Ο
χρόνος είναι ένα μυστήριο, αλλά αυτό το μυστήριο είναι απλό: ο Θεός
δημιούργησε τον χρόνο για να προετοιμαστεί για την αιωνιότητα.Ο
χρόνος είναι ο δρόμος προς τον Θεό, η δυνατότητα της σωτηρίας. Όμως, μη
έχοντας τον Θεό στην καρδιά τους, οι άνθρωποι μετατρέπουν τον χρόνο
-την πορεία προς τον τάφο- σε κάποιου είδους δυσοίωνο ρέκβιεμ, στο
αναπόφευκτο του αιώνιου θανάτου τους.Ζούμε
στη ροή του χρόνου. Ο χρόνος μας δίνεται ως ένα είδος κληρονομιάς, όπως
ο πατρικός πλούτος, αλλά έχει το όριο του: κάθε μέρα λιώνει και
μειώνεται.Νομίζουμε
ότι ο χρόνος που μας δίνεται θα είναι πάντα στη διάθεσή μας και ως εκ
τούτου τον περνάμε με μεθυσμένη γενναιοδωρία. Μας φαίνεται ότι είναι
ακόμα μπροστά, και όταν έρχεται ο θάνατος, βλέπουμε ότι ο χρόνος έχει
τελειώσει, σαν μια στριμμένη σφαίρα από νήμα.Είναι
αδύνατο να σταματήσεις την κίνηση του ήλιου, είναι αδύνατο να φράξεις
το μονοπάτι των αστεριών, που σαν αποδημητικά πουλιά πετούν από την
ανατολή προς τη δύση. Είναι αδύνατο να σταματήσεις τον χρόνο και να
μπλοκάρεις τον δρόμο του θανάτου.Είναι
πιο πιθανό για ένα άτομο να μετακινήσει ένα τεράστιο βουνό ή να
επιστρέψει ένα ποτάμι από τις εκβολές του στην πηγή του παρά να
επιστρέψει έστω και μια στιγμή πίσω.Ακόμα
κι αν ένα άτομο μπορούσε να καταλάβει ολόκληρο τον κόσμο, θα ήταν ακόμα
ανίσχυρος να φέρει πίσω έστω και μια προηγούμενη μέρα.Αρχιμανδρίτης Ραφαήλ Καρελιν. Πνευματικοί λόγοι.
