Θυμάστε στον ψαλμό τον «Άμωμο», υπάρχει ένας στίχος που λέει:
«Ἐκολλήθη τῷ ἐδάφει ἡ ψυχή μου…» (Ψαλμ.118, 25) δηλαδή έγινα χώμα· έγινα ένα μηδέν! «Ἐκολλήθη τῷ ἐδάφει ἡ ψυχή μου…»
και μετά με παρρησία:
«…ζῆσόν με κατὰ τὸν λόγον σου».
Άμα φτάσουμε στο μηδέν της ταπεινώσεως, τότε έχουμε παρρησία να μιλήσουμε στο Θεό και να του πούμε:
«Τώρα είναι η σειρά σου! Ζῆσόν με κατὰ τὸν λόγον σου, ζωοποίησόν με σύμφωνα με τον λόγο σου…».
Αυτό το μηδέν, είναι πολύ πολύτιμο.
Διότι ο Χριστός είναι ο Θεός Δημιουργός που δημιουργεί εκ του μηδενός.
Και όταν γίνουμε «μηδέν» ταπεινώσεως, τότε αρχίζει την ανάπλασή μας! Αυτό είναι το μεγαλείο της ταπεινώσεως
«Ἐκολλήθη τῷ ἐδάφει ἡ ψυχή μου…» (Ψαλμ.118, 25) δηλαδή έγινα χώμα· έγινα ένα μηδέν! «Ἐκολλήθη τῷ ἐδάφει ἡ ψυχή μου…»
και μετά με παρρησία:
«…ζῆσόν με κατὰ τὸν λόγον σου».
Άμα φτάσουμε στο μηδέν της ταπεινώσεως, τότε έχουμε παρρησία να μιλήσουμε στο Θεό και να του πούμε:
«Τώρα είναι η σειρά σου! Ζῆσόν με κατὰ τὸν λόγον σου, ζωοποίησόν με σύμφωνα με τον λόγο σου…».
Αυτό το μηδέν, είναι πολύ πολύτιμο.
Διότι ο Χριστός είναι ο Θεός Δημιουργός που δημιουργεί εκ του μηδενός.
Και όταν γίνουμε «μηδέν» ταπεινώσεως, τότε αρχίζει την ανάπλασή μας! Αυτό είναι το μεγαλείο της ταπεινώσεως
(Απόσπασμα από ομιλία του Γέροντα Ζαχαρία της Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου του Έσσεξ στην Ιερά Μονή Μαχαιρά, στις 16 Αυγούστου 2021).
