Πρωτ. Στέφανος Στεφόπουλος
“…ούτω κηρύσσομεν Χριστόν τον αληθινόν Θεόν ημών…”
(Συνοδικό της Ορθοδοξίας)
Αγαπητοί ενορίτες του Ταξιάρχη,
επιδίωξις
της Ορθοδόξου Εκκλησίας ανά τους αιώνες είναι η ομολογία αφοσίωσής της,
“εν αδιαλείπτω συνεχεία και συνεπεία”, κάθε χρόνο την Κυριακή της
Ορθοδοξίας σε όλους τους Ιερούς Ναούς : “Οι προφήται ως είδον, οι
Απόστολοι ως εδίδαξαν, η Εκκλησία ως παρέλαβεν, οι Διδάσκαλοι ως
εδογμάτισαν, η οικουμένη ως συμπεφρόνηκεν, η χάρις ως έλαμψεν, η αλήθεια
ως αποδέδεικται, το ψεύδος ως απελήλαται, η σοφία ως επαρρησιάσατο, ο
Χριστός ως εβράβευσεν. Ούτω φρονούμεν, ούτω λαλούμεν, ούτω κηρύσσομεν
Χριστόν τον αληθινόν Θεόν ημών…”.
Στοιχούμενος με την παραπάνω διαβεβαίωση του ορθοδόξου πληρώματος, όπως μας πληροφορεί ο καθηγητής Π. Μπούμης, ο Οικουμενικός Πατριάρχης Δημήτριος (1973), παρουσία και του Πατριάρχου Αλεξανδρείας Νικολάου, κατά την εν Φαναρίω επίσκεψίν του, σε κοινό μήνυμά τους διακήρυξαν :
“Όθεν,
βεβαιούμεν και ομολογούμεν το γεγονός, ότι η Αγία ημών Ορθόδοξος
Εκκλησία είναι ο φορεύς της ευαγγελικής αληθείας, ως αύτη παρεδόθη εις
ημάς υπό του Κυρίου διά των Αποστόλων, και διετυπώθη υπό των Αγίων
Πατέρων και εθεμελιώθη διά των ομολογητών και μαρτύρων και αγίων, και
επιστεύθη και εβιώθη πανταχού και πάντοτε και υπό πάντων των εις
ευαρέστησιν του Κυρίου πιστευσάντων.
Εν τη αδιακόπω φυλακή, εν συνεχεί ιερουργία και βιώσει του αρρήτου
τούτου μυστηρίου και γεγονότος έγκειται η συντήρησις της Ορθοδοξίας και η
ουσία της προσφοράς αυτής… Οι Πατέρες ημών ώρισαν και ημείς πρεσβεύομεν
και ευλαβούμεθα και τηρούμεν το όπερ παρελάβομεν πολίτευμα της Αγίας
Εκκλησίας και την ιεράν αυτής ευταξίαν. Θεόσδοτον δεχόμενοι την κατά
τόπον μεν αμερίστως μεριζομένην, εν δε τη ομοθύμω ομολογία της πίστεως
και τη ευλαβεία της κανονικής τάξεως θαυμαστώς συγκροτουμένην ενότητα
της Ορθοδόξου ημών Εκκλησίας, παραμένομεν πιστοί λειτουργοί και διάκονοι
και θεματοφύλακες άγρυπνοι αυτής, αλλά και τηρηταί πιστοί του από των
διπτύχων της Εκκλησίας ιερού πολιτεύματος”!
Αυτό σημαίνει, όπως σωστά υπογραμμίζει ο καθηγητής, ότι η Ορθόδοξος Εκκλησία, ουδεμία παρέκκλιση θα πρέπει να ανεχθή μέχρι της Β’ Παρουσίας του Ιησού Χριστού. (Π. Μπούμη,” Δία μίαν κανονικήν πορείαν ενότητος”, Αθήναι 1994, σελ. 136κ.εξ.)
Το αυτό με άλλα λόγια υποστήριζε ο μακαριστός Μητροπολίτης Σερβίων και Κοζάνης κυρός Διονύσιος Ψαριανός (“Περί της Εκκλησίας”, Αθήναι 1968, σελ. 34) :
“Είμεθα
βέβαιοι, ότι ο Θεός δεν θέλει να αθετήσωμεν την πίστιν μας και ότι
έχομεν άρα χρέος να παραφυλάξωμεν την Ορθοδοξίαν, η οποία μας εξέθρεψεν,
εν τη οποία εστήκαμεν και διά της οποίας σωζόμεθα (Α’ Κορ. ιε’ 1, 2)”.
Αυτή
είναι η πίστις μας και η αποστολή μας στον κόσμο. Αυτήν την πίστη
ομολογούμε, διαφυλάσσουμε και μεταλαμπαδεύουμε μέσα στους αιώνες και
μέχρι της συντελείας των. Μέχρι την ένδοξο Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου
μας Ιησού Χριστού.
