«Πνευματική φαρέτρα τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ»
Εἶμαι πολύ ἀνάξιος, Μητέρα Παναγία,
ἄχρηστος καί ἀκόλαστος, κτηνώδης, βορβορώδης
διά νά τολμήσω πρός Ἐσέ κάτι νά ψιθυρίσω.
Ἀλλά τίς δύναται εἰπεῖν ἤ καί ἐξιστορήσειν
Ἐξίστανται καί τρέμουσι τῶν Ἀσωμάτων Τάξεις
καί Θεολόγων αἱ φωναί καί τῶν Πατέρων δῆμοι
σιωποῦν καί ἐξανίστανται δι᾿ ὅ,τι ἐτελέσθη
ἐκ τῆς Ἀχράντου Σου γαστρός, Παρθένε Θεοτόκε.
Καί πάλιν Σοῦ λέγω περισσῶς, ἀνάξιος τυγχάνω
ὕμνους, ὠδές κι ἐγκώμια καί ποιημάτων στίχους
νά Σοῦ προσφέρω, Ἄχραντε, καί νά σοῦ περιπλέξω.
Ὅμως, καθικετεύω Σε, ἐπάκουσόν μου, Κόρη,
καί ἄφες με τόν δείλαιον, κάτι νά Σοῦ ψελλίσω.
Παρότι εἶμ᾿ ἁμαρτωλός, εἶμαι δικός Σου δοῦλος
πού κατοικῶ ὁ ἐλεεινός στόν ἰδικόν Σου Κῆπον,
καί τοῦτο εἶναι δωρεά καί χάρις Σου, Κυρία,
καθ᾿ ὅσον μέ ἀνέχεσαι σ᾿ αὐτό τό Περιβόλι.
Συμφώνως πρός παράδοσιν, ἐκ τῶν ἀρχαίων χρόνων,
ἐζήτησες, Πανύμνητε, καί Σύ ἐκ τοῦ Υἱοῦ Σου,
Τόπον δι᾿ ἀφιέρωσιν στό Ἅγιο Ὄνομά Σου.
Καί ἔλαβες χερσόνησον τοῦ Ἄθω καλουμένην
ὡς κλῆρον Σου προσωπικόν καί τόπον μοναζόντων.
Πλέον χιλίων τῶν ἐτῶν, ἐσύ ἡγεμονεύεις
καί προεδρεύεις, διοικεῖς, σέ ὅλους βασιλεύεις
καί χορηγεῖς τά ἀγαθά, πλουσίως καί ἀσμένως
σέ ὅλους τούς μονάζοντας αὐτοῦ ἐδῶ τοῦ Ὄρους.
Σύμπας ὁ δῆμος μοναστῶν θερμῶς σέ εὐλαβεῖται,
σέ ἀνυμνεῖ, Σέ προσκυνεῖ, σέ ψάλλει ἀσιγήτως,
διότι Σύ ἠγάπησας πάντας ἡμᾶς, Παρθένε,
κι ἀνέχεσαι νά κατοικοῦν οἱ δοῦλοι Σου κοντά Σου.
Σέ κάθ᾿ Ἀκολουθία μας, τό θεῖον Ὄνομά Σου
μέ πόθο μνημονεύομεν καί Σέ παρακαλοῦμεν
νά διαφυλάττης πάντοτε τόν ἱερόν Σου Κλῆρον
καί τοῖς μονάζουσι καλῶς μετάνοιαν νά δίδης
καί ἐλπίδα τήν αἰώνιον κι ἀνάπαυσιν τῶν κόπων.
Ὁσάκις συλλογίζομαι, Ἁγνή, τήν προσφοράν Σου,
πού ἔδωκες στόν Ποιητήν τήν ὅλην Ὕπαρξίν Σου
καί ἐγεννήθη ὁ Υἱός, Σωτήρ ἀνθρώπων πάντων,
τά μάτια μου βουρκώνουν ναί ἐκ θείας θυμηδίας
καί ἄκρας συγκινήσεως καί θαυμασμοῦ ἀπλέτου.
