Το δεύτερον, το οποίο κερδίζομε, είναι μία μετάθεσις του νου και της
καρδίας εις τον ουρανόν· δεν ζούμε πλέον εις την γην την ώρα της
λειτουργίας. Προσέξατε τι έλεγε ένα τροπάριο των αίνων, που ψάλαμε; «Δια
του σταυρού σου Χριστέ, μία ποίμνη γέγονεν, αγγέλων και ανθρώπων, και
μία Εκκλησία· ουρανός και η γη αγάλλεται· Κύριε δόξα σοι». «Δια του
σταυρού σου Χριστέ» — ο σταυρός υψώνεται χωρίς χύσιμο αίματος εις την
θείαν λειτουργίαν, η οποία είναι μία αναπαράστασις ακριβώς της ζωής του
Χριστού, του σταυρικού του θανάτου — «διά του σταυρού σου» και δια της
λειτουργίας σου επομένως, όλα γίνονται «μία ποίμνη και μια Εκκλησία».
Άγγελοι, αρχάγγελοι και άνθρωποι, ουρανός και γη συμμετέχουν. Όλα
γίνονται ένας ουρανός. Οι πάντες και τα πάντα συγχωνεύονται και όλοι και
όλα μαζί δοξάζουν τον επί του θρόνου του καθήμενον Χριστόν.
Η λειτουργία μας λοιπόν είναι μία σύναξις των ποιημάτων, των
δημιουργημάτων του Θεού και μάλιστα του αγγελικού, του πνευματικού και
του ανθρωπίνου κόσμου. Είναι δημιουργία ενός πνευματικού ουρανού,
μπροστά στην ομορφιά του οποίου ο επίγειος κόσμος, οι ορατοί ουρανοί
ωχριούν.
Όταν ζει κανείς αυτήν την αλήθεια εις την λειτουργίαν, αυτόν τον
πνευματικόν ουρανόν, αυτήν την παράστασι του σώματος του Χριστού, τότε
πλέον δεν νοιώθει άνετα εις τον κόσμο αυτόν. Όποιος μπορεί να χωρέσει
και εις την ζωή αυτήν και εις τον κόσμο αυτόν, όποιος μπορεί να
βολευτεί, αυτός δεν είναι «εύθετος εις την βασιλείαν του Θεού». Όταν
είσαι εις την λειτουργίαν, νοιώθεις ότι είσαι ξένος πλέον για τον κόσμο.
Χαίρεσαι, διότι είσαι γεγραμμένος εις την βασιλείαν των ουρανών. Ανάβει
η επιθυμία στην καρδιά σου να γίνεις και συ πολίτης της βασιλείας του
Θεού. Είναι δύσκολο; Είναι υπόθεσις του Θεού.
