«Πνευματική φαρέτρα τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ»
Ὁσάκις Δέσποτα Χριστέ, τόν νοῦ μου ἀνυψώνω
νά ἀτενίσω πρός Ἐσέ, κάτι νά σοῦ ζητήσω,
ἐντρέπομαι, αἰσθάνομαι ἄθλιος, κολασμένος.
Ἐνίοτε δέν ἠμπορῶ λέξι νά σοῦ ἀρθρώσω,
γιατί μπροστά μου βρίσκεται ὁ Βασιλεύς τῆς Δόξης.
Τῶν Ἀσωμάτων οἱ Χοροί τά πρόσωπά των σκέπουν
Πῶς θά τολμήσω ἐγώ λοιπόν, τά χέρια νά ὑψώσω
ἤ μέ τό ἄθλιο στόμα μου ὕμνους νά σοῦ προσφέρω;
Παρατηρῶ τριγύρω μου τῆς φύσεως τά κάλλη
τά δένδρα καί τά λούλουδα τό πράσινο χορτάρι
καί τά πουλιά καί τά νερά νά τρέχουν στίς χαράδρες
καί τά ἀστέρια τ᾿ οὐρανοῦ στῆς νύκτας τήν γαλήνη
καί χαίρομαι νά κάθομαι ὅλα νά τ᾿ ἀγναντεύω
καί νά δοξάζω Σου Χριστέ, τόν πλοῦτον τῆς σοφίας.
Ὅμως μέ πόνο ψυχικό γεμίζει ἡ καρδιά μου
γιατί ἐγώ δέν δόξασα τό Ἅγιο Ὄνομά Σου,
ὅπως γιά πάντα Σέ τιμοῦν ὅλα τά κτίσματά Σου!
Ἀπό μικρός δέν ἔγινα εὐρύχωρο αὐλάκι
γιά νά διέλθη ἀπ᾿ αὐτό τῆς Χάριτος τό ὕδωρ,
νά καθαρίση τήν ψυχή, τά πάθη νά διώξη!
Δέν ἄφησα ὁ δυστυχής τό φῶς τῶν ἐντολῶν Σου
νά καταυγάση τήν ψυχή, νά τήν χειραγωγήση
καί εἰς λιμένας γαληνούς ταχύ νά ὁδηγήση!
Ἔτσι ἀκόμη, Δέσποτα, παρά τήν Σήν ἀγάπην
νά μ᾿ ὁδηγήσης εἰς στενήν ὁδόν τῶν μοναζόντων,
δέν μπόρεσα μέ πάταγο τά πάθη ν᾿ ἀποβάλλω
τῶν λογισμῶν τά κύματα ἀνδρείως νά σιγάσω
καί εἰς λιμένα φωτεινόν ἀεί νά καταπαύσω.
Καί πάλιν ἄλαλος, Χριστέ, ἵσταμαι ἀπό φόβον
μήπως καί πάλιν ἀναιδῶς θελήσω νά μιλήσω
κι ἀποκομίσω τήν ὀργήν τήν θείαν Σου, Οἰκτίρμον.
ὅμως θαρρῶ ὡς πλάσμα Σου, ἔστω βεβυθισμένο
εἰς ἁμαρτίας ὀχετούς καί τέλματ᾿ ἀσωτίας
νά ἱκετεύσω, Ἰησοῦ, ἐμοῦ νά ὑπακούσης
καί τά δεινά μου τά πολλά τάχιον νά σκορπίσης.
Ἀφ᾿ ὅτου ἐγεννήθηκα, μετέφερα στήν πλάτη
τῆς ἁμαρτίας τόν ζυγόν ἀπό τούς Πρωτοπλάστους.
Αὐξάνοντας στά χρόνια μου, γιγάντωσαν τά πάθη
καί ὡς θεριά ἐπάσχιζαν νά μέ καταξεσχίσουν.
Θυμᾶσαι πόσο πόνεσα, ἐστέναζα, ρωτοῦσα:
Ποῦ θἄβρω τήν γαλήνη μου, τήν νιότη τῆς καρδιᾶς μου;
Ἀπό γονεῖς καί ἀδελφούς καί συγγενεῖς καί φίλους
δέν βρῆκα συμπαράστασι, δέν ξέραν τί ζητοῦσα.
Ἐσκέπτοντο πῶς κοσμικά θά ζήσω, θά πλουτίσω
νά τούς χαρίσω ψεύτικη δόξα καί περηφάνεια.
Ἐσύ μέ κρυφοκύτταξες, χωρίς νά μοῦ προτείνης
ποιόν δρόμο Σύ ἐπιθυμεῖς, αὐτόν ν᾿ ἀκολουθήσω.
Ποτέ-ποτέ δέν θέλησες νά μέ ἐξαναγκάσης,
μέ ἄφησες ἐλεύθερον τί βούλομαι νά πράξω.
Ἀπό τήν μάννα μ᾿ ἔμαθα στίς ἐκκλησιές νά τρέχω
ν᾿ἀκούω ὕμνους καί δειλά κάτι νά σιγοψέλνω,
ν᾿ἀκούω τά κηρύγματα, ἀντίδωρο νά παίρνω
καί σπάνια τήν Μετάληψι, ὅπως μέ συμβουλεύαν.
Λυποῦμαι, ὅμως Δέσποτα, τώρα στήν μοναξιά μου,
σάν βλέπω τίς κακίες μου "ταινία"στά μυαλά μου
καί ἡσυχίαν τῆς ψυχῆς δέν ἔχω ὁ καϋμένος,
ἀκόμη μέ σπαράττουσι τά πάθη τῆς σαρκός μου.
Τό ξέρω Σέ ἐπλήγωσα μέ βέλη ἁμαρτίας
καί τήν πλευράν Σου κτύπησα, σάν τότε οἱ Ρωμαῖοι,
ἀλλ᾿ ὅμως δέν αἰσθάνομαι, ἀλλοίμονο σέ μένα,
τί φοβερά ἐγκλήματα ἔπραξα κατ᾿ Ἐσένα.
Σέ βλέπω καί τώρα στόν Σταυρό ν᾿ ἀγκομαχῆς, νά πάσχης,
νά προσπαθῆς μιά ἀναπνοή ὁλόκληρη νά πάρης,
ἀλλά τό Σῶμα Σου, Χριστέ, βαρέως παιδευμένο
δέν σέ βοηθᾶ κι ἀναφωνεῖς "Τετέλεσται", πεθαίνω.
Πόσες φορές Σέ σταύρωσα, Χριστέ μου Ἐλεῆμον,
μέ τ᾿ ἄθλια τ᾿ ἀπαίσια, τά βρώμικά μου πάθη
πισώπλατα Σέ κτύπησα, Σοῦ πέταξα καί πέτρες
καί ἄλλοτε Σέ μάλωσα λέγοντας: Τί μέ θέλεις;
Θέλω νά ζήσω ἐλεύθερα, δέν θέλω ἐπεμβάσεις,
εἶμαι τῆς νιότης ἄνθρωπος, θά χάσω ἀπολαύσεις;
Τώρα πού βλέπω νοερά καί ζωντανά μπροστά μου
νεανικό Σου Πρόσωπο στό αἷμα βουτηγμένο
καί τήν Ἁγίαν Σου Μορφήν σκληρά δοκιμασμένη
ἀναρρωτιέμαι ὁ δυστυχής γιατί, Ἰησοῦ μου Πάτερ,
πάσχεις τά πάνδεινα κακά καί ποιοί οἱ δολοφόνοι;
Ὠρύεται ἡ καρδία μου στενάζουσα μέ πόνο
καί κρύβω μέ τήν χοῦφτα μου τό ἄθλιο πρόσωπό μου.
Ἐκεῖνοι Σέ ἐσταύρωσαν στά χρόνια τοῦ Πιλάτου,
ἀλλ᾿ ὅμως δέν Σέ γνώρισαν ὡς Λυτρωτή τῶν πάντων.
Καί μιά φορά, Φιλάνθρωπε, ἔπαθες ἀπ᾿ ἐκείνους,
μά πόσες ἀπό μένανε στόν διάβα τῆς ζωῆς μου;
Δέν θἄπρεπε νά ὀργισθῆς, μέ πῦρ νά κατακαύσης
τό σῶμα μου καί τήν ψυχήν στόν ἅδη νά βυθίσης;
Δέν θἄπρεπε στόν κόσμον Σου νά μέ δημοσιεύσης
ὡς δολοφόνον στυγερόν, ὡς νέον σταυρωτήν Σου;
Δέν θἄπρεπε ὡς στοργικός πατέρας τόν λαόν Σου
νά διαφυλάξης ἀπό ἐμέ τόν ἄσωτον υἱόν Σου;
Ἄχ, σέ ποιόν τόν πόνον μου νά εἴπω, Ἰησοῦ μου;
Ποιός θά μοῦ ράνη τήν καρδιά μέ μῦρον εὐωδίας;
Ὅταν ἀναλογίζομαι πώς ἔγινα στόν κόσμο
αἰτία γιά τίς πτώσεις του καί ὄργανο θανάτου,
πόσο θρηνῶ κι ὀδύρομαι κι ἀνάπαυσι δέν ἔχω,
διότι κατεπλήγωσα ἀνθρώπων τάς καρδίας;
Ἄν ἤξεραν οἱ Χριστιανοί καί ὅλα τά παιδιά Σου,
πώς κρύπτεται σέ μιά σπηλιά τοῦ Ὄρους τῆς Παρθένου
αὐτός πού κατερρύπωσε κι ἐμόλυνε τούς πάντας.
θά ἔτρεχαν, ὦ Ἰησοῦ, λογίζομαι ὁ τάλας,
μέ ρόπαλα, μέ μάχαιρες, μέ ὅπλα, μέ τσεκούρια
τεμαχισμόν ὁλοσχερῆ τοῦ σώματος (του)νά κάμουν.
Ἄς ἔχης δόξα, Ἰησοῦ, καί Σύ Πᾳρθενομῆτορ,
διότι μέ ἀνέχεσθε στόν Τόπο σας ἀκόμη.
Ἀγάπησε, Φιλάνθρωπε, κι ἁγίασε τούς πάντας
καί μοναχούς τοῦ Ἄθωνος δόξαζε στούς αἰῶνες.
Αὐτοί εἶναι τό καμάρι Σου καί τῆς Μητρός Σου τέκνα,
γιατί τούς ἔμαθες Ἐσύ μετάνοια καί πένθος,
ὑπακοήν καί ἀρετήν καί πόθον Παραδείσου.
Κι ἐμένα τόν ταλαίπωρον στήν ἄκρη πέταξέ με
σάν σκύλλο καί σάν ἔκτρωμα, σάν κάθαρμα τοῦ κόσμου.
Δέν μοῦ ἀξίζουν ἀρετές, οὔτε νά ζῶ μέ ἄλλους,
σίγουρα ἡ πανούκλα μου θάνατο θά σκορπίση
καί Σύ θά κλαῖς μέ στεναγμούς γιά ὅλα τά παιδιά Σου
κι ἔχεις νά ρίξης κεραυνούς σέ μέ τόν φουκαρᾶ Σου.
Ἀπέτυχα παταγωδῶς κι ἐδῶ καί εἰς τόν κόσμον
κι ἀντί γιά δῶρον ἀκριβόν, ὦ Ἰησοῦ μου Πάτερ,
τό πλῆθος τῶν ἁμαρτιῶν Σοῦ δίνω κάθε μέρα.
