.JPG)
“Καί τί τό τέλος (=σκοπός) ἑκάστης κοινωνίας;
Ζῆν εὐδαιμόνως καί καλῶς”
Ἀριστοτέλης
“Άνθρωποι και όντα υστερόβουλα
όλα στο συμφέρον τους υπόδουλα·
όλοι στηλιτεύουν και εκθειάζουνε
εύσημα στο τίποτα μοιράζουνε.
Πήραν οι ασήμαντοι αξία
τίποτα δεν έχει σημασία.”
Αλλά ποιό κατεστημένο φέρνει όνειρα; Αυτό που εκτελεί διαταγές αλλωνών; Αυτό που θεοποίησε το χρήμα και τρέχει εμπαθώς να το θηλάσει; Αυτό που ηγείται στην κοινωνία της σήψης, της ψευτιάς και της θλίψης; Αυτό που συμβουλεύει στους νέους “να έχεις μαζί σου πάντα προφυλακτικά”; Όλα τα πρότερα αντικρύζει ο σύγχρονος ποιητής και ξεσπάει:
“Όλα μες στο ήθος τους ανήθικα
όσα μου χαρίσανε τ' αρνήθηκα·
ψίχουλα αλήθειας μου πετάξανε
να 'ξερα σε ποιόν Θεό με τάξανε...”
Πριν όμως αποσαφηνίσουμε τα λεχθέντα, καταδεικνύοντες και το επίκεντρο της οργής μας παράλληλα, ας αποφύγουμε επ' ολίγον τις αναθυμιάσεις της σύγχρονης παράνοιας, αναζητώντας την σοφία του αθάνατου Εικοσιένα και αντλώντας δύναμη μέσω της Σουλιώτικης... παιδείας. Μέσω των γραμμάτων αντίστασης και αυτών της ελευθερίας.
Η αναφορά μας θα είναι επιλεκτική σε δύο μόνο περιστατικά, τα οποία όμως θα μας γαλουχήσουν ανάλογα, για να αντιμετωπίσουμε την σύγχρονη ηθική ασχήμια.
Το πρώτο.
Είναι η απάντηση του Φώτου Τζαβέλα (4/12/1803) στον Βεζύρ Αλή πασά.
“Μη στοχασθής ότι θα μεύρης μικρόψυχον, επειδή έχεις εις χείρας σου την γυναίκα μου και τα τέκνα. Η αγάπη της πατρίδος μου με κάμνει να μη στοχασθώ, ούτε γυναίκα ούτε υιούς. Είσαι εξουσιαστής να τους κάμης ό,τι και όπως θέλεις. Εγώ δε με όλην μου την φυλήν και συναδέλφους μου, είναι αδύνατον να σοι παραδώσωμεν τα όπλα ζώντες”.
Το δεύτερο.
Τον Απρίλιο του 1804 στο μοναστήρι του Σέλτσου, έγινε ο ξακουσμένος “χαλασμός των Μποτσαραίων”. Σκοτώθηκαν πολλοί, μεταξύ αυτών και η περίφημη κόρη του Νότη, Λένω Μπότσαρη.
Διαβάζουμε: “Ο Νότης κείτεται στο πεδίο της μάχης, διάτρητος από τις πληγές, πνιγμένος στο αίμα, κατάμαυρος από το μπαρούτι. Εφτά πληγές είχε και την σοβαρότερη στο δεξί μάτι. Την ώρα εκείνη, η κόρη του η Λένω, λεβεντοκόριτσο 22 χρονών, λυγερή, ξανθή, ήρθε μετά τον ηρωικό θάνατο του θείου της Νίκηζα, με τον οποίο συμπολεμούσε και βρήκε τον πατέρα της μισοπεθαμένο. Με το ματωμένο γιαταγάνι στο χέρι, έσκυψε και τον ρώτησε: Τι να κάνω πατέρα;
–Παιδί μου ήρθε η ώρα σου. Σκοτώσου! Της αποκρίθηκε ψιθυριστά.
Χύμηξε η Λένω με το γιαταγάνι, αναμέρισε τους εχθρούς και πνίγηκε στον Αχελώο, για να μη την μαγαρίσουν κατά το “λαμπρό” τους συνήθειο, οι αντίχριστοι Μωχαμετάνοι.
Γέμει η ιστορία του ΄21 από παρόμοια ανδραγαθήματα ανδρών, γυναικών και παιδιών. Των ηρωικών προγόνων μας. Για να τα ενθυμούμαστε αυτά, εμείς οι νεώτεροι Έλληνες, αναρτήσαμε στις αίθουσες των σχολικών εκπαιδευτηρίων και άλλων δημοσίων χώρων, τις μορφές των εν λόγω ηρώων, ώστε να εμπνεόμαστε και να λαμβάνουμε ηθικό, μέσα στην λοιπή ανηθικότητα.
Αυτά όμως μέχρι ΧΘΕΣ, γιατί μετέπειτα ξεκίνησε ο εξευρωπαϊσμός μας, ήτοι ο “εξευγενισμός” μας. Κατ' ουσίαν η μετάλλαξη του Έλληνα σε γραικύλο. Οπότε παράλληλα άρχισε και μία ιδιόμορφη εικονομαχία μέσω της οποίας αποσύρθηκαν οι μορφές των ανδρειωμένων από ψηλά, αλλά και από τα βάθη των καρδιών μας. Γιατί; Διότι οι εν λόγω πραγμάτωναν την αρετή, ενώ ο τωρινός “πολιτισμός” έχει ως περίβλημα την ηθική ασχήμια. Οπότε ψηλά τώρα οι άνανδροι, οι ψεύτες, οι υποκριτές, που γίνανε προφήτες και κριτές. Την θέση των ηρώων των ψυχωμένων, κατέλαβαν περίεργα συνθήματα υπέρ της ειρήνης, την στιγμή που οι εμπνευστές τους διενεργούν πολέμους. Κατά του ρατσισμού, την στιγμή που επιβάλλουν τη Black Friday.
Ένα σύντομο ιστορικό της εν λόγω ημέρας, θα μας εκπλήξει όλους. Η μέρα αυτή ήταν η τελευταία Παρασκευή κάθε Νοέμβρη στην Αμερική τον 18ο αι. κατά την οποία οι δουλέμποροι αγόραζαν δούλους σε χαμηλή τιμή, για να τους μεταπουλήσουν μετά από μήνες. Οι δούλοι αυτοί ήταν οι αλυσοδεμένοι νέγροι, που δούλευαν στις φυτείες του καλαμποκιού και άλλων καλλιεργειών, αυτών που προασπίζονται σήμερα την ειρήνη, που διακηρύσσουν αντιρατσισμό και επιβάλλουν με άλλο τρόπο... ρατσισμό. Με την μαύρη Παρασκευή. “Πρόβατα ξυπνάτε, η σειρά μας έρχεται”...
Να συνεχίσουμε όμως και με άλλα συνθήματα σε ανάρτηση, όπως η γιορτή του πατέρα και της μάνας, όπως την επιτάσσει το “αγιολόγιο” της νεοταξικής κατάταξης. Ο άγιος Βαλεντίνος, να ευλογεί και φυλάγει τους ερωτευμένους και φυσικά τελευταία και όλες οι παρδαλές παραστάσεις.
Όταν όμως το υπουργείο παιδείας άρχεται από προσκυνημένους, που έρχονται και παρέρχονται, παραλαμβάνοντας από τους προτέρους την σκιά και το σκοτάδι και το παραδίδουν στους διαδόχους, τον ένα χειρότερο από τον άλλο, τι καλό να περιμένουμε;
Κι όμως η Λένω κατ' εντολή του πατέρα της χαλάστηκε, για να μη μαγαριστεί. Τον Ζάλογγο και την Αραπίτσα, οι σύγχρονοι κατεδαφιστές των ηθικών αξιών όμως, δεν μπορούν να τα εξαφανίσουν. Γι' αυτό μαγαρίζουν την νεολαία πρώτα με τα διατάγματά τους και κατόπιν την ωθούν στον ηθικό χαλασμό του πανσεξουαλισμού και της νέας ανωμαλίας. Απόδειξη τρανή η 1η Δεκεμβρίου, ημέρα κατά του AIDS. Συγκεντρώθηκαν μαθητές λυκείων σε υπαίθριο χώρο σε μια επαρχία, τους μίλησαν δύο “γιατροί” επί μακρόσυρτον χρονικό διάστημα “πέντε” λεπτών και μετά τους αποδέσμευσαν, χαρίζοντάς τους ένα προφυλακτικό και ένα εγκόλπιο με σαφείς οδηγίες, πως να “αμαρτάνουν” με προφύλαξη.
Πριν χρόνια, όταν εμφανίσθηκε το AIDS, τουλάχιστον κάποιοι εκπρόσωποι του ιατρικού κλάδου, σύστηναν την διατήρηση ενός ερωτικού συντρόφου. Σταθερού! Μόνιμου! Τώρα απαλείφθηκε και αυτό από τους νεώτερους, καθότι θυμίζει ευαγγέλιο, οπότε η οδηγία είναι: “Να έχεις μαζί σου πάντοτε προφυλακτικό και ξεχωριστό, ειδικευμένο, για τις παραφύσιν σεξουαλικές σχέσεις”.
Αυτά επιτάσσει το κράτος της μίζας, της αναξιοκρατίας, του σαλταδορισμού, της τεμπελιάς, της αργομισθίας και της έσχατης ανωμαλίας. Οι ανθυπομετριότητες, που κυβέρνησαν τις τελευταίες δεκαετίες μέχρι σήμερα, μόχθησαν να εμπνεύσουν και να κατοχυρώσουν κάθε ελάττωμα στον πολίτη, παρά να καλλιεργήσουν τα προτερήματα.
Έτσι επαινείται ο δεσμός του 25-χρονου Σάκη με δεκαπεντάχρονη μαθήτρια (κείμενο στην γλώσσα της Α' Γυμνασίου), στο δημοτικό κάθεται ένα αγόρι και ένα κορίτσι σε κάποιες τάξεις στο ίδιο θρανίο, για να “συνηθίζουν” και οι κοπέλες κάνουν εμβόλιο κατά του καρκίνου του τραχήλου της μήτρας, για να μπορούν να εναλλάσσονται τους ερωτικούς συντρόφους άφοβα. “Αμαρτία με προφύλαξη ή και προφυλακτικό” και εδώ.
Κανείς πλέον δεν μιλάει για εγκράτεια και αγνότητα. Παρωχημένες αντιλήψεις, αλλά πολύ περαιτέρω πεπτωκυίες από το σύγχρονο λεξιλόγιο. Από την σοδομική διάλεκτο... Αποκτήσαμε ένα μοναδικό λεξιλόγιο στην εξύμνηση των χυδαίων, αλλά η γλώσσα μας κατήντησε επικίνδυνα τραυλή στην προφορά των θείων φθόγγων. Η ατμόσφαιρα έγινε αποπνιχτική από τις κακόηχες κραυγές της αποστασίας μας.
Έτσι όμως την άλλη μέρα τα σπάζουμε στα γήπεδα, φωνάζουμε αλλοφρονούντες, γυρίζουμε χαράματα στο σπίτι, ξενυχτούμε στους υπολογιστές, στο χαζοκούτι αγναντεύουμε τα ψώνια και μόνο αυτά, γινόμαστε αιχμάλωτοι σε κάθε είδους εξάρτηση, καταφεύγουμε σε περίεργες ουσίες, την βρίσκουμε στα ύποπτα σφηνάκια, κυκλοφορούμε με αλλόκοτα κουρέματα και κουρελιασμένα ρούχα. Τελικά μήπως είμαστε δαιμονισμένοι; Όμως όλα τα πρότερα υποδηλώνουν την ύπαρξη ενός μεγάλου κενού. Μια ζωή χωρίς νόημα και σκοπό. Μια ζωή χωρίς αξίες και πρότυπα. Μια ζωή χωρίς στόχους και οράματα. Ιδανικά! Μια ζωή χωρίς πνευματικό ενδιαφέρον. Μια ζωή χωρίς Θεό! Χωρίς αυτόν όμως όλα επιτρέπονται. Οπότε και η αμαρτία, ας γίνεται και χωρίς “προφύλαξη”.
Αφήσαμε απότιστους τους πνευματικούς λειμώνες μας, οπότε δεν υπάρχει και η ανάλογη συγκομιδή. Μία ανείπωτη ξηρασία μαραίνει την ανθρώπινη ψυχή μας. Αλλά και ένα ζοφερό σκοτάδι. Η μόνη ευκαιρία μας είναι το άστρο της Βηθλεέμ.
Όταν οι Μάγοι έχασαν για κάποιο διάστημα από τα μάτια τους το Άστρο, καθώς ενεπλάκησαν στις συζητήσεις και στις συναντήσεις της Ιερουσαλήμ, κλονίστηκαν, τα 'χασαν, πήγαν να πιστέψουν πως πλανήθηκαν. Ύστερα όμως, όταν ξανά ξεκίνησαν για τη Βηθλεέμ και είδαν πάλι το Άστρο, “ἐχάρησαν χαράν μεγάλην”.
Αυτό πάθαμε και εμείς στα χρόνια μας. Δημιουργήσαμε δικά μας άστρα. Της δόξας, του πλούτου, της υπεροχής, της ισχύος, του υλισμού, της αποστασίας και χάσαμε το πραγματικό. Καιρός να το ξαναβρούμε. Είναι η τελευταία μας ευκαιρία.
Όταν μιλάει ο ουρανός, πρέπει ν' ακούμε χωρίς επιφυλάξεις.
Υ.Γ. Παλαιότερα, ο Φάουτσι και λοιποί συνεργάτες του απηγόρευσαν και εμπόδισαν να δημοσιευθεί επιστημονική μελέτη της Δρ. Μάικοβιτς, που θα έσωζε εκατομμύρια ανθρώπους από τον ιό του Aids. Ακολούθως η ίδια μπήκε στη φυλακή με συνοπτικές και παράνομες διαδικασίες, χωρίς ποτέ να της απαγγελθεί κατηγορητήριο. Άρα ποιό το νόημα των περιωνύμων ημερών υπέρ ή κατά..., όταν μία διεθνής συμμορία δήθεν φιλανθρώπων, τις προβάλλει ως ανέντιμο καμουφλάζ των αποτρόπαιων εγκλημάτων τους. Αλλά όλοι αυτοί αποτελούν την γενιά από οχιές και τους διυλίζοντες τον κώνωπα και καταπίνοντες την κάμηλο, για τους οποίους μίλησαν ο Πρόδρομος και ο Χριστός. Οι φαρισαίοι των χρόνων μας που κομπάζουν. Που αλαλάζουν “παράφωνα”...
