Εὐχόμεθα οἱ Δικασταὶ νὰ πράξουν τὸ καθῆκον των ἄνευ ἄνωθεν ἐπηρεασμῶν, διότι πρότριτα ὁ κ. Τζαβάρας εἶχε δηλώσει ὅτι δὲν ὑπάρχει ἀνεξάρτητος δικαιοσύνη εἰς τὴν Ἑλλάδα. Διατί δὲν προσέφυγε καὶ ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, τῆς Κρήτης ἢ τῶν Δωδεκανήσων; Ὡς ἀναφέρει ἡ ἱστοσελὶς «vimaorthodoxias.gr» τῆς 23ης Ἀπριλίου 2024:
«Ἀντίθετος στὸν συνταγματικὰ προστατευόμενο θεσμὸ τῆς οἰκογένειας καὶ τοῦ γάμου εἶναι ὁ νόμος ποὺ ψηφίστηκε πρόσφατα ἀπὸ τὴ Βουλὴ καὶ ἐπιτρέπει τὸν γάμο στὰ ὁμόφυλα ζευγάρια καὶ τὴν ἀπόκτηση παιδιοῦ ἀπὸ συζύγους τοῦ ἴδιου φύλου, ὑποστηρίζουν τρία σωματεῖα μὲ τὴν πρώτη αἴτηση ἀκύρωσης ποὺ κατατέθηκε στὸ Συμβούλιο τῆς Ἐπικρατείας γιὰ τὸ θέμα αὐτό, ἀποκαλύπτει τὸ ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ.
Ἡ Ἑλλάδα εἶναι ἡ 37η χώρα στὸν κόσμο ποὺ ἀναγνώρισε τὴν ἰσότητα στὸν γάμο, εἰσάγοντας τὸν κανόνα ὅτι ὁ γάμος συνάπτεται μεταξὺ δύο προσώπων ἴδιου ἢ διαφορετικοῦ φύλου.
Σκοπὸς τοῦ νόμου 5089/2024 γιὰ τὴν ἰσότητα στὸν πολιτικὸ γάμο, ὅπως ἀναφέρεται στὸ πρῶτο του ἄρθρο, εἶναι «ἡ διασφάλιση τῆς ἀρχῆς τῆς ἰσότητας μέσῳ τῆς ἐπέκτασης τῆς δυνατότητας σύναψης γάμου καὶ σὲ πρόσωπα τοῦ ἴδιου φύλου, καὶ στὴν ἐνίσχυση τῆς προστασίας ἀπὸ διακρίσεις, πρὸς τὴν κατεύθυνση τῆς ὑλοποίησης τῆς Ἐθνικῆς Στρατηγικῆς γιὰ τὴν Ἰσότητα τῶν ΛΟΑΤΚΙ». Μετὰ τὴν ψήφιση τοῦ νόμου, τρία σωματεῖα κατέθεσαν στὸ ΣτΕ αἴτηση, μὲ τὴν ὁποία ζητοῦν τὴν ἀκύρωση τῆς ὑπουργικῆς ἀπόφασης, μὲ τὴν ὁποία καθορίζεται ὁ τρόπος τήρησης τῶν ληξιαρχικῶν βιβλίων ὡς πρὸς τὸ σκέλος ποὺ ἀφορᾶ τὴν καταγραφὴ τῶν στοιχείων γονέων καὶ συζύγων ἐπὶ τῶν ληξιαρχικῶν πράξεων γέννησης καὶ γάμου. Ἡ ἐν λόγω ὑπουργικὴ ἀπόφαση ἐκδόθηκε μετὰ τὴν ψήφιση τοῦ νόμου 5089/2024.
Ἐπιχειρήματα
Τὰ σωματεῖα ὑποστηρίζουν ὅτι μὲ τὸν ἐπίμαχο νόμο τροποποιεῖται πλήρως ὁ θεσμὸς τῆς οἰκογένειας, σὲ σημεῖο ποὺ νὰ περιλαμβάνει ζεύγη καὶ γονεῖς τοῦ ἴδιου φύλου, κάτι τὸ ὁποῖο ἔρχεται σὲ πλήρη ἀντίθεση μὲ τὸ ἄρθρο 21 τοῦ Συντάγματος ποὺ προβλέπει ὅτι ἡ οἰκογένεια εἶναι θεμέλιο τῆς συντήρησης καὶ προαγωγῆς τοῦ ἔθνους, ὅπως ἐπίσης προβλέπει ὅτι ὁ γάμος, ἡ μητρότητα καὶ ἡ παιδικὴ ἡλικία τελοῦν ὑπὸ τὴν προστασία τοῦ κράτους. Τὸ ἴδιο συνταγματικὸ ἄρθρο, κατὰ τὰ σωματεῖα, «δὲν μπορεῖ νὰ ἐννοεῖ ἄλλου εἴδους οἰκογένεια ἀπὸ ἐκείνη ποὺ ὅρισε ἀπὸ αἰῶνες ἡ φυσιολογία τοῦ ἀνθρώπινου σώματος, τὸ ὁποῖο ἀναπαράγεται καὶ πολλαπλασιάζεται μόνο μὲ τὴν ἕνωση ἀνδρὸς καὶ γυναικὸς καὶ ποτὲ μὲ τὴν ἕνωση ἀνθρώπων ἰδίου φύλου».
Ὑπογραμμίζουν ἀκόμη, ὅτι ὡς οἰκογένεια νοεῖται «ὁμάδα ἀνθρώπων ποὺ συνδέονται μεταξύ τους μὲ δεσμοὺς αἵματος, γάμου ἢ υἱοθεσίας, ἀποτελούμενη ἀπὸ τὸν πατέρα, τὴ μητέρα καὶ τὰ παιδιὰ καὶ ζῶσα συνήθως ὑπὸ τὴν αὐτὴ τὴ στέγη».
Δὲν παραλείπουν νὰ ἀναφέρουν ὅτι οἱ θεωρίες περὶ δῆθεν μὴ ὕπαρξης «φυσικῆς προέλευσης τῶν δύο φύλων εἶναι κοινωνικὲς κατασκευὲς ἢ ὅτι τὰ φῦλα δὲν εἶναι δύο ἢ ὅτι ἀποτελεῖ ἀποκλεισμὸ ἡ ἀπαγόρευση γάμου μεταξὺ ἀτόμων τοῦ ἴδιου φύλου ἢ ὅτι πρέπει νὰ ἐπιτρέπεται ἡ ἀνατροφὴ παιδιῶν χωρὶς πατέρα καὶ μητέρα, ἀλλὰ μὲ γονέα ‘’Α’’ καὶ γονέα “Β’’ δὲν συμβιβάζονται μὲ τὸ ἄρθρο 21 τοῦ Συντάγματος, οὔτε μὲ τὴν προστασία τῆς παιδικῆς ἡλικίας». Σύμφωνα μὲ τοὺς συνταγματικοὺς κανόνες, εἶναι ὑπὸ τὴν προστασία τοῦ κράτους ὁ γάμος, ἡ οἰκογένεια, ἡ μητρότητα καὶ ἡ παιδικὴ ἡλικία, δηλαδὴ «προϋποθέτουν ὕπαρξη πατέρα καὶ μητέρας (ἄνδρα καὶ γυναίκας), ἤτοι ὕπαρξη γονέων διαφορετικοῦ φύλου», κάτι ποὺ προϋποθέτει τὴν τέλεση γάμου μεταξὺ προσώπων διαφορετικοῦ φύλου, ἀναφέρουν ἐπιπρόσθετα.
Κατὰ συνέπεια, ἐξ ἀντιδιαστολῆς συνάγεται ὅτι «τὸ Σύνταγμά μας δὲν ἀποδέχεται ὕπαρξη δικαιώματος τελέσεως γάμου μεταξὺ ὁμόφυλων προσώπων», ἀφοῦ αὐτὸ δὲν ὁδηγεῖ στὶς συνταγματικὲς προϋποθέσεις προστασίας τῆς μητρότητας, τῆς οἰκογένειας καὶ τῶν παιδιῶν.
Σὲ ἄλλο σημεῖο ἀναφέρουν ὅτι «ἡ θέσπιση γάμου μεταξὺ ὁμόφυλων προσώπων δὲν διαφυλάσσει οὔτε ἐνισχύει τὴν οἰκογένεια καὶ τὸν γάμο καὶ δὲν μπορεῖ νὰ ἀποτελεῖ θεμελιακὸ θεσμὸ γιὰ τὸ ἔθνος καὶ τὴν κοινωνία».
