Ἔχουμε τὸ δικαίωμα νὰ γκρινιάζουμε καὶ νὰ διαμαρτυρόμαστε οἱ χριστιανοὶ σήμερα; Σὲ ἄλλες ἐποχὲς ἡ ἀπάντηση θὰ ἦταν ἀρνητική. Ἦλθε ὅμως σήμερα νὰ μᾶς ἀπενοχοποιήσει σχετικὰ ὁ ὅσιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης ποὺ ἔλεγε ὅτι, σήμερα ὅποιος δὲν μιλάει καὶ δὲν ἀντιστέκεται, ἁμαρτάνει. Διανύουμε, βλέπετε, τὰ ἔσχατα χρόνια τῆς ἱστορίας – φῶς φανάρι, πέρα ἀπὸ χιλιαστικὲς ἑρμηνεῖες καὶ παλαιοημερολογίτικους παροξυσμοὺς – καὶ οἱ ἐξελίξεις τρέχουν τόσο γρήγορα καὶ αἰφνιδιαστικὰ ποὺ δὲν τὶς προλαβαίνουμε καὶ πολλὲς φορὲς δὲν τὶς ἔχουμε κἄν φαντασθεῖ.
Ἡ πληθώρα τῶν χαρισματικῶν Ἁγίων τοῦ 20οῦ αἰώνα φάνηκε νὰ χάθηκε ἀπότομα ἀπὸ τὰ μάτια μας μὲ τὸ τέλος τοῦ αἰώνα αὐτοῦ, ἄντε καὶ στὴν πρώτη δεκαετία τοῦ 21ου. Νὰ ἦταν ἆραγε τυχαῖο; Πιστεύω προσωπικά, ὅπως καὶ οἱ περισσότεροι μέσα τους βαθιά, πὼς τοῦτο εἶναι ἔργο τῆς θείας πρόνοιας. Ὄχι ὅτι τὸ Ἅγιο Πνεῦμα θὰ πάψει νὰ ποιεῖ ἁγίους μέχρι τὴ Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου, ἀλλὰ πλέον καὶ ὁ ἀριθμὸς τους ἔχει μειωθεῖ δραματικά, ὅσο καὶ δὲν τοὺς ἀποκαλύπτει ὁ Θεὸς γιὰ πολλοὺς καὶ διάφορους λόγους, κυρίως γιὰ τὴν πλεονάζουσα ἀναξιότητα (ἐξ ἀπιστίας, ἁμαρτωλότητας καὶ ἐκκοσμίκευσης) τῆς ἀνθρωπότητας, ὁπότε καὶ ἡ ἐπακόλουθη θεοεγκατάλειψη…
Βλέπουμε πολλάκις στοὺς βίους τῶν συγχρόνων Ἁγίων νὰ παρακαλοῦν τὸν Θεὸ νὰ τοὺς πάρει γρήγορα κοντά του, διότι “δὲν ἀντέχουν” τὴν ἁμαρτία ποὺ βλέπουν νὰ αὐξάνεται μὲ τραγικὰ γρήγορους ρυθμοὺς καὶ ἀηδιαστικοὺς τρόπους. Ὁ ἀντίχριστος, αὐτὸ τὸ ἀνθρώπινο τέρας, μὲ τὸ ὁποῖο θὰ σφραγισθεῖ ἱστορικὰ ἡ παροῦσα φάση τῆς Δημιουργίας – ἡ μεταπτωτικὴ – θὰ εἶναι ξεκάθαρα μία παραχώρηση τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴν ἀπιστία καὶ τὴ βλασφημία τῆς ἀνθρωπότητας. Ἐμεῖς θὰ τὸν φέρουμε καὶ θὰ τὸν στέψουμε. Δικαίως ὁ Κύριος θὰ ἐπιτρέψει τὴν παγκόσμια δαιμονικὴ κυριαρχία του λόγῳ τῆς δικῆς μας πώρωσης.
Ποιὰ ἡ ἀντίδραση τῆς Ἐκκλησίας στὰ σημερινὰ δρώμενα καὶ στὰ χειρότερα πού ἔρχονται; Ὅλο καὶ πιὸ ὑποτονικὴ καὶ ἄνευρη. Μέχρι ποὺ θὰ καταστεῖ σχεδὸν ἀνυπόστατη. Βαδίζουμε στὸ χάος καὶ αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἡ ἐκκοσμίκευση καταστρέφει σὰν καρκίνος τὸ σῶμα τῶν πιστῶν χριστιανῶν. Ἐκπληρώνονται στὶς μέρες μας πολλὲς προφητεῖες. Ἂς ποῦμε ἡ περὶ ὁμοφυλοφιλίας τοῦ ἁγίου Ἱερωνύμου. Ὅτι οἱ κοσμικοὶ θὰ γίνουν σὰν δαίμονες καὶ οἱ ἱερεῖς σὰν κοσμικοί, τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ. Οἱ ἄντρες καὶ οἱ γυναῖκες δὲν θὰ διακρίνονται ἀπὸ τὸ ντύσιμό τους, τοῦ ὁσίου Νείλου τοῦ Μυροβλύτη. Καὶ πόσες ἀκόμη μποροῦμε νὰ παραθέσουμε, ποὺ κάποιος ἐχέφρων θὰ τρομάξει ἐξάπαντος…
Πῶς θὰ ἄντεχαν οἱ παλαιοὶ – καὶ οἱ προσφάτως ἁγιασθέντες – νὰ βλέπουν ἕνα ὁλόκληρο ὀρθόδοξο Ἀρχιεπίσκοπο νὰ βαπτίζει παιδιὰ ὁμοφυλόφιλου ζεύγους καὶ νὰ παραμένει προκλητικὰ ἀτιμώρητος καὶ αὐθαδιάζων; Πῶς θὰ ἔβλεπαν νὰ περνᾶνε τόσοι ἀντιχριστιανικοὶ νόμοι καὶ οἱ ἀντίχριστοι πολιτικοὶ νὰ παρελαύνουν καὶ νὰ τιμῶνται μάλιστα ἀπὸ ὀρθοδόξους κληρικοὺς ἐντὸς καὶ ἐκτὸς ὀρθοδόξων ναῶν; Δὲν θὰ ἀναφερθῶ κἄν στὶς οἰκουμενιστικὲς ἀσχήμιες τῆς ἐποχῆς, ποὺ κατάντησαν σχεδὸν ρουτίνα.
Στὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία εἶναι γεγονὸς ὅτι τὰ μεγαλύτερα ἐγκλήματα κατὰ τῆς πίστεως διεπράχθησαν κυρίως ἀπὸ Ἐπισκόπους. Αὐτοὶ ποὺ ἔχουν τὴν περισσότερη τιμὴ καὶ λειτουργικὴ Χάρη ἐντός τῆς Ἐκκλησίας, κατήντησαν δυστυχῶς οἱ πιὸ φρικτοὶ προδότες. Πόσες αἱρέσεις ἐφευρέθηκαν ἀπὸ ἐπισκόπους, πόσες πλάνες κυκλοφόρησαν δι’ αὐτῶν καὶ πόσοι ἔχουν κατασκανδαλισθεῖ καὶ ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία.
Σήμερα, μὲ τὴν κρατικοποίηση τῆς Ἐκκλησίας (ἐν Ἑλλάδι) καὶ τὴν παγιωμένη ἐκκοσμίκευση τῶν χριστιανῶν, ἔχουμε τὸ φαινόμενο τῆς δεσποτοκρατίας. Ἀπὸ πατέρες πνευματικοὺς μεταλλάχθηκαν σὲ δεσποτάδες καὶ βυζαντινότροπους αὐθεντάδες. Κυβερνοῦν μὲ μαστίγιο καὶ τρομοκρατία, ἀντὶ νὰ ἐπισκοποῦν τὸ ποίμνιο μὲ ἀγάπη ἀγρυπνοῦντες γιὰ τὴ σωτηρία του. Τιμωροῦν ἀντὶ νὰ συγχωροῦν. Εἶναι ἀνεξέλεγκτοι σχεδὸν καὶ σατράπες μὲ παπικὴ νοοτροπία στὶς μητροπόλεις τους. Μετασχηματίσθηκαν σὲ διοικητὲς καὶ κοσμικούς διευθυντὲς ἀπό, ὡς ὄφειλαν, ἱερωμένους καὶ ἐσχάτους διακόνους, κατὰ τὸ παράδειγμα τοῦ Κυρίου ποὺ ζώσθηκε τὸ λέντιο καὶ σταυρώθηκε γιὰ τοὺς ἁμαρτωλούς. Ἀπὸ χάρισμα τὸ κατήντησαν ἀξίωμα καὶ βραβεῖο. Καὶ μέσα στὶς φιέστες καὶ τὴν ἀναχρονιστική τους βυζαντινὴ μεγαλοπρέπεια βαυκαλίζονται πὼς ποιμαίνουν μία ἐλάχιστη ἀριθμητικὰ – σὲ σύγκριση μὲ τὸν πραγματικὸ καὶ δυνάμει χριστιανικὸ πληθυσμὸ – καὶ ἀκατήχητη ὁμάδα “συνειδητῶν” χριστιανῶν, μέσα στοὺς ὁποίους κυκλοφορεῖ μία πληθώρα ζηλωτῶν καὶ δυτικοθρεμμένων πιστῶν…
Καὶ θὰ ἀναρωτηθεῖ εὔλογα κάποιος: τί μᾶς τὰ λὲς αὐτά; Δὲν εἶναι χιλιοειπωμένα, μυριογραμμένα καὶ ἡ τραγική μας καθημερινότητα; Ἀκριβῶς γιὰ αὐτὸ τὰ τονίζουμε, γιὰ νὰ ἀντιληφθοῦμε ὅτι ἡ ἁγιότητα εἶναι μονόδρομος σωτηρίας. Ἂν αὐτὸ ἰσχύει γιὰ τὸν καθένα μας προσωπικά, πόσο μᾶλλον γιὰ τὴν ἡγεσία τῆς Ἐκκλησίας. Ἤξεραν οἱ παλιοὶ ποὺ διάλεγαν τοὺς ἐπισκόπους ἀπὸ τὰ μοναστήρια καὶ τὶς ἐρημικὲς σπηλιές. Σήμερα θέλουμε νὰ ἔχουν πτυχία, μεταπτυχιακὰ καὶ διδακτορικά. Θέλουμε νὰ θαυμάζουμε τὰ κοσμικὰ ἐξουσιαστικὰ χαρίσματα καὶ ὄχι τὰ ἁγιοπνευματικά. Ἐκεῖ καὶ τόσο πτωχεύσαμε. Ἐπειδὴ εἴμαστε ἄσχετοι καὶ κοσμικοί, μᾶλλον χειρότεροι τῶν κοσμικῶν ποὺ ἔχουν κάποια περισσότερα ἐλαφρυντικά. Ἡ Ὀρθόδοξη θεολογία δίνει τὸ Ἐπισκοπικὸ χάρισμα στὸν θεόπτη καὶ τὸ τοῦ Πρεσβυτέρου στὸν φωτισμένο μὲ τὴ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ποῦ, τῷ ὄντι, καταντήσαμε καὶ πρὸς τὰ ποῦ βαδίζουμε; Καὶ μετὰ ψάχνουμε καὶ τὰ αἴτια…
Κ. Ν.
Λάρισα, 14/6/2024
