Χρυστάλλα Χατζηδημητρίου
Δεν ειπώθηκαν πολλά. Ταυτοποιήθηκαν, λέει η είδηση, οστά αγνοούμενου από το 1974 (Ελλαδίτη) αλλά δεν υπάρχει κανείς στενός συγγενής εν ζωή για να τα παραλάβει και να τον κηδέψει. Το όνομα του, όπως γράφτηκε κάπου, είναι Χαράλαμπος Σαρλιάν από την Κεραμωτή Καβάλας.
Μία μάνα, ένας πατέρας (ίσως και ένας μεγαλύτερος αδελφός ή μια μεγαλύτερη αδελφή) περιμένουν το γιό (τον αδελφό) που πήγε στην Κύπρο για να πολεμήσει, αλλά δεν επέστρεψε ποτέ. Πέρασαν μήνες δίπλα στο τηλέφωνο προσμένοντας κάποιο νέο. Τα πρώτα χρόνια ταξίδεψαν στην Κύπρο με την ελπίδα να μάθουν κάτι περισσότερο, να καταλάβουν, να επισκεφθούν τους τάφους συμπολεμιστών του παιδιού τους θεωρώντας τους –όσο κυνικό κι αν ακούγεται- τυχερούς: «Έχουν αν μη τι άλλο ένα τάφο. Οι συγγενείς τους μπορούν να έχουν μία σύνδεση, ένα σημείο αναφοράς. Να ανάβουν ένα καντήλι, να αφήνουν λίγα λουλούδια… Το δικό μας το παιδί που είναι;»
Η αγωνία έγινε σαράκι, έφερε αρρώστιες, τα χρόνια πέρασαν χωρίς κανένα σημάδι. Οι 30χρόνοι του 1974 έγιναν 80χρόνοι, οι 40χρόνοι έγιναν 90χρόνοι, κι οι κύκλοι της ζωής έκλεισαν, ολοκληρωμένοι ή ημιτελείς από κάποια ασθένεια ίσως, χωρίς τα ερωτήματα να απαντηθούν, χωρίς οι πληγές να κλείσουν. Και φτάσαμε σε αυτήν την ημέρα που κάποτε θα ερχόταν: Ο στρατιώτης «επέστρεψε» αλλά δεν έχει κανένα δικό του να τον «υποδεχτεί». Όχι γιατί τον ξέχασαν ή γιατί κουράστηκαν και έπαψαν να τον περιμένουν, ούτε γιατί βιάστηκαν να φύγουν. Αλλά επειδή τα χρόνια πέρασαν και συνεχίζουν να περνούν χωρίς εμείς -που συνεχίζουμε να βιώνουμε το αποτέλεσμα της εισβολής- να μετράμε τη ροή του χρόνου στην πραγματική του διάσταση.
philenews.com
