Ἤτανε ἕνα παιδί πού σπούδαζε. Καί ἦταν νά δώσει ἐξετάσεις. Στό Πανεπιστήμιο εἶχε περάσει.. καί ἦταν νά δώσει ἕνα δύσκολο μάθημα καί τοῦ ἔλεγε ἡ μάνα του:
- Νά διαβάζεις παιδί μου, ἀλλά νά κάνεις καί προσευχή. Λέει,
- Δέν χρειάζεται προσευχή, ἀπαντοῦσε τό παιδί.
- Πῶς, παιδί μου, δέν χρειάζεται προσευχή;
- Μάνα, ἐγώ τό ξέρω ἀπ’ ἔξω τό βιβλίο. Τί προσευχή νά κάνω; Δέν χρειάζεται, ἀφοῦ τά ξέρω ὅλα ἀπ’ ἔξω.
- Νά κάνεις προσευχή, τοῦ ἔλεγε, γιατί ἐκείνη τήν ὥρα, ἄν δέ σέ φωτίσει ὁ Θεός, δέν θά γράψεις τίποτα.
- Δέν χρειάζεται προσευχή, λέει, θά δεῖς πού θά τά γράψω ὅλα.
Πῆγε λοιπόν, ἔδωσε ἐξετάσεις καί πῆρε μηδέν! Δέν ἔγραψε τίποτα. Ἐνῶ τά ἤξερε ὅλα ἀπ’ ἔξω, τά ξέχασε ὅλα.. γιά νά ταπεινοφρονεῖ!
Βλέπετε; Εἶχε μεγάλη ἰδέα γιά τόν ἑαυτό του καί ἔφαγε καρπαζιά. Ὁ ὑπερήφανος, αὐτός πού ὑψώνει τόν ἑαυτό του, θά ταπεινωθεῖ. Εἶναι νόμος αὐτό.
Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτου
(Ὁμιλία 10 – 7 – 2018)
http://hristospanagia3.blogspot.com/2024/10/blog-post_585.html#more
