.JPG)
“Όταν δεν μιλάμε στον Θεό ή για το Θεό,
μιλάμε στον Διάβολο και μας ακούει μέσα σε μία φοβερή σιωπή...”
Λεόν Μπλουά (1846-1917)
Σύμφωνα με την αγία Γραφή, ο άνθρωπος δημιουργήθηκε κατ' εικόνα και ομοίωσιν του Θεού. Το θέαμα όμως της ανθρώπινης ζωής και η ανθρώπινη ιστορία, ειδικά το σύγχρονο γίγνεσθαι, αποδεικνύουν, πως εκείνη η θεία ομοίωση έσβησε κατά το μείζον μέρος.
Η πτώση του Αδάμ, με πρωτεργάτη τον ίδιο τον Σατανά, οδήγησε τον άνθρωπο βαθμιαία να μοιάζει περισσότερο στον τελευταίο, παρά στον Θεό. Ειδικά στις μέρες μας οι άνθρωποι, ζουν κατά τρόπο αντίθετο στις εντολές του Δεκαλόγου και στις συμβουλές του Ευαγγελίου. Το όνομα του Θεού ως εκ τούτου, βλασφημείται στόμασι και πράξεσι. Ο σύγχρονος Κάιν δολοφονεί στην ειρήνη, χειρότερα από τον πόλεμο. Οι σχιζοφρενείς Ηρώδες, πιο εγκληματικοί από τον προπάτορά τους, έχουν προσηλώσει τις διωκτικές βλέψεις τους στα ανυπεράσπιστα έμβρυα. Ο καθένας αρπάζει, είτε με τη βία είτε με την απάτη, τα αγαθά του άλλου. Επιθυμεί τα πάντα, από γυναίκα μέχρι όλη την περιουσία του συνανθρώπου του.
Ο Χριστός μας δίδαξε να μη κάνουμε στους άλλους εκείνο που δεν θέλουμε να κάνουν σε εμάς τους ίδιους. Κι όμως εμείς κάνουμε το αντίθετο. Καθοδηγητές της κοινωνίας πλέον, είναι η υπερηφάνεια, η απαίτηση και η απληστία. Έτσι ο τυφλός από τα πάθη άνθρωπος, βουλιάζει το σύμπαν με τις ιδέες του σε ένα ανεπανόρθωτο πάθος, χωρίς ελπίδες ίασης, καθότι σαν τεχνολόγος που ανεδείχθη, πίστεψε, ότι κατέκτησε τα θεία προνόμια και ρυθμίζει τα πάντα κατά το δοκούν. Έτσι καταντήσαμε να κυβερνούμαστε από φτηνά τεχνολογικά υποκατάστατα, με ελλιπές μυαλό και ανύπαρκτη ψυχή, καταλήγοντας στην καταστροφή. Άνθρωποι χωρίς συναίσθημα και με ρηχή σκέψη το παίζουν μαέστροι της “ηθικής” και της πολιτικής. Κατ' ουσίαν τελούν όργανα της σχιζοφρένειας και της ηλιθιότητος και ως εκ τούτου της επερχόμενης εγκληματικότητος, με κύριο στοιχείο την ανωμαλία τους.
Ακόμη και η προσευχή, που σε άλλες εποχές έκανε θαύματα, πλέον δεν έχει καμμία επίδραση, γιατί δεν πηγάζει από καρδιά, αλλά από χείλη κινούμενα μηχανικά. Δείγμα και αυτό της τεχνολογικής εξάρτησης. Της ρομποτοποίησης.
Όλα τα πρότερα δεικνύουν, ότι ο πρίγκηπας αυτού του κόσμου εξουσιάζει τα πάντα. Ετοιμάζει νύχτα και μέρα ανενόχλητος την καταστροφή μας, τον αφανισμό μας. Μας κρατά δέσμιους μέσα σε μία ιδιότυπη σκλαβιά.
Γιατί όμως συμβαίνουν όλα αυτά; Γιατί ο άνθρωπος έπαυσε να μιλάει με τον Θεό και για τον Θεό. Μόνο ιερωμένοι μιλούν για τον Θεό και όχι όλοι τους. Μόνο ερημίτες προσπαθούν να ενωθούν με τον Θεό. Είτε στην έρημο των μεγαλουπόλεων, είτε στην φυσική τοιαύτη. Τέλος, δυστυχισμένες υπάρξεις, απευθύνονται στον Θεό μέσα στην απόγνωσή τους και στο ψυχικό αδιέξοδό τους. Οι υπόλοιποι άνθρωποι και οι ομιλίες τους, ως επί το πλείστον, έχουν διαφορετική φύση και ύλη. Χαρακτηρίζονται από το παρά φύσιν και από το γενικευμένο υλιστικό πνεύμα.
Στα σπίτια, στα σχολεία, στα κέντρα “ψυχαγωγίας”, στα άνομα βουλευτήρια, στα πεζοδρόμια, όλα κατευθύνονται από τον παράγοντα ηδονή και απολήγουν στο κέντρο του τομαρισμού. Μία ηδονή που επιφέρει το χρήμα και οι λοιπές ηδυπάθειες. Την ηδονή που εμπεριέχεται μέσα στις εγωιστικές τάσεις. Παντού κυριαρχούν λόγοι για δικαιώματα, ενώ οι υποχρεώσεις, οι θυσίες, η αλληλοβοήθεια κ.λπ. αποτελούν έννοιες προς αποστροφή και χλευασμό. Όποιος αναφέρεται σε αυτές, χαρακτηρίζεται ως γραφικός τύπος και κοινός αισθηματίας. Φυτό! Το σύνθημα του ανθρώπου που αποτελεί αντίγραφο και πλήρη ενσάρκωση του Διαβόλου είναι: μακριά από εμένα κάθε κακό και όπου αλλού θέλει ας πάει.
Όμως όταν το σπίτι του γείτονα πιάσει φωτιά και δεν βοηθήσουμε εκείνη την ώρα στην πυρόσβεση, κάποια στιγμή θα πλησιάσει και σε εμάς. Και θα καούμε!
Κανείς όμως δεν συλλογιέται, ότι η πρότερη συμπεριφορά μας αποτελεί έναν ύμνο και μία προσευχή στον Σατανά. Γιατί τα ενδιαφέροντά μας συμπίπτουν να είναι οι παγίδες του Σατανά. Οι ομιλίες μας κατ' ουσίαν είναι μία επίδειξη του κακού. Και ο Διάβολος ακούει αυτές τις ατελείωτες, καθημερινές ομιλίες, χωρίς να βγάζει μιλιά. Μα τι μπορεί να πει; Οι ίδιοι οι άνθρωποι μιλούν την γλώσσα του, εξηγούν τις επιθυμίες του και υπακούουν στην θέλησή του, οπότε ο Διάβολος δεν χρειάζεται να πει τίποτα. Έχουμε μάθει πολύ καλά το μάθημά του, ασχολούμαστε μόνο με αυτόν και μονάχα γι' αυτόν και όταν ακόμη δεν τον ονομάζουν. Έτσι ο Διάβολος ακούει κρυφά και σιωπηλά, για να μη διαταράξει την πειθαρχία των μαθητών του. Θα έλθει όμως κάποια στιγμή και η ώρα να μιλήσει.
Όταν όμως μιλήσει, τότε θα δούμε πόσοι θα έχουν την ψυχική δύναμη να τον ακούσουν, προπάντων να τον αντικρύσουν και να τον... αντιμετωπίσουν. Αλλά μήπως και τότε ξεπηδήσουν εξ' ανάγκης εκείνα τα γλαφυρά: Θεέ μου, Χριστέ μου, Παναγιά μου; Τα συνηθίζει αυτά ο κατά τα άλλα “άθεος” άνθρωπος. Δηλαδή όταν απειλείται η ζωή του, να προστρέχει στον μοναδικό ζωοδότη. Όμως ο τελευταίος έχει τονίσει, ότι όποιος θέλει να σώσει την ζωή του, θα πρέπει να την... χάσει.
Δεν αναλύουμε όμως περαιτέρω το θέμα. “Εἰ τις εὐσεβής καί φιλόθεος...” ας ανατρέξει στις πηγές των υδάτων του ευαγγελίου να ξεδιψάσει. Η συνεχής μασημένη τροφή, υποθάλπει την οκνηρία και καταστρέφει την ουσία. Ας ιδρώσουμε για το μόνο που αξίζει. Την σωτηρία της ψυχής.
Πώς κατά τα άλλα ενθουσιαζόμαστε, όταν ακούμε τους πολιτικούς ρήτορες να φλυαρούν–ψευδολογούν ανεπανόρθωτα και τινές επηρμένους μεταφυσικούς να μιλούν πάνω στο ΤΙΠΟΤΑ και σχετικά με το ΤΙΠΟΤΑ; Αντιλαμβανόμαστε, ότι το τίποτα είναι ένα από τα συνθηματικά ονόματα του Σατανά; Ότι το τίποτα είναι συνώνυμο του πνεύματος της άρνησης και υποδηλώνει την δύναμη της καταστροφής;
Τελικά όμως καταντήσαμε φτηνοί ερωτύλοι και φλερτάρουμε αδιάκοπα με τους ποικίλους πειρασμούς του Διαβόλου. Έτσι ο ίδιος αυτοπροσώπως, δεν χρειάζεται να ασχοληθεί με εμάς, καθότι μας έχει του χεριού του. Όργανά του πειθήνια, που εκτελούμε όλες τις επιθυμίες του ακόμη και πράγματα, που δεν διενοήθη ο ίδιος ο Διάβολος. Είμαστε πιο “ιδιοφυείς”!
Κάπως έτσι, την ίδια ώρα που περπατούν ολόγυμνες οι φεμινίστριες στα σοκάκια, έχοντας πετάξει από πάνω τους και το ένδυμα της ντροπής, κάποια στιγμή ορέγονται να διεκδικήσουν και μία θέση πάνω στον σταυρό. Δεν μπορεί ο σταυρός να αποτελεί προνόμιο του καταδίκου πλάνου. Πρέπει με κάποιον τρόπο να φιλήσουν τα χείλη του Σκότους, εκείνα του Φωτός. Να μία καλή ευκαιρία. Την ίδια ώρα το ισχυρό φύλο, το “ανδρικό”, μας παρουσιάζει ένα άλλο φίλημα. Αντικρύζουμε έντρομοι μέσα στο διαδίκτυο εικόνες, με τις συναντήσεις των ισχυρών της γης, κατά τις οποίες πολιτικοί, αλλά και θρησκευτικοί ηγέτες κάποιων δογμάτων, φιλιούνται στο στόμα μεταξύ τους ηδυπαθέστατα. Μάλλον επέλεξαν, να αποδεσμευθούν από τις πανάκριβες πόρνες του Νταβός και να ικανοποιήσουν τα βίτσια τους δωρεάν μεταξύ τους. Κάπως έτσι οι ταγοί της υφηλίου, νομιμοποιούν το ανώμαλο και απόλυτα παρά φύσιν είναι τους στις δημόσιες εμφανίσεις τους, παρουσιάζοντας την ομοφυλοφιλία και προσβολή του θεϊκού νόμου σαν κάτι φυσικό. Στην πατρίδα μας και πάλι οι κατέχοντες τα πρωτεία, αφού θανάτωσαν βάναυσα την ηθική μέσα στο κυνοβούλιο, άνοιξαν τον δρόμο να ζευγαρώνουν και μεταξύ τους, όμοιος ομοίω, με την άδεια του “νόμου”.
Σύμφωνα με τον ποιητή Πωλ Βαλερύ (1871-1945), ο Διάβολος κάποιες φορές αισθάνεται νικημένος, όταν αντικρύζει τα όργανά του, τους αντίχριστους ανθρώπους, να τον ξεπερνούν στις ραδιουργίες. Γι΄ αυτό επιταχύνει και την έλευση του Αντιχρίστου ο Θεός. “ἔρχεται οὖν ἐλέγξων αὐτούς” λέγει ο Χρυσόστομος. Η κακή χρήση της ελευθέρας βουλήσεως υπό του ανθρώπου, η εγκατάλειψη του Θεού και η εθελούσια ανομία, συνθέτουν το αίτιο της ελεύσεως του Αντιχρίστου. Προπάντων η αμετανόητη αποστασία της ανθρωπότητος και το πλήθος της ασεβείας της, κατά τον άγιο Εφραίμ τον Σύρο.
Τα πάντα τριγύρω μας τα κατευθύνει η ηδονή. Οι άνθρωποι επιδιώκουν την ηδονική ζωή της αμαρτίας, “ὥσπερ ἐπί κατακλυσμοῦ” (Χρυσόστομος) και επί Σοδόμων και Γομόρρων. Η ζωή η ανθρώπινη κατέστη μοναδική και ακατάπαυστη μέριμνα, προς ικανοποίηση της επιθυμίας της σαρκός, της επιθυμίας των οφθαλμών και της αλαζονείας του βίου, τα οποία αποτελούν “το πνεύμα του κόσμου” (Α' Κορ. 2,12).
Αυτή “η επιθυμία της σαρκός” (Α' Ιω. 2,16) απεγύμνωσε τον άνθρωπο, από το ηθικό και θρησκευτικό περιεχόμενο της αληθινής ευσεβείας και τον κατέστησε σάρκα, όπως στον κατακλυσμό (Γεν. 6,3). Οπότε στις μέρες μας, κυριαρχούν τα μεθύσια, οι άνομες ηδονές, τα σαρκικά θεάματα, τα πορνικά ακούσματα και η βιοτική ταραχή, κατά τον άγιο Ανδρέα Καισαρείας. Στις μέρες μας η ζωή της σαρκός, αποτελεί κατάσταση και νόμο ζωής πάνω στη γη. Τα σαρκικά αμαρτήματα γίνονται αναιδώς και αναισχύντως, κατ' ιδίαν και δημοσία, όπως επί κατακλυσμού σε παγκόσμιο κλίμακα (Γεν. 6,1-8).
Σύμφωνα με τα όσα προαναφέραμε συνοπτικώς, τα πάντα μιλούν για τον Διάβολο. Κάποιοι όμως πρέπει να μιλήσουν και για τον Θεό. Κυρίως με την ζωή τους, την στάση τους και τον διαχωρισμό τους, την ευσέβειά τους και τον αιματηρό πολύπλευρο αγώνα τους.
Σε αυτούς απευθυνόμενος ο Κύριλλος Ιεροσολύμων προτρέπει: “Ασφάλιζε τοίνυν σεαυτόν, άνθρωπε” με την βοήθεια των ιερών κειμένων και τον βίο των αγίων. Όχι μόνο τον εαυτόν σου “αλλά και αφθόνως πάσι μεταδίδου”, την ασφαλιστική των ψυχών θεία αλήθεια. Εάν έχεις τέκνο κατά σάρκα “τούτο ήδη νουθέτει”. Όλα αυτά τα έλεγε ο άγιος τον 4ο αιώνα. Άρα στον 21ο, μετά από 17 αιώνες, πολύ περαιτέρω το σύνθημα μας πρέπει να είναι: “Ασφαλιζώμεθα!”
Πρέπει να αγρυπνούμε και να τελούμε νηφάλιοι, άσχετα αν οι ποιμένες παρουσιάζουν “επί των προβάτων αμέλειαν” και αντί ποιμένων “ως λύκοι γενήσονται και το ψεύδος ασπάσονται” κατά τον Μ. Αθανάσιο. Άσχετα αν συμμαχούν μετά των προδρόμων και λοιπών συμμάχων του Αντιχρίστου με στόχο να καταλάβουν θέσεις, χάριν κενοδοξίας, ευζωίας και αλαζονείας του κοσμικού βίου.
Η Εκκλησία μας σταυρώνεται και οι πρότεροι ζητούν πρωτοκαθεδρίες δίπλα στον Αντίχριστο, αφού έδωσαν νέο φίλημα προδοτικό στο σώμα της με την εγκληματική σιωπή τους και πλήρη αδιαφορία τους. Την ώρα που οι χριστιανομάχοι και εκκλησιοκτόνοι ακονίζουν τα μαχαίρια τους, εμείς ας ακούσουμε τον Παύλο. “ταῦτα μελέτα, ἐν τούτοις ἴσθι” (Α' Τιμ. 4,15). “Γίνου πιστός ἄχρι θανάτου καί δώσω σοι τόν στέφανον τῆς ζωῆς” (Απ. 2,10). Όμως κατά τον Χρυσόστομο, απαιτείται διάθεση μάρτυρος. Πόσοι τελικά θα την έχουμε; Πόσοι ειδικά νουθετούμε τα κατά σάρκα τέκνα μας γι' αυτές τις κρίσιμες μέρες;
Καιρός να αρχίσουν τα μέλη της οικογενείας να γονατίζουν το βράδυ και να προσεύχονται από κοινού. Να μιλούν με τον Θεό και για τον Θεό. Πατέρας, μητέρα και παιδιά. Κατά τα άλλα, οι αριθμοί ανήκουν σε αυτούς που είναι “νούμερα”.
Αρίσταρχος