Τὰ παιδιὰ
Ἡ υἱοθέτηση παιδιῶν ἀπὸ ὁμόφυλα ζευγάρια παραβιάζει τὴ συνταγματικὴ ἀρχὴ τῆς ἰσότητας (ἄρθρο 4), ἐπισημαίνουν τὰ σωματεῖα κι αὐτὸ γιατί: «Ἡ παροχὴ δυνατότητας σὲ ὁμόφυλα ζευγάρια νὰ υἱοθετοῦν παιδιὰ καὶ νὰ ἀποτελοῦν κατὰ πλάσμα δικαίου τοὺς δύο γονεῖς τους, συνιστᾶ οὐσιώδη καταστρατήγηση τῆς συνταγματικῆς ἀρχῆς τῆς ἰσότητας, καθὼς στερεῖ ἀπὸ ὁρισμένα παιδιὰ τὸ δικαίωμα νὰ ἀνατρέφονται σὲ οἰκογένεια μὲ μητέρα καὶ πατέρα, λαμβάνοντας ἀπὸ τὸν καθένα ὅσα πολύτιμα προσφέρουν καὶ ἡ μητρότητα καὶ πατρότητα γιὰ τὴ ζωὴ καὶ τὴν ψυχοσωματικὴ ἀνάπτυξή τους».
Καὶ ὅλα αὐτά, «τὴ στιγμὴ κατὰ τὴν ὁποία ὑπάρχει ἡ δυνατότητα νὰ υἱοθετηθοῦν ἀπὸ ἑτερόφυλες οἰκογένειες», ἔτσι «ὥστε νὰ ἀπολαμβάνουν τὰ υἱοθετημένα παιδιὰ τόσο μητρικὴ ὅσο καὶ πατρικὴ στοργή». Ἔτσι, ὑπογραμμίζεται «μὲ τὴν ἀναγνώριση δικαιώματος υἱοθεσίας ἀπὸ ζεύγη ὁμόφυλων δημιουργεῖται δυσμενὴς διάκριση εἰς βάρος τῶν παιδιῶν ποὺ υἱοθετοῦνται ἀπὸ τέτοια ζεύγη, ἐνῶ ἄλλα παιδιὰ ἀπολαμβάνουν τὴν ἀνατροφὴ σὲ μία οἰκογένεια, τὸ πατρικὸ καὶ μητρικὸ πρότυπο».
Ὡστόσο, ἀναφέρουν χαρακτηριστικὰ ὅτι «παρὰ τὶς προσπάθειες νὰ πειστεῖ ἡ κοινὴ γνώμη περὶ τοῦ ἀντιθέτου, εἶναι κοινὴ ἐπιθυμία κάθε ἀνθρώπου, ἀνεξαρτήτως τοῦ δικοῦ του σεξουαλικοῦ προσανατολισμοῦ, νὰ ἔχει τὴ μητέρα καὶ τὸν πατέρα του, οἱ ὁποῖοι εἶναι γιὰ τὸν κάθε ἄνθρωπο ἱερὰ πρόσωπα καὶ μὲ τοὺς ὁποίους δημιουργοῦνται ψυχικοὶ δεσμοὶ ἀκατάλυτοι, ποὺ ὑπερβαίνουν ἀκόμα καὶ τὸν θάνατο». Τὸ νὰ πετύχει ὁμόφυλο ζευγάρι «τὴν υἱοθεσία ὀρφανοῦ ἢ ἐγκαταλελειμμένου παιδιοῦ, ὅπως δίνεται πλέον ἡ δυνατότητα μὲ τὸν νόμο 5089/2024, στερεῖ ἀπὸ τὸ υἱοθετημένο παιδὶ τὰ αἰώνια καὶ ἱερὰ γονικὰ πρότυπα, μητέρα καὶ πατέρα, θέτοντας τὸ παιδὶ σὲ δυσμενῆ θέση, δυσμενέστερη ἀπὸ ἄλλα ὀρφανὰ ἢ ἐγκαταλελειμμένα παιδιὰ ποὺ υἱοθετήθηκαν ἀπὸ ἔγγαμα ἀνδρόγυνα».
