Ο
ΔΙΑΚΕΚΡΙΜΕΝΟΣ ἰατρὸς καὶ γνωστὸς ἀγωνιστὴς τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, κ. Ἀ.
Παπαγιάννης χρησιμοποίησε ἕνα εὔστοχο παράδειγμα, γιὰ νὰ ἀποδείξει τὴν
ἀνωμαλία καὶ τὸ παράλογο τοῦ σοδομισμοῦ:
«Γιὰ νὰ ἀσφαλίσουμε μία πόρτα
πρέπει νὰ ὑπάρχει μία κλειδαριὰ καὶ ἕνα κλειδί. Δύο διαφορετικὰ
ἀντικείμενα ἀλληλοσυμπληρώνονται καὶ δίνουν τὸ ἀποτέλεσμα, γιὰ τὸ ὁποῖο
εἶναι φτιαγμένα. Ἂν θελήσουμε νὰ κάνουμε τὴν ἴδια δουλειὰ μόνο μὲ δύο
κλειδιὰ ἢ μὲ δύο κλειδαριές, χωρὶς τὸ ἀπαραίτητο ‘ταίρι’ τους, ὅλοι θὰ
γελάσουν μαζί μας, εὐνόητα καὶ ἐντελῶς δικαιολογημένα. Εὔκολα
καταλαβαίνει κανεὶς ὅτι τὸ παράδειγμα κατ’ ἀναλογίαν ἔχει πλήρη ἐφαρμογὴ
στὴν τρέχουσα περισπούδαστη συζήτηση γιὰ γάμους ὁμοφύλων ἀτόμων καὶ τὴ
δημιουργία ‘οἰκογενειῶν’ ἀπὸ αὐτὰ μὲ δανεικὲς μητέρες ἢ ἄλλους ἀφύσικους
τρόπους. […] Ἐξ ὁρισμοῦ καὶ βάσει τῆς βιολογικῆς κατασκευῆς τῶν
ἀνθρώπων οἱ ἔννοιες τοῦ γάμου καὶ τῆς οἰκογενείας συνδέονται ἄρρηκτα μὲ
τὴν συμπληρωματικότητα τῶν φύλων. Αὐτὴ ἦταν ἀνέκαθεν ἡ φυσικὴ τάξη […] Ἡ
ἀναγνώριση ‘γάμου’ μεταξὺ ὁμοφύλων ἀτόμων εἶναι ἐξίσου παράλογη μὲ τὴν
προσπάθεια νὰ κλειδώσουμε μία πόρτα μὲ δύο κλειδιὰ χωρὶς κλειδαριὰ ἢ νὰ
συνδέσουμε μεταξύ τους δύο ἀρσενικὰ ἢ δύο θηλυκὰ ἠλεκτρικὰ βύσματα.
Αὐτὸ ποὺ ἐπιδιώκουν οἱ θιασῶτες τοῦ ὁμόφυλου ‘γάμου’ εἶναι ἡ κοινωνικὴ
νομιμοποίηση ἑνὸς προσωπικοῦ αὐθαιρέτου θελήματος. Μία αὐθαιρεσία ὅμως
δὲν δημιουργεῖ δικαίωμα […] Ἡ ὅλη κατάσταση ἀποτελεῖ κλασσικὸ παράδειγμα
Ὕβρεως, μὲ τὴν ἀρχαία ἑλληνικὴ σημασία τοῦ ὅρου, τῆς προκλητικῆς καὶ
ἀναιδοῦς συμπεριφορᾶς ἀπέναντι στὸ Θεῖο.» (Ἱστ. Ἀκτῖνες)! Οἱ
δαιμονισμένοι σοδομιστὲς καὶ οἱ «προοδευτικοὶ» ὑποστηρικτές τους δὲν
γνωρίζουν ἀπὸ φυσικότητα καὶ λογική!