Ὅλος ὁ κόσμος, Δέσποινα, ἀπό τῶν Πρωτοπλάστων,
περίμενε νά γεννηθῆ μία Παρθένος Κόρη,
ἥτις διά Πνεύματος Θεοῦ, θά φέρη παραδόξως
Υἱόν Θεοῦ Συνάναρχον, Χριστόν Σωτῆρα κόσμου.
Καί ἦλθ᾿ Ἁγνή τό πλήρωμα τοῦ χρόνου καί ἐκλήθης
Ἐσύ ὡς ἀντιπρόσωπος τοῦ ἀνθρωπίνου γένους
νά φέρης εἰς τά σπλάγχνα Σου, Μεσσία τῶν ἀνθρώπων.
Ἀλλά θά εἶναι ἥδιστον καί τέρψις στά ψυχάς μας
Ἐσύ, Παρθένε μας Ἁγνή, διήγησιν νά κάμης
ὅλης τῆς ἱστορίας Σου μέχρι Χριστοῦ τό Πάθος.
Πιστεύω τήν ἀγάπησιν θ᾿ αὐξήσωμεν γιά Σένα
καί πλέον θά εὐλαβούμεθα τήν Πάνσεπτον Μορφήν Σου.
Ὑπῆρξα τέκνον εὐσεβῶν, δικαίων καί Ἁγίων
τῆς Ἄννης καί Ἰωακείμ, οἵτινες παραδόξως
ἄτεκνοι χρόνια ἔμειναν, εἶχον στενοχωρίαν,
διό ἐζήτουν διακαῶς μετά θερμῶν δακρύων
νά δώση ὁ Πανάγαθος, τέκνον χαριτωμένον.
Παρότι ἦσαν γέροντες, θαῦμα ἐπετελέσθη
ἐλύθησαν τῆς φύσεως δεσμά καί κατά φύσιν
ἐγέννησαν ἐμένα ναί, πρός ἄφατον χαράν των.
ὡς δῶρον μέ προσέφερον, εἰς τόν Ναόν Κυρίου,
ὅτε παιδούλα ἤμουνα, μόλις στά τρία χρόνια.
Ἐκεῖ στό βάθος τοῦ ναοῦ, ἐσχόλαζον μέ πόθο
στήν προσευχή, στήν ἄσκησι, στήν κάθαρσι τοῦ νοῦ μου,
στήν σωσφροσύνη τῆς καρδιᾶς καί σώματος συνάμα.
Ἀπεσταλμένος Ἄγγελος, ἤρχετο καθ᾿ ἑκάστην
νά μοῦ προσφέρη τήν τροφήν, νά μέ χαροποιήση.
Μέχρι τά δέκα πέντε μου, χρόνια ἐκεῖ διῆλθον,
ἀπό παντοίων πειρασμῶν ἀεί φυλαττομένη
τῆ ἀνυστάκτῳ θαλπωρῆ Πνεύματος τοῦ Ἁγίου.
Ἔκτοτε εἰς τόν οἶκον Μου μ᾿ ἔφερον οἱ Πατέρες
καί μοὔδωσαν τόν Ἰωσήφ τόν Δίκαιον Προστάτην
καί φύλακα καί βοηθόν στό ἔργον τοῦ Κυρίου.
Κάποια ἡμερ᾿ ἀπόγευμα, μηνός γάρ τοῦ Μαρτίου,
νέος, λαμπρός καί φωτεινός μοῦ κτύπησε τήν θύρα.
Μέ συστολή, σεμνότητα, μ᾿ εὐγένια καί χάρι
τρανῶς μέ ἐχαιρέτισε λέγων μοι: Χαῖρε Κόρη,
εὐλογημένη ἐν γυναιξί καί Κεχαριτωμένη.
Ἐσύ προσεκλήθης ἐκ Θεοῦ νά φέρης εἰς τόν κόσμον
Χριστόν Μεσσίαν τοῦ λαοῦ, Ἐθνῶν τήν προσδοκίαν.
