«Πνευματική φαρέτρα τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ»
27 Δεκεμβρίου 1994.
Πανοσιώτατε πάτερ ἡγούμενε, ὁσιώτατοι Πατέρες καί Ἀδελφοί.
Πρίν ἀπό ὅλα εὐχαριστῶ ἀπό καρδίας ὅλους σας καί τήν Ἁγία Τριάδα, τήν Κυρία Θεοτόκο καί ὅλους τούς Ἁγίους, οἱ προσεύχονται γιά ὅλους μας διότι ἐφθάσαμε καί ἐζήσαμε κι αὐτή τήν ὁλοφώτεινη ἑορτή τῆς Γεννήσεως τοῦ Σωτῆρος μας Χριστοῦ, πού εἶναι ἡ χαρά καί ἡ σωτηρία ὅλου τοῦ κόσμου.
Πατέρες καί Ἀδελφοί, δέν ἔχω νά σᾶς εἰπῶ πολλά διότι εἶμαι καί κουρασμένος. Σᾶς λέγω μόνο, ὅτι μένοντας ἐδῶ λίγες ἡμέρες μέ κάλεσε ὁ πατήρ ἡγούμενος καί μοῦ ἔδωσε ἕνα κελλάκι δίπλα στήν ἐκκλησία. Πολύ καλά γιά νά μένω κοντά στήν ἐκκλησία καί γιά τίς ἀκολουθίες. Ἔζησα κοντά σας ὡσάν νά ἤμουν στόν παράδεισο. Ἄκουσα ἀναξίως τίς ἀκολουθίες καί ψαλμωδίες τῆς ἐκκλησίας. Σᾶς εἶδα ὅλους ντυμένους, ἱερεῖς, διακόνους, ἱεροψάλτες νά εἶσθε ὅλοι στόν χορό. Καί μοῦ φάνηκε ὅτι εἶσθε στόν παράδεισο. Βλέπετε, τί θαύματα κάνει ἡ Ἁγία Τριάς μέ τήν ἵδρυσι καί λειτουργία τῶν Μοναστηριῶν μας!
Ὅταν ἦλθα ἐγώ ἐδῶ, εὑρῆκα 14 γέρους καί δύο δόκιμοι ἐγώ μέ τόν ἀδελφό μου. Καί τώρα βλέπω δεκάδες μοναχούς στήν ὡραία αὐτή τράπεζα, πού νομίζω ὅτι δέν ὑπάρχει τόσο ὡραία σέ ὁλόκληρη τήν ὀρθόδοξη Χώρα μας!
Ἀδελφοί καί Πατέρες, ὅταν σᾶς βλέπω ὅλους στά διακονήματά σας καί στήν ἐκκλησία, αἰσθάνομαι ὅτι ἐδῶ εἶναι ὁ παράδεισος! Βλέπω κάθε μοναχό νά τρέχει στό διακόνημά του…Οἱ ἄγγελοι εἶναι κοντά σας καί σᾶς βοηθοῦν, σᾶς συντροφεύουν, σᾶς διδάσκουν πῶς νά φυλάγεσθε ἀπό τήν ἁμαρτία καί ἀπό κάθε κακία.
Ἀγαπητοί μου Πατέρες καί Ἀδελφοί, ὁπουδήποτε πηγαίνετε, εἴτε στό διακόνημά σας, εἴτε εἶσθε στήν ἐκκλησία, εἴτε στόν σταῦλο τῶν ζώων, εἴτε στά μοσχάρια, εἴτε στά πρόβατα εἴτε στόν κάμπο καί ὅπου σᾶς στέλλει ὁ ἡγούμενος νά λέγετε πάντοτε τό «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ….». Ἀκόμη νά σκέπτεσθε τόν θάνατο γιά νά φυλάγεσθε ἀπό κάθε εἶδος ἁμαρτίας.
Αὐτό τό μάθημα ἔδωσε καί ὁ Θεός στόν Ἀδάμ στόν παράδεισο: «Ἀδάμ, βλέπεις αὐτόν τόν παράδεισο; Δέν ἔχει ὅρια. Βλέπε τίς ὡραιότητές του, τίς ὁποῖες δέν μπορεῖ νά τίς ἀρνηθῆ κανένας. Στά δίνω ὅλα δικά σου!» Καί τοῦ ἔδωσε ὁ Θεός τοῦ Ἀδάμ ἕνα εὐωδιαστό παράδεισο, λέγει ὁ Μέγας Βασίλειος, καί νά εἶναι βασιλεύς ὅλων τῶν κτισμάτων τοῦ παραδείσου.
