Είχε περάσει το ζεστό καλοκαιράκι κι ο χειμώνας με τα κρύα του, τις βροχές και τα χιόνια του, είχε φτάσει και στο δάσος μας. Κάτω από τη γη στις υπόγειες φωλιές τους τα μυρμηγκάκια προσπαθούσαν να στεγνώσουν το σιτάρι, που είχαν μαζέψει στην αποθήκη τους και το είχε μουσκέψει η βροχή.
– Ευτυχώς, μπόλικο σιταράκι έχουμε, αδέρφια, μια χαρά θα βγάλουμε τον χειμώνα! Ένα χεράκι να βάλουμε όλοι να το στεγνώσουμε τώρα που βγήκε λίγο ο ήλιος και δε βρέχει…
– Καλά μου μυρμηγκάκια, ακούστηκε η αδύναμη φωνή του τζίτζικα, του γείτονά τους, που εκείνη την ώρα περνούσε από τη φωλιά τους. Με το ζόρι στεκόταν στα πόδια του ο καημένος…
– Τι έχεις, τζίτζικα, ζαλίζεσαι;
– Από την πείνα μέρμηγκά μου, δεν αντέχω άλλο νηστικός. Καλοί μου γείτονες, λίγα σπυράκια από το στάρι σας θα με βοηθήσουν να μην πεθάνω από την πείνα, ζητιάνεψε ο τζίτζικας με φωνή που έτρεμε.
– Μα δε γέμισες στάρι την αποθήκη σου το καλοκαίρι; Το δικό μας φτάνει για όλους μας και δε θα μας αφήσει να πεινάσουμε… Κι αν σου δώσουμε απ΄ αυτό, τότε κάποιοι από μας θα πεινάσουν κι όλοι μας δουλέψαμε το καλοκαίρι ακριβώς για να μην πεινάσουμε τον χειμώνα.
Το μυρμηγκάκι μας εξηγήθηκε καλά στον απελπισμένο τζίτζικα, που είπε ξεψυχισμένα:
– Το καλοκαίρι δεν είχα καιρό καθόλου, τραγούδαγα όλη μέρα…
– Ε, τότε αφού τραγουδούσες το καλοκαίρι, θα χορέψεις τον χειμώνα, απάντησε γελώντας το μυρμηγκάκι.
Κι όλοι μαζί οι μυρμηγκοσύντροφοί του φώναξαν με μια φωνή: «Των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν».
Κι ο καημένος ο τζίτζικας έβαλε το κεφάλι κάτω και κρύφτηκε στην κουφάλα του δέντρου να προφυλαχτεί…
Απόδοση: Δ.Σ.
