Εἰς τὸ φύλλον ὑπ’ ἀρθμ. 2502 , τῆς 5-7-24 τοῦ Ο.Τ. δημοσιεύσατε τὸ ἐρώτημα: Διατὶ ἀποφεύγει νὰ τοποθετηθῆ δημοσίως ὁ Ἐπίσκοπος Μελόης Αἰμιλιανὸς τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Αὐστραλίας ἀναφορικὰ μὲ τὴν φερομένη ὡς ἐπιστολὴ παραιτήσεὼς του καὶ δημιουργοῦνται εὐλόγως πολλὰ ἐρωτήματα.
Τὰ τελευταῖα χρόνια, τουλάχιστον ἐπὶ τῶν ἡμερῶν μας, συνέβησαν ὁρισμένα γεγονότα τὰ ὁποῖα δημιούργησαν πολλὰ ἐρωτήματα σχετικὰ μὲ τὸ τὶ συμβαίνει στὴν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία, ἐρωτήματα ὅμοια μὲ αὐτὰ ποὺ δημιούργησε ἡ φερομένη ὡς παραίτηση τοῦ Ἐπισκόπου Μελόης καὶ δὲν ἀπαντήθηκαν ποτέ.
Τὶ λοιπὸν συμβαίνει πραγματικὰ στὴν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία;
Σίγουρα συμβαίνουν πολλὰ πράγματα, γιὰ τὰ ὁποῖα ἴσως ποτὲ δὲν θὰ μάθουμε τὴν Ἀλήθεια. Στὸ ἄρθρο μας αὐτὸ ὅμως μᾶς ἐνδιαφέρει κυρίως τὸ τὶ πραγματικὰ συνέβη μὲ τὴν φερομένη ὡς παραίτηση τοῦ Ἐπισκόπου Μελόης, ὅπως καὶ μὲ τὶς παραιτήσεις καὶ ἄλλων Ἱεραρχῶν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ ἰδιαιτέρως στὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο καὶ δὴ ἐπὶ Πατριαρχείας τοῦ σημερινοῦ Προκαθημένου Πατριάρχου Βαρθολομαίου.
Τὶ πραγματικὰ συνέβη μὲ τὶς «παραιτήσεις» τῶν Ἱεραρχῶν, Ἀρχιεπισκόπου Ἀμερικῆς Ἰακώβου, Ἀρχιεπισκόπου Θυατείρων Μεθοδίου, Ἀρχιεπισκόπου Ἀμερικῆς Σπυρίδωνος, τὴν ἐπικείμενη παραίτηση τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀμερικῆς Ἐλπιδοφόρου, καὶ τοῦ Ἐπισκόπου Μελόης Αἰμιλιανοῦ;
Ὑπάρχουν πολλὰ ἐρωτήματα, τὰ ὁποῖα πρέπει νὰ ἀπαντηθοῦν, διότι ἀλλιῶς πολλὰ μποροῦν νὰ ὑπονοηθοῦν πρᾶγμα ποὺ εἶναι προσβλητικὸ γιὰ τὴν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία, τουλάχιστον γι’ αὐτοὺς οἱ ὁποῖοι εἶναι συνειδητοὶ Χριστιανοὶ. Δυστυχῶς, ὅπως φαίνεται, οἱ ἄμεσα ἐνδιαφερόμενοι, οἱ παραιτηθέντες ( βλέπε: βιαίως ἐκθρονισθέντες) δὲν θέλουν ἤ δὲν τοὺς συμφέρει νὰ μαθευθοῦν οἱ πραγματικοὶ λόγοι. Ἐπίσης, ὁ κυρίως ὑπεύθυνος γιὰ τὶς «παραιτήσεις» αὐτὲς, ὁ Νέος Πάπας τοῦ Χριστιανισμοῦ, ὁ Πάπας τῆς Ἀνατολῆς, δὲν ἀποκαλύπτει τοὺς λόγους τῆς ἀπομάκρυνσης τῶν ἐν λόγῳ Ἱεραρχῶν, τοὺς ὁποίους διόρισε ὁ ἴδιος καὶ τελικὰ ἀναγκάστηκε νὰ τοὺς ἐκθρονίση γιὰ τοὺς λόγους ποὺ μόνον ἴδιος, καὶ ἴσως μερικοὶ παρατρεχάμενοί του γνωρίζουν, (ὅπως θέλει νὰ νομίζη ὁ ἴδιος, γιατὶ ξεχνάει ὅτι «ἔστι δίκης ὀφθαλμός, ὅς τὰ πάνθ’ ὁρᾶ»).
Συνήθως ὁ Πατριάρχης, τοὺς ἐκθρονισθέντες, τοὺς δίνει ἕνα ἄλλο τίτλο, τοὺς δίνει ἕνα μισθὸ καὶ τοὺς ἀφήνει νὰ ἐφησυχάζουν. Ἐὰν θέλουν νὰ ὑπηρετήσουν κάπου ἀλλοῦ, τοὺς διορίζει σὲ ἄλλο διακόνημα. Μερικοὶ ἐξαφανίζονται τελείως καὶ ζοῦν ἄγνωστοι μεταξύ ἀγνώστων. Μέχρι σήμερα κανεὶς δὲν ἀπεκάλυψε τοὺς λόγους, γιὰ τοὺς ὁποίους ἐκθρονίστηκε φοβούμενοι ὅτι ὁ Πατριάρχης μποροῦσε ἀκόμη καὶ νὰ τοὺς καθαιρέση. Ἄλλοι, ἐλπίζοντας ὅτι ἐν καιρῷ θὰ μποροῦσαν νὰ ἀναλάβουν κάποια ἄλλη ὑπηρεσία, κάνουν ὑπομονή μέχρι τὴν κατάλληλη εὐκαιρία.
Ὑπάρχει καὶ ἡ περίπτωση κάποιος, τὸν ὁποῖο ὁ Πατριάρχης θὰ ἤθελε νὰ τὸν ἐκθρονίση, νὰ γνωρίζη μυστικὰ τοῦ Πατριάρχου καὶ νὰ τὸν ἐκβιάζη, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ παραμένη στὴν θέση του, ἀνεξάρτητα ἐὰν εἶναι ἐπιθυμητὸς στὴν θέση ποὺ κατέχει ἤ ὄχι.
Ὅπως καὶ νὰ ἔχουν τὰ πράγματα, μιὰ τέτοια κατάσταση, ἀποβαίνει προσβλητικὴ γιὰ τὴν Ἐκκλησία καὶ γιὰ τὸ ἔργο γιὰ τὸ ὁποῖο ὑποτίθεται ὅτι ὑπάρχει ὁ Ἐπίσκοπος. Ὅταν δημιουργοῦνται τέτοιες καταστάσεις, συκοφαντεῖται ἡ Πίστης μας, ἀπογοητεύονται οἱ Πιστοὶ καὶ φαίνεται ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἔχει χάσει τὸν δρόμο της.
Μὲ ἀγάπη Χριστοῦ
Ὁ Ἀσκάλωνος Νικηφόρος
