Τελικά τι κόσμος είναι αυτός, που έχουμε φτιάξει; Καθημερινές σχεδόν οι ειδήσεις για βία, για εγκληματική βία μάλιστα, ανηλίκων κατά ανηλίκων, ακόμη και μέσα στα σχολεία.
Σταχυολογούμε μερικά από τα γεγονότα των τελευταίων ημερών: «Θέλαμε να γελάσουμε» είπαν οι ανήλικοι, έτσι σαν να μη συμβαίνει τίποτα, που μοίραζαν ψεύτικες γυμνές φωτογραφίες συμμαθητριών τους. Όπως, έτσι σαν να μη συμβαίνει τίποτα είναι και τα μαχαιρώματα μεταξύ παιδιών: 14χρονος μαθητής διαπληκτίστηκε στο προαύλιο του σχολείου για ασήμαντη αφορμή με έναν συμμαθητή του και του επιτέθηκε με αναδιπλούμενο σουγιά. Έτσι, όπως σαν να μην συμβαίνει τίποτα, αντιμετωπίζεται και το ότι ανήλικος εκβίαζε ανήλικο μέσω των social media και του πήρε 4.000 ευρώ!
Τα παιδιά αυτοκαταστρέφονται στο ξεκίνημα της ζωής τους, με συνέπειες, που θα είναι ολέθριες για το μέλλον τους και όλοι σφυρίζουμε αδιάφορα! Άντε, έστω για λίγο, να μας απασχολεί το φαινόμενο, διαβάζοντας τα περιστατικά, αλλά μετά στην ησυχία μας... Βέβαια τα πράγματα δεν προκύπτουν ξαφνικά, αλλά έχουν αιτίες, συγκεκριμένες αιτίες...
Το ότι τα παιδιά πελαγοδρομούν και παρασύρονται στη ζωή τους, αλλά και, στην εποχή της ψηφιακής επανάστασης, απορροφούνται από τον σκληρό και ύπουλο πολλές φορές, κυρίως γιατί δεν μπορούν να αυτοσυγκρατηθούν ή να τον διακρίνουν, κόσμο του διαδικτύου, σημαίνει ότι αισθάνονται ή έχουν έλλειμμα στην ψυχούλα τους.
Δεν είναι ανώριμα, ούτε επιπόλαια τα παιδιά, όπως κάποιοι εντελώς λαθεμένα υποστηρίζουν, αλλά έχουν ανησυχίες, πασχίζουν να τις ικανοποιήσουν, αλλά δεν νιώθουν να τους ακούει κανείς. Δεν βρίσκουν, παρ' ότι κάποτε απεγνωσμένα απλώνουν τα χέρια, αποκούμπι για να μην σωριαστούν.
Αλήθεια, πού είναι η οικογένεια; Είναι ομαλές οι οικογενειακές σχέσεις; Είναι σωστή η συμπεριφορά των γονέων; Ασχολούνται επαρκώς με τα παιδιά τους ή τους νοιάζει μόνο η δουλειά τους; Κάθονται να συζητήσουν με ειλικρίνεια μαζί τους και να τα αποτρέψουν πειστικά και με την ίδια τη στάση της ζωής τους από την επίδραση ανατρεπτικών και αντικοινωνικών ιδεών. Προλαμβάνεται εντός του οικογενειακού πλαισίου η ροπή στον άτακτο βίο; Υπάρχει στο σπίτι ενδιαφέρον για τα παιδιά, ή επικρατεί διάλυση;
Αλήθεια, πού είναι το σχολείο; Είναι ορθή και επωφελής ή σχολική αγωγή για τα παιδιά σήμερα ή φορτώνονται με άχρηστες γνώσεις, με αποτέλεσμα να μην μαθαίνουν ούτε τα βασικά; Διδάσκονται τα παιδιά ότι ο ελεύθερος άνθρωπος δεν ακολουθεί τα ένστικτά του, ούτε γίνεται δούλος των παθών του, αλλά μάχεται για να επιβάλλει την ψυχή στην σάρκα;
Αλήθεια, πού είναι η Εκκλησία; Τη χρειάζονται τα παιδιά να τους δώσει αγάπη και φωτεινά παραδείγματα, ώστε να βοηθηθούν να απελευθερωθούν από τα ψυχικά τραύματα, και όχι να τα εγκλωβίζει σε τυπικότητες. Να τα συνδέσει και να τα εμπνεύσει με ό,τι αγνό και να τονώσει την ελπίδα τους για κάτι ανώτερο και καλύτερο, από τις κοινωνικές αναθυμιάσεις, που εισπνέουν και βρωμίζουν την καρδούλα τους.
Αλήθεια, πού είναι το κράτος; Όχι για να κατασπαράξει αδηφάγα τους ανήλικους, αλλά για να τους δώσει προοπτική, ξεριζώνοντας τις ποικίλες παγίδες, που είναι καλά στημένες στην κοινωνία σε βάρος τους, όπως τα ναρκωτικά, που πλασάρονται από χέρι σε χέρι, ή τα υποκατάστατα νικοτίνης, που αγοράζουν, καθώς κυκλοφορούν νόμιμα, για να ξεφύγουν από το άγχος και την αγωνία της καθημερινότητας, που τα περισφίγγει, ή η θεοποίηση του σεξ, στο βωμό του οποίου θυσιάζονται τα πάντα.
Το θέμα, λοιπόν, δεν είναι υποκριτικά να τύπτουμε τα στήθη μας μπροστά στα όσα βλέπουμε ή να παίρνουμε στα χέρια το μαστίγιο και να το κατευθύνουμε στις ράχες εκείνων, που δεν είναι παρά θύματα δικά μας. Το θέμα είναι πως θα σωθούν τα παιδιά;
Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα δεν είναι εύκολη. Αν, όμως, επιχειρούσαμε να τη δώσουμε με μια λέξη, δεν θα βρίσκαμε την πιο κατάλληλη από τη λέξη αρετή. Ναι, πρώτα έχουμε ανάγκη από αρετή εμείς οι μεγάλοι και ύστερα τα παιδιά. Έτσι θα σωθούμε όλοι.
Δεν είμαστε αδιόρθωτοι ονειροπόλοι, ούτε φαντασιόπληκτοι. Είμαστε ρεαλιστές, γι' αυτό το λέμε καθαρά. Η αρετή είναι δρόμος εξόδου και διαφυγής από το κακό, έστω και αν στις ημέρες μας, αυτοί, που προσπαθούν να δείξουν αρετή, προπηλακίζονται και υβρίζονται και σκωπτικά αντιμετωπίζονται από μεγάλους και μικρούς.
Τα παιδιά πρέπει να σωθούν. Ας σταματήσουμε να κάνουμε πια πειράματα και ας αφήσουμε κατά μέρους τις θεωρίες. Και θα σωθούν, μόνο αν πλησιάσουν και ζήσουν την ενάρετη ζωή. Δεν είναι τυχαίο, που ο Πλάτων έλεγε πως όλος ο χρυσός της γης δεν μπορεί να σταθεί ισάξια δίπλα στην αρετή.
proinoslogos.gr 07/12/2023
