Σήμερα Κυριακή μετά τήν Ὕψωση τοῦ Τιμίου
Σταυροῦ, ἀκούσαμε στήν Εὐαγγελική περικοπή τόν Χριστό νά μᾶς προτρέπει
ν’ ἀπαρνηθοῦμε τόν ἑαυτό μας καί νά σηκώσει ὁ καθένας τόν δικό του
Σταυρό, ὅπως σήκωσε κι Αὐτός.
Ὁ Σταυρός αὐτός, εἶναι ὁ Σταυρός τῆς
θυσίας καί τοῦ πόνου μέ μεγάλη λυτρωτική δύναμη. Εἶναι τό σύμβολο τῆς
νίκης κατά τοῦ θανάτου, τό τρόπαιο τῆς Ἀναστάσεως, πού πανηγύρισε ἐχθές ἡ
Ἐκκλησία μας.
Πάνω σ’ αὐτόν τόν Σταυρό καλούμαστε νά σταυρώσουμε τή σάρκα μέ ὅλα τά πάθη της, νά νεκρώσουμε «τά μέλη ἡμῶν τά ἐπί τῆς γῆς». Ὁ Χριστός μας μέ τή φράση «ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ», δέν ἐννοεῖ ἁπλῶς τό καθῆκον νά εἶσαι χριστιανός, ἀλλά ἐννοεῖ μιά ζωή ἀδιάκοπης θυσίας πού φτάνει μέχρι κι αὐτό τό μαρτυρικό θάνατο.
Ἡ ψυχή μας εἶναι ὅ,τι πολυτιμότερο πράγμα ἔχει ὁ καθένας μας σ’ αὐτόν τόν κόσμο. Δυστυχῶς, πολλοί «διά τό εἶναι αὐτούς σάρκας», δέν νιώθουν μέσα τους τήν ψυχή. Τήν ἔχουν καταπνίξει τά διάφορα ἁμαρτωλά πάθη τους. Ἡ ἁμαρτία τούς ἔχει μεταβάλλει σέ κτηνανθρώπους. «Ὁ ἄνθρωπος ἐν τιμῇ ὤν, οὐ συνῆκε παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καί ὁμοιώθη αὐτοῖς». Ὁ νοῦς πάει κόντρα στή καρδιά καί ἡ καρδιά κόντρα στό νοῦ. Ἔχουν πάθει σύγχυση, γι’ αὐτό δέν νοιώθουν ὅτι τό ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς δέν ὑπάρχει.
Γι’
αὐτό μόνο μέ τό θυσιαστικό ἀγώνα τοῦ Σταυροῦ καί τή νέκρωση τῶν παθῶν
ἀποκτᾶ ἡ ψυχή τήν ἀξία της. Καί ἡ ἀξία αὐτή δέν εἶναι ἄλλη παρά ἡ ἴδια ἡ
ἀθανασία της, δηλ. ἡ αἰώνια ζωή. Εἶναι μία ἀξία πού δέν μπορεῖ νά
συγκριθεῖ μέ τίς ἀπολαύσεις καί τά ἀγαθά ὅλου τοῦ κόσμου.
Ἡ ἄσκηση,
λοιπόν, καί ἡ σταύρωση τῶν παθῶν μας, πού γίνεται μέ τή δύναμη καί τή
βοήθεια τοῦ Χριστοῦ, θά μᾶς χαρίσει τήν ἐσωτερική εἰρήνη καί τήν αἰώνια
ζωή. Ἀμήν.
π.Φρ.Δημ.
