Συχνὰ
ἡ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ μέσα στὸν ἄνθρωπο εἶναι πλακωμένη ἀπὸ τὴν λάσπη τῶν
ἡδονῶν καὶ τὸ κατράμι τῶν παθῶν, ἀπὸ τὰ ἀγκάθια τῆς ἁμαρτίας καὶ τὴν ἦρα
τῶν ἐπιθυμιῶν.
Γι’ αὐτὸ λέγεσαι ὀρθόδοξος χριστιανός, γιὰ νὰ καθαρίσεις ὅλα αὐτὰ πάνω ἀπὸ τὴν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ στὴν ψυχή σου καὶ νὰ λάμψει καὶ πάλι ἡ εἰκόνα ἐκείνη μὲ τὸ θεϊκὸ της κάλλος.
Ἂν τὸ καταφέρεις αὐτό, τότε θὰ ἀγαπήσεις τὸν ἄνθρωπο στὴν ἁμαρτία του γιατί ποτὲ δὲν θὰ ἐξισώσεις τὴν ἁμαρτία μὲ τὸν ἁμαρτωλὸ καὶ τὸ ἔγκλημα μὲ τὸν ἐγκληματία.
Πάντα θὰ ξέρεις νὰ ξεχωρίζεις τὴν ἁμαρτία ἀπὸ τὸν ἁμαρτωλό, νὰ καταδικάζεις τὴν ἁμαρτία καὶ νὰ σπλαχνίζεσαι τὸν ἁμαρτωλό.
Γι’ αὐτὸ λέγεσαι ὀρθόδοξος χριστιανός, γιὰ νὰ καθαρίσεις ὅλα αὐτὰ πάνω ἀπὸ τὴν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ στὴν ψυχή σου καὶ νὰ λάμψει καὶ πάλι ἡ εἰκόνα ἐκείνη μὲ τὸ θεϊκὸ της κάλλος.
Ἂν τὸ καταφέρεις αὐτό, τότε θὰ ἀγαπήσεις τὸν ἄνθρωπο στὴν ἁμαρτία του γιατί ποτὲ δὲν θὰ ἐξισώσεις τὴν ἁμαρτία μὲ τὸν ἁμαρτωλὸ καὶ τὸ ἔγκλημα μὲ τὸν ἐγκληματία.
Πάντα θὰ ξέρεις νὰ ξεχωρίζεις τὴν ἁμαρτία ἀπὸ τὸν ἁμαρτωλό, νὰ καταδικάζεις τὴν ἁμαρτία καὶ νὰ σπλαχνίζεσαι τὸν ἁμαρτωλό.
