Δέσποτα Κύριε, Χριστέ μου, η πηγή του ελέους, Εσύ η άπειρη ευσπλαχνία, τούτη την ώρα που ο Κόσμος πιέζει την καρδιά μου, σε Σένα ζητώ παρηγοριά.
Η πατρίδα μου σήμερα συνετάχθη τον σατανά… Ο πονηρός εχθρός κατάφερε αυτό που προσπαθούσε για αιώνες. Αποχριστιανοποίησε το προπύργιο της Ορθοδοξίας. Μα δεν ευθύνεται αυτός. Δεν είχε τη δύναμη να το κάνει. Τα απόρθητα κάστρα πέφτουν από μέσα. Εγώ ευθύνομαι. Εγώ ο δειλός. Εγώ ο χλιαρός χριστιανός. Που έβλεπα την καταστροφή να έρχεται και σιωπούσα. Που δεν άκουγα τους σύγχρονους προφήτες που μας έστειλες. Που έβλεπα την μάχη και δεν φορούσα την πανοπλία σου. Τι είχα να φοβηθώ; Αφού πάντα αλαφρώνεις το φορτίο μας, πάντα Εσύ μας προστατεύεις. Εγώ φταίω για όλα. Που δεν έγινα άγιος. Αυτόν τον πεσμένο κόσμο, μόνο η αγιότητα τον κρατά…
Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με τον αμαρτωλό…
Και τώρα; Τα σύννεφα της αθεΐας μας έζωσαν. Ο μηδενισμός ισοπεδώνει τα πάντα. Ο σοδομισμός φέρνει το τελευταίο πυκνό σκοτάδι. Μα το πιο βαθύ σκοτάδι είναι πριν την αυγή, πριν από την Έλευσή Σου!
Ξέρω ότι Εσύ μόνο το «ναι» περιμένεις από μένα για να με καταστήσεις ναό Σου. Όλες οι αρετές είναι δωρεές σου. Ελέησέ με Κύριε! Δώσε μου τα χαρίσματα Σου για να ομολογήσω το πάντιμο και μεγαλοπρεπές και γλυκό Όνομά Σου! Αξίωσέ με να γίνω στρατιώτης Σου! Να φέρω τον τιμητικό τίτλο «Στρατιώτης Χριστού των εσχάτων ημερών»! Μάρτυς των εσχάτων! Συσταύρωσέ με, ανέβασέ με στον θρόνο της Δόξης Σου!
Μα να… Σε ακούω…. Μου απαντάς μυστικά, ακούω τη φωνή Σου… Ω τι εύσπλαχνος που είσαι, Κύριε!
«Μη φοβού, μόνον πίστευε!
Μακάριοι έστε όταν ονειδίσωσιν υμάς και διώξωσι και είπωσι παν πονηρόν ρήμα καθ’ υμών ψευδόμενοι ένεκεν Εμού. Χαίρετε και αγαλλιάσθε, ότι ο μισθός υμών πολύς εν τοις ουρανοίς!
Ο υπομείνας εις τέλος, ούτος σωθήσεται!
ΘΑΡΣΕΙΤΕ! ΕΓΩ ΝΕΝΙΚΗΚΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟΝ!»
Δόξα τη μακροθυμία σου Κύριε, δόξα Σοι!!!
Ο Χοϊκός