Ἐγώ ἐξέστην ἀληθῶς καί ὅλη ἐταράχθην.
Ἐκεῖνος μοῦ συνέστησεν εἰρήνην καί ἐλπίδα
καί ὅτι Θείῳ Πνεύματι ὅλα αὐτά θά γίνουν.
Πράγματι, ἄνευ ἀνδρός, παράδοξον τό θαῦμα,
ὄντως ἐκυοφόρησα τόν τρέφοντα τήν Κτίσιν,
ὅν καί ἐγέννησα καλῶς ἐν Βηθλεέμ τῆ πόλει,
μέσα εἰς σταῦλον εὐτελῆ, μετά ἀλόγων ζώων.
Εἶναι κι αὐτό παράδοξον, πῶς ὁ τῶν πάντων Κτίστης
ἀνέχεται νά γεννηθῆ εἰς σπήλαιον τῶν ζώων,
χωρίς ἀνθρώπων ὑποδοχήν, χωρίς στοργήν οἰκείων!
Τί εἶδον καί τί ἤκουσα ἐκείνη γάρ τήν νύκτα,
δέν εἶναι εὔκολο νά εἰπῶ, τά ἔχω στήν καρδιά Μου.
Σέ οὐρανομήκη κλίμακα Ἄγγελοι μετά δόξης
ἀνέβαιναν κατέβαιναν κι ἔψαλλαν ἐν ὑψίστοις
ὑπάρχει δόξα φωτεινή καί ἐπί γῆς εἰρήνη,
ἐνῶ προβάτων οἱ βοσκοί, ἰδόντες τέτοιο θαῦμα,
ἐξέστησαν, ἀπόρησαν καί ἦλθον εἰς τόν σταῦλον
νά ἴδουν τό ὁρώμενον θαῦμα καί νά δοξάσουν
τόν Βασιλέα μας Χριστόν, σεμνῶς νά προσκυνήσουν.
Ἀντί ὁ λαός καί οἱ Ἄρχοντες στό σπήλαιον νά τρέξουν
φοβήθηκαν, ἐθύμωσαν, σκέφθηκαν τίνι τρόπῳ
νά ἐξολοθρεύσουν τόν Χριστόν, διότι θ᾿ ἀπωλέσουν
τήν δόξαν των, τήν δύναμιν κι ὅλην τήν βασιλείαν
ἐφ᾿ ὅσον νέος Βασιλεύς στόν κόσμο ἐγεννήθη.
Πολλάκις Ἄγγελος Θεοῦ ἐστάλη στόν προστάτη
ἐμοῦ τόν θεῖον Ἰωσήφ, τοῦ εἶπε τί θά κάνη.
Γι᾿ αὐτό καί φύγαμε ὁμοῦ στήν Αἴγυπτο μέ τό Βρέφος
ἀπ᾿ ὅπου ἐπιστρέψαμε μετά ἀπό δύο ἔτη.
Ὁ Ἰησοῦς μεγάλωσε καί ἔμαθε τήν τέχνην
κοντά στόν δίκαιον Ἰωσήφ, τό ξύλο νά δουλεύη.
Στά χρόνια τῆς νεότητος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ μας
εἶδα πολλά μυστήρια κι ἐγνώρισα ἐκ πείρας
ὅτι ἔχω στά χέρια μου, Θεοῦ Πατρός τόν Λόγον,
Υἱόν Του τόν Συνάναρχον καί Ποιητήν τῶν ὅλων.
Ὁ Ἴδιος στά τριάκοντα ἔτη τό θεῖον ἔργον
ἄρχισε νά ἐργάζεται καί πλήθη κόσμου τότε
Τόν ἠκολούθησαν πιστῶς, ἔλαβον θεραπείας,
τυφλοί, κουτσοί, παράλυτοι ἔλαβον τήν ὑγείαν.
Ἐδίδαξεν ο Ἰησοῦς ἐν πάσῃ παρρησίᾳ
κι ἔθεσε τά θεμέλια γιά μιά νέα θρησκεία.
Εἶν᾿ ἡ θρησκεία τοῦ φωτός, θρησκεία τῆς ἀγάπης,
ὅπου πάντες οἱ ἄνθρωποι ἑνοῦνται ὑπερκοσμίως
ἐν τῶ ὀνόματι Χριστοῦ διά Πνεύματος Ἁγίου
καί διά τοῦ Θείου βαπτισμοῦ εἰσέρχονται ἐν δόξῃ
εἰς τό λιμάνι τοῦ Θεοῦ, εἰς τήν αἰώνιον δόξαν.
Ἦτο Θεοῦ τό θέλημα ὁ Ἰησοῦς νά πάθη
καί διά θανάτου σταυρικοῦ τούς δαίμονας νά καύση
κι ὅλη τήν βασιλεία των τελείως ν᾿ ἀφανίση.
Ὅθεν ὑπέμεινε πολλά, δαρμούς καί μαστιγώσεις,
κολαφισμούς καί ἐμπαιγμούς, μυρίας ταπεινώσεις.
Τέλος ἐκτός τῆς πόλεως, ὡς ληστής ὠδηγήθη
καί ἐν μέσῳ δύο ληστῶν, ἐμπόνως ἐσταυρώθη.
Μακρόθεν τό Μαρτύριον ἔβλεπον τοῦ Παιδιοῦ Μου
ματά τῶν ἄλλων Γυναικῶν καί ἔκλαιον βοῶσα:
Υἱέ Μου, ποῦ τό κάλλος Σου, ἡ χάρις τῆς Μορφῆς Σου;
Διατί ρομφαία δίστομος ἔνυξε τήν καρδιά Μου;
Νά βλέπω Σέ ἐν τῶ Σταυρῶ, Μονογενῆ Υἱόν Μου;
Καί πλέον ἄλλο τίποτε δέν ἔχω στήν ζωή Μου.
Θά εἶναι προτιμώτερον κι ἐγώ τώρα μαζί Σου
νά παραδώσω τήν ψυχήν γιά πάντα νά πεθάνω,
γιατί ποτέ δέν ἠμπορῶ νά βλέπω τόν Υἱόν Μου
κρεμάμενον ἐν τῶ Σταυρῶ ἐν μέσῳ τῶν ἀνόμων.
Ἐκεῖνος μοῦ ἐφώναξε πάνω ἀπ᾿ τό Σταυρό Του
πῶς ἀπό σήμερον Υἱός θά εἶν᾿ ὁ Ἰωάννης,
ὁ ἐπιστήθιος Μαθητής κι Ἀπόστολος Κυρίου.
Αὐτός καί μέ παρέλαβε μέ εἶχε σάν Μητέρα
πολύ μέ παρηγόρησε μέχρι τήν ὑστάτη ὥρα.
Καθώς προεῖπεν ὁ Χριστός σ᾿ ὅλους τούς Μαθητάς Του,
τήν τρίτη ἡμέρα θαυμαστῶς ἐξῆλθεν ἐκ τοῦ τάφου,
πρός θείαν ἀγαλλίασιν ὅλων καί θυμηδίαν.
Πολλάκις ἦλθε μεθ᾿ ἡμῶν, εὐλόγησε τά πλήθη,
τούς Μαθητάς συμβούλευσε, χωρίς ἀμφιβολίαν,
θά περιμένουν Κάθοδον Πνεύματος τοῦ Ἁγίου.
Τότε θά λάβουν χάριτας, ἀφόβως θά ἐξέλθουν
ἐκτός τῆς Ἰερουσαλήμ μέχρι περάτων κόσμου
διά νά ψαρέψουν τούς λαούς καί πόθῳ νά βαπτίσουν
Ὀνόματι τῆς παντουργοῦ Τριάδος Παναγίας
Πατρός, Υἱοῦ καί Πνεύματος, Θεότητος τῆς Μίας.
