“Της Μαχαιρούντος το λιθόστρωτο
με τ' άγιον αίμα επορφυρώθη
και το κεφάλι σου το πάντιμον
δώρο στη μοιχαλίδα εδόθη”
Γ. Βερίτης
Όταν κάποια στιγμή στην κοινωνία παύουν οι επίσημοι άμβωνες να διαλαλούν την Αλήθεια, δονώντας παράλληλα και τις χορδές των άμουσων ψυχικά ανθρωπίνων οργάνων, τότε το έργο του ιερού λόγου το αναλαμβάνει “η έρημος”. Κάπου ξέμακρα από τον σαματά των “άδειων γκαζοτενεκέδων”, την σοφία των πολυγλώσσων “λογίων” και την εγκοσμιότητα των “υψηλών” κοινωνιών, αντρειώνεται εκ Θεού ο πιο μεγάλος απ' όλους τους γεννητούς, με όραμα να αναγεννήσει πνευματικά την ανθρώπινη κοινωνία διά της μετανοίας. Καθότι ο λόγος του Θεού “οὐ δέδεται”, χαλκεύεται ιερά στο περιβάλλον της θεϊκής ερήμου, μία σεισμογόνα φωνή, η οποία προορίζεται να ταράξει μέσω του ωστικού κύματος της θεϊκής εκρήξεως, τα λιμνάζοντα ύδατα της αμαρτίας, κτυπώντας την τελευταία αλύπητα στα βράχια του ελέγχου.
Όταν όμως η εν λόγω φωνή, υπό την μορφή ευήχου κυμβάλου, δεν καταπραΰνει τα πάθη, τότε σύμπασα η ύπαρξη του πάντολμου και ατρόμητου ιερού ερημίτου, κατέρχεται ως χείμαρρος στη στέπα των “πολιτισμένων” και κρατώντας ανά χείρας στιβαρά την σπάθη του “οὐκ ἔξεστί σοι”, εισβάλλει στα άντρα της ακολασίας των πολυτελών παλατιακών δωμάτων και λοιπών εδράνων της ντροπής, αποξέοντας αμαρτωλές συνειδήσεις. Τότε το εύηχο κύμβαλο, μετατρέπεται σε αλαλάζον, για να τρομοκρατήσει τις βάρβαρες ορδές της κωφάλαλης πνευματικά μοιχαλίδος εξουσίας. Του πιο ύπουλου μαστρωπού των αιώνων. Τότε προς στιγμή, σταματούν οι ύμνοι και στην Αθηνά και στην Αφροδίτη. Παύει η λατρεία του Απόλλωνα και σιγούν τα άσματα των Διονύσων. Τότε “οι σοφοί” του κόσμου σκουντουφλούν σαν τους μεθυσμένους στα καντούνια της δυσωδίας τους, ψάχνοντας απεγνωσμένα τον χαμένο θησαυρό τους. Τα γλυκά και νόστιμα ξυλοκέρατά τους. Οι τραγοπόδαροι ακόλουθοι του Διονύσου.
Όμως η Ηρωδιάς μαίνεται! Ο Πατροκοσμάς είχε αναφέρει ότι, προτιμότερος είναι ο δρόμος του διαβόλου, παρά το κακόφημο σοκάκι της γυναικός. Γιατί ο πρώτος αν σταυροκοπηθείς, ξεπατώνεται, ενώ η δευτέρα εξαχρειώνεται περαιτέρω, ανερχόμενη ημίγυμνη (πρβλ. ταινία «Αδέσποτα κορμιά), γιατί όχι και ολόγυμνη, πάνω στο “σταυρό” που εσύ κάνεις εκείνη την ώρα. Δεν κάμπτεται ούτε έμπροσθεν του Εσταυρωμένου. Γιατί αποτελεί την οργισμένη Σκύλλα, που δεν επιτρέπει τόσο εύκολα τον “Οδυσσέα”, να της στερήσει τον οίστρο της ακολασίας της. Την διαχείριση κατά το δοκούν της, του προς επίδειξη ολόγυμνου σώματός της. Φεμινίστρια γαρ!
Κάπως έτσι λοιπόν και στις μέρες μας, το αμαρτωλό γύναιο της διεστραμμένης εξουσίας, κάνει το ντεμπούτο του στην εφάμαρτο σκηνή του πραιτωρίου, έχοντας χορηγούς τα προδοτικά φιλήματα τινών “χαμένων κορμιών”. Προπάντων, έχοντας ως υποβολέα την διαστροφή, προσπαθεί να ορθοποδήσει μέσα στο ανυπόφορο τρίκλισμά της, επιδιδόμενη απεγνωσμένα σε άδικες δίκες, δαρμούς, φραγγέλια, εμπαιγμούς και αισχρούς γέλωτες έναντι του υποδίκου της ηθικής. Η απόληξη‧ “Ο Χριστός ξανασταυρώνεται”! Αυτός είναι ο διακαής πόθος των φαρισαίων και του ρομποτοποιημένου άψυχου όχλου ανά τους αιώνες. Πότε με την αποκεφάλιση από τον σπεκουλάτωρα της μονομερούς λογοκρισίας, πότε με την σταύρωση της απαρνήσεως από τον χυδαίο όχλο, δρομολογείται τελικά η εξορία του Θεού από τον ανθρώπινο “παράδεισο”. Αντίποινα για την πρώτη έξοδο των πρωτοπλάστων από τον κήπο της Εδέμ.
Επειδή δε τα όρνεα της εξουσίας, θρέφονται μόνο με κεφαλές επί πίνακι και αυτές μειώνονται στις μέρες μας, έχουν αλλοφρονήσει λόγω λιμού και ψάχνουν για “εριτίμους” συντρόφους, τουλάχιστον να κορέσουν τα πάθη της ανωμαλίας τους, καταλαγιάζοντας τοιουτοτρόπως τον έτερο λοιμό τους.
Μία λοιπόν συνοπτική αποτύπωση της πρότερης “ερήμου”, θα προσπαθήσουμε να μεταφέρουμε με τα γραφόμενά μας, υδροδοτώντας μία άλλη πνευματικά έρημο. Αυτή που κινδυνεύει να μετατραπεί σε νεωτέρα Νεκρά θάλασσα. Την “Ελλάδα” της σοδομικής ειδωλολατρίας. Την Ελλάδα που απαξιώνει πλήρως και αυτόν τον άγνωστο Θεό!
Η αναφορά μας σε δύο πρωτομάρτυρες και θύματα του Ελλαδικού κράτους. Τον Κοσμά Φλαμιάτο και τον Χριστόφορο Παπουλάκο, που έσβησαν μέσα στα μπουντρούμια της “Μαχαιρούντος”, γιατί ποθούσαν “ελευθέρα και ζώσα εκκλησία” μέσα σε μία Ορθόδοξη Ελλάδα.
Επειδή δε οι εν λόγω ήταν ανυπότακτοι και αντισυστημικοί, κόντρα στο ευρύτερο κλίμα αποθηρίωσης του Γραικυλισμού, της εθελοδουλίας και λοιπής υποταγής, αγνοήθηκαν από τους συγχρόνους ιστορικούς, τους λακέδες του ψεύδους και της απάτης, λοιδορούμενοι και χλευαζόμενοι αγρίως.
Όμως σε ό,τι και αν προέβησαν οι σιμούν του Γραικυλισμού, οι δύο εθνομάρτυρες αποτελούν μέρος των φορέων του ΄21 και της αγίας παράδοσης του γένους, όπως αυτά βιώθηκαν στα χρόνια της αιχμαλωσίας και της ευλογημένης επανάστασης. Όχι της άθεης Γαλλικής τοιαύτης, που γέννησε όλα τα σύγχρονα δεινά με κορύφωση τα πολιτικά εξαμβλώματα που κυβερνούν την Ευρώπη. Τα ραμολιμέντα του Νταβός.
Έτσι λοιπόν οι εν λόγω, παραμένουν μέχρι σήμερον, οι πνευματικοί οδηγοί, οι “στάρετς”, που η φωνή τους αντηχεί μέσα στη σύγχρονη έρημο, καταγγέλλοντας επισήμως την μεταβίβαση της εξουσίας από τους Οθωμανούς, στους Ευρωπαίους “προστάτες” μετά την επανάσταση του ΄21. Καλύτερα και πιο εύηχα, από τους πασάδες της Ανατολής, στους πασάδες της Δύσης. Κατ' ουσίαν στις δυνάμεις των ψευδωνύμων φώτων, των ψευτοπροοδευτικών και των ψευτοδιαφωτιστών, που επέβαλαν έκτοτε συστηματικά αγωγή αλλοτρίωσης της ψυχής και της φυλετικής φυσιογνωμίας του γένους μας. Που απέκοψαν τον λαό μας από την παράδοση της μάνας Εκκλησίας. Από τις ρίζες του! Κάπως έτσι φτάσαμε στις μέρες μας και “κοιταζόμαστε και μελετιούμαστε και στενοχωριούμαστε και φωνάζουμε και ο καθένας γυρεύει ναύρη το χαρακτηρισμό του τον εαυτό του, τι είναι και πού πηγαίνει και δεν μπορεί, γιατί όλα είναι μπερδεμένα... Πού ναυρεθή το ελληνικό ιδανικό ανάμεσα σε τόση ανακατοσούρα;” Ίων. Δραγούμης.
Αυτό το ιδανικό, προσπάθησαν να διασώσουν οι δύο νεώτεροι μαθητές του Κυρίου. Άκαμπτοι και απροσκύνητοι, αφού πρότερον βίωσαν το “ἔρχου καί ἴδε”, μετέπειτα συνέχισαν “ἄχρι θανάτου” το προδομένο ΄21 ως πνευματοφόροι πρωτοκαπεταναίοι από “τό νοητό ὕψος” της αθάνατης Ρωμιοσύνης και κατήγγειλαν δημοσίως ενώπιον των αρχόντων και του λαού, αλλά και της συνειδήσεως του υπό νέαν αιχμαλωσίαν Γένους, εγκαίρως, κατά την φρικτή εκτέλεσή του, το ανοσιούργημα των ξένων “προστατών”, των ξένων εισβολέων τυράννων και των ντόπιων Γραικύλων. Κατήγγειλαν το έγκλημα της πνευματικής, θρησκευτικής, κοινωνικής και εθνικής διαστροφής, όπως το βιώνουμε απόλυτα και απροκάλυπτα στις άθλιες μέρες της σημερινής δημοκρατικής τυραννίας. Της τυραννίας που μαίνεται, γιατί η σάτιρα φοράει φούστα στην “ανδρική” αντιπολίτευση, ενώ ταυτοχρόνως αδρανεί, απαξιώνοντας ολότελα, έναντι της θέας του γυμνόστηθου γυναίου, που άραξε πάνω στο ιερό σύμβολο των χριστιανών. Αλλά οι χριστιανοί “ἐκταράσσουσι τήν πόλιν” ενώ οι έτεροι την “ψυχαγωγούν”... Θίγονται όμως οι σάτυροι και μέθυσοι, οι επιβήτορες της μοιχαλίδος εξουσίας, από την σάτιρα του καρναβάλου. Μα αυτόν τον υπέθαλψαν χρόνια τώρα οι ίδιοι, για να ταπεινώνουν την Ηθική, δικαιολογούμενοι ότι σκευάζουν τέχνη. Τέχνη όμως και μάλιστα μοδιστρική είναι και η εν λόγω φούστα. Τι ενοχλούνται λοιπόν τα τύμπανα του διαόλου;
Να θυμηθούν όμως και κάτι ακόμη οι πρότεροι.
Οι Γερμανοί τους δωσίλογους “Έλληνες”, τους χρησιμοποιούσαν όσο τους χρειάζονταν για τα σχέδιά τους και μετά τους καθάριζαν, γιατί απεχθάνονταν τον προδότη. Τον Εφιάλτη. Μήπως λοιπόν πλησίασε η ώρα να καθαρισθούν κάποιοι, ένεκα της ελεεινής προδοσίας τους προς την παράδοση του έθνους μας; Με τα ίδια τα χέρια τους, με αυτά που έλαβαν και λαμβάνουν τα 30 αργύρια; Αυτά που αρνούνται να πετάξουν και πολύ παραπάνω να αυτοαπαγχονιστούν. Αλλά και η αυτοκτονία απαιτεί ένα είδος “παλικαριάς” και αυτή δεν την έχουν “οι αδελφές ψυχές”. Επιπροσθέτως, ούτε σπλάχνα έχουν για να τα χύσουν έξω όπως ο προπάτορας τους Ιούδας, γιατί τελούν παράγωγα τεχνητής νοημοσύνης, οπότε μπορούν να θεωρηθούν ως ένα σύνολο κλωτσημένων βιδών και σκουριασμένων μπουλωνιών, που ούτε για ανακύκλωση δεν τα μαζεύουν οι παλιατζήδες.
... Κάπως έτσι λοιπόν κάποια στιγμή, ο νησιώτης Κοσμάς, ο αυτοδίδακτος θεολόγος, ο δάσκαλος και ιεροκήρυκας της Κεφαλλονιάς, σμίγει με τον αγράμματο “ψαρά”, τον ορεσίβιο Παπουλάκο. Βρίσκει ο Φίλιππος τον Ναθαναήλ! Απ' αυτή την ώρα “τα ασθενή και τα μωρά” του κόσμου τούτου, η στόφα των μαρτύρων, κουβαλούν μαζί τους τον σταυρό πάνω στον οποίο θα θανατωθούν, όπως και ο πατροΚοσμάς.
Παλλόμενος από ενθουσιασμό και πατριωτισμό ο Κοσμάς, δημιουργεί ανυπόφορα προβλήματα στους Άγγλους κατακτητές των Επτανήσων, καταγγέλλοντάς τους για βαρβαρότητες και προπάντων για την προσπάθειά τους να υποχρεώσουν με νόμο τους ιερείς, να λογοδοτούν σε αυτούς. Τον φυλακίζουν, αλλά στη συνέχεια προσπαθούν να τον εξαγοράσουν οι “διαίρει και βασίλευε”, μέσω της τοποθέτησής του στην έδρα των θεολογικών γραμμάτων στην Ιόνιο Ακαδημία. Αυτός όμως δεν πουλάει την πίστη του για ντοκτοράτα και ελεεινές καθέδρες, όπως οι σύγχρονες αργυρώνητες συνειδήσεις. Έτσι εξορίζεται από τα Αγγλοκρατούμενα Επτάνησα στην Οθωμανική Ελλάδα, με έδρα την Πάτρα. Κάπου εκεί γνωρίζει το 1847 τον Παπουλάκο, ο οποίος του προκαλεί ζωηρή εντύπωση. Αφήνοντας τον υγιή σπόρο του ο Κοσμάς, φυλακισμένος στο μπουντρούμι του Ρίο, γίνεται μοναχός και πεθαίνει την άνοιξη του 1852 ανοίγοντας τον δρόμο για τους μετέπειτα. Τους ιχνηλάτες της Ορθής Δόξης! Ο Παπουλάκος σαν σίφουνας, αρχίζει την κηρυκτική του δράση, οργώνοντας όλη την Πελοπόννησο.
“Η φωνή του Φλαμιάτου συνεκλόνισε τον ασκητή... Ο Χριστόφορος δεν ηδύνατο πλέον να παραμείνει ούτε μία ημέρα στην σκήτη του. Τον εκάλει η φωνή του καθήκοντος... Κηρύττει εις τον λαόν... κήρυγμα των αλιέων της Γαλιλαίας... Οι τρανοί της γης δεν ηδύναντο να τον πτοήσουν. Είχε λάβει την απόφασιν να μαρτυρήσει...” (Χριστιανική Σπίθα). Την θανατική καταδίκη την ανακοινώνει η ίδια η ιερά σύνοδος με εγκύκλιό της, καταγγέλοντας τον Παπουλάκο “ως διαστροφέα της γνησίας διδασκαλίας του Ευαγγελίου”. Ο άθλιος καίσαρας και τότε, ο υποβολέας των εν λόγω ενεργειών, μέσω της υπαλλήλου του ιεράς συνόδου, βρίσκει πάτημα στην αγραμματοσύνη του πρώην χασάπη Χριστοπανάγου. Οι ψευτοδιαφωτιστές σε δράση...
Όμως ο Θεός που δεν έχει και ιδιαίτερη προτίμηση στους μορφωμένους, καθότι επαγγέλλονται άθεα γράμματα, επέλεξε αλιείς αγράμματους σαν μαθητές του, για να καταισχύνει τους γραμματισμένους που ξεπέζεψαν ξάφνου από το πουθενά της δύσης, στο λίκνο της ορθοδοξίας. Μέσα σε αυτούς τους “αλιείς” ήταν και ο Κολοκοτρώνης, ο Καραϊσκάκης, ο Μακρυγιάννης, οι λοιποί καπεταναίοι και ο Κοσμάς Φλαμιάτος και ο Παπουλάκος... Όλοι αυτοί και έτεροι άπειροι οπίσω τους, εναντιώθηκαν κατά του ιδεολογικού λαθρεμπορίου και της εξαχρείωσης των ψευδωνύμων φώτων, που εισέβαλαν στην υπόδουλη Ελληνική Ανατολή, με την αρματωσιά του διαβόλου. Αυτά τα φώτα μας “φωτίζουν” σήμερα και πάμε από το κακό στο χειρότερο.
Αλλά αφού σταυρώσαμε τον Χριστό μας και τον σταυρώνουμε... Αφού σκοτώσαμε τον Καποδίστρια και μαζί του την Ελλάδα ολόκληρη... Αφού καταδικάσαμε σε φυλάκιση τον Κολοκοτρώνη, τον Μακρυγιάννη ... τον Φλαμιάτο, τον Παπουλάκο.... Αφού φαρμακώσαμε μετέπειτα άξιους κυβερνήτες που διψούσαν για Ελλάδα... Φτάσαμε να κυβερνούμαστε από “εριτίμους” δεσποινίδες, κυρίες και κύριους, χωρίς να γνωρίζουμε πότε είναι αυτό που δείχνουν. Οι Εφιάλτες πρόδωσαν, οι κερκόπορτες στέκουν διάπλατες, η Ελλάδα καίγεται και πνίγεται και εμείς άδομεν: “Στο διάολο η οικογένεια, στο διάολο η πατρίς, η Ελλάδα να πεθάνει, να ζήσουμε εμείς”. Τελικά τα σίδερα της φυλακής είναι για τους λεβέντες και τα έδρανα της ντροπής για τους εκπορνευτές της ελευθερίας. Όμως και νεκρή η κεφαλή βοά‧ “οὐκ ἔξεστι σου”.
Αρίσταρχος
