2. Τηρώντας τις εντολές Του!
Αναφέρει επ’ αυτού πολύ
παραστατικά ο Άγ. Ιω. Χρυσόστομος:
«Kι αυτό που παθαίνουν στην αγορά οι επιπόλαιοι απ’ τους δούλους που εγκαταλείπουν τις αναγκαίες υπηρεσίες, για τις οποίες τους έστειλαν οι κύριοί τους, και αφοσιώνονται άσκοπα και χωρίς λόγο στους περαστικούς και σπαταλούν εκεί τον ελεύθερο χρόνο τους, το ίδιο παθαίνουμε κι εμείς, όταν απομακρυνθούμε απ’ τις εντολές του Θεού.
Πολλοί μάλιστα απομακρύνθηκαν κι απ’ τον δρόμο αυτό,
ακολουθώντας άλλους που κάνουν τέτοιες ασχήμιες. Aλλ’ εμείς ας μην το κάνουμε
αυτό. Γιατί έχουμε σταλθεί να κατορθώσουμε πολλά απ’ τα επείγοντα, και αν,
εγκαταλείποντας αυτά, σταθούμε να παρατηρούμε αυτά τα ανώφελα πράγματα, αφού
σπαταλήσαμε όλο τον καιρό μας άσκοπα και μάταια, θα τιμωρηθούμε με τη χειρότερη
τιμωρία.
Γιατί, αν πραγματικά θέλεις ν’ απασχολείς τον εαυτό σου,
έχεις εκείνα που πρέπει να θαυμάζεις και να αφιερώνεις γι’ αυτά όλο τον καιρό
σου. Aυτά βέβαια δεν είναι άξια για γέλια, αλλά για θαυμασμό και πολλούς
επαίνους, όπως ασφαλώς και εκείνους που θαυμάζει τα γελοία πράγματα, θα είναι
και αυτός γελοίος και χειρότερος απ’ τον γελωτοποιό. Για να μην πάθεις το ίδιο,
απομακρύνσου απ’ αυτά γρήγορα.
Γιατί λοιπόν, πες μου, στάθηκες μπροστά στον πλούτο με
ανοιχτό το στόμα και ξεμυαλισμένος; Tι θαυμαστό βλέπεις και ικανό να
συγκρατήσει τα μάτια σου; Tα χρυσοστολισμένα άλογα, και τους δούλους που άλλοι
είναι βάρβαροι κι άλλοι ευνούχοι, και τα πολυτελέστατα ρούχα, και την ψυχή που
γίνεται μαλθακή μ’ αυτά, και τη σκυθρωπή έκφραση του προσώπου, και τις
περιστροφές και τους θορύβους; Kαι πού είναι αυτά άξια για θαυμασμό; Kαι τι
διαφέρουν αυτοί από τους επαίτες που χορεύουν και σφυρίζουν στην αγορά;
Γιατί κι αυτοί, επειδή κατέχονται από μεγάλη πείνα
αρετής, χορεύουν πιο γελοίο χορό από εκείνους, αφού πηγαίνουν και περιφέρονται
πότε σε πλούσια τραπέζια, πότε σε καταγώγιο γυναικών που είναι πόρνες, και πότε
σε πλήθος κολάκων και παρασίτων. Αν όμως φορούν χρυσά ρούχα, γι’ αυτό ιδιαίτερα
είναι δυστυχισμένοι, επειδή αυτά που δεν έχουν καμμιά σχέση μ’ αυτούς, είναι
γι’ αυτούς πολύ περιζήτητα.
Mη λοιπόν, σε παρακαλώ, δεις τα ρούχα, αλλά ξεσκέπασε την
ψυχή τους και πρόσεξε μήπως δεν είναι γεμάτη από πάρα πολλά τραύματα και είναι
ντυμένη με ράκη και είναι έρημη και απροστάτευτη.
Ποιο λοιπόν είναι το κέρδος απ’ τη μανία αυτή των
εθνικών; Γατί πραγματικά είναι πολύ καλύτερο να είναι κανείς φτωχός, αλλά να
ζει με αρετή, παρά να είναι βασιλιάς και να ζει με κακία. Γιατί ο φτωχός από
μόνος του απολαμβάνει όλη την ψυχική απόλαυση και δεν αισθάνεται καθόλου την
εξωτερική φτώχεια εξαιτίας του εσωτερικού του πλούτου, ενώ ο βασιλιάς,
απολαμβάνοντας αυτά που δεν του ταιριάζουν καθόλου, τιμωρείται μαζί μ’
εκείνους, που διαφέρουν πάρα πολύ απ’ αυτόν, στην ψυχή και στις σκέψεις και στη
συνείδηση, που πηγαίνουν μαζί του εκεί.
Γνωρίζοντας λοιπόν αυτά, ας βγάλουμε τα χρυσά ρούχα κι ας φορέσουμε την αρετή και την ευχαρίστηση που προέρχεται απ’ αυτή…»
[Απ’ την Ε΄ Ομιλία του «ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΡΟΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ»]
