Ὁ φόβος τῶν Μαθητῶν αὐξήθηκε ὅταν Ἐκεῖνος ἄρχισε νά τούς προλέγει τό Πάθος, τήν Ταφή καί τήν Ἀνάστασή Του. Ἐπειδή δέ ἡ Ἀνάσταση τούς ἦταν ἀκατανόητη, ἐνῶ ὁ θάνατός Του μιά πραγματική ἀπειλή πού συμμερίζονταν, ταράχθηκαν περισσότερο.
Εἶχαν πιστεύσει στόν Χριστό σάν ἐξουσιαστή βασιλιᾶ γιά τήν δόξα τοῦ Ἰσραήλ. Καί τώρα Τόν ἔβλεπαν νά προλέγει τόν ἑαυτό Του ἀδύναμο μπροστά στούς ἐχθρούς Του. Ἔβλεπαν τήν κοσμική ἐξουσία νά ἔχει μεγαλύτερη δύναμη ἀπό Αὐτόν, ἀφοῦ ὁ ἴδιος φαινόταν νά ὑποτάσσεται στούς ἀνόμους καί νά δέχεται τήν ἀδικία τους.
Ὅμως, εἶχαν δεῖ τόσα θαύματα τοῦ Διδασκάλου. Δέν ἦταν λογικό νά εἶναι ἀδύναμος. Καί μέ αὐτό τό ὑπόλειμμα ἐλπίδας δύο ἀπ’ αὐτούς (ὁ Ἰάκωβος καί ὁ Ἰωάννης), ὑπολογίζοντας στήν κοσμική Βασιλεία Του, ζήτησαν πρωτοκαθεδρίες!..
Ὁ Κύριος τούς δίδαξε μέ ἀγάπη καί πραότητα πώς ἡ ἐξουσία «τοῦ κόσμου τούτου» δέν εἶχε νά κάμει μέ τήν δική Του ἄκρα ταπείνωση. Σ’ αὐτούς (στήν Ἐκκλησία Του) δέν ἔπρεπε νά εἶναι ἔτσι: ἡ πραγματική ἐξουσία ὄφειλε νά εἶναι ἡ ταπείνωση. Ὁ πειρασμός τῶν πρωτείων νά μετασχηματίζεται σέ διακονία. Ὅπως Ἐκεῖνος, πού δέν ἦλθε νά διακονηθεῖ, ἀλλά νά διακονήσει. Καί νά δώσει τήν ζωή Του, «λύτρον ὑπέρ τοῦ κόσμου».
Οἱ ἄλλοι Μαθητές ἄρχισαν νά ἀγανακτοῦν μέ τόν Ἰάκωβο καί τόν Ἰωάννη. Ὄχι τόσο ἀπό ζήλεια. Ἀλλά ἀπό τήν κρισιμότητα τῆς ὥρας : Ὁ Διδάσκαλος βάδιζε πρός τό Πάθος καί αὐτοί ἐνδιαφέρονταν γιά ἀξιώματα !.. Ὁ Διδάσκαλος τούς μιλοῦσε… Καί, χωρίς τό μυαλό τους νά μπορεῖ νά χωρέσει «τά μέλλοντα Αὐτῷ συμβαίνειν», ἤθελαν μέ ὅλη τήν δύναμη τῆς ψυχῆς τους νά Τόν ἀκοῦν… Ἀργότερα θά Τόν ἀφήσουν!.. Καί θά ἀποτραβηχτοῦν «ἕκαστος εἰς τά ἴδια»…
Ὅμως, εἶναι οἱ ἴδιοι πού θά θυμηθοῦν τήν διδαχή Του. Πού θά τήν ἀποτυπώσουν στά Εὐαγγέλια… Πού θά τήν σφραγίσουν μέ τήν δική τους θυσία… Καί τήν ἐμπειρία καί τό μήνυμα τῆς Ἀνάστασης θά τό στείλουν στούς ἀτέλειωτους αἰῶνες μέχρι τίς ἡμέρες μας.
Καί – μαζί μέ τόν Ἀναστάσιμο παιᾶνα- θά μᾶς θυμίσουν τήν ἀξία μιᾶς ἐξουσίας ἀλλοιώτικης ἀπό κάθε κοσμική, ἀγαπητικῆς, ἀληθινῆς, ἀνίκητης καί σωστικῆς : τῆς ταπείνωσης!
Πρωτ. π. Π. Μαριᾶτος
