Η γιαγιά νοσηλευόταν ήδη για τρίτη μέρα και κανένας από τους γιατρούς δεν την είχε δει. Η νοσοκόμα της βάρδιας της έκανε ενέσεις για να κατευνάσει τον πόνο και αυτό ήταν. Κάποια στιγμή η γιαγιά δεν άντεξε:
– Πείτε μου, γιατί δεν έρχεται να με δει κανένας από τους γιατρούς;
– Έχουμε σιωπηλή εντολή να μην κάνουμε θεραπεία στους ηλικιωμένους, – ομολόγησε δειλά-δειλά η κοπέλα μετά από λίγη σκέψη.
==================
Δύο μέρες πριν, αυτή η γιαγιά, που ήταν η μάνα μου, ταξίδευε με αστικό, διασχίζοντας σχεδόν όλη την πόλη, για να πάει στην αγαπημένη της ενορία για εξομολόγηση. Την ώρα που το αστικό περνούσε μια φαρδιά γέφυρα στον ποταμό Ιρκούτ, ο οδηγός ανέπτυξε τη μέγιστη ταχύτητα, έχασε τον έλεγχο του λεωφορείου και με πολλή δύναμη έπεσε πάνω σε μια διαφημιστική κολόνα. Η μάνα μου χωρίς να καταλαβαίνει τι είχε γίνει, βρέθηκε κάτω στο γρασίδι, όπου συνήλθε και, σφαδάζοντας από τους πόνους, διαμαρτυρήθηκε στον άνθρωπο που ήταν δίπλα της:
– Κάτι με στρίμωξε κάπως πολύ.
– Με συγχωρείτε, εγώ ήμουν αυτός που σας στρίμωξα, – ανταποκρίθηκε ο άντρας, – το λεωφορείο χτύπησε και με πέταξε ακριβώς πάνω σας.
Γύρω-γύρω, στο γρασίδι, βρίσκονταν, άλλοι καθισμένοι άλλοι ξαπλωμένοι, τα θύματα του δυστυχήματος, ενώ οι σειρήνες των ασθενοφόρων δεν σώπαιναν ούτε λεπτό. Το ένα μετά το άλλο πλησίαζαν στον τόπο του δυστυχήματος και μετέφεραν τους ανθρώπους στο περιφερειακό νοσοκομείο. Παράλληλα με αυτό το τροχαίο δυστύχημα, όπως αποδείχθηκε αργότερα, ένα παρόμοιο ατύχημα είχε συμβεί σε κοντινή απόσταση. Οι δρόμοι στο κέντρο είχαν κλείσει προκειμένου να μεταφερθούν ταχύτερα οι τραυματίες στις κλινικές. Η μητέρα μου, μικρή και αδύναμη γιαγιά 78 ετών, σε αυτό το δυστύχημα αποκόμισε οκτώ σπασμένα πλευρά, ο ώμος και το πέλμα της είχαν συνθλιβεί. Δεν είναι περίεργο, αφού πάνω της είχε πέσει με όλο του το βάρος ένας μεγαλόσωμος άνδρας.
Εγώ δούλευα στο ορθόδοξο παρεκκλήσι δίπλα σε αυτό το νοσοκομείο. Βρήκα έναν νεαρό γιατρό, μίλησα μαζί του και μου είπε ότι η μαμά μου έχει κάταγμα σπονδυλικής στήλης και ότι δεν πρέπει να χάνουμε άλλο χρόνο. Με κατηγορηματικό τρόπο απαίτησε να της αγοράσουμε επειγόντως κορσέ. Αφού της τοποθετήσουν κορσέ, μπορεί να πάρει εξιτήριο και να συνεχίζει τις θεραπείες της στο σπίτι.
Εγώ τα έχασα λίγο. Δεν της είχαν κάνει καν τις προβλεπόμενες εξετάσεις. Έκαναν μόνο αξονική τομογραφία αλλά και αυτή την έκαναν εσπευσμένα, επειδή τα ασθενοφόρα έφερναν τους τραυματίες τον έναν μετά τον άλλον. Τι να κάνουμε; Και όταν έμαθα ότι ο κορσές κοστίζει 100 χιλιάδες ρούβλια, έπεσα σε πλήρη απόγνωση. Πού να τα βρούμε αυτά τα χρήματα;
Πολύ στεναχωρημένη πήγα για εξομολόγηση στον πνευματικό μου. Στο τέλος του Μυστηρίου τού έκανα έκκληση για προσευχητική βοήθεια, χωρίς να του διευκρινίσω τα σχετικά με το κάταγμα της σπονδυλικής στήλης και χωρίς να αναφερθώ στην εξωπραγματική τιμή του κορσέ. Τότε, άκουσα το συμπονετικό:
– Έχει πάθει σοβαρή ζημιά;
– Ναι, πολύ σοβαρή, παππούλη, σας παρακαλώ να εύχεστε.
Το επόμενο πρωί τα γεγονότα άρχισαν να τρέχουν τόσο πολύ που δεν προλάβαινα να εκπλήσσομαι για τη βοήθεια του Θεού.
