«Τότε ἰδὼν Ἰούδας ὁ παραδιδοὺς αὐτὸν ὅτι κατεκρίθη, μεταμεληθεὶς ἀπέστρεψε τὰ τριάκοντα ἀργύρια τοῖς ἀρχιερεῦσι καὶ τοῖς πρεσβυτέροις λέγων· ἥμαρτον παραδοὺς αἷμα ἀθῷον. Οἱ δὲ εἶπον· τί πρὸς ἡμᾶς; Σὺ ὄψει. Καὶ ρίψας τὰ ἀργύρια ἐν τῷ ναῷ ἀνεχώρησε, καὶ ἀπελθὼν ἀπήγξατο». (Ματθ.27,3-5)
Καμία συμπάθεια δεν έδειξαν προς τον Ιούδα οι αρχιερείς και οι πρεσβύτεροι. Αγάπησαν την προδοσία αλλά όχι τον προδότη!
Είναι αμέτρητα τα γεγονότα αλλά και τα πρόσωπα, τα οποία μας δίνουν την αφορμή, για αναφορά σ΄ αυτό το θέμα. Ένα θέμα, για το οποίο αιωρείται σκληρό και απειλητικό το ερώτημα: Πώς αντέχει την πράξη της προδοσίας και τον ευτελισμό της αξιοπρέπειάς του ένας επίσκοπος, όταν κολακεύει, επαινεί ευτελώς, «γλείφει» κατά το κοινώς λεγόμενο και βραβεύει δίχως αιδώ και συστολή τους εχθρούς της Εκκλησίας, της οποίας τέθηκε διά του Αγίου Πνεύματος οδηγός και φύλακας;
Και εξ εναντίας δε, τι μπορεί να σκέφτεται και να αισθάνεται άραγε και σήμερα ένας πολέμιος της Εκκλησίας, όταν στέκεται ψυχρός και ανέκφραστος, δίχως ντροπή αλλά και με θράσος και αναίδεια μέσα στον ναό, μπροστά στον Χριστό και τους Αγίους, μπροστά στον επίσκοπο, και αυτός, ο ορθόδοξος επίσκοπος, τον αναγνωρίζει ως φίλο της Αληθείας και τον αποκαλεί αδελφό εν Χριστώ και του απονέμει τιμές και μάλιστα δημοσίως, σκανδαλίζοντας τις ψυχές των πιστών; Ερώτημα ρητορικό βέβαια, στο οποίο προκύπτει αυτονόητη και η απάντηση…
Είναι δυνατόν να μην γνωρίζουν οι εχθροί της πίστεως, οι ασεβείς, οι κρατούντες, οι παντός είδους αιρετικοί προϊστάμενοι, άνθρωποι που λύνουν και δένουν στα θρησκευτικά, πολιτικά, κοινωνικά, οικονομικά, επιστημονικά δρώμενα, ποια θα 'πρεπε να είναι η στάση και η συμπεριφορά των επισκόπων απέναντί τους, από την στιγμή που έχουν εκφραστεί πολλάκις με λόγια και έργα ως αδιάφοροι ή και εχθροί της πίστεως και προχώρησαν σε έργα ασεβείας βαρύτατα και πολεμούν με μανία την Ορθόδοξη πίστη; Μήπως είναι αδόκιμοι και αφελείς και δεν μπορούν να αντιληφθούν, μετακινούμενοι στην πλευρά των δεσποτάδων;
Καθόλου αφελείς και απερίσκεπτοι τέτοιοι άνθρωποι, σπουδαγμένοι στις μηχανορραφίες και τις μεθοδεύσεις. Είναι βέβαιο πως αισθάνονται και σκέφτονται και αντιλαμβάνονται λεπτομερώς και επακριβώς. Όσο τυφλωμένοι κι αν είναι από το πάθος τους, υπάρχει ακόμη φως, για να μπορούν να δουν και να διακρίνουν λίγο πιο πέρα, ακόμη και σε θέματα πίστεως και ηθικής.
Τότε; Tι μπορεί να συμβαίνει και σιωπούν; Σιωπούν διότι, αν μιλήσουν, το μόνο που θα έχουν να εκφράσουν είναι η ντροπή για λογαριασμό του τιμητή τους. Κι επειδή τους ενδιαφέρει πάνω απ΄ όλα να γίνει δουλειά τους, τον αφήνουν τον προδότη "να βρει από αλλού το δίκαιό του"! Και, βεβαίως και κυρίως και δυστυχώς, ντρέπονται για λογαριασμό του! Γιατί; Διότι ξέρουν πως ο επίσκοπος βρίσκεται άκρως εκτεθειμένος έναντι της ιδιότητος και της αγίας αποστολής, για την οποία εξελέγη και χειροτονήθηκε! Ναι. Το ξέρουν πολύ καλά, όχι μόνο ο κάθε -ουργός και –άρχης αλλά ακόμη και ο πιο απλός αξιοπρεπής άνθρωπος!
Ο άγιος Χρυσόστομος διδάσκει, για την περίπτωση του Ιούδα: «Δες λοιπόν και αυτούς, (τους αρχιερείς και πρεσβυτέρους), οι οποίοι προηγουμένως δεν ήθελαν να συνειδητοποιήσουν ακριβώς το τόλμημά τους, αλλά έλεγαν «σύ ὄψει», πράγμα που αποτελεί το μεγαλύτερο έγκλημά τους. Διότι αυτό καταδεικνύει ανθρώπους οι οποίοι ομολογούν την τόλμη και την παρανομία τους, αλλά είναι μεθυσμένοι από το πάθος και δεν θέλουν να απομακρυνθούν από την σατανική πράξη τους, αλλά καλύπτουν τους εαυτούς τους με ανόητο τρόπο, δηλαδή με την προσποιητή άγνοια…».
Από την άλλη, γνωρίζουν και οι επίσκοποι πολύ καλά πού οδηγήθηκε ο Ιούδας, όταν παρέδωσε τον διδάσκαλό του, τον ευεργέτη του. Γνωρίζουν, αλλά συνεχίζουν τις παραβάσεις, ενδίδοντας στις «πιέσεις» των παράνομων, παραδειγματιζόμενοι και ενθαρρυνόμενοι ο ένας παραβάτης από τον άλλον, ωσάν να μην υπάρχουν «όρια, ά έθεντο οι Πατέρες»! Και σιωπούν, κλείνοντας τα αυτιά τους στον ελεγκτικό λόγο του Αγίου Χρυσοστόμου: «γλώτταν γαρ ουδείς δύναται δήσαι, αλλ΄ η δειλία μόνον και η απιστία». (Β΄. Τιμ. 2,9) Οι δε εναπομείναντες ελάχιστοι παραδοσιακοί, αντί να εγερθούν, για να ελέγξουν τους εξοκέλλοντας, σιωπούν και, εξ ορισμού, καθίστανται συναυτουργοί.
Γράφει ο Ζιγαβηνός: «Έπρεπε πριν από την προδοσία να μεταμεληθεί (ο Ιούδας). Αλλά τέτοιος είναι ο διάβολος. Πριν από την αμαρτία μεν δεν αφήνει να δει ο άνθρωπος το κακό, για να μην οδηγηθεί στην μετάνοια. Όταν όμως ολοκληρωθεί η αμαρτία, τον αφήνει να την δει, για να του προκαλέσει λύπη και να τον ρίξει στην απόγνωση».
Επίσης ο άγιος Θεοφύλακτος Βουλγαρίας: «Μεταμελήθηκε, (ο Ιούδας) αφού η υπόθεση πήρε τον δρόμο της κατά τρόπο που δεν τον φανταζόταν». Δεν το φανταζόταν! Μήπως και εσείς, επίσκοποι, έχοντας μπροστά σας το πάθημα του Ιούδα, δεν μπορείτε να φανταστείτε τα επίχειρα;
Όσο για την φράση «συ όψει», μην περιμένετε από τους άρχοντες του κόσμου. Μια μέρα θα σας εγκαταλείψουν, θα σας αγνοήσουν παντελώς και θα υποστείτε οικτρά την ταπείνωση και την εξουδένωση. Γράφει ο Παν. Τρεμπέλας: «Οι ασεβείς, παρόλο που συνεργάζονται στην επιτέλεση των εγκλημάτων, εγκαταλείπουν τους συντρόφους τους, όταν αυτά ολοκληρωθούν». Είναι η κύρια μέθοδός τους αυτή.
Και τέλος, είναι πολύ επίκαιρο στον σημερινό «αγαπησιάρη» κόσμο το «συ όψει», πότε λέγεται και πώς, με άλλα λόγια: «Είναι δική σου δουλειά»! «Δικός σου λογαριασμός»! Και όπως θα λέγαμε σήμερα επί το λαϊκότερον «δικό σου πρόβλημα»! Ω, τι βαρύς και ασήκωτος λόγος από τους υποτιθέμενους φίλους!
Προλάβετε, επίσκοποι της Εκκλησίας του Χριστού! Εγείρατε φωνήν αληθείας, πριν γευτείτε τα επίχειρα ως «αντίδωρα»!
Καμία συμπάθεια δεν έδειξαν προς τον Ιούδα οι αρχιερείς και οι πρεσβύτεροι. Αγάπησαν την προδοσία αλλά όχι τον προδότη!
Σάββας Ηλιάδης
Δάσκαλος
Κιλκίς, 24-10-2024
https://aktines.blogspot.com/2024/10/blog-post_911.html#more
