«Είπα: “Ο Κύριος για μένα είναι το παν,
γι’ αυτό και θα ’χω την ελπίδα μου σ’ Αυτόν”.
Ο Κύριος είναι καλός σ’ όποιον Τον εμπιστεύεται,
Είναι καλό να περιμένει κάποιος σιωπηλά
από τον Κύριο τη βοήθεια.
Καλό είναι για τον άνθρωπο
να ’χει απ’ τα νιάτα του υπομείνει δυσκολίες.
Ας περιμένει κι ας σιωπά,
αφού ο Κύριος τις επιτρέπει.
Ας ταπεινώνεται ως τη γη· ίσως υπάρχει ακόμα ελπίδα.
Και τα χτυπήματα ας τα δέχεται,
τις ταπεινώσεις ας τις υπομένει.
Γιατί ο Κύριος δεν θα τον ταλαιπωρεί για πάντα.
Κι όταν τις στενοχώριες δίνει,
πάλι γίνεται σπλαχνικός·
τόσο είναι μεγάλη η αγαθότητά Του.
Δεν χαίρεται όταν στενοχωρεί
κι όταν πικραίνει τους ανθρώπους»
(Θρήνοι Ιερεμία 3, 24-33)
