4. Πρόκειται για τιμωρία του Θεού!
Στη συνέχεια ο Άγ. Ιω. Χρυσόστομος σχολιάζοντας την φράση του Απ. Παύλου «και παίρνοντας το μισθό, που τους άξιζε, για την πλάνη τους από τον ίδιο τον εαυτό τους», τονίζει πως το πάθος αυτό είναι σαφώς τιμωρία του Θεού, ως αποτέλεσμα της απομάκρυνσής Του από Αυτόν, ως εξής:
Eπειδή λοιπόν μιλώντας για τη γέεννα και την κόλαση, τώρα δε φαινόταν πως ήταν αξιόπιστος στους ασεβείς και σ’ αυτούς που προτιμούσαν να ζουν μ’ αυτό τον τρόπο, αλλά και γελοίος, δείχνει πως στην ίδια την ηδονή υπάρχει αυτή η κόλαση.
Aν όμως δεν αισθάνονται, αλλά ευχαριστιούνται, μην απορήσεις.
Γιατί κι αυτοί που κατέχονται από μανία κι αυτοί που υποφέρουν απ’ την αρρώστια
του νου, αν και αδικούν πολλές φορές τον εαυτό τους και κάνουν ελεεινά
πράγματα, για τα οποία άλλοι τους θρηνούν, αυτοί γελούν κι απολαμβάνουν αυτά
που γίνονται. Aλλά δεν λέμε πως γι’ αυτό έχουν απαλλαχθεί αυτοί απ’ την κόλαση,
αλλά πως και γι’ αυτό ακριβώς βρίσκονται σε φοβερότερη τιμωρία, γιατί δεν
ξέρουν σε ποια κατάσταση βρίσκονται.
Δεν πρέπει λοιπόν απ’ τους ασθενείς, αλλ’ απ’ τους υγιείς
ν’ αποφασίζουμε.
Eπειδή βέβαια στην παλιά εποχή το πράγμα φαινόταν πως είναι νόμιμο και κάποιος νομοθέτης σ’ αυτούς όρισε οι δούλοι να μην ασχολούνται με τις αθλητικές ασκήσεις, ούτε να γίνονται παιδεραστές, παραχωρώντας στους ελεύθερους πολίτες το δικαίωμα αυτό ή καλύτερα την ασχημοσύνη[1].
Aλλ’ όμως δεν θεώρησαν πως το πράγμα αυτό είναι
ασχημοσύνη, αλλ’ επειδή το θαύμασαν σαν σεμνό και ανώτερο απ’ το αξίωμα των
δούλων, το επέτρεψαν στους ελεύθερους πολίτες. Kι αυτό το έκανε ο σοφότατος
λαός των Aθηναίων και ο μεγάλος σ’ αυτούς Σόλων.
Kαι πολλά άλλα βιβλία των φιλοσόφων θα μπορούσε να βρει
κανείς να είναι γεμάτα απ’ την αρρώστια αυτή.
Όμως δε λέμε πως γι’ αυτό είναι νόμιμο
το πράγμα, αλλά πως κι αυτοί που δέχθηκαν το νόμο αυτό είναι δυστυχισμένοι και
άξιοι για πολλά δάκρυα.
Γιατί εκείνα που παθαίνουν οι πόρνες γυναίκες, αυτά
παθαίνουν και αυτοί, ή καλύτερα χειρότερα από εκείνα. Γιατί σ’ αυτές αν και η
συνουσία είναι παράνομη, είναι όμως σύμφωνη με τη φύση, ενώ αυτή είναι και
παράνομη και αντίθετη με τη φύση.
Αν λοιπόν δεν υπήρχε η γέεννα, ούτε η απειλή της
τιμωρίας, αυτό θα ήταν χειρότερο από κάθε τιμωρία. Αν όμως ευχαριστούνται, μου
λέγεις την προσθήκη της τιμωρίας.
Γιατί, αν έβλεπα κάποιο γυμνό να τρέχει, όλο το σώμα του
να είναι μολυσμένο από βούρκο, στη συνέχεια να μη σκεπάζεται, αλλά και να
υπερηφανεύεται, δε θα χαιρόμουν μαζί μ’ αυτόν, αλλά περισσότερο θα τον
θρηνούσα, γιατί δεν αισθάνεται ότι κάνει ασχημοσύνη.
Για να δείξω πιο καθαρά την προσβολή, επιτρέψτε μου ν’
αναφέρω και άλλο παράδειγμα.
Αν λοιπόν καταδίκασε κάποιος μια νέα κλεισμένη σε σπίτι
να έρθει σε σαρκική σχέση με τα άλογα ζώα, και στη συνέχεια ευχαριστιόταν με τη
συνουσία αυτή, δε θα ήταν γι’ αυτό προ πάντων άξια για δάκρυα, επειδή δεν
μπορούσε ν’ απαλλαχθεί από την αρρώστια αυτή με το να μην αισθάνεται την
αρρώστια; Στον καθένα βέβαια είναι φανερό αυτό. Αν όμως εκείνο είναι φοβερό,
ούτε αυτό είναι μικρότερο από εκείνο, γιατί είναι χειρότερο το να προσβάλλεται
κανείς απ’ τους δικούς του, παρά απ’ τους ξένους.
Aυτούς εγώ τους λέγω πως είναι χειρότεροι κι απ’ τους δολοφόνους, γιατί είναι καλύτερο να πεθάνει κανείς, παρά να ζει και να προσβάλλεται έτσι. Γιατί ο δολοφόνος απέσπασε την ψυχή απ’ το σώμα, ενώ αυτός κατέστρεψε την ψυχή μαζί με το σώμα. Kι όποιο αμάρτημα κι αν πεις, δεν θα πεις κανένα ίσο με την παρανομία αυτή. Kι αν εκείνοι που παθαίνουν αυτά τα αισθάνονταν, θα δέχονταν άπειρους θανάτους, προκειμένου να μην πάθουν αυτό».
[Απ’ την Ε΄ Ομιλία του «ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΡΟΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ»]
[1] Το σχόλιο επ’ αυτού της Πατρολογίας Ε.Π.Ε. αναφέρει: Στη βιογραφία του Σόλωνα (κεφ. 1) ο Πλούταρχος λέγει: «και νόμον έγραψε διαγορεύοντα δούλω μη ξηραλοιψείν μηδέ παιδεραστείν, εις την των καλών μερίδα και σεμνών επιτηδευμάτων τιθέμενος το πράγμα, και τρόπον τινά τους αξίους προκαλούμενος ων τους αναξίους απήλαυνε»),
