«Ἀπὸ τώρα θὰ μὲ μακαρίζουν ὅλες οἱ γενιές».
(Λουκ. α΄48)
Ἀφοῦ ἔγινες μεσίτης ἀνάμεσα στὸ Θεὸ καὶ στοὺς ἀνθρώπους, διέλυσες Κύριε, τὴν ἔχθρα καὶ ὁδήγησες στὸν Πατέρα σου τοὺς ἀποστάτες, ἐπέστρεψες σ΄ Αὐτὸν ἐκεῖνο ποὺ εἶχε πλανηθεῖ, φώτισες τὸ σκοτισμένο, ἀνακαίνισες τὸ συντριμμένο, μετέβαλες τὸ φθαρτὸ σὲ ἄφθαρτο, ἐλευθέρωσες τὴν κρίση ἀπὸ τὴν πολύθεη πλάνη, ἀνέδειξες κοινωνοὺς τῆς θείας δόξας σου τοὺς περιφρονημένους, καὶ κάθισες στὸ θρόνο τὸ βασιλικὸ ἐκεῖνον ποὺ ἔσκυβε στὴ γῆ κι εἶχε καταδικαστεῖ νὰ κατοικῇ στὸν ἅδη. Ποιὸς λοιπὸν ἔγινε τὸ ἐργαστήρι τῶν ἄπειρων αὐτῶν ἀγαθῶν ποὺ ξεπερνοῦν κάθε νοῦ καὶ κάθε κατανόηση; Δὲν ἔγινε ἡ μητέρα ἡ Ἀειπάθενος ποὺ σὲ γέννησε;
Ἁγίου Ἰωάννου τοὺ Δαμασκηνοῦ
