Στὰ προηγούμενα δημοσιεύματά μας ἐδῶ εἴδαμε (μὲ ντοκουμέντα) νὰ ἀναφέρεται ἀπὸ μασονικὲς γραφίδες, ὅτι τὸ «ὄνομα» (Γιαχβὲ) τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀρρενόθηλυ.
Ἀφοῦ λοιπὸν – κατὰ τοὺς κύκλους αὐτοὺς – ὁ Θεὸς εἶναι «ἀρρενόθηλυς», τὸ ἴδιο ἦταν καὶ ὁ κατ’ εἰκόνα αὐτοῦ δημιουργηθείς Ἀδάμ, μὲ ὅλες συνειρμικὰ τὶς συνέπειες αὐτῆς τῆς «διδαχῆς» γιὰ τὸ ἀνθρώπινο γένος, σήμερα.
Νὰ τὸ δοῦμε μαζί, καταφεύγοντες – ὅπως πάντα – σὲ αὐθεντικὰ τεκτονικὰ κείμενα.
Στὸ μασονικὸ – θεοσοφικὸ λοιπὸν περιοδικὸ Ἰλισός, ἔτους 1977, τεῦχος 121, σσ. 43- 44, στὸ ἄρθρο μὲ τὸν τίτλο «Προβλήματα Ἐσωτερισμοῦ – Οἱ Πρωτόπλαστοι», διαβάζουμε μεταξὺ ἄλλων καὶ τὰ ἑξῆς:
…Κατὰ μίαν ἀρχαιοτάτην παράδοσιν, οἱ πρῶτοι ἄνθρωποι συνεκέντρωνον ἀμφότερα τὰ γένη, ἡ διαιώνισις τῶν ὁποίων ἐπραγματοποιεῖτο κατὰ τρόπον διάφορον τοῦ νῦν, ἀγνώστου βεβαίως εἰς ἡμᾶς σήμερον.
Ἡ παράδοσις αὕτη ἦτο γνωστὴ εἰς τοὺς ἀρχαίους Ἕλληνας, ὅπως φαίνεται ἀπὸ τὸ Συμπόσιο τοῦ Πλάτωνος (…), ὅτι οἱ πρῶτοι ἄνθρωποι ἦσαν ἑρμαφρόδιτοι (…). Τότε ὑπῆρχε ἕνας τύπος ποὺ ἀνῆκε καὶ εἰς τὰ δύο γένη, ἀρσενικὸ καὶ θηλυκό!
Πρὸς τὴν ἄποψιν ταύτην συμφωνεῖ καὶ ὁ Ἐλιφάς Λεβὶ εἰς τὸ [βιβλίο του] «Τὸ Δόγμα τῆς Ὑψηλῆς Μαγείας» [!].
Και ὁ ἀποκρυφιστὴς ποὺ ὑπογράφει αὐτὸ τὸ μεγάλο ἄρθρο στὸν Ἰλισό, συνεχίζει ἐπ’ αὐτοῦ ὡς ἀκολούθως:
…Ἐὰν λοιπὸν λάβωμεν ὑπ’ ὄψιν τὴν συμβολικὴν εἰκόνα τῆς Γενέσεως, δὲν φαίνεται ἄμοιρος ἀληθείας ἡ ἐκδοχὴ αὕτη. Παρῆλθεν μακροτάτη, ἴσως πολλῶν ἑκατομμυρίων ἐτῶν, περίοδος κατὰ τὴν ὁποίαν διήρκεσεν ἡ ὕπαρξις καὶ ἐξέλιξις τῶν πρώτων ἀνδρογύνων ἀνθρώπων [!].
Αἱ γραώδεις αὐταί μυθοπλασίαι, ποὺ παρουσιάζουν οἱ μασονικοὶ καὶ θεοσοφικοὶ κάλαμοι….
Ὁ Ἀδὰμ – Καδμὸν εἶναι ὁ υἱὸς τοῦ δημιουργοῦ, ὁ πρωταρχικὸς ἀρρενόθηλυς ἄνθρωπος (στὴν Τεκτ. Ἐγκυκλοπ. Ἀδὰμ – Καδμόν, σελ. 30).
Ὁμοίως στὸν Ἰλισὸ ἔτους 1980, τεῦχος 139, σελ. 259 ἡ διδασκαλία περὶ τοῦ ἀρσενικοθήλυκου πρώτου ἀνθρώπου διατυπώνεται ὡς ἑξῆς:
….Κατὰ τὴν πέμπτην περίοδον [τῆς δημιουργίας] φέρονται εἰς γένεσιν οἱ ἰχθεῖς καὶ τὰ πτηνά· τὴν ἕκτην τέλος προβαίνει ὁ ΕΛΟΧΙΜ [ὁ Θεὸς] εἰς τὴν δημιουργίαν τῶν λοιπῶν θηρίων καὶ τελικῶς τοῦ Ἀδάμ. Κατὰ τὴν ἰδίαν ὁμολογίαν τῆς Βίβλου [;], ὁ πρωταρχικὸς αὐτὸς «ἄνθρωπος» δὲν εἶχε τὰ χαρακτηριστικὰ τοῦ κοινοῦ ἀνθρώπου τῶν ἡμερῶν μας: εἶναι ὁ ἀρρενόθηλυς.
Καὶ παρακάτω:
…Ἡ ὁμολογία τοῦ Ρώσου Μπερδιάγιεφ, συγχρόνου διανοητοῦ, εἰς τὸ ἔργον του «Ὁ Προορισμὸς τοῦ Ἀνθρώπου» (Ἀθῆναι, 1950, σελ. 108, βιβλίον Ἀποστολικῆς Διακονίας), κατὰ τὴν ὁποίαν, ὁ μόνος μέγας μῦθος σχετικῶς πρὸς τὸν ἄνθρωπον, ἐπὶ τοῦ ὁποίου ἡ ἀνθρωπολογικὴ μεταφυσικὴ δύναται νὰ στηριχθῆ εἶναι ὁ μῦθος τοῦ ἀνδρογύνου (ὅπ. π. σελ. 259).
«Θηλυπρεπεῖς» αἱ εὐαισθησίαι τῶν … Μυστῶν! (καὶ μὴ χειρότερα…)
Τὰ ἴδια διαβάζουμε καὶ στὸ τεκτονικὸ περιοδικὸ Πυθαγόρας 1997, τεῦχος 60- 61, σὲ ὁμιλία τέκτονος περὶ τῆς βαθύτερης σημασίας τοῦ γάμου. Διαβάζουμε ὡς εἰσαγωγὴ ἐκεῖ τὰ ἑξῆς (σελ. 292):
…Θὰ προσπαθήσω [λέει ὁ ὁμιλητής ἐκεῖνος εἰς τὴν Στοὰ] νὰ προσεγγίσω τὸ ὄντως μέγα μυστήριο τοῦ γάμου μέσα ἀπὸ τὶς διδασκαλίες τῶν μεγάλων Μυστικῶν Διδασκάλων [;], αὐτὲς ποὺ ἔχουν διατυπωθεῖ πρὶν ἀπὸ πολλὰ χρόνια. Πράγματι δὲν ὑπάρχει ἀρχαία Παράδοση, ἱερὸ βιβλίο, μεθοδολογία ποὺ νὰ μὴ ἀναφέρει τίποτα γύρω ἀπὸ τὴν ἀνδρόγυνη ἀλληγορία. Οἱ μεγαλύτεροι ἀπὸ τοὺς ἀρχαίους Θεούς, ποὺ ἀντιπροσώπευαν τοὺς θείους Λόγους [!], εἴτε στὴν Κοσμογονία εἴτε στὴν ἀνθρωπογονία, παρέστησαν σὰν ἑρμαφρόδιτοι (…).
Καὶ συνεχίζει ὁ τέκτων αὐτὸς νὰ λέει:
…Ὁ Μύστης ποὺ κατορθώνει νὰ ἀναπτύξει ἐντός του ἀνδροπρεπῆ ἐνεργητικότητα καὶ θηλυπρεπῆ εὐαισθησία (…) λέμε ὅτι ἀποτελεῖ ἐκεῖνο, τὸ ὁποῖο στὴν Ἐσωτερικὴ Ἀλχημεία [!] καλεῖται REBIS, ποὺ δὲν εἶναι τίποτα ἄλλο ἀπὸ τὸ νὰ πετύχει ἀνδρόγυνο ὑπόσταση…
Μὲ ἀνοικτὰ τὰ χέρια ἐμπρὸς εἰς τοὺς ἀρσενικούς ἡλίους καὶ τὰ θηλυκὰ τὰ φεγγάρια…
Ἡ ὁμιλία τοῦ τέκτονα ἐκείνου ἐντός τῆς Στοᾶς γιὰ τὴν σπουδαιότητα τοῦ γάμου συνεχίζεται ὡς ἀκολούθως:
…Ἂς προσέξουμε τὸ Σεβάσμιο [τὸν μασόνο πρόεδρο τῆς Στοᾶς] καὶ τὰ δύο σύμβολα πίσω δεξιά του καὶ ἀριστερά του. Συμβολίζει τὸ Μύστη [ὁ Σεβάσμιος] ποὺ βρίσκεται μὲ ἀνοιγμένα τὰ χέρια μεταξύ τοῦ ἄρρενος ἡλίου καὶ τῆς θηλυκῆς σελήνης, νὰ συγκεντρώνη καὶ αὐτὸς τὶς ἐξ αὐτῶν πηγάζουσες ἐνέργειες καὶ νὰ καθίσταται καὶ αὐτὸς [ὁ «Σεβάσμιος»] Αὐτόφωτο Σῶμα. Τὸ φῶς ὅμως, τὸ ὁποῖον ἐξέρχεται ἀπὸ αὐτὸν δὲν εἶναι πλέον μονομερὲς [«ἀρσενικὸ» ἢ «θηλυκό»!], ἀλλὰ διπλοῦν, διγενές, πολωμένο, ἰσορροπημένο ἀνδρόγυνο [!!] (ὅπ.π. σελ. 295).
Ἔτσι λοιπὸν κατὰ τὴν μασονικὴ γραφίδα συμβαίνει, διότι αὐτὸ εἶναι ποὺ λένε οἱ διάφορες ἀποκρυφιστικὲς (σκοτεινότατες) παραδόσεις, ὅπως π.χ. «ἡ μετάφραση τοῦ Ἑβραϊκοῦ Ζαχὰρ Βά Νακομπὲχ δὲν ἀφήνει καμία ἀμφιβολία ὅτι ὁ Ἀδὰμ πλάστηκε ἑρμαφρόδιτος [!] ὅπ. π. σελ. 294).
Τί εἶναι λοιπὸν ἡ Πτῶσις τῶν Πρωτοπλάστων (καὶ κατὰ συνέπειαν ἡ «σωτηρία» τοῦ ἀνθρωπίνου γένους);
Φτάσαμε ἤδη σ’ ἕνα ἀπὸ τὰ σοβαρότερα σημεῖα τῆς μικρῆς ἐδῶ ἔρευνάς μας, τὸ σοβαρότερο θὰ λέγαμε. Σὲ ποιό; Σὲ τοῦτο, ποὺ μᾶς ἀποκαλύπτεται ἀπὸ τὴν μασονικὴ γραφίδα!
Ἰδοὺ αὐτὸ σὲ μία μόνο σημαντικὴ «φράση». Νὰ ’την:
…Γι’ αὐτὸ καὶ πρέπει νὰ θεωρηθῆ ὁ διαχωρισμὸς τῆς ἑρμαφρόδιτης φύσης τοῦ πρωτοπλάστου Ἀδὰμ ὄχι σὰν ἐξέλιξη [στὴν Δημιουργία τοῦ Θεοῦ], ἀλλὰ σὰν πτώση πραγματικά [!] (ὅπ. π. σελ. 295).
Τὸ ἰδικόν μας σχόλιον ὡς διερώτημα…
Ἀφοῦ λοιπὸν ἡ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΠΤΩΣΗ τῶν πρωτοπλάστων ἦταν ὁ διαχωρισμὸς τοῦ «ἑρμαφρόδιτου» Ἀδὰμ σὲ ἄνδρα καὶ γυναίκα, μήπως ἡ «σωτηρία» πλέον τοῦ ἀνθρωπίνου γένους συνίσταται εἰς τὸ νὰ ἐπανέλθουμε στὴν πρὸ τῆς πτώσεως αὐτοῦ τοῦ εἴδους ἀρχικὴ «ἀρρενοθήλεια» κατάσταση τοῦ πρώτου Ἀδάμ; Νὰ γίνουμε δηλαδὴ «ἀρσενικοθήλυκοι»;
Θεὲ μας φύλαγε γιὰ τὶς φοβερὲς αὐτὲς καὶ ἑωσφορικῆς- καμπαλιστικῆς ἐμπνεύσεως συνέπειες τῶν θεοσοφικο/μασονικῶν «διδασκαλιῶν»!
Οἱ «φανατικοί» τῆς Χριστιανικῆς Ἐκκλησίας καὶ τὸ βάθος τοῦ σκοτεινοῦ κόσμου…
Γιατί ὅμως ἡ Ἐκκλησία μας ἀρνεῖται – βεβαιότατα – τὶς μασονικὲς αὐτὲς προσεγγίσεις τῆς Βίβλου; Διότι, ὅπως διαβάζουμε στὸ μασονικὸ – θεοσοφικὸ περιοδικὸ Ἰλισὸς (1980, τ. 139, σελ. 529 κ. ἑξ.), τάχα:
…Θρησκευτικῶς καὶ ἐν στενῷ πνεύματι θρησκευτικοῦ φανατισμοῦ ἑρμηνευομένη [ἡ Ἁγία Γραφή!] ἐπεβλήθη ὑπὸ φανατικῶν λειτουργῶν καὶ ὀπαδῶν τῆς χριστιανικῆς θρησκείας (…), οἱ ὁποῖοι περισσότερον θρησκευτικὸν ζῆλον εἶχον παρὰ ἐπίγνωσιν…
Αὐτὰ γράφουν οἱ ἀντιχριστιανικοὶ κάλαμοι.
Καὶ ποῦ ἐπιτέλους βρίσκεται ἡ «ἀλήθεια» γιὰ τὴ δημιουργία τοῦ ἀνθρώπου, τὴν Πτώση αὐτοῦ καὶ τὴν σωτηρία μας; Δὲν βρίσκεται λοιπὸν στὴν Ἁγία Γραφή, ἔτσι ὅπως τὴν παρουσιάζει ἡ Ἐκκλησία μας; Ὄχι ἐκεῖ!
– Ποῦ βρίσκεται λοιπὸν αὐτὴ ἡ «ἀλήθεια»;
– Βρίσκεται, κατ’ αὐτούς, «στὸ Σεφὶρ Μπερεσὶτ ἤτοι τὴν βίβλο τῶν Νόμων, τὴν ἀπόκρυφον ΔΙΑΘΗΚΗΝ». Δηλαδὴ στὴν «Ἁγία Γραφή», ἀλλὰ ἀναστροφή, καμπαλιστικῶς, ἑωσφορικῶς ἑρμηνευόμενη!
…Βρίσκεται – κατὰ τὶς μασονικὸ/ θεοσοφικὲς γραφίδες, πάντα, στὸν «Ὄφιν, ὁ ὁποῖος παίζει σημαντικὸν ρόλον εἰς τὴν ἱστορίαν τοῦ ΑΔΑΜ καὶ τῆς Εὔας. Τὸν ὄφιν ἡ Γένεσις ὀνομάζει ΝΑΧΑΣ, ἀλλ’ εἰς ὅλα τὰ μυστήρια, ἰνδικά, Αἰγυπτιακά, Ἑλληνικά, ὁ ὄφις ἐν σχήματι κύκλου [ποὺ τρώει τὴν οὐρά του!] σημαίνει τὴν παγκόσμιον ΖΩΗΝ»! (ὅπ. π. σελ. 261).
Αὐτά, τὰ βλασφήμως «ἀνάποδα» γράφονται στὶς θεοσοφικὸ/ μασονικὲς βίβλους… Τί ἄλλο νὰ εἰπεῖς, πόσα νὰ ἀποκαλύψεις!
Ἀναγκαῖος (μὲ ὅλον τὸν σεβασμὸν) Ἐπίλογος…
…Καὶ καλά, οἱ θεοσοφιστὲς καὶ οἱ τέκτονες νὰ πιστεύουν, νὰ γράφουν καὶ νὰ διδάσκουν μυστικῶς ὅλα ὅσα διαβάζουν ἐνδεχομένως σὲ ἄλλων βίβλους, ἀφοῦ τοὺς ἀρέσει. Οἱ ἡμέτεροι ὅμως κληρικοὶ ὅλων τῶν τίτλων καὶ τῶν βαθμῶν – ὅσοι καὶ ὅσοι! – τί θέλουν καὶ τί γυρεύουν κατὰ καιροὺς σὲ τέτοια «σαλόνια», μὲ ὅσα θλιβερά, θλιβερότατα συνεπάγεται αὐτὴ ἡ συμμετοχὴ τους εἰς βάρος τῆς Ἐκκλησίας μας, ὡς πρὸς τὸν ἑωσφορικὸ Οἰκουμενισμό, π.χ.;
Γιατί δὲν διατάσσονται κανονικὲς ἐκκλησιαστικὲς ἀνακρίσεις, γιὰ ν’ ἀποδειχθεῖ τὸ ψευδὲς (ἢ ΚΑΙ τὸ ἀληθές;) τῶν σχετικῶν κατὰ καιροὺς καὶ ἐπιμόνων μασονικῶν δημοσιευμάτων, ὅτι ΚΑΙ ὑψηλόβαθμοι κληρικοὶ ὑπάρχουν στὶς τάξεις των, στὶς Στοές;
Ἀλλὰ καὶ οἱ «ἄλλοι», γιατί σιωποῦν; Γιατί ἀφήνουν νὰ καίγονται ΚΑΙ αὐτοί, τὰ ὄντως «χλωρά», μαζὶ μὲ τὰ ξερά, τὰ κατάξερα τῆς εὐρύτερης Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας;
Γιατί σεβαστοὶ πατέρες;
Γιατί;
(προσεχῶς τὰ ἀνάλογα. Μὲ ντοκουμέντα. Ὅπως πάντα).
Μοναχὸς Ἀβέρκιος
