Θέμα μαθητικού διαγωνισμού
με αφορμή τη γιορτή των τριών ιεραρχών
Η εικόνα είναι μέσο
κοινωνίας με το Θεό,
αφού αόρατος υπάρχει
στον ανθρώπιν' οφθαλμό.
Δίνει δύναμη κι ελπίδα
για τον κάθε μας σταυρό,
όπως 'κείνος τον τραβούσε
κάποτε προς το βουνό.
Μας λατρεύει ως παιδιά Του
και τα οφέλη μας ποθεί,
“΄Α'στε”, λέει “τα παιδιά μου”
κι ευθύς τα καταφιλεί.
Την αγάπη μάς διδάσκει
με το βλέμμα ακακίας,
“Εἰρήνη ὑμῖν” βροντοφωνάζει
κάθε στιγμή της παρουσίας.
Κάθε μια στιγμή του βίου
του Χριστού μάς νουθετεί,
δείχνοντάς μας και στην πράξη
όσα “λόγῳ” μάς μηνεί.
Γι' αυτό πάντα στην εικόνα
πέφτω 'μπρος γονατιστός,
ύμνους ευχαριστηρίους
αναμέλποντας θερμώς.
Κάθε αυγή που ξημερώνει,
το Χριστό μας προσκυνώ:
“Βόηθα 'με τις δυσκολίες
της ημέρας να διαβώ”.
Στο σχολειό καθώς πηγαίνω
το Χριστό παρακαλώ,
να φωτίσει όλον τον κόσμο,
να μην κάνει το κακό.
Και το μάθημ' αφού λέω
το Χριστό δοξολογώ,
που με ανέδειξε και πάλι
ως μαθητή σωστό.
Πριν να φάω το μεσημέρι
το Χριστό ευχαριστώ,
που μας δίνει κάθε μέρα
πλούσια το φαγητό.
Όταν πάλι ξεκινήσω
να διαβάζω εντατικά,
“δωσ' μου δύναμη Χριστέ μου”
δέομ' όλο ζεστασιά.
Μόλις μάθω κάποιο νέο
ή ευχάριστο ή κακό,
πάλι στο Χριστό αναπέμπω
ένα μέγα ευχαριστώ.
Είτε την υγεία έχω
την οφείλω στο Χριστό,
είτε την αρρώστια έχω
του Χριστού επιτρεπτό.
Το βραδάκι όταν πλαγιάζω
στο κρεββάτι μου, θρηνώ,
γιατί αχάριστος υπάρχω
τώρα και στο παρελθόν.
Είν' αμέτρητα τα δώρα
του Χριστού προς τους ανθρώπους,
καθ' εκάστην την ημέρα
δίχως ιδιαιτέρους κόπους.
Γι' αυτό με ευγνωμοσύνη
αντικρύζω το Χριστό
την Παναγία, τους Αγίους
στις εικόνες, στο ναό.
