Όταν κάποιος ἔχει ανέλθει σε κοινωνικές ἤ εκκλησιαστικές βαθμίδες σίγουρα αισθάνεται ευτυχής, καταξιωμένος ίσως και οικονομικά αυτάρκης. Αν ταυτόχρονα θρησκεύει και ποθεί τήν αιώνια ζωή αγωνιζόμενος ειλικρινά μέ έντονη μυστηριακή ζωή θα καταλάβει γρήγορα πόση δυσμενή επίδραση ασκεί στον πνευματικό του αγώνα ο οποιοσδήποτε βαθμός του. Είναι πολύ δύσκολο να κρατήσει την ταπείνωση, την απλότητα και την εν Χριστώ αγάπη ενώ ταυτόχρονα είναι υποχρεωμένος να ασκεί και τα υψηλά του κοινωνικά η θρησκευτικά του καθήκοντα. Δέν απουσιάζουν απ' αυτό τον πειρασμό και οι μοναχοί μας, οι όποιοι ως άνθρωποι κι αυτοί είναι δυνατόν να επιδιώξουν κάποια αναβάθμιση στα πλαίσια της μοναχικής τους ζωής.
Ενθυμούμαι τον γέροντα Ε. ὁ οποίος έγινε στα 30 χρόνια του προϊστάμενος της Γεροντικής Συνάξεως της Μονής μας. Έφθασε τα 82, εγήρασε, αρρώστησε και δεν σκέπτεται να παραιτηθεί. Τον παροτρύνει ο Ηγούμενος να δώσει την παραίτησή του. Εκείνος αρνείται. Μετά από πολλές πιέσεις δέχθηκε και παραιτήθηκε. Και με καλούσε κατόπιν στο κελί του λέγοντάς μου μέ αναστεναγμούς και ψυχική αγωνία: Αχ, τι έπαθα!! Τι έχεις; Τι έπαθες γέρο Ε. "Μέ κατέστρεψε το προισταμενλίκι". Δηλαδή 53 χρόνια προϊστάμενος. Και του είπα: "Μη κάνεις έτσι. Ωφέλησες την Μονή μας". Και μου απήντησε σοφά: Ίσως να ωφέλησα αλλά εγώ δεν ωφελήθηκα".
Πέρασε ὅλη ἡ ζωή του μέ την ιδέα και την τιμή αυτού του μικρού αξιώματος τού προϊσταμένου και τόσο δέθηκε ἡ καρδιά του πού με πολλή δυσκολία το αποχωρίσθηκε. Και ήλθε η μετάνοια αφού παραιτήθηκε και μόλις δύο χρόνια πρίν πεθάνει. Άρα γε σώθηκε η ψυχή του; Πιστεύω ναι, διότι εξομολογήθηκε ζήτησε συγγνώμη από αδελφούς πού λύπησε και έφυγε ειρηνικός. Πάντως θα μπορούσε να φθάσει σε μέτρα αγιασμού, αλλά η δόξα του προϊσταμένου δέν του έδωσε τέτοιες ευκαιρίες. Ας διδαχθούμε κι εμείς κάτι από τό πάθημα του Γέροντα. Μήπως μας παρασύρει κάποιο έστω και μικρό αξίωμά μας μακριά από την οδό της μετανοίας μας;
Μον. Δαμασκηνος Γρηγοριάτης.
Μέ τήν εὐλογία τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου
