“μηδέ βάλητε τούς μαργαρίτας
ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων” Ματ. 7,6
“οὐ περί χοίρων, ἀλλά τούς χοιρώδεις
τῶν ἀνθρώπων αἰνίττεται”
Χρυσόστομος
Έτσι λοιπόν πριν καλά–καλά συνέλθει η φαρισαϊκή κοινότης από την κατακρήμνιση του εγώ, έρχεται μία παράξενη αποδημία να θέσει στο εδώλιο του κατηγορουμένου, το σύγχρονο μαζικό μεταναστευτικό κύμα, που δεν αρκείται στην παραμονή απλά “εις χώραν μακράν”, αλλά επιδιώκει νοσηρά να πολιορκήσει και μία άλλη κοινωνία, αυτή των τετραπόδων και να ενταχθεί στον τρόπο ζωής της με άκρως ανώμαλο τρόπο. Προσβάλλοντας αναιδώς ακόμη και τους θείους κανόνες που διέπουν ολάκερη τη φύση. Ανατρέποντάς τους. Εκ νέου, μέσω της κτηνοβατούσης σκέψεως, προγραμματίζεται, μία πρωτοφανής αποικιοκρατία, στη χώρα των τετραπόδων. Επίδοξοι αποικιοκράτες, τα σύγχρονα δίποδα χιμπατζοειδή.
Πριν όμως επιχειρήσουμε να εξετάσουμε τις πρότερες αποικιοκρατικές τάσεις και τα νοσηρά σχέδια των ασώτων, ας θυμηθούμε την παραβολή του ασώτου, μέσω της έμμετρης αφήγησης ενός μοναδικού ποιητή, του Γ. Βερίτη.
Κι είπε ο Χριστός στο πλάσμα του:
“- Τι θές, παιδί τ' ανθρώπου; Φως και χαρά;
Γλυκούς καρπούς ευλογημένου κόπου;
Έλα κοντά μου.
Τι ποθείς; Ψυχής γλυκιά γαλήνη;
Δύναμη θες; Ανάπαυση; Παρηγοριά;
Να γίνη παραδεισένια σου η ζωή, χερουβική υμνωδία;
Έλα κοντά μου.
Το φτερό ξολοθρευτή θανάτου,
το σκοτεινό, το μαύρο,
δε θα σ' αγγίξη της ζωής τη θεϊκή αρμονία,
στου ματωμένου μου Σταυρού τον ίσκιον αποκάτου”.
Κι είπεν αυτός: “- Όσα ποθώ, μακρυά 'πό σε θα τά βρω”.
Κάπως έτσι λοιπόν ο άσωτος άνθρωπος, τράβηξε το στρατί της κραιπάλης μέσα στον άθλιο ξενιτεμό του στην ξένη γη. Μα κάποια στιγμή, άρχισαν να μαραίνονται τα λουλούδια, να λιγοστεύει η χαρά, να παύουν τα τραγούδια. Με βρώμικη την ψυχή και θολό νου, άρχισε να χτυπιέται, να ματώνεται, να καταποντίζεται σε βάθη απύθμενα, αλλά μέσα στον πανικό του άρχισε να “σκέφτεται”. Τι ήταν εκείνο που ενεργοποίησε την σκέψη του και υποδαύλισε το είναι του; Το επάγγελμα του χοιροβοσκού και η σίτισή του από την τροφή των χοίρων. Κάπου εδώ διακόπτουμε την παραβολή, γιατί άρχεται η μεταστροφή η συναίσθηση της αμαρτωλότητος και του ξεπεσμού και η αναζήτηση του γυρισμού.
Όμως επί των προτέρων, γεννάται ένα ερώτημα. Γιατί ο Χριστός δεν επέκτεινε την αμαρτωλή αποδημία, στην παραβολή του Ασώτου, πέραν του “βόσκειν χοίρους”; Να δώσει δηλαδή προεκτάσεις ανάλογες με αυτές των ημερών μας; Της χοιρόφρονος κοινωνίας και του χοιρόνοος όχλου;
Το θέμα είναι απλό. Ο Χριστός σεβάστηκε τον άνθρωπο και πίστευε ακράδαντα, ότι δεν θα συνεχισθεί περαιτέρω η ασωτία στα πολύπλοκα μονοπάτια της διαστροφής. Σκεπτόταν, ότι αρκούσαν τα μέχρι τούδε δεινά του ασώτου, προκειμένου να ανακόψουν την πορεία της ηθικής αυτοκτονίας. Συν τοις άλλοις είχε προηγηθεί και η καταστροφή των Σοδόμων και της Γομμόρρας, μέσω της φωτιάς και του θειαφιού, προς αποστείρωση του ηθικού αποστήματος. Άρα είχε σταλεί ένα μήνυμα σαφέστατο προς γνώση και συμμόρφωση των ακολουθούντων απογόνων. Έχοντας λοιπόν υπ' όψιν του ο Χριστός όλα τα προαναφερθέντα, είχε μέσα του την κρυφή ελπίδα, ότι ο άνθρωπος δεν θα ξαναφθάσει στα αίσχη εκείνα. Της αλλαγής της ανθρώπινης φύσης.
Κι όμως ο Χριστός στις μέρες μας, προδόθηκε εκ νέου από τους απογόνους εκείνων των περιφήμων ανθρώπων. Των Ελλήνων που προσέτρεξαν στον Χριστό, να καταθέσουν στα πόδια του το αρχαίο ελληνικό πνεύμα τους, λαμβάνοντας για αντάλλαγμα το Άγιο Πνεύμα.
Οι σύγχρονοι απόγονοι, αρνούμενοι να καθίσουν στον ίσκιο του Σταυρού δροσιζόμενοι, μεγαλοστομούν και λέγουν.
“- Όσα ποθώ, μακριά από σε θα τάβρω”
Προτιμούν την φωτιά και το θειάφι της αμαρτίας. Προτιμούν την παντελή διαστροφή ψυχής και σώματος. Έτσι, αφού δεν κατόρθωσαν χρόνια ολόκληρα να ευφρανθούν με τα χαρούπια της αμαρτίας, γιατί τα έτρωγαν κατ' αποκλειστικότητα οι χοίροι της Ευρώπης, απεφάσισαν στις μέρες μας να γίνουν οι ίδιοι, οι γραικύλοι, χοίροι, για να απολαύσουν στο έπακρον την λάσπη και τον εν γένει βόρβορο της αμαρτίας.
Επειδή δε ο Θεός προείδε και την ανερχόμενη τάση της κτηνοβασίας από μέρους του “ανθρώπου”, επιτάχυνε την διαδικασία ζωοποίησης της κοινωνίας με στόχο τα ανθρώπινα δίποδα κτήνη, να συνέρχονται ελευθερίως με τα έτερα τετράποδα, ως ανήκοντα πλέον στο ίδιο ζωικό βασίλειο. Άλλωστε “ὅμοιος ὁμοίω άεί πελάζει”.
Κάπως έτσι λοιπόν στις μέρες μας, η θεά Κίρκη, η έκφραση της νέας εποχής, εγκατέλειψε την Αιαία της διεστραμμένης Ευρώπης και ήλθε εγκαθιστάμενη στο άστυ της ΝΑΙ-αίας με στόχους επενδυτικούς.
Αντικρύζοντας λοιπόν το αχανές χοιροφορβείο του λεκανοπεδίου, απεφάσισε πριν ξεκινήσει το μεγαλόπνοο πρόγραμμα της εκτροφής χοίρων, να επιτελέσει προς δοκιμή μία επιλεκτική χοιροσφαγία. Μία γουρουνοχαρά, όπως την αποκαλεί ο λαός μας. Οπότε ανέθεσε στον κάπρο μιας επιλεγμένης συνοικίας, την οργάνωση του εν λόγω γλεντιού και συγκινημένη η Κίρκη από την αθρόα συμμετοχή των ετέρων ευγενών χοίρων, απεφάσισε ανεπιφύλακτα την επένδυσή της στο μέγα χοιροστάσιο της εν λόγω χοιροπολιτείας. Το σπουδαιότερο όλων δε ήταν, ότι δεν θα έμπαινε στην διαδικασία γουρουνοποίησης των προσηλύτων μέσω του μαγικού ραβδιού της. “Ἦσαν γάρ ἅπαντες χοῖροι”. Ειδικά, το συνεχόμενο “ουί” της εκλεπτυσμένης γαλλικής έκφρασης, μέσω του οποίου επικροτούν συνεχόμενα τις προτάσεις του κάπρου, οι λοιποί χοίροι, συγκίνησε βαθέως τους πορνοβοσκούς της Ευρώπης, οι οποίοι σκέφτονται σοβαρά πλέον την μετατροπή των οίκων ανοχής σε σύγχρονους χοιρεώνες.
Τελικά το χοιροκομείο είναι ῾῾σοβαρή” επένδυση. Το θετικότατο σε όλη αυτή τη διαδικασία είναι το εξής. Πλέον οι λεγεώνες των δαιμόνων απέκτησαν πάμπολλα και μόνιμα κατοικητήρια μέσα στους χοιρανθρώπους, χωρίς κίνδυνο να ριφθούν στον γκρεμό από κάποιον Χριστό, γιατί στις μέρες μας επιτρέπεται η χοιροφαγία. Οπότε ήσυχα θα ενοικούν εντός των προτέρων, με την εξαίρεση κάποιων επιδόξων χοιροσφαγέων που ποθούν τα πρωτότυπα χοιρομέρια. Τότε διαισθανόμενα τον κίνδυνο τα δαιμόνια, θα μπορούν να εξέρχονται προς διάσωσή τους. Κάπως έτσι, επιδεχόμενη την πρότερη διασκευή η παραβολή του Ασώτου, ανακόπτεται τελικά σε μία πολύ μακρινή χώρα, χωρίς να περιλαμβάνει μετάνοια, καθότι οι άνθρωποι έγιναν χοίροι. Τα δε ζώα καθότι στερούνται ψυχής, δεν επιζητούν την μετάνοια, αφού δεν την γνωρίζουν κιόλας.
Τέλος, λόγω προηγμένης τεχνολογίας, ήδη έχει ενημερωθεί εγκαίρως και εγκύρως ο Θεός για τα τεκταινόμενα εν Ελλάδι, οπότε δεν θα μπει στον κόπο, όπως ΤΟΤΕ, να κατεβεί στη γη και να δη με τα μάτια του την κατάπτωση της εικόνας του. Ετοιμάζεται να ρίξει φωτιά και θειάφι για να απολυμάνει τους τάφους των αγίων, των μαρτύρων και λοιπών ηρώων που φυλακίστηκαν από γύναια και εν τέλει εσφάγησαν. Αλλά εκείνοι είχαν το σθένος και προέταξαν το “οὐκ ἔξεστι σοι”.
Τώρα στο σύγχρονο λεξιλόγιο υπάρχει μόνο το ναι.
Το δε σύνθημα της κοινωνίας είναι: “Ναι σε όλα”.
Παρ' όλα αυτά όμως και να ξεφύγει κάποια φορά ένα πηγαίο “ΟΧΙ” οι κάπροι της κοινωνίας μέσα στον πανικό τους το μετατρέπουν σε “ουί”, για να μη χτυπάει άσχημα το ναι.
Όταν όμως ακολουθήσει η στάχτη, θα γνωρίζουν να πουν οι εν λόγω “πουρκουά”;;;
