“ Και γυρνάμε σαν αλήτες,
νυχτωμένοι, παρωρίτες,
στο σκοτάδι, στ' αστροφώς.
Αχ! Πονόψυχε διαβάτη,
πες εσύ, ποιό μονοπάτι,
θα μας φέρη προς το φως;”
Γ. ΒΕΡΙΤΗΣ
Αναφερόμενος ο Αριστοτέλης στα αίτια των πράξεών μας, τονίζει τα εξής: “Για τρεις λόγους παρακινούμεθα στις πράξεις μας και για τρεις επίσης λόγους αποφεύγομεν να κάνουμε κάτι. Αυτοί οι λόγοι είναι οι εξής: το ωραίο, το συμφέρον, η ηδονή. Τα δε ενάντια είναι: το άσχημο, το βλαβερό, το λυπηρό” .
Ο Ισοκράτης, πλέον απόλυτος, τονίζει ότι ο άνθρωπος, ό,τι κάνει, το κάνει από ηδονή ή κέρδος ή τιμή. Άλλη αιτία δεν υπάρχει,
Εμείς επί του παρόντος, θα εστιάσουμε την προσοχή μας και το αμείωτο ενδιαφέρον μας, στο αίτιο των πράξεών μας που ερμηνεύει το συμφέρον μας. Δηλαδή σε αυτό που μας προσδίδει όφελος και μας προσκομίζει κέρδος. Είναι όμως απαραίτητο προς αποφυγή παρανόησης, να γίνει διαχωρισμός του συμφέροντος από πλευράς εννοιολογικής, καθότι υπάρχει το υλικό συμφέρον, αλλά και το ψυχικό. Τα εν λόγω συμφέροντα όμως πολλάκις, υπαιτιότητί μας, έρχονται σε σύγκρουση, καθότι διαταράσσεται η θεϊκή ισορροπία, λόγω πρόταξης προκλητικής, του υλικού συμφέροντος έναντι του ψυχικού. Το Παύλειο ρήμα, ότι στον άνθρωπο όλα είναι δυνατά, αλλά δεν συμφέρουν όλα, δεν συγκινεί ιδιαίτερα τον τελευταίο. Έτσι προτιμάει ο εν λόγω μονομερώς τις σαρκικές απολαύσεις και έτερες απολαβές, χωρίς να κατεργάζεται ουδόλως το ψυχικό συμφέρον του. Την σωτηρία του. Έτσι όταν επέρχεται η προαναφερόμενη ρήξη συμφερόντων, η πληρωμένη διαιτησία των “αργυρίων”, συνηγορεί πάντοτε υπέρ της ύλης με αποτέλεσμα την βιαία έξοδο του πνεύματος από τον στίβο του αγώνος.
Κάπως έτσι προσεγγίζοντες το θέμα μας, ο άνθρωπος στις μέρες μας, ο κατά τα άλλα αδιάφορος, “ενθυμείται” κάποιες ρήσεις και προφητείες αγίων, διαχειριζόμενος όμως αυτές άκρως συμφεροντολογικά κατά το προσωπικό δοκούν.
Χωρίς δηλαδή να έχει μελετήσει βαθύτερα το νόημά τους, πότε ειπώθηκαν, για τι ειπώθηκαν και ποιά διάβαση Ερυθράς τινός θαλάσσης, όπως και ποια διάσχιση ερήμου, πρέπει να προηγηθούν, για να επιτελεσθεί κάποιο “ποθούμενο”, αυτός προσμένει μόνο το τελευταίο. Και αυτό το εστιάζει στις καλύτερες μέρες μιας ευδαιμονιστικής αναισχυντίας επί γης. Συλλογίσθηκε όμως ποτέ, ο στοχαστής άνθρωπος, πόσοι στο παρελθόν έμειναν έξω από το ποθούμενο της γης της επαγγελίας; Ο ίδιος ο Μωϋσής, ο κύριος συντελεστής αυτής της μεγαλειώδους πορείας, ο μοχθήσας πολυτρόπως, τελικώς δεν απόλαυσε το όνειρο ετών, παραμείνας έξω του “νυμφώνος”. Έτσι ήθελε ο Θεός!
Κι όμως περιμένει ο σύγχρονος άνθρωπος, στο τέρμα του αγώνος, να λάβει τον στέφανο, χωρίς προηγουμένως να έχει αγωνισθεί τον καλό αγώνα, χωρίς να έχει περατώσει τον δρόμο του, χωρίς να έχει προασπισθεί την πίστη του... Παρ' όλα αυτά... ποθεί (;). Αλλά λησμόνησε, ότι η ανάσταση έπεται της σταυρώσεως. Λησμόνησε, ότι προπορεύονται δοκιμασίες, ραπίσματα, εμπαιγμοί, μαστιγώσεις, εμπτυσμοί, ειρωνείες, χλευασμοί, φυλακίσεις και έτερα βασανιστήρια. Κι όμως το ψυχικό συμφέρον, επιτάσσει το δρομολόγιο όλων αυτών των διελεύσεων και αναγκαστικών στάσεων, για να προσεγγίσουμε στο πνευματικό ποθούμενο. Στον προορισμό της επουρανίου βασιλείας.
Ο ΠατροΚοσμάς, που τον θυμήθηκαν πάμπολλοι στις μέρες μας, “καραμελίζοντες” φλύαρα και απρόσεκτα τις ιερές επιταγές του, είχε τονίσει στο τέλος της επιγείου ζωής του: “Διήλθομεν διά πυρός και ύδατος και εξήγαγες ημάς εις αναψυχήν”. Η αναψυχή για τον ίδιο ήταν η σταύρωσή του. Αυτό ήταν το δικό του ποθούμενο. Γι' αυτό είχε μονίμως στημένο σταυρό πίσω του, όταν κήρυττε, για να γνωστοποιεί σε φίλους και εχθρούς, που στοχεύει. Φυσικά, για το σταυρωμένο γένος μας, έθετε το ποθούμενο της ανάστασής του, για να υπάρξει ελπίδα και να μη χαθεί το ηθικό, αφού ήδη το εν λόγω βρισκόταν στην “Μ. Παρασκευή” του, οπότε έπρεπε να προσημανθεί και η δικαιωματική του ανάσταση. Είχε όμως προηγηθεί Γολγοθάς 300 χρόνων, όταν τα έλεγε αυτά...
Ο άνθρωπος στις δύσκολες στιγμές της ζωής του, όταν τα πάντα καταρρέουν δίπλα του, ειδικά από πνευματικής πλευράς, έχει την ανάγκη ηθικής στήριξης. Ο Θεός λοιπόν, επιλαμβανόμενος αυτής της ιεράς ευκαιρίας, αποστέλλει τον κατάλληλο άνθρωπο.
Χρόνια ολόκληρα διοικούσε ο Θεός τον Ισραήλ, μέσω των κριτών. Δηλαδή δικαστών που επέλυαν τις διαφορές μεταξύ του λαού, είχαν την αρχηγία του πολέμου εναντίον των ειδωλολατρών κατακτητών και εκτενέστερον ασκούσαν κυβερνητική εξουσία. “Τότε δεν υπήρχον αρχηγοί μεταξύ του Ισραηλιτικού λαού. Δεν υπήρχον δε ούτοι μέχρις ότου ενεφανίσθη η Δεββώρα... η μήτηρ αυτού του Ισραήλ” (Κριτ. 5,7).
Μήπως υπάρχουν σήμερα αρχηγοί στην πατρίδα μας; Τι ήθελε να δείξει όμως ο Θεός εκείνη την δύσκολη περίοδο; Ότι αυτός διοικεί! Ότι τα χειρίζεται όλα ο ίδιος. Ειδικά την υδρόγειο σφαίρα την έχει στο χέρι του και όταν θέλει να μας ταρακουνήσει την στρέφει πάνω στον δείκτη του. Κανένας άλλος βασιλιάς, αυτοκράτορας, πλανητάρχης, Έλλην πρωθυπουργός με το ευτελές υπηρετικό προσωπικό των υπουργών του, δεν διοικούν το έθνος μας. Τοποθετεί ο Θεός όποτε κρίνει, έναν ιερό σαλό να κατηχήσει τον λαό του πνευματικά, σαν τον ΠατροΚοσμά, παραμερίζοντας το υψηλό ιερατείο που αράζει νωχελικά στον θώκο του. Επίσης τοποθετεί ένα απλό λοχία επικεφαλή σε μία μονάδα στρατιωτική και οδηγεί νικηφόρα, την ώρα που οι ανώτεροι επιτελείς οργανώνουν ασκήσεις επί χάρτου συντροφιά με τον καίσαρα. Μη λησμονούμε μέχρι πριν λίγα χρόνια στις χώρες της Ν. Αφρικής επιλοχίες έκαναν πραξικοπήματα κι έπαιρναν την εξουσία στα χέρια τους.
Ένας δεν έχει το σθένος σήμερα να υποβάλλει παραίτηση, καταγγέλλοντας τις προδοτικές μεθοδείες του πολιτικού κατεστημένου. Τι να το κάνω το μετά; Μιλώντας ο ναύαρχος Λυμπέρης κατόπιν εορτής και μετά από 14 χρόνια, σχετικά με την κρίση των Ιμίων, ανέφερε: “Η τότε πολιτική ηγεσία ήταν κρυμμένη και διαπραγματευόταν με τους Αμερικάνους, ενώ οι ένοπλες δυνάμεις περίμεναν εντολές για να χτυπήσουν τους Τούρκους και είχαν την δυνατότητα τότε να καταφέρουν ισχυρότατο πλήγμα στον εχθρό. Κανένας από την κυβέρνηση δεν εμφανίστηκε στο πεντάγωνο κατά την διάρκεια της κρίσης των Ιμίων με τους Τούρκους, ενώ μάταια οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις περίμεναν εντολές” (Ομιλία στην Κατερίνη 19-1-2010).
Ως πότε επιτέλους θα φωλιάζουν στον κόρφο της πατρίδος μας ηγέτες προδότες; Μισθωμένοι φονιάδες της ελληνικής ψυχής;
Αλλά, δυστυχώς, οι ανώτατοι στρατιωτικοί μιλούν, αφού αποστρατευθούν. Μερικοί δε πιο “έντιμοι”, πολιτεύονται μετά την αποστρατεία τους, συνεχίζοντας το “έργο” τους. Οι εισαγγελείς επίσης καταφέρονται, αφού συνταξιοδοτηθούν. Οι δε πλείστοι των ιεραρχών “σιωπούν” καθότι ο Ιησούς “εσιώπα”. Τους συμφέρει η εν λόγω στάση του Χριστού. Ποτέ όμως δεν θα έπιαναν φραγγέλιο και ούτε θα εκφωνούσαν εκείνα τα φοβερά ουαί κατά των φαρισαϊκών εχιδνών, γιατί θα ενέπιπτον και οι ίδιοι σε ανάλογες ενοχές. Χαμαιλεοντισμού.
Κάπως έτσι όμως, όλοι οι πρότεροι συμπορεύονται με τον Ιούδα, διευκολύνοντας το έργο της προδοσίας. Πιο πέρα όμως το άθλιο πολιτικό κατεστημένο τρίβοντας τα χέρια του στήνει χορό για την νίκη του. Τώρα, αν αναγκασθούν να φύγουν στο εξωτερικό κάποια στιγμή οι πρότεροι, για να κάνουν αντίσταση εκεί (να σώσουν το τομάρι τους), δεν τους πολυαποσχολεί, γιατί σύντομα θα επιστρέψουν εκ του ασφαλούς ήρωες και ενθοσωτήρες. Είναι παλιά τακτική και δοκιμασμένη.
Ο άγιος Κοσμάς, όμως, δεν ήταν πολιτικάντης, ψεύτης, ούτε πολύ περαιτέρω μιαρός προδότης. Ήταν γνήσιος καλός ποιμήν και ως εκ τούτου παρέμεινε συναθλητής και προστάτης του χειμαζομένου ποιμνίου, απαγχονισθείς στις 24 Αυγούστου 1779, μετά από 19 χρόνους αιματηρών περιοδειών από την Κων/πολη, ως την Βόρειο Ήπειρο.
Αυτός στις μέρες μας, “ερχόμενος” δικαιωματικά, δεν μιλάει για ποθούμενα που βολεύουν στην σκέψη μας. Με την ελεγκτική και βροντερή φωνή του, μας καλεί να εγκαταλείψουμε την λατρεία του Βάαλ, τον χρυσό μόσχο της ευδαιμονικής υπνηλίας και να ταπώσουμε τα αυτιά μας στους πραματευτάδες του ιδεολογικού λαθρεμπορίου, που ολονέν και πληθύνονται χρηματιζόμενοι περισσώς.
Ποτέ δεν ήταν τόσο επίκαιρος ο Κοσμάς, όσο στα χρόνια μας και ποτέ το έθνος μας δεν είχε τόση ανάγκη την παρουσία του, όσο στην εποχή μας. Γιατί; Γιατί “ο ουρανός τελικά κατέβηκε κάτω, η γη ανέβηκε πάνω, ο κόσμος όλος διεφθάρη και ήλθε η στιγμή που βάζουν χέρι στην ψυχή μας και στον Χριστό μας, οι επίγειοι δαίμονες”. Με την ψήφο την δική μας, οι εθνοπατέρες αποτελείωσαν την οικογένεια, την ψυχή του έθνους, μέσα στο σφαγείο τους. Με την ανοχή και προπάντων αδιαφορία μας, ανέβασαν στον σταυρό του πατροΚοσμά ένα απόβλητο της φεμινιστικής βιομηχανίας, κοινό πορνίδιο, να κάνει επίδειξη γυμνισμού και να εκφράσει τέχνη. Μη λησμονούν όμως και η παρένθετη μητρότης είναι υψηλοτάτη τέχνη...
Αφήσαμε επίσης το δοξασμένο και αιματοβαμμένο σύμβολό μας, την Ελληνική Σημαία μας, να την βιάσουν οι παρδαλοί. Αυτοί που δεν έχουν καμμία αξία στην κοινωνία και επιδιώκουν να την λάβουν μέσω της ασελγείας τους και των ανηκούστων ύβρεών τους, της προσβολής της δημοσίας αιδούς. Κάποιοι άλλοι όμως, αγκαλιάζοντάς την, πηδούσαν από τον βράχο της Ακρόπολης.
Αλλά το έθνος μας το λάμπρυναν στο παρελθόν, ανώνυμοι αγράμματοι, βιοπαλαιστές, που με την λεβεντιά τους στους απελευθερωτικούς αγώνες, χαρίσανε την σημερινή ελεύθερη Ελλάδα. Αυτήν την Ελλάδα την ξανασταύρωσαν οι προστάτες της ανωμαλίας, οι μορφωμένοι ηγέτες, που προδώσανε τα ιδανικά τους για προσωπικές φιλοδοξίες και κακές σκοπιμότητες. Την Ελλάδα την κατέστρεψαν τα άθεα γράμματα. Αυτά λέει ο Κοσμάς! Και κάποιος άλλος από τα μπουντρούμια του Ναυπλίου λέγει: Αν δεν παύσουμε να γλύφουμε, να έρπουμε, να σερνόμαστε στα πόδια των ξεπουλημένων ηγετών μας, ο ήλιος δεν θα ανατείλει ξανά για το έθνος μας. Το υπογράφει ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης: “Άμα εμείς δε νιώσουμε Ελλάδα στο πετσί μας, άμα δεν τους τεντώσουμε τους ώμους τους γερτούς και τα κεφάλια τα σκυμμένα χάμω, μήτε εμείς μήτε και τα παιδιά μας θα δουν κατάματα τον ήλιο!” Ήδη η πατρίδα μας σκεπάζεται από καταχνιά.
Αρκετά λοιπόν επιτρέψαμε στους πάτρωνες του ιδεολογικού λαθρεμπορίου να λεηλατήσουν, κατασπαράξουν, στραγγαλίσουν και να προδώσουν την πατρίδα μας, θρέφοντας δεκαετίες τώρα τον λαό με άχυρα κατεψυγμένα.
Οι πρότεροι ήταν, και τότε, ο εχθρός του πατροΚοσμά. Ο Γραικυλισμός, η εθελόδουλη ξενομανία, η ευδαιμονική αναισχυντία. Οι προδότες, οι παραχαράκτες και στραγγαλιστές της φυλετικής μας ταυτότητος και συνειδήσεως, οι βρώμικοι διαστροφείς της γλώσσας μας, τα ξενόδουλα όργανα μιας γνωστής ιστορίας αφελληνισμού εν ονόματι ενός ψευτοπροοδευτισμού και ψευτοδιαφωτισμού. Τίποτε δεν άλλαξε χρόνια τώρα. Πάντοτε οι ίδιοι με διαφορετικά προσωπεία. Τους είδαμε όλους τους μασκοφόρους εν μέσω κορωνοϊού. Όλους τους κακοποιούς. Μόνο που έλειπαν οι σερίφηδες, για να γυρισθεί μία νέα ταινία γουέστερν. Και αυτούς τους εξαγόρασαν. Οι ίδιοι λοιπόν υπό τους τυμπανισμούς ξένων ηχείων, επιδιώκουν τον πνευματικό και θρησκευτικό αποχρωματισμό του έθνους μας μετατρέποντάς το σε χωματερή της Ευρώπης. Αυτό είναι το ποθούμενο των συγχρόνων Γραικύλων. Το ξεπούλημα της πατρογονικής πίστεως της Ορθοδοξίας μας και της πνευματικής υποδούλωσης. Το ανησυχητικό είναι ότι πλέον δεν δουλεύουν οι ανασταλτικές μας δυνάμεις για να εξουδετερώσουν τους κινδύνους που απειλούν δεσμούς κι αρχές. Αναζητάται Δεββώρα... Το μόνο που απέμεινε.
Αρίσταρχος
