Ὁ ὕστατος λόγος πάντα εἰς τόν Κύριον!
Ο ΚΥΡΙΟΣ ΤΗΣ ΔΟΞΗΣ ΚΑΙ Η ΕΦΗΜΕΡΟΣ ΔΟΞΑ
Γράφει ὁ κ. Γεώργιος Τραμπούλης, θεολόγος
Ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος ὁ Πόποβιτς, ἑρμηνεύοντας τόν στίχο τοῦ θείου Παύλου στήν Πρός Φιλιππησίους ἐπιστολή του, στήν ὁποία γράφει ὅτι «ἀλλ’ ἑαυτόν ἐκένωσε μορφήν δούλου λαβών, ἐν ὁμοιώματι ἀνθρώπων γενόμενος», μᾶς τονίζει ὅτι «Αὐτός, ὁ αἰώνιος Θεός, εἰσέρχεται στόν κόσμο μας, τόν κόσμο τῆς ἁμαρτίας, τοῦ θανάτου καί τοῦ διαβόλου, καί ζεῖ μέσα σέ αὐτόν ὡς πραγματικός ἄνθρωπος καί πλέον ὀφθαλμοφανῶς δείχνει πῶς στόν κόσμο τῆς ἁμαρτίας μπορεῖς νά ζῆς χωρίς ἁμαρτία καί στόν κόσμο τοῦ θανάτου νά νικᾶς τόν θάνατο καί νά ἐξοντώνης τόν διάβολο».
Ὡς ἐκ τούτου τίθεται τό ἐρώτημα, τί ἀκριβῶς μᾶς ἔδειξε ὁ Κύριος τῆς Δόξης, ποῖα εἶναι τά ἴχνη πού μᾶς κληροδότησε, ὥστε ἐμεῖς ἀκολουθώντας τα νά ζοῦμε χωρίς ἁμαρτία, νά νικήσουμε τόν θάνατο καί νά ἐξοντώσουμε τόν διάβολο;
Ὁ εὐαγγελιστής Ματθαῖος γράφει ὅτι «ἀναχωρησάντων τῶν μάγων ἰδού ἄγγελος Κυρίου φαίνεται κατ’ ὄναρ τῷ Ἰωσήφ λέγων· ἐγερθείς παράλαβε τό παιδίον καί τήν μητέρα αὐτοῦ καί φεῦγε εἰς Αἴγυπτον, καί ἴσθι ἐκεῖ ἕως ἄν εἴπω σοι…καί ἦν ἐκεῖ ἕως τῆς τελευτῆς Ἡρώδου»· καί ἐνῶ ὁ Ἡρώδης, μᾶς λέγει ὁ εὐαγγελιστής, παραμένει στήν ἐξουσία του, ἀνενόχλητος, τό θεῖο Βρέφος φεύγει στήν εἰδωλολατρική Αἴγυπτο.
Ὁ αἱμοσταγής τύραννος, ὁ βασιλιάς πού ἄσκησε τήν ἐξουσία μέ τήν βία καί τό ξίφος, ὁ ἄνθρωπος πού βαρύνεται γιά τήν σφαγή τῶν ἀθώων νηπίων τῆς Βηθλεέμ, διατηρεῖ τήν ἐξουσία του καί ὅ,τι προέρχεται ἀπό αὐτήν, τήν ἐφήμερη δόξα καί τίς ἀπολαύσεις, ἐνῶ ὁ σαρκωμένος Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ γίνεται πρόσφυγας στήν χώρα τῶν εἰδώλων, ἐκεῖ ὅπου δέν φτάνει ἡ ὀργή καί ἡ ἐξουσία τοῦ τυράννου.
Ὅμως ἡ ἀνθρώπινη λογική θά ἐπιθυμοῦσε ἀκριβῶς τό ἀντίθετο, θά ἔνοιωθε δηλαδή μεγάλη ἱκανοποίηση, ἄν ἔβλεπε τήν ἐξουσία τοῦ τυράννου νά χανόταν, ἐάν ἔχανε τήν δύναμή του καί ἔπεφτε σέ ἀνυποληψία καί περιφρόνηση. Θά προτιμοῦσε, ὁ ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος δολοφόνησε τά ἄκακα νήπια τῆς Βηθλεέμ νά πλήρωνε, ἐάν εἶναι δυνατόν, ἀκόμα καί μέ τό ἴδιό του τό αἷμα τό μεγάλο αὐτό ἔγκλημα. Τήν ἴδια στιγμή θά ἤθελε, ἄν ἦταν δυνατόν, ὁ μικρός Ἰησοῦς, ὁ ὑψηλός ἐπισκέπτης, ἀπό τήν νηπιακή του ἡλικία νά βρισκόταν στό κέντρο τῆς παγκόσμιας προσοχῆς καί νά ἦταν τό πρόσωπο τῆς καθολικῆς λατρείας, ἄν ἦταν δυνατόν καί ὅλης τῆς οἰκουμένης.
Ὅμως αὐτή ἡ ἀσυμφωνία μεταξύ τοῦ τί θά ἐπιθυμούσαμε μέ τήν πραγματικότητα εἶναι αὐτή πού ἐπαναλαμβάνεται στήν ροή τῆς ἱστορίας. Μία πρόχειρη ματιά θά ἐπιβεβαιώση ὅτι οἱ Ἡρῶδες κάθε ἐποχῆς δείχνουν νά ἀπολαμβάνουν ἀνενόχλητοι τήν ἐξουσία τους εἴτε αὐτή εἶναι πολιτική εἴτε ἐκκλησιαστική, νά παραβιάζουν νόμους καί Ἱερούς Κανόνες χωρίς κανένα πρόβλημα, νά ἐπιβάλλουν τήν θέλησή τους καί τίς ἀπόψεις τους καί νά καταπιέζουν τούς ἀνθρώπους πού ἔχουν ὡς σημεῖο ἀναφορᾶς τους τόν Κύριο καί τόν νόμο του. Αὐτή ἡ πραγματικότα ὅμως ἐμᾶς τούς ἀδύναμους καί ἁμαρτωλούς τίς περισσότερες φορές ἄν ὄχι ὅλες μᾶς πνίγει καί ἡ συνείδησή μας ἀντιδρᾶ.
