Ἥμαρτον, Δέσποτα!
Πῶς νά ἑρμηνεύσουμε τήν στάση τοῦ Ἀρχιεπισκόπου χθές, ὅταν εὑρέθη παραπλεύρως τοῦ Πρωθυπουργοῦ στό Δήλεσι άνταλλάσσων ἁβρότητες, σάν νά μήν συμβαίνει τίποτε; Σάν νά λησμονήθηκαν ἐν μιᾷ νυκτί ὅλα τά ζητήματα πού ἔχουν ἀνακύψει. Σάν νά μήν ἀπασχολεῖ πλέον τήν Ἐκκλησία ἡ νάρκη στά θεμέλια τῆς οἰκογενείας πού συνιστᾶ ἡ νομοθέτησις τοῦ γάμου τῶν ὁμοφυλοφίλων. Ἡ ἑλληνική κοινωνία θεωρεῖ ὅτι ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος πρέπει νά εἶναι ἕνα ὑπόδειγμα σταθερότητος. Εἶναι ἕνας ἀπό τούς πυλῶνες πού κρατοῦν τήν χώρα ὄρθια. Δέν ἐπιτρέπεται οἱ θεσμικοί της ἐκπρόσωποι νά φάσκουν καί νά ἀντιφάσκουν. Δέν εἶναι νοητόν νά ὑποχωροῦν σέ πολιτικές πιέσεις, οὔτε νά ἐνδίδουν σέ σκοπιμότητες.
Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος ὑπεδέχθη τόν Πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη σέ δομή φιλοξενίας τῆς Ἐκκλησίας στό Δήλεσι, ἐνῶ ἤδη εἶχε πάρει ἀποστάσεις ἀπό πολιτικές δηλώσεις ἀναφερόμενος ὀνομαστικά στόν πρόεδρο τῆς «Ἑλληνικῆς Λύσης» κ. Κυριάκο Βελόπουλο.
«Δέν κάνουμε οὔτε αὐτό πού θά μᾶς πεῖ ὁ κ. Βελόπουλος οὔτε αὐτό πού θά μᾶς πεῖ ὁ ὁποιοσδήποτε πολιτικός», εἶχε δηλώσει μεταξύ ἄλλων ὁ Ἀρχιεπίσκοπος, ἀναφερόμενος στήν προτροπή τοῦ ἰδίου πρός τούς βουλευτές τῆς ΝΔ πού ἐψήφισαν τόν γάμο τῶν ὁμοφυλοφίλων νά ἀποφύγουν νά ἐμφανισθοῦν στίς ἐκκλησίες τήν Μεγάλη Ἑβδομάδα, προκειμένου νά ἀποφευχθοῦν ἐκδηλώσεις διχαστικές. «Ἡ Ἐκκλησία μᾶς καλεῖ ὅλους» λέγει τώρα ὁ Ἀρχιεπίσκοπος. Ὅμως ἦταν αὐτός ὁ ὁποῖος δέν ἐκάλεσε τήν πολιτική καί πολιτειακή ἡγεσία στήν πανηγυρική λειτουργία γιά τήν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἦταν αὐτός πού δέν ἀπεδέχθη τήν πρόσκληση τῆς Προέδρου τῆς Δημοκρατίας γιά τό ἐπίσημο γεῦμα ἐκείνης τῆς ἡμέρας. Καί καλῶς ἔπραξε. Ἄλλαξε ὅμως τίποτε ἀπό τότε;
«Ὁ ἕνας νά ἀγαπάει τόν ἄλλον, νά σέβεται ὁ ἕνας τόν ἄλλον καί νά προσπαθεῖ νά κάνει ἀγῶνα μαζί καί μέ τούς ἄλλους» εἶπε χθές ὁ κ. Ἱερώνυμος. Καί ἀναρωτιέται κανείς ποιός εἶναι ὁ σεβασμός πού ἐπέδειξε πρός τήν Ἐκκλησία ἡ Κυβέρνησις; Διότι δέν ἦταν μόνον ἡ ψήφισις τοῦ ἐπιμάχου νόμου, ἦταν καί ἡ ἐν γένει επικοινωνιακή ἐκστρατεία στηρίξεως ἐκείνου τοῦ νομοθετήματος πού οὔτε λίγο οὔτε πολύ ἐνεφάνιζε τούς λειτουργούς τῆς Ὀρθοδοξίας σάν φορεῖς ἀναχρονιστικῶν ἰδεῶν καί ἀντιλήψεων. Καί τώρα πού πλησιάζουν εὐρωεκλογές, τώρα πού ἡ Νέα Δημοκρατία χρειάζεται τίς ψήφους τῶν Χριστιανῶν, ὁ κ. Μητσοτάκης κάνει τόν πολιτικό ἑλιγμό νά προσεγγίσει τόν Ἀρχιεπίσκοπο. Θεμιτόν ἀπό τήν πλευρά του.
Ἔτσι εἶναι ἡ πολιτική. Στό πρόγραμμα εἶναι οἱ παλινωδίες καί οἱ ἀλλαγές πλεύσεως. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ὅμως γιά ποιόν λόγο ἐπέτρεψε στόν ἑαυτό του νά γίνει μέρος αὐτῆς τῆς κακόγουστης πολιτικῆς παραστάσεως; Εἶπε χθές ὁ κ. Ἱερώνυμος: «Πρέπει, λοιπόν, νά τό καταλάβουμε ὅτι ὑπάρχει μιά διαφορά στήν ἀντιμετώπιση τῶν θεμάτων. Ἀλλιῶς τά βλέπει ὁ πολιτικός, ἀλλιῶς τά βλέπει ὁ πιστός, ἀλλιῶς τά βλέπει αὐτός πού δέν πιστεύει τίποτα». Καί διερωτώμεθα πῶς τά βλέπει ὁ ἴδιος ὡς πιστός; Ποιά εἶναι ἡ διαφορά του πρός τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο τά βλέπει ὁ πολιτικός; Δέν ἀντιλαμβάνεται πώς ὅταν θέτει τήν Ἐκκλησία σέ πορεία συμβιβασμῶν, ἀπογοητεύει τούς πιστούς; Ἀπογοητεύει αὐτούς πού θά προσέλθουν μέ κατάνυξη στούς ἱερούς ναούς κατά τίς ἅγιες ἡμέρες πού ἔρχονται καί θά περιμένουν νά μεθέξουν τῶν Μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας, χωρίς τίς διχαστικές περισπάσεις προσώπων πού βλέπουν στήν Ὀρθοδοξία μόνον δεξαμενές ψήφων. Ναί, οἱ πύλες τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἀνοικτές γιά ὅλους. Ἐφ’ ὅσον ὑπάρχει μετάνοια γιά τά ἀνομήματά τους. Διότι ὑπάρχουν κανόνες. Ἱεροί Κανόνες. «Δέν μπορῶ νά πάω σέ πράγματα πού δέν τά λέει τό Εὐαγγέλιο. Ἄς μοῦ τά πεῖ ὁποιοσδήποτε πρωθυπουργός. Κοιτάω αὐτό πού λέει τό Εὐαγγέλιο» εἶπε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος. Καί αὐτό ἀκριβῶς θά θέλαμε νά τόν δοῦμε νά τηρεῖ. Εἶναι ὅμως ἔτσι;
Γιά σεβασμό ὁμίλησε καί ὁ κ. Μητσοτάκης ἀπευθυνόμενος πρός τόν Ἀρχιεπίσκοπο: «Καθώς μπαίνουμε στή Μ. Ἑβδομάδα, νομίζω ὅτι τά λόγια σας, πώς πάνω ἀπ’ ὅλα πρέπει νά ἀντιμετωπίζουμε ὁ ἕνας τόν ἄλλο μέ ἀγάπη καί μέ σεβασμό, ἀντηχοῦν σήμερα περισσότερο ἐπίκαιρα παρά ποτέ». Καί διερωτώμεθα: ποιόν σεβασμό ἐπέδειξε ὁ ἴδιος πρός τήν Ἐκκλησία; Ἦταν σεβασμός πρός τήν Ἐκκλησία πού τόν εἶχε ὠθήσει στά ἀτέρμονα τηλεφωνήματα πρός τούς βουλευτές γιά νά τούς πιέσει νά ψηφίσουν τόν γάμο τῶν ὁμοφυλοφίλων; Ἤ αὐτά τά θεωρεῖ «περασμένα ξεχασμένα».
Ὡς πολιτικός δικαιοῦται νά βλέπει τά πράγματα ἔτσι. Δικαιοῦται καί νά ἐπιδεικνύει «κοντή μνήμη» καί νά ἀλλάζει θέσεις, ἀπόψεις καί ρητορική. Γιά τόν Ἀρχιεπίσκοπο τά πράγματα εἶναι διαφορετικά. Δέν μπορεῖ ὁ Προκαθήμενος τῆς Ἐκκλησίας νά φάσκει καί νά ἀντιφάσκει. Πολλῷ μᾶλλον ὅταν στούς πιστούς δημιουργεῖται ἡ ἐντύπωσις ὅτι πράττει γιά λόγους πολιτικῶν σκοπιμοτήτων. Σκοπιμοτήτων πού δέν ἐπιτρέπεται νά ἔχουν θέση στούς ἱερούς ναούς. Ἐκεῖ ὅπου τίς ἑπόμενες ἡμέρες ἡ Σταύρωσις τοῦ Χριστοῦ θά ἔχει χαρακτῆρα καθάρσεως πρίν τήν Ἀνάσταση. Δέν ἐπιτρέπεται νά σταυρώνεται ὁ Θεάνθρωπος στόν βωμό τῆς πολιτικῆς.
