Δημήτρης Καπράνος
Μέ ἔχει συγκλονίσει τό «λυντσάρισμα» τῆς μαθήτριας ἀπό συνομηλίκους καί συμμαθητές της στήν Γλυφάδα!
Τόση βία,τόση μανία,τέτοια χτυπήματα καί γύρω-γύρω τά «κινητά» νά ἀπαθανατίζουν τήν σκηνή! Νά ἀποθηκεύουν τήν βία στήν δαιμονισμένη συσκευή, γιά νά τήν πάρουν μαζί τους, νά τήν θαυμάσουν καί νά τήν «χορτάσουν».
Αὐτή θά εἶναι ἡ ζωή ἀπ’ἐδῶ καί πέρα; Ναί, αὐτή θά εἶναι,ἄν δέν ὑπάρξει καίρια ἀντιμετώπιση τοῦ φαινομένου. Ἄν δέν ἀλλάξει τό καθεστώς τῆς ἀτιμωρησίας, τῆς ἀσυδοσίας καί τοῦ ξεχαρβαλώματος στά σχολεῖα. Ἄν δέν διδαχθοῦν οἱ δάσκαλοι καί οἱ καθηγητές πῶς θά πολεμήσουν τό φαινόμενο καί ἄν ἡ Πολιτεία δέν τούς θωρακίσει ἀπέναντι στούς (πολλούς, δυστυχῶς) γονεῖς, πού παρεμβαίνουν, ἀπειλοῦν, ἀκόμη καί γρονθοκοποῦν δασκάλους καί καθηγητές, ὅταν θεωρήσουν ὅτι «τούς πείραξαν τό παιδί».
Μέ ἔχει ἐπίσης κλονίσει ἡ συμπεριφορά τῶν «περαστικῶν», πού ἔβλεπαν τό περιστατικό, κοντοστέκονταν καί προσπερνοῦσαν. Νά ἕνα ἀκόμη φαινόμενο τῆς ἐποχῆς. Τό «κάτσε στ’ αὐγά σου», τό «μήν ἀνακατεύεσαι», τό «πρόσεξε μήν μπλέξεις». Κανείς δέν παρεμβαίνει σέ διενέξεις, ἀκόμη καί ἐγκλήματα γίνονται ὑπό τά ὄμματα τῶν γύρω, κάποιοι ἐκ τῶν ὁποίων «τραβοῦν κινητό» καί ἀπαθανατίζουν τίς στιγμές! Ἔχει χαθεῖ ὁλοσχερῶς ἡ ἐπαφή μέ τήν ἀνθρώπινη συμπεριφορά. Πῶς μπορεῖς νά βλέπεις μιά ὁμάδα ἀλητόπαιδων νά χτυποῦν, νά κλωτσοῦν, νά ποδοπατοῦν ἕνα κορίτσι καί δέν παρεμβαίνεις; Πῶς ἀνεχόμαστε τήν μετατροπή μας σέ μιά κοινωνία ὅπως ἐκείνη πού μᾶς ἔδειξε στήν προφητική ταινία «Τό κουρδιστό πορτοκάλι» ὁ μέγας Στάνλεϊ Κιούμπρικ;
Τί στό καλό συμβαίνει στίς οἰκογένειες καί στά σχολεῖα; Πῶς θά ἀντιμετωπίσουμε τήν μετατροπή τοῦ μυαλοῦ τῶν παιδιῶν σέ «χυλό» ἀπό τά δαιμονισμένα «κινητά», πού ξεκλειδώνουν κάθε σκοτεινή πλευρά τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς;
Πόσο ἀκριβά θά πληρώσουμε ὅλο αὐτό τό σύστημα, τό ὁποῖο ἐνέσκηψε στήν ζωή μας ὡς «ἄνοιγμα πρός τόν κόσμο» καί τελικά ἦταν ἀκριβῶς τό ἀντίθετο, δηλαδή τό κλειδί πού σέ κλειδώνει στόν κόσμο τῆς πλάνης, τῆς παραπληροφορήσεως, μέχρι νά σέ ὁδηγήσει στήν βία καί τόν «ὠχαδερφισμό»;
Ἔχω φίλες καί φίλους πού «τά κάνουν ὅλα μέ τό κινητό». Ἐκεῖ «βλέπουν» ταινίες, ἐκεῖ παρακολουθοῦν τά «σάιτ», ἐκεῖ ἀκοῦν μουσική, ἐκεῖ ἔχουν ἀποθηκευμένη τήν ταυτότητα, τό διαβατήριο, τόν τραπεζικό λογαριασμό. Καί μόλις χάσουν τό κινητό ἤ τούς ἀφήσει χωρίς μπαταρία, χάνουν τόν κόσμο!
Νά μέ συμπαθᾶτε, ἀλλά αὐτές οἱ διαβολοσυσκευές εἶναι ἐκεῖνες πού θά ὁδηγήσουν τίς κοινωνίες στόν ἀλληλοσπαραγμό. Καί ὅσο προφητικός ὑπῆρξε ὁ Κιούμπρικ, ἄλλο τόσο προφητικές θά βγοῦν καί οἱ ταινίες πού δείχνουν ἕναν μισοκατεστραμένο κόσμο, μιά δυστοπική κοινωνία, ὅταν θά ἔχει καταρρεύσει ἡ «πληροφορική» καί θά γυρίζουμε στό «χαρτί-μολύβι».
Γιατί ἐκεῖ θά γυρίσουμε κάποια στιγμή, ὅταν θά ξεφτίσει ἡ «Τεχνητή Νοημοσύνη», ὅταν θά κοποῦν τά δισεκατομμύρια καλώδια πού ἔχουν δέσει ἀσφυκτικά τόν κόσμο καί τοῦ περνοῦν δῆθεν «πληροφορίες», ὅταν οἱ ἄνθρωποι θά ξαναρχίσουν νά φλερτάρουν, νά ἐρωτεύονται καί θά ξαναμάθουν νά ζοῦν ὡς σύνολα καί ὄχι ὡς μονάδες πού θαλασσοδέρνουν μέσα στόν ὠκεανό τῶν ἀμφιλεγόμενων πληροφοριῶν καί τῆς δῆθεν παντογνωσίας.
Τόση βία,τόση μανία,τέτοια χτυπήματα καί γύρω-γύρω τά «κινητά» νά ἀπαθανατίζουν τήν σκηνή! Νά ἀποθηκεύουν τήν βία στήν δαιμονισμένη συσκευή, γιά νά τήν πάρουν μαζί τους, νά τήν θαυμάσουν καί νά τήν «χορτάσουν».
Αὐτή θά εἶναι ἡ ζωή ἀπ’ἐδῶ καί πέρα; Ναί, αὐτή θά εἶναι,ἄν δέν ὑπάρξει καίρια ἀντιμετώπιση τοῦ φαινομένου. Ἄν δέν ἀλλάξει τό καθεστώς τῆς ἀτιμωρησίας, τῆς ἀσυδοσίας καί τοῦ ξεχαρβαλώματος στά σχολεῖα. Ἄν δέν διδαχθοῦν οἱ δάσκαλοι καί οἱ καθηγητές πῶς θά πολεμήσουν τό φαινόμενο καί ἄν ἡ Πολιτεία δέν τούς θωρακίσει ἀπέναντι στούς (πολλούς, δυστυχῶς) γονεῖς, πού παρεμβαίνουν, ἀπειλοῦν, ἀκόμη καί γρονθοκοποῦν δασκάλους καί καθηγητές, ὅταν θεωρήσουν ὅτι «τούς πείραξαν τό παιδί».
Μέ ἔχει ἐπίσης κλονίσει ἡ συμπεριφορά τῶν «περαστικῶν», πού ἔβλεπαν τό περιστατικό, κοντοστέκονταν καί προσπερνοῦσαν. Νά ἕνα ἀκόμη φαινόμενο τῆς ἐποχῆς. Τό «κάτσε στ’ αὐγά σου», τό «μήν ἀνακατεύεσαι», τό «πρόσεξε μήν μπλέξεις». Κανείς δέν παρεμβαίνει σέ διενέξεις, ἀκόμη καί ἐγκλήματα γίνονται ὑπό τά ὄμματα τῶν γύρω, κάποιοι ἐκ τῶν ὁποίων «τραβοῦν κινητό» καί ἀπαθανατίζουν τίς στιγμές! Ἔχει χαθεῖ ὁλοσχερῶς ἡ ἐπαφή μέ τήν ἀνθρώπινη συμπεριφορά. Πῶς μπορεῖς νά βλέπεις μιά ὁμάδα ἀλητόπαιδων νά χτυποῦν, νά κλωτσοῦν, νά ποδοπατοῦν ἕνα κορίτσι καί δέν παρεμβαίνεις; Πῶς ἀνεχόμαστε τήν μετατροπή μας σέ μιά κοινωνία ὅπως ἐκείνη πού μᾶς ἔδειξε στήν προφητική ταινία «Τό κουρδιστό πορτοκάλι» ὁ μέγας Στάνλεϊ Κιούμπρικ;
Τί στό καλό συμβαίνει στίς οἰκογένειες καί στά σχολεῖα; Πῶς θά ἀντιμετωπίσουμε τήν μετατροπή τοῦ μυαλοῦ τῶν παιδιῶν σέ «χυλό» ἀπό τά δαιμονισμένα «κινητά», πού ξεκλειδώνουν κάθε σκοτεινή πλευρά τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς;
Πόσο ἀκριβά θά πληρώσουμε ὅλο αὐτό τό σύστημα, τό ὁποῖο ἐνέσκηψε στήν ζωή μας ὡς «ἄνοιγμα πρός τόν κόσμο» καί τελικά ἦταν ἀκριβῶς τό ἀντίθετο, δηλαδή τό κλειδί πού σέ κλειδώνει στόν κόσμο τῆς πλάνης, τῆς παραπληροφορήσεως, μέχρι νά σέ ὁδηγήσει στήν βία καί τόν «ὠχαδερφισμό»;
Ἔχω φίλες καί φίλους πού «τά κάνουν ὅλα μέ τό κινητό». Ἐκεῖ «βλέπουν» ταινίες, ἐκεῖ παρακολουθοῦν τά «σάιτ», ἐκεῖ ἀκοῦν μουσική, ἐκεῖ ἔχουν ἀποθηκευμένη τήν ταυτότητα, τό διαβατήριο, τόν τραπεζικό λογαριασμό. Καί μόλις χάσουν τό κινητό ἤ τούς ἀφήσει χωρίς μπαταρία, χάνουν τόν κόσμο!
Νά μέ συμπαθᾶτε, ἀλλά αὐτές οἱ διαβολοσυσκευές εἶναι ἐκεῖνες πού θά ὁδηγήσουν τίς κοινωνίες στόν ἀλληλοσπαραγμό. Καί ὅσο προφητικός ὑπῆρξε ὁ Κιούμπρικ, ἄλλο τόσο προφητικές θά βγοῦν καί οἱ ταινίες πού δείχνουν ἕναν μισοκατεστραμένο κόσμο, μιά δυστοπική κοινωνία, ὅταν θά ἔχει καταρρεύσει ἡ «πληροφορική» καί θά γυρίζουμε στό «χαρτί-μολύβι».
Γιατί ἐκεῖ θά γυρίσουμε κάποια στιγμή, ὅταν θά ξεφτίσει ἡ «Τεχνητή Νοημοσύνη», ὅταν θά κοποῦν τά δισεκατομμύρια καλώδια πού ἔχουν δέσει ἀσφυκτικά τόν κόσμο καί τοῦ περνοῦν δῆθεν «πληροφορίες», ὅταν οἱ ἄνθρωποι θά ξαναρχίσουν νά φλερτάρουν, νά ἐρωτεύονται καί θά ξαναμάθουν νά ζοῦν ὡς σύνολα καί ὄχι ὡς μονάδες πού θαλασσοδέρνουν μέσα στόν ὠκεανό τῶν ἀμφιλεγόμενων πληροφοριῶν καί τῆς δῆθεν παντογνωσίας.