Ὅταν ἔβλεπε τόν μυροβλύτη Ἀδάμ τό κάθε θηρίο τῆς γῆς, ὅπως οἱ λέοντες, οἱ καμηλοπαρδάλεις, οἱ λεοπαρδάλεις, οἱ τίγρεις, οἱ δράκοντες καί οἱ ὄφεις, τοῦ ἔγλυφαν τά πόδια, τόν ἐσέβοντο καί θά ἔλεγαν μεταξύ τους: «Αὐτός εἶναι ὁ βασιλιᾶς μας». Ὅλα τά ζῶα ἦταν ἥμερα καί ὑπάκουαν στόν βασιλιᾶ τους, τόν ὁποῖον τοποθέτησε ἀνάμεσά τους ὁ Θεός. Καί ὁ Θεός τοῦ εἶπε μία ἡμέρα: «Ἀδάμ, βλέπε ὅτι ὅλα αὐτά εἶναι δικά σου, ἀλλά ἀπό τούς καρπούς αὐτοῦ τοῦ δένδρου-λένε ὅτι ἦταν μηλιά-δέν θά φάγεις. Ἐάν θά φάγεις, θά πεθάνεις». Καί, ἀφοῦ ἐξέχασε τόν θάνατο, ἔπεσε στόν προσωρινό θάνατο. Διότι, μετά ἀπό 930 χρόνια ἀπέθανε σωματικά καί μπῆκε στόν αἰώνιο θάνατο. Ἔτσι, τόν ἀκολούθησε καί ὅλο τόν ἀνθρώπινο γένος.
Ἀγαπητοί μου Πατέρες καί Ἀδελφοί, ἐγώ δέν μπορῶ νά σᾶς ὁμιλήσω ἄλλο διότι εἶμαι γέροντας καί κουρασμένος. Ὅταν ἡ ἁμαρτία ἐνοχλεῖ τήν καρδιά σας νά λέτε: «Εἶναι καλλίτερα νά πεθάνω, παρά νά πάθω ὅ,τι ἔπαθε ὁ Ἀδάμ». Νά σωθοῦμε Ἀδελφοί, διότι τά βάσανα τοῦ Ἄδου εἶναι αἰώνια. Δέν μπορεῖ νά τά διηγηθῆ ἀνθρώπινη γλῶσσα. Καί δέν εἶναι τά βάσανα γιά χίλια ἤ γιά ἕνα ἑκατομμύριο χρόνια, ἀλλά στούς αἰῶνες τῶν αἰώνων. Ὁ Θεό φυλάξει καί τό ἔλεος τῆς Ἁγίας Τριάδος ὄχι μόνον ἐσᾶς, ἀλλά καί ὅλους του πιστούς Χριστιανούς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας. Κανείς νά μή πάει στήν κόλασι!
Συνεπλήρωσα τά 82 χρόνια ζωῆς μου, τήν 10ην Ἀπριλίου καί μερικοί μητροπολίτες μοῦ ἔστειλαν δῶρα. Ὁ μητροπολίτης μας κ. Δανιήλ μοῦ ἔστειλε μία εἰκόνα τῆς Παναγίας μέ ἐπίχρυσο ὑποκάμισο, στήν ὁποία ἔγραφε: «Στόν διδάσκαλό καί Πνευματικό μου Πατέρα καί Ἀνάδοχό μου στήν πίστι…..». Ὁ Ἐπίσκοπος τοῦ Ρανταούτς Γεράσιμος μοῦ ἔστειλε ἕνα βιβλίο.
Ὅλοι ἐκεῖ στήν τράπεζα ἤθελαν νά ψάλλουμε κάτι:
-Ἀλλά τί νά ψάλλουμε;
-Νά ζήσεις χρόνια πολλά, Πανοσιώτατε Πάτερ!
-Δέν ἔχετε φωνή.Ἄν θέλετε νά μέ ρωτήσετε τί νά ψάλλετε, εἶμαι ἕτοιμος νά σᾶς εἰπῶ.
-Καί τί θέλετε νά ψάλλουμε, Πανοσιώτατε Πάτερ;
-Ἐγώ θά σᾶς διδάξω τώρα τί θά ψάλλετε. Νά ψάλλετε γιά μένα αὐτό: «Αἰωνία ἡ μνήμη, αἰωνία ἡ μνήμη, αἰωνία σου ἡ μνήμη, Γέροντα».
Ἐγέλασαν ὅλοι. Ναί! Ἀλλά ἐγώ αὐτό τώρα περιμένω. Τό φέρετρο καί τήν αἰώνια ζωή. Αὔριο μεθαύριο θά φύγω καί πῶς σταθῶ ἐνώπιον τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ; Παρακαλῶ ὅλους σας, ὅσο ζῆτε νά μέ μνημονεύετε στήν προσευχή σας. Καί ἐγώ εὔχομαι γιά ὅλους σας τόν αἰώνιο παράδεισο καί τήν αἰώνια καί προσωρινή χαρά. Εὔχεσθε γιά μένα τόν ἁμαρτωλό!
Μετάφρασις ἀπό τά ρουμανικά π. Δαμασκηνός Γρηγοριάτης.
Μέ τήν εὐλογία τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου
