Γράφει ὁ κ. Δημήτριος Β. Ἐμμανουήλ, Ἀναγνώστης
ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ ΕΙΣ ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ: «Γιατί ὁ Περιστερίου Γρηγόριος ἀφαιρεῖ τὸν Τίμιον Σταυρόν;». (Ἀφαιρεῖ, ἕνα ποὺ εἶναι πίσω καὶ ἕνα ποὺ εἶναι ἐπάνω εἰς τὴν Ἁγίαν Τράπεζαν – καθὼς καὶ τὰ δύο ἑξαπτέρυγα, ποὺ τὸν συνοδεύουν). «Ὁ κίνδυνος εἶναι ἀφάνταστος».
Ἀγαπητοὶ ἀδελφοὶ καὶ πατέρες,
Ὁ π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης, σὲ ὁμιλία ποὺ ἔγινε στὴν Ἀθήνα, στὶς 6 Ἰουλίου 1972 ἔλεγε πὼς «Ἀπὸ ὥρα σὲ ὥρα ἑτοιμάζουν νὰ μᾶς φέρουν καρδινάλιο…» [1], καὶ δὲν ἐννοοῦσε ἀποκλειστικὰ στὴ Μητρόπολη Ἀθηνῶν (ποὺ ἔγινε) οὔτε καὶ στὴν Μητρόπολη Φλωρίνης (ποὺ ἀκόμη δὲν ἔγινε), ἀλλὰ παντοῦ, σὲ κάθε ἐκκλησία. «Καὶ ποιεῖ πάντες…» (Ἀπ. 13,16), νὰ ἀφαιρέσουν τὸν Τίμιο Σταυρὸ ἀπὸ παντοῦ…
Σχετικὴ εἶναι καὶ ἡ παρακάτω μαρτυρία τοῦ Πατρός: «Διότι νά ᾿χουμε τὸν νοῦ μας· ἐὰν ἐμεῖς οἱ Χριστιανοὶ καὶ Ἕλληνες δὲν σηκωθοῦμε ὅλοι καὶ δὲν κινηθοῦμε ἐγκαίρως, ὅ,τι ἔγινε στὴν Ἀθήνα, ποὺ τίναξαν τὸν Σταυρὸ στὸν ἀέρα, ―νὰ τὸ θυμᾶστε― θὰ γίνῃ κ᾿ ἐδῶ. Ἐγὼ γέρος ἄνθρωπος εἶμαι, θὰ πεθάνω, ἀλλὰ νὰ ξέρετε πολὺ καλά, ὅτι ἔρχονται χρόνια σκοτεινὰ καὶ ἀπαίσια στὴ φυλή μας· καὶ ἂν κυριαρχήσουν οἱ σκοτεινὲς δυνάμεις, θὰ δῆτε ὅτι θὰ ζητοῦν νὰ διώξουν τὸν Σταυρὸ ἀπὸ παντοῦ·» (Φλώρινα 14-9-1975) [2].
Μία τρίτη μαρτυρία πολὺ διδακτική, εἶναι κι αὐτὴ ποὺ καταθέτει ὁ π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος ἐνώπιον τῶν Λαρισαίων ἀδελφῶν μας στὶς 10-9-2000. Ἰδού: «Στὶς 14 Σεπτεμβρίου, ἀγαπητοί μου, ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει τὴν παγκόσμιον Ὕψωσιν τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι μετὰ τὴν εὕρεσή του ἀπὸ τὴν βασιλομήτορα Ἁγίαν Ἑλένην, ὑψώθη ἀπὸ τοῦ ἄμβωνος ὁ εὑρεθεὶς Τίμιος Σταυρός, ὑπὸ τοῦ τότε Πατριάρχου Ἱεροσολύμων Μακαρίου, περὶ τὸ 325» [3].
1. «Γιατί ὁ Περιστερίου Γρηγόριος ἀφαιρεῖ τὸν Τίμιον Σταυρόν;» ΑΠΑΝΤΗΣΗ: «Διότι τὸ Βατικανὸ βιάζεται νὰ δημιουργήσει μία ἕνωση μεταξὺ Ρώμης καὶ Κωνσταντινούπολης, ἐνόψει τῆς 1700ῆς ἐπετείου τῆς Α΄Οἰκουμενικῆς Συνόδου τοῦ 325».
Ὁ ἀδελφὸς Διογένης Δ. Βαλαβανίδης διευκρινίζει: «Δηλαδὴ τὸ Βατικανὸ βιάζεται νὰ δημιουργήσει μία ἕνωση μεταξὺ Ρώμης καὶ Κωνσταντινούπολης ἐνόψει τῆς 1700ῆς ἐπετείου τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, γιὰ τὴν ὁποία ἔχουν ἤδη μιλήσει οἱ Φαναριῶτες ἀξιωματοῦχοι. Ὡς παράδειγμα ἀναφέρουμε ὅτι ὁ προϊστάμενος τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως στὶς ΗΠΑ Ἀρχιεπίσκοπος Ἐλπιδοφόρος (Λαμπριανίδης) ἔδωσε διάλεξη μὲ θέμα: ‘‘Τὸ μέλλον τῶν σχέσεων Ὀρθοδόξων – Ρωμαιοκαθολικῶν στὶς Ἡνωμένες Πολιτεῖες’’, στὸ Πανεπιστήμιο Fordham, στὴν Νέα Ὑόρκη, ὅπου δήλωσε δυναμικὰ τὴν ἕνωση μὲ τὴ Ρώμη. Στὸ πλαίσιο αὐτό, ὁ Πάπας Φραγκίσκος καὶ ὁ ὁμοϊδεάτης του Πατριάρχης Βαρθολομαῖος Α΄ σχεδιάζουν νὰ τιμήσουν τὴν 1700η ἐπέτειο τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου τὸ 2025. Πρόθεσή τους εἶναι νὰ τὸ κάνουν ἀκριβῶς στὴ Νίκαια τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, στὴ σημερινὴ Τουρκία, ὅπου ἔγινε ἡ Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος (325).» (ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ Ο.Τ. / 6 ΣΕΜΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2024)
2. «Γιατί ὁ Περιστερίου Γρηγόριος ἀφαιρεῖ τὸν Τίμιον Σταυρόν;» ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Διότι τὴν πρακτικὴ αὐτὴ τὴν ἐφαρμόζουν ἄλλοτε φανερὰ καὶ ἄλλοτε μυστικὰ εἰς τὸ Πατριαρχεῖο Κων/λεως καὶ εἰς τὴν Ἀρχιεπισκοπὴ Ἀμερικῆς, εἰς τὴν Ἀρχιεπισκοπὴ Κύπρου (καὶ ἐσχάτως εἰς τὴν Μητρόπολη Φλωρίνης).
Πολλὲς ἀπορίες μας πρόκειται νὰ λύσει ἡ παρακάτω ἐρώτηση καὶ ἀπάντηση τοῦ ἀδελφοῦ Παναγιώτη Κατραμάδου: «Διατὶ ὅμως συγκεκριμένως νὰ ἀσχολῆται κάποιος Ἐπίσκοπος μὲ τὸν Ἐσταυρωμένον;» Ἀπαντᾶ: «Διότι ἤδη αὐτὴ ἡ ἀφαίρεσις ἀποτελεῖ πρακτικήν, τὴν ὁποίαν ἐφαρμόζουν εἰς τὸ Πατριαρχεῖον Κων/λεως. Ἂς ὑπενθυμίσωμεν ὅτι τὸ ἔπραξεν ἤδη ὁ Ἀμερικῆς Ἐλπιδοφόρος [ὁ καινοτομῶν μὲ τὰ «πολλαπλὰ κουταλάκια»…], ἀκολουθῶν αὐτὸ ποὺ συμβαίνει ἤδη εἰς τὸν Ἅγιον Γεώργιον εἰς τὸ Φανάρι, ὅπου ὅταν λειτουργεῖ ὁ Πατριάρχης ὁ Ἐσταυρωμένος ἀποσύρεται, ἐνῷ ὅταν ἱερουργῆ κληρικὸς ἐπανέρχεται. Ἡ μεταφορὰ καὶ ἐπαναφορὰ τοῦ Τ. Σταυροῦ ὀλίγον πλέον ἀπέχει ἀπὸ τὸ νὰ καταντήση ἡ ὑπόθεσις θεατρινισμός. Πῶς αἰτιολογεῖται ὅμως αὐτὴ ἡ ἀλλαγή; Ὡς διατείνονται, σκοπὸς εἶναι ἡ ἐπαναφορὰ τῆς σπουδαιότητος τοῦ συνθρόνου, δηλ. τῶν θέσεων ὄπισθεν τῆς Ἁγίας Τραπέζης εἰς τὴν κόγχην, ὅπου κάθεται ὁ Ἐπίσκοπος καὶ τὸ πρεσβυτέριον»[4].
(Ἐν εἴδει σχολίου νὰ ποῦμε ὅτι καὶ στὴν Μητρόπολη Φλωρίνης, Πρεσπῶν καὶ Ἐορδαίας παρατηρεῖται τὸ φαινόμενο, οἱ ἱερεῖς νὰ βγάζουν καὶ νὰ βάζουν τὸν Τίμιο Σταυρὸ τῆς Μεγάλης Πέμπτης ἀπὸ τὸ ἱερὸ Βῆμα τοῦ Θυσιαστηρίου. Οἱ ἀθεόφοβοι! Φυσικὰ κανεὶς δὲν τὸ πῆρε εἴδηση, οὔτε ὁ νέος Ἐπίσκοπος Εἰρηναῖος…)
3. «Γιατί ὁ Περιστερίου Γρηγόριος ἀφαιρεῖ τὸν Τίμιον Σταυρόν;» ΕΜΜΕΣΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ: «Παναγιώτατε, τί ἐκ τῶν δύο συνέβη; Ὁ Πάπας προσεχώρησε εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν ἢ Ὑμεῖς εἰς τὸν Παπισμόν; Ἐὰν τὸ πρῶτον, ἀναγγείλατε τοῦτο, ἵνα πάντες φαιδρῶς πανηγυρίσωμεν μετ’ ἀλλήλων καὶ χορεύσωμεν. Ἐὰν τὸ δεύτερον, ὁμιλήσατε μετ’ εἰλικρινείας καὶ εὐθύτητος, ἵνα βεβαιωθῶμεν ὅτι, μετὰ τῆς παλαιᾶς, ἀπώλετο καὶ ἡ νέα Ρώμη καὶ κατεπόθη ὑπὸ τῆς αἱρέσεως. Ἐὰν δὲ οὐδὲν ἐκ τούτων συνέβη, ἀλλὰ καὶ Ὑμεῖς καὶ ὁ Πάπας ἐμένετε ἐν τοῖς οἰκείοις ἕκαστος ὅροις, τότε πῶς ἑρμηνεύονται αἱ προεκτεθεῖσαι ἐνέργειαι Ὑμῶν; Πῶς εἶναι δυνατὸν ὁ αἱρετικὸς Πάπας νὰ εἶναι ὁ Πρῶτος Ἐπίσκοπος τῆς Χριστιανοσύνης καὶ Ὑμεῖς ὁ δεύτερος; Πότε ἡ Ἐκκλησία ἡμῶν συνηρίθμησεν ὁμοῦ μετὰ τῶν Ὀρθοδόξων Ἐπισκόπων τοὺς Ἐπισκόπους τῶν αἱρετικῶν; Δογματικῆς καὶ κανονικῆς ἀκριβείας γλῶσσαν ὁμιλεῖτε ἢ εὐελίκτου διπλωματικῆς ὑποκρισίας; Ἐπίσκοπος εἶσθε ἢ διπλωμάτης;» (π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος) [5].
Ἀδελφοὶ καὶ πατέρες,
Ἐν πρώτοις αὐτὸ ποὺ μποροῦμε νὰ συμπεράνουμε εἶναι ὅτι τὸ δαιμονικὸ δόγμα τῶν δύο «ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν» (ἀλλὰ καὶ τὰ «κοινὰ δεῖπνα» ἢ ἀλλιῶς ἀγάπες ποὺ γιὰ χάρη τῶν πτωχῶν τῷ Πνεύματι ἑτοιμάζονται κατὰ τὰ τέλη Μαΐου 2025 εἰς τὴν Νίκαιαν τῆς Βιθυνίας), ἀπαιτοῦν ὁρισμένες ἀλλαγὲς ἐντὸς τῶν ὀρθοδόξων ναῶν, ὅπως γιὰ παράδειγμα τὴν ὕπαρξη δύο σύνθρονων (ἕνα γιὰ τὸν «Πρῶτο» καὶ ἕνα γιὰ τὸν «Δεύτερο»), καὶ τὴν παντελῆ ἀπουσία -εἰ δυνατόν- τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, τόσο Αὐτοῦ ποὺ βρίσκεται πίσω ἀπὸ τὴν Ἁγία Τράπεζα, φιλητά, καὶ ἀκούει στὸ ὄνομα «Ὁ Σταυρὸς τῆς Ἁγίας Πέμπτης», ὅσο καὶ Αὐτοῦ ποὺ εἶναι πάνω στὴν Ἁγία Τράπεζα (δηλαδὴ τοῦ δεδοξασμένου Σταυροῦ ποὺ εἶναι ἀνάμεσα στὰ δύο ἑξαπτέρυγα).
Ἂν καὶ ἀκόμη κι αὐτοὶ ποὺ κάνουν μάγια στοὺς ἀνθρώπους, ἐπιλέγουν νὰ ἔχουν κοντὰ τους τὸν Τίμιο Σταυρό, μήπως καὶ χαθεῖ ὁ ἔλεγχος, οἱ ἐν λόγῳ ἐργάτες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ (ποὺ βιάζονται νὰ συνεορτάσουν «πάσχα μυστικό», «πάσχα ἀνίερον», «πάσχα πανασεβέστατον») δείχνουν νὰ μὴ ὑπολογίζουν δόγματα καὶ Παραδόσεις, νὰ μὴ φοβοῦνται τὸν Θεὸ καὶ τὸν λαό Του, νὰ μὴ σέβονται οὔτε τὸν ὀρθόδοξο τύπο λατρείας, οὔτε καὶ τὸν τόπο…
Σχετικὰ μὲ τὴν προσβολὴ τοῦ τόπου ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος διευκρινίζει: «Εἰ γὰρ καταφρονεῖς τοῦ ἀδελφοῦ, αἰδέσθητι τὸν τόπον· καὶ γὰρ ἡ ἐκκλησία ὑβρίζεται.» (Ἂν περιφρονεῖς τὸν ἀδελφό σου, (τουλάχιστον) σεβάσου τὸν τόπο, γιατί καὶ ἡ ἐκκλησία προσβάλλεται.) [6/ σελ.277].
Η ΠΡΟΣΒΟΛΗ ΤΟΥ «ΤΟΠΟΥ», ΙΣΟΔΥΝΑΜΕΙ ΜΕ ΠΡΟΣΒΟΛΗΝ ΟΛΟΚΛΗΡΟΥ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος διευκρινίζει: «Ἐσὺ βέβαια νομίζεις ὅτι προσβάλλεις μόνο τὸν ἀδελφό, ἀλλὰ καὶ ὁ τόπος μετέχει στὴν προσβολή. Γιατί περιφρονεῖς ὁλόκληρη τὴν ἐκκλησία. Ἄλλωστε γι’ αὐτὸ λέγεται ἐκκλησία, ἐπειδὴ τοὺς δέχεται ὅλους μαζὶ» [6 /σελ. 273]. Καὶ ὁ π. Ἰωὴλ Γιαννακόπουλος κανονίζει, δηλαδὴ διευκρινίζει τὰ γνωρίσματα ἐκείνων ποὺ ἐν τέλει περιφρονοῦν ὁλόκληρη τὴν Ἐκκλησία, ἐφόσον προσβάλλουν τὸν εὐσεβῆ (μὲ ζῆλο καὶ φόβο Θεοῦ) ἀδελφό, κληρικὸ ἢ λαϊκό, ἀλλὰ καὶ τὸν (ἁγιασμένο καὶ μυρωμένο) τόπο, ποὺ δὲν εἶναι κοινὸς καὶ ἄτιμος ἀλλὰ τόπος Ἅγιος… ἐκείνων ποὺ ὡς σκανδαλοποιοὶ εὐθύνονται τόσο γιὰ τὴν ἀπώλεια τῶν ἐν Χριστῷ ἁπλῶν ἀδελφῶν, ὅσο καὶ γιὰ τὰ σχίσματα στὴν Ἐκκλησία.
«(…) Οὐδεὶς ἔχει τὸ δικαίωμα μόνος του, ἔστω καὶ ἂν εἶναι ἱερεὺς ἤ Ἀρχιερεύς, νὰ παραβῆ παράδοσίν τινα τῶν Πατέρων. Οὔτε μία Ἐκκλησία δικαιοῦται εἰς γενικῆς φύσεως ζητήματα νὰ ἀγνοῆ τὴν συγκατάθεσιν τῶν ἄλλων τοπικῶν Ἐκκλησιῶν. Ἑπομένως σχίσμα δὲν λέγεται ἡ παράβασις μίας ἀρχαίας παραδόσεως (τοιαῦται ὡς εἴδομεν ἀνωτέρω ἔγιναν πολλαὶ χωρὶς νὰ γίνη σχίσμα), ἀλλὰ ὅταν παράβασις τῆς ἀρχαίας παραδόσεως σχίση τὴν μίαν Ἐκκλησίαν ἀπὸ τῆς ἄλλης, ὅταν διακοπῆ ἡ κοινωνία τῶν Ἐκκλησιῶν. Μόνον λοιπὸν «ἡ παράδοσις τῆς Πίστεως», ἤτοι ἡ ἠθική, εἶναι πράγματα αἰωνίως ἀμετάβλητα καὶ ἀναλλοίωτα καὶ δὲν ἐπιδέχονται οὐδεμίαν τροποποίησιν. Αἱ ἄλλαι ὅμως παραδόσεις, αἱ ἀναφερόμεναι εἰς θέματα λατρείας, διοικήσεως, ἐκκλησιαστικῆς εὐταξίας κ.λ.π. δύνανται νὰ τροποποιοῦνται καὶ νὰ μεταβάλλωνται, ὑπὸ τὸν ὅρον βεβαίως ὅτι τοῦτο γίνεται ὄχι ὑπὸ τοῦ α΄ ἢ β΄ ἀτόμου, ἔστω καὶ ἂν εἶναι Ἱερεὺς ἢ Ἀρχιερεὺς (ἐν τῇ περιπτώσει ταύτῃ ἔχομεν παράβασιν καὶ ἀνταρσίαν), ἀλλ’ ὑπὸ τῆς Ἐκκλησίας!»[7]. Καὶ ἐν προκειμένῳ ἀπὸ τὸ πλήρωμα τῆς Ἐπισκοπῆς Περιστερίου… ὁ νοῶν νοείτω!
Ἀλήθεια, ὅταν ἡ «παράβασις τῆς ἀρχαίας παραδόσεως» ΔΕΝ σχίζει «τὴν μίαν Ἐκκλησίαν ἀπὸ τῆς ἄλλης» ἀλλὰ ἀποσκοπεῖ στὸ νὰ ἑνώσει τὴν μία ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μὲ μία δεύτερη «ἀδελφὴ ἐκκλησία», αὐτὸ τί εἶναι; Δὲν εἶναι (ἐπὶ)κοινωνία μὲ τὴν αἵρεση;
Ὅταν πάλι ἡ Περιστερίου (μικρὸ)παράβαση τῆς ἀπὸ 150 χρόνων παρουσίας τοῦ Τιμίου Σταυροῦ (ἐνν. τοῦ Ἐσταυρωμένου) δὲν σχίζει τὴν μία Μητρόπολη ἢ Ἐκκλησία ἀπὸ τὴν ἄλλη, ποὺ σημαίνει ὅτι ΔΕΝ διακόπτει τὴν «κοινωνία τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν», ἀλλὰ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΖΕΙ καταλλήλως τοὺς ἱεροὺς Ναοὺς τῆς Μητροπόλεώς του, γιὰ νὰ ὑποδεχτοῦν καρδιναλίους (ψευδεπισκόπους), αὐτὸ τί εἶναι; Καὶ πάλι, ὅταν ἡ προετοιμασία ΔΙΕΥΡΥΝΕΙ -ἐννοεῖται τὴν κοινωνία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μετὰ τῶν αἱρετικῶν τῆς Δύσης- (ποὺ ἡ Ψευδοσύνοδος τῆς Κρήτης ὀνόμασε Ἐκκλησίες), κι αὐτὸ δὲν εἶναι τίποτε; Ἡ παρουσία ἀνθρώπων ἄπιστων καὶ ἀβάπτιστων σὲ τόπο Ἁγιασμένο -κατὰ τὴν τέλεση τῆς Θείας Λειτουργίας – δὲν παραβιάζει τὰ δόγματα καὶ τὴν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, καὶ δὲν προσβάλλει «ὁλόκληρη τὴν ἐκκλησία»; Καὶ τέλος τὸ Σύμβολο τῆς πίστεως, τὸ Πιστεύω «ἕν Βάπτισμα» καὶ «εἰς Μία, Ἁγία Ἐκκλησία», τί εἶναι, δόγματα ἢ σύμβολα λόγου ποὺ διατυπώθηκαν τὸ ἔτος 325 ἀπὸ κοινοὺς καὶ ἄτιμους ἀνθρώπους (ἄπαγε τῆς βλασφημίας); Ἐννοεῖται, σύμφωνα μὲ τὸν νεότερο ὕμνο ἀγάπης ποὺ σύνθεσε πρὸ ἐτῶν ὁ νῦν Πατριάρχης Βαρθολομαῖος… Ἀλίμονό μας!
ΑΙ ΛΕΓΟΜΕΝΑΙ «ΑΓΑΠΑΙ» ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ, ΙΣΟΝ «(ΔΑΙΜΟΝΟ)ΑΠΑΤΑΙ»
Ἀδελφοί, οἱ ἀγαπολόγοι καὶ παναιρετικοὶ ὀπαδοὶ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ΕΠΙΔΙΩΚΟΥΝ νὰ ἀποδείξουν ἑαυτοὺς γνήσιους μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ… Γι’ αὐτό, σὲ κάθε παρανομία τους ἀπολογοῦνται μὲ τὸ ΑΓΑΠΩ! Κι ἔτσι αἰτιολογοῦν τὰ «κοινὰ μυστικὰ δεῖπνα» μέσα καὶ ἔξω ἀπὸ τὴν ἐκκλησία (=Ναός)!
Ἀγαπητοί, γιὰ νὰ ἐννοήσουμε τὴ στενότατη σχέση τῶν δύο ὑποθέσεων, τῆς ἐξόδου τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ἀπὸ τὸ ἱερὸ Θυσιαστήριο, ἀλλὰ καὶ τῆς ἐξόδου τῶν πιστῶν πρὸς προϋπάντηση τῶν αἱρετικῶν παπικῶν (ἀλλὰ καὶ τῶν 325+ προτεσταντικῶν ‘ἐκκλησιῶν’) ἐντός του ἱεροῦ τόπου τῆς ἐκκλησίας, θυμίζουμε, στὴν ἀγάπη σας, τὴν (συμβολικὴ) ἀπάντηση τοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρα στὸ διπλὸ ἐρώτημα τοῦ δημοσιογράφου [9]: «Πιστεύετε ὅτι θὰ φθάσωμεν εἰς τὸ κοινὸν Ἅγιον Ποτήριον;», «Πῶς πορεύεσθε ἐν μέσῳ καὶ ἐπὶ κεφαλῆς τῶν κοσμοϊστορικῶν γεγονότων;»
1η ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ: «Τὸ πιστεύω. Ἀλλὰ δὲν γνωρίζω πότε καὶ πῶς. Καὶ δὲν μὲ ἀπασχολεῖ τὸ πότε καὶ τὸ πῶς, διότι ζῶ ἐν τῇ μεγάλῃ πνευματικῇ χαρᾷ τοῦ τέρματος αὐτῆς τῆς ὁδοῦ. Ἰδέτε τὶ συμβαίνει ἐνίοτε. Συνηντήθημεν μὲ τὸν Πάπαν Παῦλον τὸν 6ον τὴν 5ην Ἰανουαρίου 1964 εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα. Μέγα γεγονός. Ἀνέλπιστον. Πῶς ἦλθε; Εἶπον τότε εἰς τὸν Πάπαν ὅτι εὑρισκόμεθα ἐπὶ τὴν ὁδὸν πρὸς Ἐμμαούς, τὴν ὁποίαν ἐπορεύθη ὁ Κύριος μετὰ τῶν δύο μαθητῶν Του, τὸν Κλεώπαν καὶ τὸν Λουκᾶν. Καὶ ἐξέφρασα τότε τὴν εὐχὴν ὅπως, ὡς καὶ ὁ Ἰησοῦς μετὰ τῶν δύο μαθητῶν Του, φθάσωμεν εἰς τὴν κλάσιν τοῦ Ἄρτου.
Ἡ Ἁγιότης του ὁ Πάπας δὲν ἐγνώριζεν ὅτι οὕτω θὰ ὡμίλουν, ἀλλά, ἀπαντῶν, μοῦ προσέφερεν, ὡς δῶρον, ἕν Ἅγιον Ποτήριον. Τί εἶναι αὐτό; Συμβολισμός. Ἐγὼ νὰ εὔχωμαι νὰ συναντηθῶμεν εἰς τὸ Ἅγιον Ποτήριον καὶ ὁ Πάπας νὰ προσφέρη τὸ Ἅγιον Ποτήριον».
2η ΕΡΩΤΗΣΙΣ: Πῶς πορεύεσθε ἐν μέσῳ καὶ ἐπὶ κεφαλῆς τῶν κοσμοϊστορικῶν γεγονότων;
ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ: «Ἀγαπῶ.».
4. «Γιατί ὁ Περιστερίου Γρηγόριος ἀφαιρεῖ τὸν Τίμιον Σταυρόν;» ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Διότι ὁ Τίμιος Σταυρὸς ἀποδείχθηκε καταστροφέας τῶν δαιμόνων. Ἀλήθεια, πῶς θὰ ἦταν δυνατὸν μέσα στὸ ἴδιο τόπο νὰ συνυπάρχουν ὁ ἀντίχριστος Πάπας καὶ ὁ Τίμιος Σταυρὸς (ὁ καταστροφέας τοῦ φαρισαϊσμοῦ, τοῦ ἰουδαϊσμοῦ, τοῦ ἑωσφορισμοῦ, τοῦ οἰκουμενισμοῦ);
Ἀδελφοί, λαμβάνοντας ὑπόψη τὰ παραπάνω (εἰσαγωγικὰ) λόγια, ποὺ αὐθόρμητα καταθέσαμε στὸ κοινὸ τραπέζι τοῦ δημοσίου διαλόγου προκειμένου νὰ ἀπαντηθεῖ τὸ βασικὸ ἐρώτημα: «Γιατί ὁ Περιστερίου Γρηγόριος ἀφαιρεῖ τὸν Τίμιον Σταυρόν;», προχωροῦμε μετὰ φόβου, ἀγάπης καὶ πίστεως στὴ διερεύνηση μίας ἀκόμη προσβολῆς τοῦ Τιμίου καὶ Ζωοποιοῦ Σταυροῦ (κατ’ ἀκρίβεια τῆς εἰκόνας τοῦ Ἐσταυρωμένου Χριστοῦ) ἢ καλύτερα εἰσβολῆς σὲ τόπο Ἅγιο, ποὺ δὲν «συγκρίνεται» μὲ κανένα ἄλλο τόπο λατρείας παρὰ μόνο μὲ ἕνα, δηλαδὴ τὸν τόπο ὅπου στάθηκε ἀνυπόδητος ὁ προφήτης Μωυσῆς, θαυμάζοντας τὸ γεγονὸς τῆς φλεγομένης Βάτου. «Ὁ Θεὸς ἀπήντησε· “μὴ πλησιάσης ἐδῶ· λῦσε καὶ βγάλε τὰ ὑποδήματά σου, διότι ὁ τόπος, ὅπου ἵστασαι, εἶναι γῆ ἁγία”!»( Ἐξ. 3,5 ).
«Ἂν κανεὶς θέλει νὰ ἐμβαθύνει…», λέγει ὁ φιλόκαλος Κάλλιστος Ἀγγελικούδης καὶ συνεχίζει: «Ἐκεῖ ἦταν ὁ Φαραώ, ὁ πικρὸς καὶ ἀνελέητος κυρίαρχος, καὶ οἱ ἐχθρικοὶ ἐπιστάτες, εἰκόνες τοῦ σατανᾶ καὶ τῆς συμμορίας του, ποὺ δὲν προξενοῦν ἀλύπητα κακώσεις σωματικές, ἀλλὰ θλίβουν πρόθυμα καὶ ἀδίστακτα τὴν ἴδια τὴν ψυχή. Ἐκεῖ, ὁ Μωυσῆς ὁδηγοῦσε τὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ, ἐνῷ σ’ ἐμᾶς -τί ἀσύγκριτη ὑπεροχή!- αὐτὸς ὁ ἀληθινὸς Υἱὸς καὶ ἐνυπόστατος Λόγος τοῦ Θεοῦ, πολύ, ἄπειρα ἀνώτερος ἀπὸ τὸν παλαιὸ Νόμο… Ἐκεῖ ράβδος, ἐδῶ Σταυρός: τὸ ξύλινο ραβδὶ παραδόξως, ἀλλάζοντας μορφὴ σὲ φίδι, κατέτρωγε τὰ φίδια· καὶ ὁ σταυρός, ποὺ ἦταν ὄργανο κακίας, ἔγινε ὄργανο τόσης ἀγαθοσύνης, σὰν νὰ ἄλλαξε, καὶ ἀποδείχθηκε καταστροφέας τῶν δαιμόνων»[10].
Ὁ π. Αὐγουστῖνος ἔλεγε σχετικά: «Ὅλα θὰ ὑποστοῦν τρομακτικὴ ἀλλοίωσι, ἕνα ὅμως θὰ μένη μεσ’ στὰ ἐρείπια τῆς ἀνθρωπότητος ὡς παρηγοριά, ὡς ἄστρο φωτεινὸ καὶ ὡς ἥλιος ἀθάνατος, μαγνήτης οὐράνιος· ὁ Ἐσταυρωμένος! Ὅταν τὸ 1953 στὴ Ζάκυνθο ἔγινε σεισμός, ἕνας Ζακυνθινός μοῦ ἔφερε μία φωτογραφία (τὴν ἔχω δημοσιεύση στὴ «Σπίθα»). Ἀπὸ τὸ σεισμὸ καταστράφηκε μία ἐκκλησία καί, ἐνῷ ἔπεσαν τὰ πάντα, ὅταν πῆγαν τὸ πρωί, τί νὰ δοῦν· μόνο ὁ Ἐσταυρωμένος ἦταν ὄρθιος μέσα στὰ ἐρείπια! Κύριε ἐλέησον! Εἰκόνα μίας μεγάλης πραγματικότητος. Ἐρείπια θὰ γίνει ὁ κόσμος· βασίλεια, θρόνοι, σοφίες, μηχανές, πύραυλοι, διαστημόπλοια, ἀστέρες καὶ γαλαξίες· ἀλλὰ μέσα στὰ ἐρείπια ἐκεῖνα, μέγας θριαμβευτής, ποὺ θὰ καλύπτη τοὺς αἰῶνες, θὰ εἶναι ὁ Ἐσταυρωμένος. Δεῦτε, σκώληκες τῆς γῆς ἁμαρτωλοί, ποὺ δὲν εἴμαστε ἄξιοι νὰ τὸν ἀτενίσουμε, δεῦτε προσκυνήσωμεν καὶ προσπέσωμεν Χριστῷ, καὶ ἄντρες – γυναῖκες – μικρὰ παιδιὰ νὰ τοῦ ποῦμε; Χαῖρε, ὁ βασιλεὺς ἡμῶν!»[11].
«Μόνο ὁ Ἐσταυρωμένος (ὁ Σταυρὸς τῆς Ἁγίας Πέμπτης) ἦταν ὄρθιος μέσα στὰ ἐρείπια! Κύριε ἐλέησον!»…
«Ὁ κίνδυνος εἶναι ἀφάνταστος», βροντοφωνάζει ὁ Πατὴρ Αὐγουστῖνος! Ποιὸς κίνδυνος;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Σὲ ἑπόμενη Πατριαρχικὴ Θεία Λειτουργία (μέσα στὸ 2025) νὰ δοῦμε τὸν ἀντίχριστο Φραγκίσκο καθήμενο στὸ θρόνο ἐντός τοῦ ἱεροῦ Βήματος (δῆθεν ὡς πολιτικὸς ἄρχοντας*) καὶ τὸν Πατριάρχη μας στὸν ἐκτὸς τοῦ Ἱεροῦ θρόνο… ἀλλὰ καὶ τοὺς ἀθεοτάτους ψάλτες νὰ λαλοῦν βλάσφημα ρήματα περὶ τῆς φήμης τῶν δύο ἀνδρῶν. Δηλαδή, «Τὸν Δεσπότην (πολιτικὸ ἄρχοντα) καὶ Ἀρχιερέα (ἐκκλησιαστικὸ ἄρχοντα) ἡμῶν, Κύριε φύλαττε». Ὁ νοῶν νοείτω!
(* Ἐξ ἄλλου μὲ τὴν ἴδια καραμέλα ἔσβησαν τὴν διαμαρτυρία (τῆς συνειδήσεως) τῶν πιστῶν ὅταν τὸ 2001 ὑποδέχτηκαν μὲ τιμὲς ἀρχηγοῦ Κράτους τὸν Πάπα)
Διαβάζοντας σχετικὸ ἄρθρο γιὰ «Τὰ μέρη τοῦ ναοῦ. Ὁ Νάρθηκας καὶ ὁ Κυρίως Ναός», βρίσκουμε καὶ τὰ ἑξῆς διαφωτιστικὰ γράμματα:
«Στὰ δεξιὰ τοῦ χώρου αὐτοῦ βρίσκεται τὸ δεσποτικό, δηλαδὴ ὁ θρόνος τοῦ ἐπισκόπου. Στοὺς πρώτους ναοὺς ὁ θρόνος αὐτὸς βρισκόταν μέσα στὸ Ἱερὸ καὶ ἦταν τὸ κάθισμα τοῦ αὐτοκράτορα ἢ τοῦ τοπικοῦ ἄρχοντα ποὺ ἔφερε τὸν τίτλο «δεσπότης» (ἀπὸ τὸ ρῆμα δεσπόζω = εἶμαι κύριος, ἔχω τὴν ἐξουσία). Ὁ ἐπίσκοπος Μεδιολάνων Ἀμβρόσιος ἐπέβαλε στὸν αὐτοκράτορα Θεοδόσιο (4ος αἰ.) νὰ βγάλει τὸν θρόνο ἔξω ἀπὸ τὸ Ἱερό. Τοποθετήθηκε στὰ δεξιὰ καί, ἀπέναντί του, ὑπῆρχε ὁ θρόνος τοῦ πατριάρχη ἢ τοῦ ἐπισκόπου. Γὶ΄ αὐτὸ καὶ οἱ ψάλτες στὸν πολυχρονισμὸ ἔλεγαν: «Τὸν Δεσπότην (πολιτικὸ ἄρχοντα) καὶ Ἀρχιερέα (ἐκκλησιαστικὸ ἄρχοντα) ἡμῶν, Κύριε φύλαττε» (καὶ στὸ δημοτικὸ τραγούδι: ψάλλει δεξιὰ ὁ βασιλιάς, ζερβὰ ὁ πατριάρχης). Μετὰ τὴν ἅλωση τῆς Πόλης στὸν Πατριάρχη ἀποδόθηκαν τὰ αὐτοκρατορικὰ σύμβολα καὶ οἱ τίτλοι, μεταξὺ τῶν ὁποίων κι αὐτὸς τοῦ ‘‘Δεσπότη’’» [12].
ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ
«Ὅλοι, ἀγαπητοί μου, ὅλοι καταλαβαίνουμε, ὅτι δὲν πηγαίνουμε καθόλου καλά· ὅτι κάτι κακό, κάτι φοβερό, κάτι τρομερό, θὰ συμβῇ στὶς ἡμέρες μας· ὅτι θὰ συμβοῦν ἐκεῖνα ὅλα ποὺ λέει ἡ ἁγία καὶ ἱερὰ Ἀποκάλυψη. Γιατί; Διότι ὅλοι, μικροὶ καὶ μεγάλοι, παραβαίνουμε τὸ νόμο τοῦ Θεοῦ, παραβαίνουμε τὶς ἐντολές Του.» (π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης).
Σημειώσεις:
[1] augoustinos-kantiotis.gr [2] († ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος, ἱ. ναὸς Ἁγίας Παρασκευῆς πόλεως Φλωρίνης 14-9-1975) emmadimitris. blogspot.com [3] impantokratoros.gr [4] vimaorthodoxias.gr [5] “ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΑΙ”, φύλλον Δεκεμβρίου 1965. Πηγή: ΤΑ ΔΥΟ ΑΚΡΑ – ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΖΗΛΩΤΙΣΜΟΣ Ἔκδοσις Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου Κεχαριτωμένης Θεοτόκου Τροιζῆνος. [6] «ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, Ι. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ, ΕΡΓΑ 27», ΠΑΤΕΡΙΚΑΙ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ‘’ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΠΑΛΑΜΑΣ’’, ΘΕΣ/ΝΙΚΗ 1987. [7] impantokratoros.gr [ΤΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΑΘΗΝΑΓΟΡΑ (Ἐπιστολιμαία διατριβή)]. [8] gero-paisios.blogspot.com [9] augoustinos-kantiotis.gr [10] «Και τότε βέβαια θα κρίνομε χωρίς κίνδυνο να σφάλλομε καὶ μὲ εὐθύτητα» (Κάλλιστος Ἀγγελικούδης) «ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ τῶν ἱερῶν Νηπτικῶν», ΤΟΜΟΣ Ε΄, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΟ ΠΕΡΙΒΟΛΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ, ΣΕΛ. 194. [11] eulogia.gr [12] pemptousia.gr