Ὅμως ἡ λογική τοῦ Θεοῦ λειτούργησε καί λειτουργεῖ μέ τελείως διαφορετικό τρόπο, ἐπέτρεψε στόν τύραννο τήν ἱκανοποίηση τῆς πρόσκαιρης ἐξουσίας του, ἐνῶ στόν Κύριο τήν πρόσκαιρη φυγή. Ἔτσι τίθεται τό ἐρώτημα, γιατί γίνεται αὐτό; Ὅμως αὐτή ἡ ἴδια ἡ πραγματικότητα δίνει τήν ἀπάντηση. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ διωγμένος Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ εἴκοσι αἰῶνες τώρα βρίσκεται στό κέντρο τῆς ἱστορίας καί θά βρίσκεται μέχρι τῆς συντελείας τοῦ κόσμου, ἐνῶ οἱ διῶκτες του καί οἱ κάθε εἴδους διῶκτες του λησμονήθηκαν καί ἐάν βρίσκωνται ἀκόμα στήν θύμηση τῶν ἀνθρώπων, τότε τό μόνον πού ἐνθυμοῦνται εἶναι οἱ τυραννίες τους.
Ὁ Βασιλιάς τῆς Δόξης, ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός δέν ἦλθε νά συγκρουσθῆ μέ τόν Ἡρώδη καί τόν κάθε Ἡρώδη, γιά νά προσεταιρισθῆ τίς ἐξουσίες του καί τήν ἐφήμερη δόξα του. Ὁ Κύριος σαρκώθηκε, γιά νά ἀνυψώση τόν ἄνθρωπο. Ἡ πράξη τῆς σαρκώσεώς του ἀποτελεῖ “ἔσχατη κένωση”, συγκατάβαση στήν ἀνθρώπινη ἀδύναμη φύση μας, προσέγγιση στήν μικρότητα καί στήν γυμνότητα τῆς ἀνθρωπίνης ὑπάρξεώς μας.
«Διό» θά μᾶς πῆ ὁ θεῖος Παῦλος «καί ὁ Θεός αὐτόν ὑπερύψωσε καί ἐχαρίσατο αὐτῷ ὄνομα τό ὑπέρ πᾶν ὄνομα», τόν ὑπερύψωσε δηλαδή τόν Χριστό ὡς ἄνθρωπο, ἀφοῦ ὁ Χριστός ὡς μονογενής Υἱός καί Λόγος τοῦ Πατρός, «ὁ ὤν εἰς τόν κόλπον τοῦ πατρός», ποτέ δέν ἀποχωρίσθηκε τούς κόλπους τοῦ Πατρός, γιά αὐτό εἶναι καθ’ ὅλα ἴσος πρός τόν Θεό Πατέρα. Ἔτσι, ὑπερυψώντας τον ὡς ἄνθρωπο ὁ Θεός, μᾶς λέγουν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ἔδειξε γιά ποιά θεϊκή ὑπεροχή καί δόξα εἶναι κτισμένη ἡ ἀνθρώπινη φύση. Τήν ἴδια στιγμή ὁ Κύριος μᾶς ἄφησε σέ ἐμᾶς τούς ἀνθρώπους ὄχι μόνον τό παράδειγμα πού πρέπει νά ἀκολουθήσουμε, ὥστε νά ζοῦμε χωρίς ἁμαρτία, νά νικήσουμε τόν θάνατο καί νά ἐξοντώσουμε τόν διάβολο, ἀλλά μᾶς ἔδωσε καί τίς δυνάμεις, μέ τίς ὁποῖες θά κατορθώσουμε τό παράδειγμα, ἀφοῦ μόνον ὁ Χριστός δίνει τίς χαρισματικές αὐτές δυνάμεις γιά ἕνα τόσο φοβερό καί μεγαλειῶδες κατόρθωμα.
Γίνεται κατανοητό ὅτι ἡ πρόσκαιρη δόξα ἀνήκει στούς τυράννους, στούς ἐξουσιαστές, ἐνῶ ὁ τελευταῖος λόγος ἀνήκει πάντα στόν Κύριο. Ὅτι μέ τόν ἐπίλογο σέ κάθε σύγκρουση μεταξύ τοῦ Κυρίου καί τῶν ἀρχόντων τοῦ κόσμου, μεταξύ τῶν ἀνθρώπων τοῦ Θεοῦ καί τῶν τυράννων θά ἀκούγεται ὁ λόγος τοῦ Ἀρνίου «ὁ ἀδικῶν ἀδικησάτω ἔτι, καί ὁ ρυπαρός ρυπαρευθήτω ἔτι, καί ὁ δίκαιος δικαιοσύνην ποιησάτω ἔτι, καί ὁ ἅγιος ἁγιασθήτω ἔτι. ἰδού ἔρχομαι ταχύ, καί ὁ μισθός μου, μετ’ ἐμοῦ, ἀποδοῦναι ἑκάστῳ ὡς τό ἔργον ἔσται αὐτοῦ».
