Το φθινόπωρο, εκτός από πρωτοβρόχια, έρχονται και οι μεγάλες αλλαγές. Στο ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ τα ανακατέματα δεν είναι πρωτοβρόχια, αλλά τυφώνες. Στη ΝΔ υπάρχει, εμφανώς τουλάχιστον, νηνεμία.
Στην Εκκλησία, από την άλλη, δεν έχουμε μεγάλες προσδοκίες για συθέμελες μεταβολές. Αν κρίνουμε και από τη σύνθεση της νέας Συνόδου, τα πράγματα δείχνουν να εξελίσσονται από χλιαρά ως «άντε να περνάει η ώρα».
Είναι η 17η φορά που προεδρεύει σε ΔΙΣ ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, συμπεριλαμβανόμενης της φετινής.
Με βάση τη φετινή του σύνθεση, ούτε δυσκολίες προβλέπεται να έχει ούτε αντιρρήσεις σε ό,τι φέρει στο τραπέζι προς έγκριση. Για έναν απλό λόγο: οι μισοί είναι εκλεγμένοι από τον ίδιο. Επομένως, μια αίσθηση ευεργεσίας τη νιώθουν.
Αν και, ακόμη και στην Εκκλησία, το «ουδείς πιο αχάριστος του ευεργετηθέντος» πολλές φορές το έχουμε δει. Κι άρα μπορεί στο τέλος να του κάνουν καμία έκπληξη και να δούμε να σηκώνουν ανάστημα.
Από τους υπόλοιπους μισούς που απαρτίζουν τη ΔΙΣ, τους παλιούς σε χειροτονία Μητροπολίτες, στην πλειοψηφία τους κι αυτοί όλο και κάτι έχουν να περιμένουν από τον Αρχιεπίσκοπο. Ή τους έχει κάνει ήδη τη χάρη. Κατά συνέπεια, χατίρι δεν πρόκειται να του χαλάσουν.
Ο 79χρονος Ναυπάκτου καμάρωσε πρόσφατα το παιδί του Μητροπολίτη Καστορίας. Ο Δημητριάδος τον πρωτοσύγκελλό του τον έκανε Αιτωλοακαρνανίας. Ο Καισαριανής περιμένει στη σειρά για το δικό του παιδί να πάρει κάποιο αρχιερατικό… ψίχουλο. Ο Καλαμαριάς, ο Θεσσαλονίκης, ο Λήμνου και ο Σιατίστης πίνουν νερό στο όνομα του Ιερωνύμου. Ο Πειραιώς έχει ζητήσει το κατιτίς του. Άρα όλοι οι παραπάνω ούτε αντίρρηση θα φέρουν ούτε θα τολμήσουν να αντιταχθούν σε αρχιεπισκοπικά σχέδια.
Λογικό να αναρωτηθεί κανείς: και τι περιμένεις, δηλαδή, να κάνει μια ΔΙΣ; Πολλά, είναι η απάντηση. Από το να ασκήσει λίγη πίεση παραπάνω στην κυβέρνηση ή στον ίδιο τον Αρχιεπίσκοπο. Γενικώς, να βγει η Εκκλησία πιο πολύ μπροστά. Είτε θέλουν κάποιοι να ακολουθήσουν είτε όχι.
Κάποτε ο Πειραιώς ήταν ο φωνακλάς της παρέας. Σήμερα δείχνει συμβιβασμένος και πλαδαρός. Ο Ναυπάκτου έχει άποψη, αλλά χάνεται στις θεωρητικολογίες. Άλλωστε, τόσοι νέοι άνθρωποι μέσα στους παλιούς θα μπορούσαν να παρασύρουν ο ένας τον άλλο. Να φτιάξουν νέες προοπτικές, να προτείνουν καινοτομίες. Γιατί το να διαχειριζόμαστε την καθημερινότητα δεν είναι ηγετικό χαρακτηριστικό.
Ο χρόνος περνάει και ο κόσμος διψάει για αλλαγές. Γιατί, όπως λέει και ένας κληρικός που φημίζεται για την εργατικότητά του και την παρακαταθήκη που έχει αφήσει, «αν δεν σπάσεις αβγά, ομελέτα δεν τρως».