Στο εκκλησάκι μας μπήκε για να προσευχηθεί και να ανάψει κεριά μια γιατρός που κάποτε ήταν διευθύντρια της ουρολογικής κλινικής και τώρα συνταξιούχος. Όμως, παρέμενε ακόμα ενεργή ως διδακτικό προσωπικό. Θυμήθηκα ότι αυτή πρόσφατα είχε νοσηλευτεί στην νευροχειρουργική κλινική με σπασμένη τη σπονδυλική στήλη και απευθύνθηκα σε αυτήν για συμβουλή για να καταλάβω τι κορσές χρειάζεται.
– Γιατί να σπάμε το κεφάλι μας, πήγαινε στους νευροχειρουργούς να τους συμβουλευτείς.
– Δεν ξέρω κανέναν.
Αυτή με πήρε κυριολεκτικά από το χέρι και ξεκινήσαμε να ψάχνουμε γιατρούς που ειδικεύονται στα κατάγματα σπονδυλικής στήλης. Βρήκαμε, ούτε λίγο ούτε πολύ, τον πιο επιφανή καθηγητή νευροχειρουργικής που ήταν και συμφοιτητής ενός γνωστού μου γιατρού. Ο καθηγητής είχε σταματήσει να χειρουργεί και επισκεπτόταν το νοσοκομείο μόνο για παροχή συμβουλευτικής. Με άκουσε με ηρεμία και πήγαμε στην κλινική όπου νοσηλευόταν η μάνα μου. Με άφησε έξω από το γραφείο των γιατρών, μπήκε μέσα μόνος του και ζήτησε το ιστορικό της. Μετά από λίγο, άθελά μου άκουσα από τις ανοιχτές πόρτες:
– Τι κάνετε; Επειγόντως εξετάσεις και νέα τομογραφία!
Όταν βγήκε από το γραφείο, ο καθηγητής ζήτησε να του φέρω τα καινούργια αποτελέσματα.
Τελικά αποδείχτηκε ότι η μάνα μου δεν είχε κάταγμα σπονδυλικής στήλης και ότι ο κορσές θα είχε σφίξει τα σπασμένα πλευρά, αφήνοντάς την ανάπηρη μέχρι το τέλος της ζωής της. Για τη φυσιολογική αποκατάσταση των οστών απαιτούνταν ελευθερία κινήσεων και ηρεμία. Οι γιατροί, όταν έμαθαν για αυτά που έγιναν με τη μάνα μου, ήρθαν για να την εξετάσουν, την παρέπεμψαν για περαιτέρω έλεγχο στην καρδιά, στα αγγεία των άκρων και για άλλες εξετάσεις και της έγραψαν θεραπεία.
Στην δεύτερη συνάντησή μας ο καθηγητής με προειδοποίησε ότι η μάνα μου έχει οστεοπόρωση λόγω ηλικίας, φυσική αποδόμηση της οστικής μάζας και ότι όλα αυτά θα εμποδίζουν την γρήγορη ανάρρωση. Και συμπέρανε: «θα αναγκαστεί να κάνει πολλή υπομονή». Ωστόσο, με καθησύχασε ότι η διάγνωση δεν είναι και τόσο βαριά και με χαμόγελο με αποχαιρέτησε.
Αργότερα οι γιατροί της κλινικής, όπου νοσηλευόταν η μάνα μου, με έκπληξη μας ρωτούσαν:
– Πώς καταφέρατε να συμβουλευτείτε αυτόν τον σπουδαίο καθηγητή, τον οποίον εμείς οι γιατροί αναζητούμε για μήνες και δεν τον βρίσκουμε; Πώς γενικώς μπορέσατε να τον βρείτε, αφού εμφανίζεται εξαιρετικά σπάνια στο γραφείο του;
– ;;; Ε, δεν τα γνώριζα όλα αυτά…
Σε αντίθεση με τις προβλέψεις των γιατρών και του ίδιου του καθηγητή, η μαμά μου μετά από μια εβδομάδα έκανε προσπάθειες να περπατήσει. Σύντομα πήρε εξιτήριο. Αρνήθηκε τις παυσίπονες ενέσεις και ανάρρωσε χωρίς το πι, πατερίτσες ή έστω βοηθητικά μπαστούνια. Το εβδομαδιαίο μυστήριο της Εξομολόγησης και της Θείας Κοινωνίας, οι προσευχές του παππούλη μας αντέστρεψαν τη ροή των γεγονότων και σήκωσαν στα πόδια του έναν ηλικιωμένο άνθρωπο. Και όχι μόνο αυτό, πολύ γρήγορα μας χορηγήθηκαν τα απαραίτητα πιστοποιητικά, παρόλο που ο θεράπων ιατρός που μας πρότεινε να φορέσουμε κορσέ ήταν αντίθετος. Η ασφαλιστική εταιρεία πλήρωσε ένα τεράστιο ποσό, που για κάποιο λόγο δεν το έκανε σε άλλα θύματα εκείνου του δυστυχήματος. Με τις προσευχές του πνευματικού μας οι κατάλληλοι άνθρωποι έκαναν το θέλημα του Θεού την κατάλληλη στιγμή.