Μέ ἤξερες πολύ καλά, τί καραγκιόζης ἤμουν,
τί ἄσωτος, τί βάναυσος, τί πόρνος καί ἀλήτης,
ἀλλ᾿ ὅμως καταπλήσσομαι τί ζήλεψες ἀπό μένα
καί μ᾿ ἔφερες σάν δέσμιο πρό χρόνων κάποια μέρα;
Τίποτε τό καθάριο δέν κράτησα γιά σένα
ὁλόκληρος βυθίσθηκα στά τέλματα τοῦ κόσμου
κι οὔτε μιά μέρα, Ἰησοῦ, δέν θέλησα ὁ τάλας
νά Σοῦ προσφέρω καθαρή, χωρίς σαρκός μολύνσεις.
Πῶς ἄφησες τούς εὐσεβεῖς στόν κόσμο νά διάγουν
καί μένα τόν παλιάνθρωπο μ᾿ ὡδήγησες στό Ὄρος;
Πῶς δέχθηκες καί τίμησες ἐμέ, ὦ Πανοικτῖρμον,
καί ράσα μοῦ ἐφόρεσες καί μ᾿ ἔκανες παιδί Σου;
Προέβλεψες καί τάχιον μ᾿ ἐξήγαγες τοῦ κόσμου
διά νά φυλάξης ἄτρωτα τά ἐκλεκτά παιδιά Σου.
Τό ἤξερα πώς ἔγινα τό σκάνδαλο τοῦ κόσμου,
κανέναν δέν βοήθησα ἄνθρωπον εἰς τούς πόνους.
Δέν ἔτρεξα νά ἐπισκεφθῶ ἀρρώστους πληγωμένους,
ποτέ μου δέν γονάτισα πρός Σέ νά ἱκετεύσω
ὑπέρ ἀνθρώπων ἀδελφῶν δεινῶς δοκιμασθέντων.
Δέν σοῦ ζητῶ, Φιλάνθρωπε, ἐμέ νά ἐλεήσης
μ᾿ ἀξίζει περισσότερο νά μέ καταφρονήσης.
ὅπως ἐγώ ἀτίμασα τό Ἅγιο Ὄνομά Σου
κι ἀρνήθηκα ὁ χαμερπής τό θεῖον θέλημά Σου,
ἔτσι κι Ἐσύ ἀνέχθητι τήν ἄθλια ὕπαρξί μου
καί ἄφες με στά χάλια μου νά κλαίω τήν ζωή μου.
Μέσα στό κλάμμα τό πολύ, στούς στεναγμούς, στούς θρήνους
διακρίνω τήν ἀγάπη Σου, τήν ἔνθεόν Σου Χάρι.
Ξεχύνεται ὡς χείμαρρος στό ἄθλιο πρόσωπό μου
ἡ ἁγία Σου ταπείνωσις στόν νοῦ καί στήν καρδιά μου.
Τότε δέν θέλω πιά κανείς κοντά μου νά καθίση,
οὔτε ν᾿ ἀκούσω λόγους του, οὔτε νά μ᾿ ἀντικρύση.
Εἶναι στιγμές μοναδικές, οὐράνιες καί θεῖες,
ὅπου Χριστός κατέρχεται μέ Χάρι νά ἐνδύση
τήν δόλια καρδούλα μου νά τήν παρηγορήση.
Μή μέ ρωτᾶτε, Ἀδελφοί, τί εἶναι ὁ Χριστός μας
κι ἐσεῖς θά Τόν γνωρίσετε, ἀφοῦ ταπεινωθῆτε
καί θά ζητᾶτε μοναξιά γιατί ἐκεῖ ἀνοίγουν
διάπλατα τά οὐράνια στήν ταπεινή καρδιά σας.
Μ.Δ.Γ.
Μέ τήν εὐλογία τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου
