίου, ως ηρμήνευσαν αυτό οι αθάνατοι πατέρες της καθολικής Εκκλησίας, συνιστάται ως το ιδεώδες, ως η υψίστη αρετή.
Ο πάπας είδωλον, ο πάπας Θεός! Λαοί και έθνη «αυτού και μόνον ακούετε». Και όχι μόνον η αξίωσις να υποταχθεί σύμπας ο χριστιανικός κόσμος εις ένα και μόνον άνθρωπον, περιβεβλημένον με απολυταρχικήν επί των ψυχών και των σωμάτων εξουσίαν, είναι αξίωσις αντιχριστιανική, αλλά και τα μέσα, τα οποία μεταχειρίζεται ανέκαθεν ο παπισμός προς επικράτησιν του εν τω κόσμω, είναι και αυτά αντιχριστιανικά.
Πρόχειρον απόδειξιν έχομεν ημείς εν Ελλάδι την ουνίαν. Τι δε εστι ουνία; Δούρειος ίππος, σατανικόν μηχάνημα του παπισμού, προς εκπόρθησιν της ψυχής των ορθοδόξων.
Οι ουνίται επίσκοποι και ιερείς, ενώ ψυχή τε και σώματι ανήκουν εις τον πάπαν και ως εκ τούτου θα έπρεπε και εξωτερικώς προς διάκρισιν να εμφανίζονται με στολήν παπικού κληρικού, εν τούτοις εν μέσαις Αθήναις αναισχύντως και ασυστόλως κυκλοφορούν με στολήν ορθοδόξου κληρικού και με ποικίλα μέσα, που άφθονα διαθέτουν, προπαγανδίζουν την ιδέαν της υποταγής της Ελλάδος εις τον πάπαν και απατούν τας ψυχάς των ακάκων οι προβατόσχημοι αυτοί λύκοι και ουδέν αστυνομικόν όργανον της πατρίδος κινείται ουδέ συλλαμβάνει τους ψεύστας αυτούς και απατεώνας, δια να ξυρίσει τας γενειάδας των και να αφαιρέσει απ’ αυτών τα τίμια εμβλήματα του ορθοδόξου κληρικού· και μόνον εναντίον κληρικών αδελφών ημών, ορθοδόξων παλαιοημερολογιτών, εστράφη κατ’ επανάληψιν η καταδικαστική μανία του ορθοδόξου κράτους! Οι ουνίται δρουν ανενόχλητοι και μεγαλοπρεπώς εορτάζουν την πεντηκονταετηρίδα του αρχιψεύστου, του αρχηγού αυτών Χαλβατζή.
Ταύτα οι ορθόδοξοι ακούοντες και βλέποτες ενεργούμενα υπό του παπισμού αναμιμνησκόμεθα της Αποκαλύψεως του Ιωάννου· «και είδον άλλο θηρίον αναβαίνων εκ της γης, και είχε κέρατα δύο όμοια αρνίω, και ελάλει ως δράκων» (Αποκ. 13,11). Και ο παπισμός ως αρνίον φαίνεται, αλλ’ είναι θηρίον δικέρατον.
ΠΟΤΕ ΔΟΥΛΟΙ ΤΟΥ ΠΑΠΑ
ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΜΑΣ αναγνώσται! Εναντίον της μοναρχικής ταύτης, της απολυταρχικής εξουσίας, της αντιχριστιανικής αξιώσεως του πάπα, εξανίσταται η ορθόδοξος συνείδησις. Εναντίον των υπερφιάλων σχεδίων της Ρώμης ηγωνίσθησαν οι αείμνηστοι Φώτιος, Κηρουλάριος, Ιωσήφ Βρυέννιος, Μάρκος Ευγενικός, Γεώργιος Σχολάριος και διέσωσαν την ανεξαρτησίαν της Ορθοδόξου Εκκλησίας , η οποία υπήρξε το πάμφωτον πλοίον, η αληθής κιβωτός του ευσεβούς ημών έθνους, κατά τας ζοφερωτέρας ημέρας της ιστορίας του. Εν τη Εκκλησία αυτή υπάρχει το γνήσιον, το ακίβδηλον, το ακριβές, το απαραχάρακτον, η ανωτέρα αντίληψις, η εναργεστέρα σύλληψις και εκφορά των αθανάτων ιδεών του χριστιανισμού.
Ο παπισμός ως διοίκησις είναι καρκίνωμα. Ως ιδέα είναι ένα ψεύδος, ένας μύθος που έπλασεν η αμάθεια και αρχομανία των εκκλησιαστικών αρχόντων της Ρώμης. Και τοιαύτα ψεύδη και είδωλα η ορθόδοξος Ελλάς δεν θα προσκυνήσει ποτέ. Διότι ακούει την σάλπιγγα του αποστόλου Παύλου· «Ηγοράσθητε τιμής· μη γίνεσθε δούλοι ανθρώπων» (Α΄ Κορ. 7,23).
Οι εδώ παπολάτραι κακώς εκτιμούν την κατάστασιν και νοίζουν ότι επέστη η στιγμή… Επιμένοντες δε τυχόν θα ευρεθούν προ εκπλήξεων. Το πνεύμα της αντιστάσεως των αειμνήστων πατέρων ημών κατά των σχιματικών και αιρετικών θ’ αναζωπυρωθεί. Εδώ εν Ελλάδι ο παπισμός θα εύρει τας Θερμοπύλας και θα συντριβεί. Η Ορθοδοξία τελικώς θα νικήσει, θα θριαμβεύσει και υπό τας πτέρυγας αυτής δόξα και ανάπαυσις πολύ.
Αλλά το περί παπισμού θέμα δεν εξηντλήθει. Θα συνεχισθεί προς πληρέστερον διαφωτισμόν του ορθοδόξου λαού μας.