Μετά τάς τεσσαράκοντα ἡμέρας ὁ Υἱός Μου
ἐνώπιον τῶν Μαθητῶν καί τῶν λοιπῶν συντρόφων
ἀνῆλθε στά οὐράνια διά νά κατέλθη πάλιν,
ἐν τῆ ἐνδόξῳ καί φρικτῆ Δευτέρᾳ Παρουσίᾳ
νά κρίνη ζῶντας καί νεκρούς, νά ἀποκαταστήση,
αὐτούς πού μετενόησαν εἰς χώραν εὐφροσύνης.
Ἀπό Χριστοῦ Ἀνάστασιν, πεντήκοντα ἡμέραι
παρῆλθον καί ὁ Κύριος ἀπέστειλε τό Πνεῦμα.
Τοῦτο κατῆλθε θαυμαστῶς εἰς τούς παρισταμένους
ὡς φλόξ καί κατεφώτισε τήν διάνοιαν ἁπάντων.
Τούς ἔδωσε τό χάρισμα, νά ὁμιλοῦν ἀπταίστως
γλώσσας ἀγνώστους εἰς αὐτούς, λαούς νά σαγηνεύουν
καί εἰς λιμάνι τοῦ Θεοῦ καλῶς νά μεταφέρουν.
Οἱ τοῦ Χριστοῦ Ἀπόστολοι εἶχον με ὡς Μητέρα,
μαζί Μου συνδιασκέπτοντο, προσηύχοντο ὁμοίως
καί ὅλα τά προβλήματα ἐλύναμ᾿ ἐν ἀγάπῃ.
Πρός με ἀγάπην περισσήν εἶχεν ὁ Ἰωάννης,
ὅστις καί ὡς Μητέρα του μέ εἶχεν εἰς τό σπίτι.
Μετά τήν Ἔγερσιν Χριστοῦ ἔζησα εἰς τόν κόσμον
ἕνδεκα χρόνους καί μετά ἀνῆλθον στά οὐράνια.
Ἔκτοτε μέ τήν Χάριν Μου εἶμαι πολύ κοντά σας,
συντρέχω στούς ἀγῶνες σας καί στά προβλήματά σας.
ὅλους πολύ σᾶς ἀγαπῶ, προσεύχομαι διαπύρως
καί στέλλω εὐλογίες μου σ᾿ αὐτούς πού μ᾿ ἀγαποῦνε.
-Γιά μένα ἡ ἀγάπη Σου, Παρθένε Παναγία,
τήν ὕπαρξί μου σκλάβωσε, δέν ἔχω παρρησία
οὔτε τά λόγια νά σοῦ εἰπῶ καί νά σ᾿ εὐχαριστήσω.
Ἡ κατά σάρκα μητήρ μου, τοὔνομα Διαμαντίνα,
ἔχουσα ἐκ προγόνων της εὐλάβειαν καί πίστιν
καί εὐγνωμοσύνην στόν Θεό, διότι ἕξι τέκνα
τῆς ἔδωσε ὁ Πανάγαθος, θέλησε μέ ἀγάπη
ἕνα παιδί της στόν Θεό νά τό ἀφιερώση.
Καί, ὅταν ἤμουν νήπιο μ᾿ἐπῆγε στήν Εἰκόνα
τῆς Παναγίας Του Μητρός, μ᾿ἄφησε κεῖ μπροστά της
καί εἶπε στήν Πανάχραντο: Ἰδού αὐτό τό τέκνο
στό δίνω Παναγία μου, κάνε τό ὅ,τι θέλεις.
Τό δίνω μ᾿ εὐχαρίστησι, διότι ὁ Θεός μου
ἕξι παιδιά μοῦ ἔδωσε κι ἕνα σοῦ τό χαρίζω.
Ἔτσι ἄν εἶμαι σήμερα στό Ὄρος Σου Παρθένε,
εἶναι δική σου Πάναγνε, μεγίστη εὐλογία.
Ἀπό μικρόν μέ ἔμαθες τούς ὕμνους Σου νά ψάλλω,
νά τραγουδῶ τήν δόξαν Σου, τά θεῖα μεγαλεῖα.
Νά κατοικῶ μετ᾿ἀδελφῶν, ἀγίων καί ὁσίων
νά χαίρεται ἡ καρδία μου ἡ τόσον πονεμένη.
Λυποῦμαι ὅμως, Δέσποινα, ἐνίοτε καί κλαίω,
διότι κατηνάλωσα τής νιότης μου τά χρόνια
σέ κάθε εἴδους αἴσχιστα ἔργα καί ἀνομίες.
Γιά Σένα δέν προσέφερα οὔτε ἕνα λουλούδι,
οὔτε μιά μέρα καθαρή, χωρίς νά ἁμαρτήσω.
Ἀκόμη ὁ πανάθλιος οὔτε τίς ἑορτές Σου
δέν τίμησα, δέν ἔφυγα παγίδας τῶν δαιμόνων.
Κατήντησα ἐρείπιο ἐκ τῶν ἁμαρτιῶν μου
κι ὅμως δέν ἀηδίασες ἐμέ τόν πλανηθέντα.
Ἦλθες καί σάν τό πούπουλο, μέ σήκωσες, Παρθένε,
ἐκ τῆς τοῦ κόσμου μυσαρᾶς κι ἀσώτου κοινωνίας.
Πῶς κατεδέχθης, Ἄχραντε, ἐμέ νά πλησιάσης;
Ἐξέδιδε ἡ καρδία μου, ρυάκι δυσωδίας,
πού ἐχύνετο καί σκόρπιζε κάθε ἀκαθαρσία.
εἰς ἄνθρωπο πού ἤρχετο ἐμέ νά πλησιάση.
Σ᾿ εὐχαριστῶ πού ἔσκυψες ἐμέ νά ἀγκαλιάσης
νά παραλάβης στοργικά, νά μέ παρηγορήσης
καί εἰς λιμάνι γαληνό νά μέ ἐγκαταστήσης.
Ἰδού σχεδόν ἐγήρασα, τό τέλος δέν γνωρίζω,
κι ἀκόμη δέν ἐπιθυμῶ τά πάθη μου ν᾿ ἀφήσω.
Γενοῦ μοι, Ἀειπάρθενε, καταφυγή καί σκέπη
καί λογισμῶν κλυδώνιον ἀπάλλαξόν με τάχει.
Ἁμαρτιῶν μου πέλαγος καί τέλμα τῶν κακῶν μου
ἐν ὥρᾳ τοῦ θανάτου μου μή μοῦ μνησθῆς, Παρθένε.
Τότε ἐν ὥρᾳ τῆ φρικτῆ ποίαν ἀπολογίαν
θά κάμω ὁ ταλαίπωρος καί πῶς θά διαπεράσω
δαιμόνων τά στρατεύματα, τάς ἀπειλάς, τάς ὕβρεις;
Ὅθεν ζητῶ γονυκλιτῶς, Πανάμωμε Μαρία,
ἐλθέ ἐκείνην τήν στιγμήν, καθώς τό ὑπεσχέθης,
ὅτι θά εἶσαι βοηθός μέχρι τῆς τελευτῆς μας,
νά διώξης τόν ἀρχέκακον μ᾿ ὅλες του τίς δυνάμεις
καί εἰς τήν Πύλην τ᾿ οὐρανοῦ, ἐκεῖ νά μέ εἰσάξης.
Ἀλλά καί τοῦτο φύλαττε τό Ὄρος, ὦ Παρθένε,
ἐξ ἀοράτων κι ὁρατῶν ἐχθρῶν καί ἐπιβούλων,
ἵνα ταῖς εὐλογίαις Σου μονάζουν οἱ Πατέρες
πλουτίζοντες αὐτῶν ψυχάς μέ ἀρετῶν τά ἄνθη
κι ἀξιωθοῦν ἐν οὐρανοῖς τῆς ἀκηράτου δόξης.
Μ.Δ.Μ.
Μέ τήν εὐλογία τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου
