“ Έχοντες διατροφάς και σκεπάσματα
τούτοις αρκεσθησόμεθα”
Α' Τιμ. 6,8
Ήταν σύνηθες φαινόμενο μέχρι πρότινος, οι πολιτικοί άνδρες ανερχόμενοι σε εξώστες κτιρίων ή ψηλές εξέδρες, να εκφωνούν από εκεί τους πολιτικούς λόγους τους, κατά την προεκλογική τους κατά κύριο λόγο εκστρατεία. Στόχος τους, η πρόσφορη θέαση από τον λαό του μελλοντικού “ηγέτου” σε κοντινό πλάνο, με την παράλληλη ασφάλεια όμως του “υψώματος” για παν ενδεχόμενο.
Στις μέρες μας η πρότερη τακτική εγκατελείφθη, καθότι δεν συγκινούν πλέον τα από υψηλής καθέδρας κηρύγματα, έχοντας και σε αυτή την περίπτωση τον λαό και πάλι “από κάτω” και συν τοις άλλοις, εγκυμονούν και κινδύνους στους αναξιόπιστους αγορητές. Έτσι οι εν λόγω “άνδρες” άδραξαν την ευκαιρία να προσαρμοσθούν στην ασφάλεια των τηλεοπτικών βάθρων. Εξέφρασαν δηλαδή με τον τρόπο τους, κάλλιο να μας ακούνε από μακριά, παρά να μας βλέπουνε από κοντά. Αντελήφθησαν ίσως την βδελυρότητα των προσώπων τους και την αποστροφή που δημιουργούν και ταμπουρώθηκαν στην μακρόθεν τηλεοπτική θέαση. Αν ζούσε ο Διογένης στις μέρες μας, τα κατάπτυστα μούτρα των γραικύλων πολιτικών δεν θα τα χρησιμοποιούσε ούτε ως πτυελοδοχείο, μέσα στο τελειότατο και απαστράπτον παλάτι της θεϊκής φύσης. Δεν θα σπαταλούσε ούτε αυτό το σάλιο του, καθότι χρησιμεύει για την ύγρανση της στοματικής κοιλότητος, διευκολύνει την κατάποση της τροφής και ξεκινά την διαδικασία της πέψης. Επιτελεί δηλαδή ουσιώδες έργο.
Έτσι πλέον, η “εικονική” πραγματικότητα με τον ανιαρό μονόλογο του ισχυρού από τον άμβωνα της τηλεοπτικής σκηνής, αποκομμένη από την συναισθηματική παρέμβαση των “πιστών”, δρομολογεί την σύγχρονη μορφή ατομοκεντρικού πολιτισμού, ο οποίος επιβάλλει και την απόμακρη στάση του βοσκού από το ποίμνιο. Συν τοις άλλοις άλλαξε και ο ρόλος των τσομπανόσκυλων, τα οποία μέχρι πρότινος φύλαγαν το κοπάδι από τους λύκους. Τώρα οι φρουροί υψηλών προσώπων, “προστατεύουν” τον ποιμένα από τα ίδια τα πρόβατά του, γιατί τα εν λόγω τον αισθάνονται σαν λύκο. Αλλά διέφυγε κάτι από την σκέψη του βοσκού. Ότι ο ίδιος χρειάζεται περισσότερο τα πρόβατα, από ότι τα πρόβατα τον βοσκό. Γιατί ο βοσκός αποκτά περαιτέρω αξία ένεκα του αυξανόμενου αριθμού προβάτων, αναδεικνυόμενος κάποια στιγμή αρχιτσέλιγγας. Γιατί ακόμη ο βοσκός εκτρέφει τα πρόβατα προς πάχυνση, εν μέσω της σύγχρονης σταβλισμένης κτηνοτροφίας με στόχο την σφαγή τους, προς εκταμίευση αργύρου. Προς πλουτισμό. Το σύγχρονο όνειρο!
Το θέμα όμως συνίσταται, όχι τόσο στην απομάκρυνση του βοσκού από τα πρόβατα, όσο στην επελθούσα άψυχη συνύπαρξη των προβάτων μεταξύ τους. Πλέον στα χρόνια μας, ύστερα από το φιάσκο του κορωνοϊού, ακούγεται γοερά η απελπισμένη φωνή της παράλυτης κοινωνίας· “άνθρωπον ούκ έχω” .
Η “σιγή ασυρμάτου” που επεβλήθη τότε από τους καμουφλαρισμένους ζωοκλέφτες, με πρόσχημα το μαρκάρισμα τω πολιτών στο όνομα της υγείας, οδήγησε στην πνευματική σφαγή. Γιατί τι άλλο ήταν η εκκίνηση απρόσωπης επικοινωνίας των ανθρώπων μέσω κινητών τηλεφώνων και των μηνυμάτων τους και ετέρων τεχνολογικών μέσων; Τι άλλο ήταν η επιβολή της τηλεργασίας και τηλεκπαίδευσης; Μια ανορθόδοξη υποταγή του προτέρου ανυποτάκτου πνεύματος, στην νοσηρή σκέψη και τα σκοτεινά σχέδια των κλειδοκρατόρων που κρατούν τις κερκόπορτες ορθάνοιχτες. Αυτούς που ρυθμίζουν πλέον κατά βούληση και την αναπνοή των πολιτών. Αυτούς που βηματοδοτούν τις καρδιές των αλυσοδεμένων υπάρξεων.
Αλλά μη λησμονούμε, ότι την ανθρώπινη επικοινωνία και ψυχική ενότητα- επαφή, μόνο ο χώρος της εκκλησίας την διατηρεί ανέκαθεν ενεργό και ζώσα, εξασφαλίζοντάς την μέσα στους ιερούς ναούς. Εκεί μέσα η ψυχοσωματική οντότητα του γνησίου ποιμένος, προβάλλει είτε πάνω στον άμβωνα, είτε ως επί το πλείστον έμπροσθεν του ποιμνίου στο κέντρο του ναού, στην ωραία πύλη, στο ύψος και στο επίπεδο των πιστών και από εκεί προσφέρει λόγο αγάπης. Κηρύσσει Χριστόν Εσταυρωμένο, ως απάντηση, στο “ουκ έχω άνθρωπον”. Τον Θεάνθρωπον!
Αυτός είναι ο λόγος που σφράγισαν τους ιερούς ναούς στο παρελθόν οι δεσμοφύλακες του δημοκρατικού αυταρχισμού, προσπαθώντας να μειώσουν την επίδραση που ασκεί η εκκλησία στο λαό. Η εκκλησία που διαφυλάττει την ενότητα του Γένους και της Πατρίδος μας. Γιατί μόνο η Ορθόδοξη Εκκλησία τιθέμενη επικεφαλής του έθνους, μπορεί και οργανώνει την πολλαπλή άμυνα του Ελληνισμού. Αυτό φυσικά το γνώριζαν και το γνωρίζουν τα χασαπόσκυλα του κιτρίνου τύπου και για αντίδραση, ειρωνεύονταν καυστικά την αριθμητική “πληρότητα” των ναών μέσω του ιερέως, του ψάλτου και των επιτρόπων, που είχε επιβάλλει το πανάθλιο κατεστημένο. Αυτό που ζει μέσα στην ηθική παραλυσία και σφραγίζει και τα αυτιά των πολιτών πολυτρόπως, για να μη δύνανται να αφουγκρασθούν το “θέλεις υγιής γενέσθαι;” .
Αλλά τω καιρώ εκείνω, επανελήφθη μία ιδιόρρυθμη επιδρομή όλων των ψευδοδιδασκάλων και ψευδοπροφητών, κοινών απατεώνων, κατά του “Ηλία” με στόχο την εξόντωσή του. Όμως η αλήθεια ποτέ δεν φονεύεται. Απλά αποσύρεται διακριτικά, επιβιβαζόμενη στο θεϊκό άρμα και περιηγούμενη στους πνευματικούς αιθέρες, ελέγχει από ψηλά την απάτη και το αίσχος του απύθμενου βάθους που χαρακτηρίζει τους δεινούς συζητητές του αιώνος τούτου. Τους τανυόμενους νάνους κατά τον Παπαδιαμάντη. Οι δε 7.000 απροσκύνητοι, εγκατεσπαρμένοι μέσα στην κοινωνία, στέκουν ένα άπαρτο οχυρό μπροστά στις άπληστες, αλλά τελικώς ανικανοποίητες βλέψεις του εκάστοτε καίσαρα.
Τελικά δεν είμαστε λίγοι, είμαστε πάμπολλοι. Άλλοτε εμφανείς, συμπορευόμενοι με τον Χριστό και κάποια στιγμή ένεκα ανθρώπινης αδυναμίας κρυφοί και άλλοτε οι πρότερον κρυπτοχριστιανοί, τολμούντες, αιτούν! Ανεβαίνουν στο υπεροπτικό πραιτώριο και πρόσωπο με πρόσωπο με αυτόν που έχει εξουσία “σταυρώσαι και απολύσαι”, απαιτούν την απόδοση του δικαίου κάτω από την σκιά του Σταυρού. Του Σταυρού που στέκει αιώνες αγέρωχος, παρά την πολεμική που δέχεται, για να ελέγχει άνομες συνειδήσεις και να παρέχει μία ευκαιρία προς προβληματισμό και μετάνοια.
Δυστυχώς όμως, όπως τα γουρούνια που τα πάντα γύρω τους τα βλέπουν σαν λάσπη, οπότε ηδονίζονται, αναφωνώντας γουΐ, κάτι ανάλογο κάνουν και έτεροι δίποδοι χοίροι του νεοταξικού χοιροστασίου. Τιποτένιοι ιερόσυλοι και αισχροί βωμολόχοι, εμμένουν στην πνευματική ξύλευση του ιερού συμβόλου, με στόχο να εξυπηρετήσουν αλλότρια σχέδια. Να σκεπάσουν ανθρώπινες τραγωδίες αποσπώντας την προσοχή απ΄ αυτές και να συνεχίσουν απτόητοι στην επέλαση της νομοθετικής εκβαράθρωσης, μέσω επαισχύντων νόμων ανωμαλίας.
Ο Ανίβας τελικώς βρίσκεται όχι προ των πυλών, αλλά εντός των πυλών, επιδιδόμενος σε ανήκουστα όργια και περισσούς βανδαλισμούς.
Με ποιό τρόπο όμως μπορεί να αντιμετωπισθεί ο ισχυρός εξουσιαστής, ανακόπτοντας έτσι το ξεθεμελίωμά του;
Το “κήρυγμα” από τον άμβωνα του εδωλίου, αποτελεί την πιο σκληρή αντεπίθεση κατά των αρχών και εξουσιών του διεφθαρμένου πραιτωρίου. Από το εδώλιο του κατηγορουμένου ο Χριστός μας κατετρόπωσε το πρότερο, με λιτά αλλά άκρως περιεκτικά λόγια. Με αυτά ράπισε πρόσωπα “δικαστών” και μαστίγωσε συνειδήσεις ηγεμόνων. Όταν όμως αντιλαμβανόταν ο υπόδικος ότι δεν παίρνουν από λόγια οι σοφοί των εδράνων, τότε, “ο Ιησούς εσιώπα” (Ματ. 26,63). Η σιωπή του αποτελούσε την πιο καυστική απάντηση στον παράλυτο στην σκέψη ηγεμόνα και στον μαινόμενο όχλο.
Από ένα παρόμοιο εδώλιο ο Στέφανος, στηλίτευσε άγρια τους προγόνους αυτών που τον δίκαζαν. Τους απεκάλεσε προδότες και φονιάδες των προφητών. Με λίγα λόγια τους είπε, ότι κάτι ανάλογο είστε και εσείς τώρα.
Κάπως έτσι λοιπόν, όλοι εμείς οι απροσκύνητοι που βρεθήκαμε ξάφνου στο εδώλιο του κατηγορουμένου ένεκα πεποιθήσεων, εμείς οι πνευματικοί υπόδικοι, να προβάλλουμε ως απολογία μας, την αυτάρκεια και την λιτότητά μας. Προσπάθεια μας να μη γινόμαστε έρμαια των αλόγων επιθυμιών μας, παρεμποδίζοντας παράλληλα τις κακές και ανήθικες ορέξεις μας. Να μην υποκύπτουμε στους πειρασμούς που μας πολιορκούν. Να αποφεύγουμε πάσα υπέρβαση του μέτρου και πάσα ματαία και πρόσκαιρη χαρά που δεν ανταποκρίνεται στην έννοια της αρετής. Πρέπει να γίνουμε με άλλα λόγια κήρυκες της εγκρατείας, περιορίζοντας τις ανάγκες μας στα μικρότερα δυνατά όρια. Μακριά από τις σειρήνες του καταναλωτισμού, να μένουμε απαθείς στο κουδούνισμα των φλουριών από τα πουγκιά των καταδυναστευόντων τον λαό αρχόντων. Ο ίδιος ο Χριστός μας συνέστησε την παραμονή και εγκαταβίωσή μας στην πληρότητα των βασικών. Κάπως έτσι περιφρονώντας τις ηδονές της “Αιγυπτίας”, τσακίζουμε την “θρησκεία” του αυτοκράτορα, την ώρα που όλοι οι υπόλοιποι βρίσκονται στην τράπεζα των ποικίλων ειδωλοθύτων.
Υπ΄ αυτό το πρίσμα, οι ποικίλοι ύπαρχοι που ποζάρουν εκ θέσεως ισχύος, απειλώντας με δήμευση, εξορία, βασανιστήρια, θάνατο..., τους αθώους, θα καταλήγουν εξόριστοι οι ίδιοι μέσα στην απαξίωση, ως φαιδρές και γελοίες υπάρξεις. Δεν μπόρεσαν και ούτε θα μπορέσουν να κατανοήσουν, πως είναι δυνατόν “η τροφή αυτού ην ακρίδες και μέλι άγριον”. Και όμως συν τοις άλλοις και η λιτή τροφή καθοδηγεί το υγιές πνεύμα στην αντίταξη του “ουκ εξεστί σοι” .
Ήλθε η ώρα να επιλέξουμε, όπως ο Διογένης τότε, το δικό μας πιθάρι τώρα. Μέσα σε αυτό θα φυλαγόμαστε από τα καιρικά φαινόμενα που προξενούν οι εμπνευστές της πνευματικής κλιματικής αλλαγής, αλλά και έξω από αυτό θα απομακρύνουμε όλους τους “δωρητές” που επιδιώκουν να μας εξαγοράσουν ρίχνοντάς μας φλουριά. Σε ένα ανάλογο “πιθάρι” εγκαταβίωνε μέσα στα σοκάκια της Αθήνας ο Νικηταράς ο Τουρκοφάγος. Η ίδια η ύπαρξή του ενσάρκωνε έναν ελεγκτικό άμβωνα απέναντι στους πνευματικούς μαστρωπούς της πατρίδος μας.
Αλλά οι Έλληνες ποτέ δεν νίκησαν στην ιστορία με την αριθμητική υπεροχή. Ο δυναμισμός του ελληνικού και ορθοδόξου, βρίσκεται στο ελάχιστο και αδύνατο, που κρύβει όμως ενδόμυχα, κάτι μεγάλο πνευματικά. Γιατί “ο εις άνθρωπος δι' εμέ ισοδυναμεί με μίαν μυριάδα, αν είναι άριστος” σημειώνει ο Ηράκλειτος. Η δε ζωή μας δεν προδιαγράφεται από κανένα ελεεινό κατεστημένο. Προπάντων δεν υπολογίζεται οικονομικά και αριθμητικά η αξία του.
Αυτό ας το έχουν υπ' όψιν τους τα εκτρώματα της πολιτικής εξουσίας που πατούν ηγετικά πάνω στο βάθρο του εκτραχηλισμού και γενικής ανηθικότητος του όχλου. Του βάθρου που έστησαν οι ίδιοι πονηρά για να ποζάρουν σήμερα επ' αυτού οι μισθοφόροι κυνηγοί της εγκράτειας, της λιτότητος και του ασκητισμού. Αυτοί που συνεχίζουν και αθωώνουν τον Βαραββά, ενώ την ίδια ώρα ξανασταυρώνουν τον ίδιο τον Θεό.
Εν κατακλείδι η ζωή του καθενός μας αποτελεί έναν ελεγκτικό άμβωνα πάνω στον οποίο εκφωνούνται όλα τα έμπρακτα και βιωματικά κηρύγματα. Ας το προσέξουμε αυτό και ας ακούσουμε την προσταγή του Κωστή Παλαμά: “Δάσκαλος γίνε, αλήθεια, αν ήρωας είσαι”.
Αρίσταρχος
