Ὑπάρχει ἕνα θαυμάσιο γεγονὸς ἀπὸ τὴ ζωὴ τοῦ Ἁγίου Ὀνουφρίου, τὸν ὁποῖο ἑορτάζει ἡ ἐκκλησία μας στὶς 12 Ἰουνίου. Ὅταν λοιπὸν ἦταν πολὺ μικρός, 5-6 ἐτῶν, καὶ ζοῦσε στὸ Κοινόβιο, συνέβη τὸ ἑξῆς: Ως μικρὸς ποὺ ἦταν, ἔτρωγε συχνότερα ἀπὸ τοὺς ἄλλους πατέρες. Ὅταν πεινοῦσε, ἔτρεχε στὸν τραπεζάρη καὶ τοῦ ζητοῦσε ψωμί, ἐλιές, φροῦτα....
Κάποτε ὅμως ὁ τραπεζάρης πρόσεξε ὅτι ἔπαιρνε συχνότερα ψωμὶ καὶ ἐξαφανιζόταν.
Κάποιο ζωάκι μᾶλλον θὰ ταΐζει σκέφτηκε.
Αὐτὸ συνεχίστηκε γιὰ καμιὰ ἑβδομάδα
Ἂς πάω νὰ δῶ, εἶπε μέσα του ὁ τραπεζάρης, ποὺ τὰ πηγαίνει αὐτὰ ποὺ τοῦ δίνω. Πράγματι,τον παρακολούθησε καὶ τὸν εἶδε νὰ μπαίνει στὸ Καθολικὸ τῆς Μονῆς καὶ νὰ κλείνει πίσω του τὴν πόρτα.

Ἔτρεξε γρήγορα στὸ παράθυρο καὶ μ' αὐτὰ ποὺ εἶδε, γούρλωσαν τὰ μάτια τοῦ... Ὁ μικρὸς κουβέντιαζε μὲ τὸ βρέφος Ἰησοῦς, ποὺ εὑρίσκετο στὴν ἀγκαλιὰ τῆς Θεοτόκου, στὴν εἰκόνα τοῦ Τέμπλου!

-Σοῦ ἔφερα καὶ σήμερα ψωμάκι, ἔλεγε στὸν Χριστό, μιὰ καὶ δὲ Σὲ ταΐζει κανείς...ούτε καὶ ἡ μαμά Σου... Και ἅπλωσε τὸ χέρι καὶ Τοῦ ἔδωσε μιὰ φέτα ψωμί..Και ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, ποὺ ἦταν μικρὸ παιδάκι στὴν ἱερὴ εἰκόνα, ἅπλωσε τὸ χεράκι, πῆρε τὸ ψωμὶ καὶ ὅπως μάζεψε τὸ χεράκι του μαζὶ μὲ τὸ ψωμάκι, αὐτὸ ἐξαφανίστηκε μέσα στὴν εἰκόνα. Εὐθὺς ἀμέσως ὁ τραπεζάρης, μὲ τὴν ψυχὴ γεμάτη ἔκπληξη καὶ δέος, ἔτρεξε στὸν Ἡγούμενο καὶ τοῦ διηγήθηκε τί συνέβη.

Τότε ὁ Ἡγούμενος τοῦ ἔδωσε ἐντολὴ νὰ μὴν δώσουν τοῦ παιδιοῦ καθόλου ψωμί, ἀλλὰ ὅταν παρακλητικὰ θὰ ζητοῦσε, νὰ τοῦ λέγουν:
Νὰ πᾶς νὰ ζητήσεις καὶ νὰ σοῦ δώσει ψωμὶ Ἐκεῖνος, τὸν ὁποῖον μέχρι χθὲς ἐσὺ τάϊζες.Την ἑπομένη ἡμέρα, βλέποντας ὁ μικρὸς Ὀνούφριος ὅτι δὲν τοῦ δίδουν ψωμὶ καὶ τὸν στέλνουν νὰ ζητήσει ἀπὸ Ἐκεῖνον, ποὺ μέχρι τότε ἔτρεφε, ἔτρεξε ἀμέσως στὴν Ἐκκλησία καὶ πηγαίνοντας μπροστὰ στὴν εἰκόνα εἶπε στὸν Χριστό :
Χριστούλη μου, δὲν μοῦ δίνουν ψωμάκι καὶ μοῦ εἶπαν νὰ Σοῦ πῶ νὰ μοῦ δώσεις ἀπὸ τὸ δικό Σου. Τώρα, ποὺ θὰ τὸ βρεις Ἐσύ, δὲν ξέρω! Καὶ ὦ τοῦ θαύματος! ἅπλωσε τὸ μικρὸ Τοῦ χεράκι τὸ βρέφος Ἰησοῦς ἀπὸ τὴν ἀγκάλη τῆς Παναγίας Μητρός Του, καὶ τοῦ ἔδωσε ἕνα τεράστιο ψωμί, τόσο μεγάλο, ποὺ δὲν μποροῦσε νὰ τὸ σηκώσει! Μοσχομύριζε δὲ τόσο πολύ, ποὺ τὸ οὐράνιο αὐτὸ ἄρωμα ἁπλώθηκε ὄχι μόνο μέσα στὸν Ναό, ἀλλὰ καὶ σ' ὅλο τὸ μοναστήρι καὶ στὸν γύρω τόπο. Ἔκπληκτοι καὶ ἔκθαμβοι οἱ μοναχοὶ ἀπὸ τὰ γενόμενα, εἶδαν τὸν πενταετῆ Ὀνούφριο νὰ βγάζει τὸν τεράστιο αὐτὸ ἄρτο ἔξω, μετὰ πολλοῦ-πολλοῦ κόπου. Ἔτρεξαν δύο μοναχοὶ νὰ βοηθήσουν, ἀλλὰ ἦταν πολὺ βαρύς! Γιὰ πολλὲς ἡμέρες ἔτρωγαν, ἔτρωγαν, χόρταιναν, ἀλλὰ ὁ οὐράνιος ἄρτος ἦταν καὶ παρέμενε ἀδαπάνητος. Εἶναι αὐτό, ποὺ ἔχει βεβαιωτικὰ ἡ Ἐκκλησία μας στὴ Θεία Λατρεία: "Ὁ πάντοτε ἐσθιόμενος καὶ μηδέποτε δαπανώμενος". Από τότε εὐλαβούντο πολύ τον μικρὸ Ὀνούφριο, διότι ἐγνώριζαν πλέον ὅτι μὲ τὴν αὔξηση τῆς ἡλικίας του θὰ αὐξάνετο καὶ ἡ ἁγιότης του. Θὰ ἐγίνετο ἕνας μεγάλος Ἅγιος ὅπως καὶ ἔγινε. Ἀπὸ τέτοιον ὅμοιο οὐράνιο ἄρτο ἐτρέφετο ὁ Ἅγιος Ὀνούφριος, ὅταν γιὰ ἑξῆντα ὁλόκληρα χρόνια ζοῦσε στὴν ἔρημο.

Ἡμέρα μνήμης Ὁσίου Ὀνουφρίου: 12 Ἰουνίου

Πηγή: Φῶς ταῖς τρίβοις μου