Δίχως
παρερμηνείες και παρεκκλίσεις, δίχως θεολογικές “αστοχίες” και δυτικές
επιδράσεις, δίχως στείρες αγαπολογίες και λανθασμένες ερμηνείες, δίχως
παραθεωρήσεις της Πατερικής Παραδόσεως και αναγωγής των δογματικών
διαφορών σε δήθεν εναλλακτικές διατυπώσεις. Δεχόμενοι την προτροπή του
Κυρίου μας “έστω δε ο λόγος υμών ναι ναι, ου ου, το δε περισσόν τούτων
εκ του πονηρού εστίν” (Ματθ. ε’ 37).
Όσον αφορά στην αυτοσυνειδησία της μη “ελλειπούς” Ορθοδόξου Εκκλησίας, και τις βλάσφημες θεωρίες περί πνευμόνων και “αδελφών Εκκλησιών”, οφείλουμε να διευκρινίσουμε τα εξής, έτσι όπως τα παρουσιάζει ο καθηγητής του ΑΠΘ Δ. Τσελεγγίδης (imkithyron.gr, Πηγή : “Εν Συνειδήσει”, Έκτακτη έκδοση Ι. Μ. Μεγάλου Μετεώρου, Ιούνιος 2009)
”
Η ορολογία του Συμβόλου ότι η Εκκλησία είναι “μία” σημαίνει πως αυτή
είναι βασική ιδιότητα της ταυτότητάς της. Πρακτικώς αυτό σημαίνει ότι η
Εκκλησία δεν μπορεί να διαιρεθεί, να κομματιαστεί, επειδή αυτή είναι το
μυστηριακό σώμα του Χριστού. Και ο Χριστός ως κεφαλή του σώματος της
Εκκλησίας, ούτε πολλά σώματα μπορεί να έχει ούτε και διηρεμένο σώμα να
κατέχει…
Και όπως τα κλαδιά της αμπέλου δεν μπορούν να ζήσουν και να
καρποφορήσουν, αν αποκοπούν από την άμπελο, έτσι και ο αποκομμένος από
την Εκκλησία πιστός ή και ολόκληρες κοινότητες πιστών…δεν μπορούν ούτε
να υπάρξουν εν Χριστώ ούτε να συστήσουν άλλη Εκκλησία”.
Κατόπιν
ο κ. Τσελεγγίδης εμφαντικά τονίζει πως όταν κάποιος κάνει λόγο γιά
διηρημένη Εκκλησία, ουσιαστικά αρνείται την αυτοσυνειδησία, την
ταυτότητα και την πίστη της. Συγκεκριμένα υπογραμμίζει πως “οι Ορθόδοξοι
δεν έχουν κανένα ψυχολογικό πρόβλημα (κόμπλεξ) ταυτότητας εξαιτίας της
αποκοπής από το σώμα της Εκκλησίας των Δυτικών Χριστιανών. Βεβαίως
πονούν, προσεύχονται και ενδιαφέρονται γιά την μετάνοια και την
επιστροφή τους”.
Τέλος,
όσον αφορά τον αδόκιμο, μη βιβλικά μαρτυρούμενο όρο “αδερφές
Εκκλησίες”, ο Απόστολος Παύλος όταν αναφέρεται, διευκρινίζει ο καθηγητής
Δ. Τσελεγγίδης, στις διάφορες τοπικές Εκκλησίες, δεν τις αποκαλεί
“αδερφές”, ούτε υπονοεί ότι υπάρχει κάποια Εκκλησία ως “μητέρα”
αυτών,…αλλά γράφει “τη Εκκλησία τη ούση εν… (πχ Κορίνθω). Τούτο,
λέει, σημαίνει ότι η φανέρωση της όλης Εκκλησίας μπορεί να γίνεται σε
κάθε τόπο, όπου υπάρχει η ευχαριστιακή κοινότητα των πιστών υπό τον
Επίσκοπό της.
Γιά να κλείσει με την σημαντική διαπίστωση ότι “την ενότητα των τοπικών
Εκκλησιών εγγυάται στην πράξη η σύνοδος των Επισκόπων τους”.
Άρα,
αφού και οι ομόφρονες τοπικές Εκκλησίες στο πλαίσιο της Ορθοδοξίας δεν
νομιμοποιούνται θεολογικά όταν ονομάζονται “αδερφές”, πολύ περισσότερο
δεν υπάρχει θεολογικο-εκκλησιαστικό υπόβαθρο γιά να ονομάζονται “αδερφές
Εκκλησίες” η Ορθόδοξη με οποιαδήποτε άλλη Χριστιανική ομολογία”… Κάθε
χριστιανική κοινότητα εκτός της Ορθοδόξου Εκκλησίας είναι απλά
αιρετική”!!!
Τούτα έχοντες υπόψη σας καλοί μου ενορίτες, υγιαίνετε, γρηγορείτε, νήφετε και ενδυναμούσθε εν Κυρίω Ιησού Χριστώ.
